iMjr
Man met pikolan op een heuvelpad in Java. JJe pikolan, twee rieten manden aan een soort juk bevestigd, is een veel gebruikt transportmiddel op Java en in
de buitenbezittingen en vormt dikwijls een soort wandelenden winkel. De naam is overdrachtelijk afgeleid van het woord pikol (pikoel)dat eigenlijk een schouder -
vracht beteekent, zooveel als aan een draagstok, aan beide einden vaneen
juk door een man gedragen kan worden. Tiet gewicht zelf varieerde op
verschillende tijdstippen en streken van 122 tot 160 pond. De bergpikol
in de Preanger-koffiecultuur bedroeg zelfs van 225 tot 250 pond.
Iedereen herinnert zich natuurlijk dat heerlijk proza-fraginent, waarmee Multatuli
in zijn „Max Havelaar", als met één geniale pennestreek onze Oost-Indische be
zittingen karakteriseerend, van ons Insulinde gewaagt als van „een gordel van
smaragd, die zich daar slingert
om den evenaar".
We zouden geaarzeld hebben
deze bijna tot gemeenplaats ge-
worden uitdrukking hier nog eens
ter inleiding van deze korte be
schouwing te gebruiken, ware het
niet, dat ze zoo volkomen karakte
riseert, wat we aan flonkerende
flitsen uit dat smaragdgroene zon
neland op deze fotopagina's bijeen
gaarden. Zij, die Indië uit eigen aan
schouwing kennen, zullen opmer
ken, dat de sprookjesachtige wer
kelijkheid inderdaad nog veel aan
grijpender is en schilderachtiger
dan eenige afbeelding ooit zou
kunnen weergeven. Doch waar de
kennis van en de genegenheid voor
Links: Interieur van een Moham-
medaansch bedehuis. Men lette hier
vooral op de mengeling in de stof
feering van oud en nieuw, welke
op deze foto goed uitkomtop de
tegenstelling tusschen kroonluchter
en olielamp en op beide in stijl
nogal uiteenloopende klokken aan
weerszijden der uitgebouwde nissen.
Een oude Inlandsehe vrouw uit
Batavia. De adel van een oeroud,
hoog ontwikkeld volk spreekt nog
uit haar gelaatstrekken en uit haar
intelligente oogen.
Nv v*
