I GOUDBLOND MEISJE door A. L. Provost en L. Black ilj 22 Si Gorham zat zoo'n beetje te teekenen op zijn vloeiblad. Mevrouw" Payne had hem een paar interessante nieuwtjes gemeld, maar zij deed 't halt uit jaloezie.zij kon lastig worden, en was best in staat, alles te bederven, als 't haar zelf beter uitkwam't Geval had weer- haakjes. Na de lunch kreeg hij een briefje van Parsons „Kom om drie uur Grandon." Hij begreep 't niet, maar hij ging. Zij hadden afge sproken, dat Parsons niet meer op zijn kantoor zou komen. Toen hij Parsons in een hoekje zag zitten, achter een groote krant, begreep hij, dat er iets niet in den haak moest zijn. Parsons groette hem knorrig. „Ik moet direct de rest van mijn portie hebben. Ik moet weg." „Waarom Wat is er Gorham nam een stoel en stak een sigaret aan. De boodschap beviel hem niet, maar de gejaagde manier van doen van Parsons beviel hem nog minder. „Ze zitten achter me aan." „Onzin. Wie t" „Weet ik dat riep Parsons. „Ik zie zoo dikwijls denzelfden kerel achter me, dat ik er de zenuwen van krijg. Ik weet niet of 't hierom gaat of om 't vroegere zaakje, maar ik word geschaduwd, dus ik wil weg, zoolang ik nog kan. Ik moet vóór van avond mijn portie hebben, in contant geld." „Hoeveel dacht je dan wel dat je portie was Je hebt twaalf mille gehad, klinkende munt." „Ja, wat zou dat stoof Parsons op. „Die heb ik gekregen, omdat 't een chèque op mijn naam was omdat ik nou eenmaal 't haasje ben. Maar die papieren, die ik van haar heb, en die ik jou heb gegeven om te verkoopen hoe zit 't daar mee Wou je zelf houden, hè I Zeker tachtig mille Gauwdief, ik zal je. „Wét zul je V' Gorham keek hein ijzig aan. Hij wist, dat er geen mensch in de buurt was. „Wou je soms piepen Zou ik maar laten. Je hebt veel te veel achter den rug. En waar wou je over piepen „ZooveelEr schraapte iets in Parsons inge houden stem, maar hij wist, dat hij vast zat. „Heb jij soms zoo'n lelieblank verleden „Goed, ga je gang," snauwde Gorham. „Ga jij maar aan de politie vertellen wat je wilt. Alleen zul je geen regeltje in mijn boeken en geen papiertje op mijn kantoor vinden, dat iets met de Vereenigde Rosario te maken heeft. Je kunt 't me lastig maken over een paar oude zaakjes, maar onthou één ding met getuigen tegen mij veeg je je eigen leitje niet schoon. Ik draai je zóó de kast in. Denk daar maar om. Spaart je een hoop narigheid." Hij zag aan Parsons' oogen, dat hij gewonnen had. Parsons dorst niet. Had hij van 't begin af wel geweten. „Mooie kameraad ben jij," mopperde Parsons schor. „Je hebt me dezen keer te grazen, maar ik krijg, je nog wel. Denk daar maar om, als je bij je fijne kennissen zit vandaag of morgen pak ik je in je lurven De krant gleed op den vloer, toen Parsons opstond, met een valsche grijns en kwaadaardige oogen. „Praat geen onzin, Parsons. En vergeet niet, dat ik je twaalf mille in je zak heb gespeeld die had je anders nooit bij mekaar gekregen. Dus mag ik óók wel wat hebben. Trouwens, ik moet hier blijven, ik mag 't met dat ouwe wijf uitvechten. Jij kunt nog maken dat je wegkomt, als je denkt, dat je geschaduwd wordt. Hier heb je vijfhonderd meer heb ik niet bij me." „Aalmoezen kun je houden Parsons keerde zich vloekend af en liep de deur uit. Gorham wachtte een paar minuten en ging toen naar een andere deur. Als hij van dat zaakje in New Orleans wist, dacht hij cynisch, had ik 'm nooit kunnen over bluffen. Even bleef hij op den drempel staan kijken naar het stadsgewoel, waar hij zóó uit weggerukt kon worden als dat zaakje uit New Orleans be kend werd. Toen zette hij de herinnering van zich af. Wat zou 't f Parsons wist er niets van. Hij zal zich wel koest houden, peinsde hij. KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE Gloria Staunton, secretaresse van de rijke me juffrouw Harriet Endicott, bemerkt, dat deze geregeld effecten verkoopt zonder het geld weer te plaatsen, alleen om aan de verlangens van haar verkwistenden neef Jack Morelaad te kunnen voldoen. Frances Payne, een jonge weduwe, die voor haar huwelijk regelmatig juffrouw Endicott op haar landgoed Berkenwoud be zocht, ontmoet een zekeren Wayne Gorham, van beroep makelaar. Deze Gorham wil voor zaken Jack Moreland spreken, en verzoekt Frances Payne hom met de familie in kennis te brengen. Jack doet Gloria een huwelijksaanzoekdoch zij slaat dit af en zegt dat ze niet van hem houdt en ook geen echtgenoot zou willen hebben, die niet in zijn eigen levensonderhoud zou kunnen voorzien. Mejuffrouw Endicott heeft hen in den tuin opgemerkt en ontslaat haar secretaresse wegens haar al te vriendschappelijke houding jegens Jack. Deze is voor eenige dagen op reis en weet niet wal er tijdens z'n afwezigheid gebeurd is. Bij zijn terugkeer vertelt hij tot groote verbazing en schrik van zijn tante, dat hij bij een garage als monteur in dienst is getreden, Van de nieuwe secretaresse, die een vriendin van Gloria is, weet hij haar adres te bemach tigen en gaat haar onmiddellijk bezoeken. Gloria's oom is gestorven. In zijn testament laat hij haar al zijn bezittingen na, op voorwaarde dat ze binnen een maand trouwt. Nog slechts twee dagen resten haar, en hoewel ze Jack Moreland niet lief heeft, vraagt ze hem, met haar te trouwen, teneinde de erfenis in handen te krijgen. Ze teil hemdaarna nooit weer zien. Jack stemt toeze trouwen daarop in een naburigen staat, Juffrouw Endicott's vermogen slinkt hoe langer hoe meer ze neemt het besluit Gorham te raadplegen, Hierdoor raakt ze in de macht van een tweetal ge raffineerde oplichters. Gloria vertoeft voor eenigen tijd in een hotel aan zee. Ze ontmoet daar Alan Chase, een jong architect, wien ze opdracht geeft een ontwerp te maken voor een hotel voor werkende meisjes, dat zij wil laten bouwen. Chase is in gezelschap van Frances Payne en mevrouw Daimler, waarmede ze kennis maakt. Gloria neemt Frances Payne in haar dienst. Jack heeft z'n betrekking in de garage opge zegd. Hij werkt nu bij een automobiel-fabriek ergens in 't midden-Westen. Gloria ontmoet hem bij het huwelijk van Amy Chase. Ze heeft bij een detective bureau informaties gevraagd naar Parsons. Deze blijkt inderdaad een groot oplichter te zijn. Ze wil Jack. waarschuwen, om de bezittingen vim z'n tante te redden, doch slaagt er wederom niet in hem te bereiken. Intusschèn probeert Gorham steeds met Gloria in contact te komen, hetgeen hem nog niet gelukt is. Nu kunt u verder lezen, En 't moest toch ééns komen. Maar als er politie achter hem zit, laat ik me toch liever niet met hem zien. Parsons dwaalde doelloos doöfc de straten. Zijn eerste woede was overgegaan in een doffen haat. Gorham had hem er tusschen genomen. Vandaag of morgenhij zette een vuist en mompelde iets, zoodat een voorbijganger hem aankeek. Dit bracht hem te binnen, dat hij gevolgd werd. Hij moest weg zien te komen. Hij ging naar zijn kamer en piekerde. Hij was platzak. Twaalf mille waren zóó op aan een speeltafel. Hij had nog geen vijftig dollar op zak. Hoe ver kwam je daar mee Had hij die vijfhonderd van Gorham maar aangenomen. Ze kwamen hem toe. Er kwam een sluwe, verre blik in zijn oogen. Hij wist wel ergens geld te zitten. Daar zittend in zijn schemerige kamer, zag Par sons een open deur voor zich, een ouderwetsch ijzeren kistje vol papieren. Veel er van waren waarde- looze Rosario-aandeelen, maar er waren ook staats papieren bij, die je overal zóó in kon wisselen. Hij was met het terrein van Berkenwoud bekend, hij kende den hond, hij kende ramen en deuren en gan- gen. Hij wachtte, tot 't donker was. Toen liep hij lang zaam, maar scherp naar weerszijden uitziende, naar een garage en huurde hij een wagen. Dat was veili ger dan de drukte van een trein en een station. Een half uur later reed hij snel voort op den weg naar Berken woud. VERVOLG I)e middag verging, en nog geen ZEVENDE Jack, en ook geen telefoon. Gloria werd eerst ongeduldig en toen onge rust. Frances kwam binnen. ,,'t Is prachtweer. Zullen we bij de Willougliby's thee gaan drinken „Ga jij maar, Frances. Ik heb echt geen zin." „Mal kind 't Lijkt wel of je verliefd bent, zoo zit je den heelen dag te kniezen." Frances ging echter ook niet. Zij zat een deel van den tijd op haar eigen kamer en dan weer hij Gloria. Gloria wou maar, dat ze ging. Zij wou Jack alleen spreken. 't Was al donker, toen hij kwam. Hij was in smo king, blijkbaar op weg om ergens te gaan dineeren. „Pardon dat ik je heb laten wachten, maar ze hebben me pas gewaarschuwd, toen ik weer uit wou gaan. Kan ik iets voor je doen 1" Gloria keek hem glimlachend aan. „Denk je, dat ik je alleen roep, als ik iets van je gedaan wil hebbent Dat is misschien waar geweest, maar nu is 't- wat anders." Hij keek verwonderd en lachte toen. „Zoo Dat spijt me. Ik was al blij, dat ik me verdienstelijk kon maken." „Dat kun je ook, en je bent de eenige, die in dit geval iets doen kan. Wacht even." De deur, die door een klein tusschen kamertje naar het vertrek van Frances leidde, stond op een kier. Gloria ging er heen en deed haar dicht, en Jack's oogen volgden haar. Zij had een saffier-blauwe avondjapon aan. Daar boven glansde het wondere goud van haar haar. Gloria's haar had iets levends. Hij staarde naar haar, zonder lach. Dat was zijn vrouw, dat slanke, stra lende schepseltje. Hij had haar zooeven met één korte beweging in zijn armen kunnen nemen, maar hij had zich niet verroerd. Er stonden twee dingen tusschen hen: zijn belofte, haar vrij te laten, en die rijkdom van haar. Zijn nieuwe plannen, waarop hij zich had laten meedrijven bij 't trouwen van Amy Chase, slonken snel weg, nu hij de sprekende blijken van haar weelde zag. Trots zei hem, dat liij daar tegenop moest kunnen, minstens in prestaties, maar daar was hij nog een heel eind vandaan. Toen Gloria weer zat wachtte hij beleefd, wat ze zeggen zou. „Er is iets, dat ik je vertellen wou. 't Is over je tante." Zij liet haar stem dalen en keek hem aan met een lief, ernstig gezicht. „Ja, Gloria...." „Ik heb iets gehoord, dat 111e van streek heeft gemaakt. Zooals je weet, is juffrouw Dalton, haar tegenwoordige secretaresse, een oude vriendin van mij. Zij heeft 111e in huis genomen, toen ik van Ber kenwoud kwam. E11 nu is Sara ontzettend ongerust over een man, die daar herhaaldelijk komt, om juf frouw Endicott aandeelen te verkoopen. Hij heet Parsons." „Parsons Die is er toch nooit geweest, terwijl ik thuis was." Jack keek twijfelachtig. Hij sloeg blijk baar den ernst van Sara's nieuws niet zeer hoog aan. „En tante Harriet laat gewoonlijk haar makelaars bij zich komen." „Haar makelaar is Wayne Gorham." „Gorham Mooi stuk makelaar. Ze had vroeger altijd Pritehard en Ames. Vertel eens verder." Zij sprak snel door, en hij luisterde nu ernstig. Er kwam warmte in zijn gelaatsuitdrukking, toen hij te hooren kreeg, dat ze hem bij McGilvary had gezocht en daarna naar het detective-bureau was gegaan, maar voor hij iets kon zeggen, ging de deur open en kwam de stem van Frances Payne tot hen, vol, ironisch en vroolijk. „Glory, kind, als we nu niet direct gaan eten, zijn we te laat voor den schouwburg, en je weet, dat je de Welby's uit hebt genoodigd. O, ik wist niet dat je bezoek had. Hé, 't is Jack Hij voelde iets in zijn hand glijden, een rechthoek van opgevouwen papier, en de prikkelende aanra king van Gloria's vingertoppen. Kalm stak hij het papier in zijn zak. Toen was Frances bij hem, bab belend, druk en vrijmoedig, en zij vroeg hem, mee te gaan naar den schouwburg.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1937 | | pagina 24