I
GOUDBLOND MEISJE
door A. L. Provost en L. Black
ilj
22
Si
Gorham zat zoo'n beetje te teekenen op zijn
vloeiblad. Mevrouw" Payne had hem een
paar interessante nieuwtjes gemeld, maar zij
deed 't halt uit jaloezie.zij kon lastig
worden, en was best in staat, alles te bederven, als
't haar zelf beter uitkwam't Geval had weer-
haakjes.
Na de lunch kreeg hij een briefje van Parsons
„Kom om drie uur Grandon."
Hij begreep 't niet, maar hij ging. Zij hadden afge
sproken, dat Parsons niet meer op zijn kantoor zou
komen. Toen hij Parsons in een hoekje zag zitten,
achter een groote krant, begreep hij, dat er iets niet
in den haak moest zijn. Parsons groette hem knorrig.
„Ik moet direct de rest van mijn portie hebben.
Ik moet weg."
„Waarom Wat is er
Gorham nam een stoel en stak een sigaret aan.
De boodschap beviel hem niet, maar de gejaagde
manier van doen van Parsons beviel hem nog minder.
„Ze zitten achter me aan."
„Onzin. Wie t"
„Weet ik dat riep Parsons. „Ik zie zoo dikwijls
denzelfden kerel achter me, dat ik er de zenuwen
van krijg. Ik weet niet of 't hierom gaat of om 't
vroegere zaakje, maar ik word geschaduwd, dus
ik wil weg, zoolang ik nog kan. Ik moet vóór van
avond mijn portie hebben, in contant geld."
„Hoeveel dacht je dan wel dat je portie was
Je hebt twaalf mille gehad, klinkende munt."
„Ja, wat zou dat stoof Parsons op. „Die heb
ik gekregen, omdat 't een chèque op mijn naam was
omdat ik nou eenmaal 't haasje ben. Maar die
papieren, die ik van haar heb, en die ik jou heb
gegeven om te verkoopen hoe zit 't daar mee
Wou je zelf houden, hè I Zeker tachtig mille
Gauwdief, ik zal je.
„Wét zul je V' Gorham keek hein ijzig aan. Hij
wist, dat er geen mensch in de buurt was. „Wou
je soms piepen Zou ik maar laten. Je hebt veel
te veel achter den rug. En waar wou je over
piepen
„ZooveelEr schraapte iets in Parsons inge
houden stem, maar hij wist, dat hij vast zat. „Heb
jij soms zoo'n lelieblank verleden
„Goed, ga je gang," snauwde Gorham. „Ga jij
maar aan de politie vertellen wat je wilt. Alleen
zul je geen regeltje in mijn boeken en geen papiertje
op mijn kantoor vinden, dat iets met de Vereenigde
Rosario te maken heeft. Je kunt 't me lastig maken
over een paar oude zaakjes, maar onthou één ding
met getuigen tegen mij veeg je je eigen leitje niet
schoon. Ik draai je zóó de kast in. Denk daar maar om.
Spaart je een hoop narigheid."
Hij zag aan Parsons' oogen, dat hij gewonnen had.
Parsons dorst niet. Had hij van 't begin af wel
geweten.
„Mooie kameraad ben jij," mopperde Parsons
schor. „Je hebt me dezen keer te grazen, maar ik
krijg, je nog wel. Denk daar maar om, als je bij je
fijne kennissen zit vandaag of morgen pak ik je
in je lurven
De krant gleed op den vloer, toen Parsons opstond,
met een valsche grijns en kwaadaardige oogen.
„Praat geen onzin, Parsons. En vergeet niet, dat
ik je twaalf mille in je zak heb gespeeld die had
je anders nooit bij mekaar gekregen. Dus mag ik
óók wel wat hebben. Trouwens, ik moet hier blijven,
ik mag 't met dat ouwe wijf uitvechten. Jij kunt
nog maken dat je wegkomt, als je denkt, dat je
geschaduwd wordt. Hier heb je vijfhonderd meer
heb ik niet bij me."
„Aalmoezen kun je houden Parsons keerde
zich vloekend af en liep de deur uit.
Gorham wachtte een paar minuten en ging toen
naar een andere deur.
Als hij van dat zaakje in New Orleans wist,
dacht hij cynisch, had ik 'm nooit kunnen over
bluffen. Even bleef hij op den drempel staan kijken
naar het stadsgewoel, waar hij zóó uit weggerukt
kon worden als dat zaakje uit New Orleans be
kend werd. Toen zette hij de herinnering van zich
af. Wat zou 't f Parsons wist er niets van.
Hij zal zich wel koest houden, peinsde hij.
KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE
Gloria Staunton, secretaresse van de rijke me juffrouw
Harriet Endicott, bemerkt, dat deze geregeld effecten
verkoopt zonder het geld weer te plaatsen, alleen om
aan de verlangens van haar verkwistenden neef Jack
Morelaad te kunnen voldoen. Frances Payne, een
jonge weduwe, die voor haar huwelijk regelmatig
juffrouw Endicott op haar landgoed Berkenwoud be
zocht, ontmoet een zekeren Wayne Gorham, van beroep
makelaar. Deze Gorham wil voor zaken Jack Moreland
spreken, en verzoekt Frances Payne hom met de
familie in kennis te brengen. Jack doet Gloria een
huwelijksaanzoekdoch zij slaat dit af en zegt dat
ze niet van hem houdt en ook geen echtgenoot zou
willen hebben, die niet in zijn eigen levensonderhoud
zou kunnen voorzien. Mejuffrouw Endicott heeft hen
in den tuin opgemerkt en ontslaat haar secretaresse
wegens haar al te vriendschappelijke houding jegens
Jack. Deze is voor eenige dagen op reis en weet niet
wal er tijdens z'n afwezigheid gebeurd is. Bij zijn
terugkeer vertelt hij tot groote verbazing en schrik
van zijn tante, dat hij bij een garage als monteur in
dienst is getreden, Van de nieuwe secretaresse, die een
vriendin van Gloria is, weet hij haar adres te bemach
tigen en gaat haar onmiddellijk bezoeken. Gloria's oom
is gestorven. In zijn testament laat hij haar al zijn
bezittingen na, op voorwaarde dat ze binnen een maand
trouwt. Nog slechts twee dagen resten haar, en hoewel
ze Jack Moreland niet lief heeft, vraagt ze hem, met
haar te trouwen, teneinde de erfenis in handen te
krijgen. Ze teil hemdaarna nooit weer zien. Jack
stemt toeze trouwen daarop in een naburigen staat,
Juffrouw Endicott's vermogen slinkt hoe langer hoe
meer ze neemt het besluit Gorham te raadplegen,
Hierdoor raakt ze in de macht van een tweetal ge
raffineerde oplichters. Gloria vertoeft voor eenigen tijd
in een hotel aan zee. Ze ontmoet daar Alan Chase,
een jong architect, wien ze opdracht geeft een ontwerp
te maken voor een hotel voor werkende meisjes, dat
zij wil laten bouwen. Chase is in gezelschap van
Frances Payne en mevrouw Daimler, waarmede ze
kennis maakt. Gloria neemt Frances Payne in haar
dienst. Jack heeft z'n betrekking in de garage opge
zegd. Hij werkt nu bij een automobiel-fabriek ergens
in 't midden-Westen. Gloria ontmoet hem bij het
huwelijk van Amy Chase. Ze heeft bij een detective
bureau informaties gevraagd naar Parsons. Deze blijkt
inderdaad een groot oplichter te zijn. Ze wil Jack.
waarschuwen, om de bezittingen vim z'n tante te
redden, doch slaagt er wederom niet in hem te
bereiken. Intusschèn probeert Gorham steeds met Gloria
in contact te komen, hetgeen hem nog niet gelukt is.
Nu kunt u verder lezen,
En 't moest toch ééns komen. Maar als er politie
achter hem zit, laat ik me toch liever niet met
hem zien.
Parsons dwaalde doelloos doöfc de straten. Zijn
eerste woede was overgegaan in een doffen haat.
Gorham had hem er tusschen genomen. Vandaag
of morgenhij zette een vuist en mompelde
iets, zoodat een voorbijganger hem aankeek.
Dit bracht hem te binnen, dat hij gevolgd werd.
Hij moest weg zien te komen. Hij ging naar zijn
kamer en piekerde.
Hij was platzak. Twaalf mille waren zóó op aan
een speeltafel. Hij had nog geen vijftig dollar op zak.
Hoe ver kwam je daar mee Had hij die vijfhonderd
van Gorham maar aangenomen. Ze kwamen hem
toe.
Er kwam een sluwe, verre blik in zijn oogen. Hij
wist wel ergens geld te zitten.
Daar zittend in zijn schemerige kamer, zag Par
sons een open deur voor zich, een ouderwetsch
ijzeren kistje vol papieren. Veel er van waren waarde-
looze Rosario-aandeelen, maar er waren ook staats
papieren bij, die je overal zóó in kon wisselen. Hij
was met het terrein van Berkenwoud bekend, hij
kende den hond, hij kende ramen en deuren en gan-
gen.
Hij wachtte, tot 't donker was. Toen liep hij lang
zaam, maar scherp naar weerszijden uitziende, naar
een garage en huurde hij een wagen. Dat was veili
ger dan de drukte van een trein en een station.
Een half uur later reed hij snel voort op den weg
naar Berken woud.
VERVOLG
I)e middag verging, en nog geen ZEVENDE
Jack, en ook geen telefoon. Gloria
werd eerst ongeduldig en toen onge
rust. Frances kwam binnen.
,,'t Is prachtweer. Zullen we bij de Willougliby's
thee gaan drinken
„Ga jij maar, Frances. Ik heb echt geen zin."
„Mal kind 't Lijkt wel of je verliefd bent, zoo zit
je den heelen dag te kniezen."
Frances ging echter ook niet. Zij zat een deel van
den tijd op haar eigen kamer en dan weer hij Gloria.
Gloria wou maar, dat ze ging. Zij wou Jack alleen
spreken.
't Was al donker, toen hij kwam. Hij was in smo
king, blijkbaar op weg om ergens te gaan dineeren.
„Pardon dat ik je heb laten wachten, maar ze
hebben me pas gewaarschuwd, toen ik weer uit wou
gaan. Kan ik iets voor je doen 1"
Gloria keek hem glimlachend aan. „Denk je, dat
ik je alleen roep, als ik iets van je gedaan wil hebbent
Dat is misschien waar geweest, maar nu is 't- wat
anders."
Hij keek verwonderd en lachte toen. „Zoo Dat
spijt me. Ik was al blij, dat ik me verdienstelijk kon
maken."
„Dat kun je ook, en je bent de eenige, die in dit
geval iets doen kan. Wacht even."
De deur, die door een klein tusschen kamertje naar
het vertrek van Frances leidde, stond op een kier.
Gloria ging er heen en deed haar dicht, en Jack's
oogen volgden haar.
Zij had een saffier-blauwe avondjapon aan. Daar
boven glansde het wondere goud van haar haar.
Gloria's haar had iets levends. Hij staarde naar haar,
zonder lach. Dat was zijn vrouw, dat slanke, stra
lende schepseltje. Hij had haar zooeven met één
korte beweging in zijn armen kunnen nemen, maar hij
had zich niet verroerd. Er stonden twee dingen
tusschen hen: zijn belofte, haar vrij te laten, en die
rijkdom van haar. Zijn nieuwe plannen, waarop hij
zich had laten meedrijven bij 't trouwen van Amy
Chase, slonken snel weg, nu hij de sprekende blijken
van haar weelde zag. Trots zei hem, dat liij daar
tegenop moest kunnen, minstens in prestaties, maar
daar was hij nog een heel eind vandaan.
Toen Gloria weer zat wachtte hij beleefd, wat ze
zeggen zou.
„Er is iets, dat ik je vertellen wou. 't Is over je
tante." Zij liet haar stem dalen en keek hem aan
met een lief, ernstig gezicht.
„Ja, Gloria...."
„Ik heb iets gehoord, dat 111e van streek heeft
gemaakt. Zooals je weet, is juffrouw Dalton, haar
tegenwoordige secretaresse, een oude vriendin van
mij. Zij heeft 111e in huis genomen, toen ik van Ber
kenwoud kwam. E11 nu is Sara ontzettend ongerust
over een man, die daar herhaaldelijk komt, om juf
frouw Endicott aandeelen te verkoopen. Hij heet
Parsons."
„Parsons Die is er toch nooit geweest, terwijl ik
thuis was." Jack keek twijfelachtig. Hij sloeg blijk
baar den ernst van Sara's nieuws niet zeer hoog aan.
„En tante Harriet laat gewoonlijk haar makelaars
bij zich komen."
„Haar makelaar is Wayne Gorham."
„Gorham Mooi stuk makelaar. Ze had vroeger
altijd Pritehard en Ames. Vertel eens verder."
Zij sprak snel door, en hij luisterde nu ernstig.
Er kwam warmte in zijn gelaatsuitdrukking, toen hij
te hooren kreeg, dat ze hem bij McGilvary had
gezocht en daarna naar het detective-bureau was
gegaan, maar voor hij iets kon zeggen, ging de deur
open en kwam de stem van Frances Payne tot hen,
vol, ironisch en vroolijk.
„Glory, kind, als we nu niet direct gaan eten,
zijn we te laat voor den schouwburg, en je weet, dat
je de Welby's uit hebt genoodigd. O, ik wist niet dat
je bezoek had. Hé, 't is Jack
Hij voelde iets in zijn hand glijden, een rechthoek
van opgevouwen papier, en de prikkelende aanra
king van Gloria's vingertoppen. Kalm stak hij het
papier in zijn zak. Toen was Frances bij hem, bab
belend, druk en vrijmoedig, en zij vroeg hem, mee
te gaan naar den schouwburg.