ENKHUIZEN
De Zniderkerk en de huisjes van de
stad gemoedelijk en rustig er omheen.
Wie met den trein in Enkhuizen aankomt,
stapt bij wijze van spreken niet uit op een
perron, maar op een steiger. De reiziger
wordt als het ware meteen uitgenoodigd om aan
boord te stappen van een dier ranke, witte booten,
die hem naar Stavoren zullen brengen over de golven
van wat eens „zee" was en nu nog maar „meer"
heet. Tusschen twee haakjes is deze boottocht onder
den vaderlandschen hemel van Holland naar
Friesland de mooiste reis, die denkbaar is. Stond er
toch maar eens een wereldreiziger op, iemand dus,
die het weten kan, om te beweren, dat deze reis
over het IJselmeer de schoonste trip is van heel de
aarde. Hij zou niet liegen, zéker niet
Grijs en grauw ligt de wade van den herfslnevel over de stad
met zoo'n rijk verleden als er een zonnestraal doorheen schiet
wordt ,,de Sleutel der Zuiderzee" als een oud, fonkelend sieraad.
Vóór iemand evenwel zijn spoorwegcoupé verruild heeft
tegen de kajuit van de boot, hebben vast de klokken van den
Drommedaristoren, die om het kwartier muziek over de
huizen en de haven laten vallen, den reiziger op hun manier
hartelijk uitgenoodigd om toch even binnen de wallen van
de oude stad te komen dolen, om toch even te komen proeven
van die zilte stilte, om toch even naar den gloed en den
glans te komen zien, die de tijd getooverd heeft op oude
trapgeveltjes, over de hobbelkeien van gracht en straatje.
Eenmaal was Enkhuizen machtig en rijk eenmaal droegen
zijn kielen het wapen van de stad tot binnen Rusland eenmaal
fourneerde „de Sleutel der Zuiderzee" een som van zes en
een half millioen onzer tegenwoordige guldens voor de Oost-
Indische Compagnie. Van dat alles is zoo weinig overgeble
ven alleen de gloed van een schoon verleden. Het ware
te wensclien, dat een schrijver wonen ging in een van die
donkere, oude, geheimzinnige huizen om alles van deze stille
stad weer levend te maken, al was 't in bonte verhalen.
Onze fotograaf kon het, althans om de sfeer van Enkhuizen weer te geren, niet beter treffen:
de nevel van een stillen herfstdag over de haven, wanneer de boot van Stavoren bmnenstoomt.
De Drommedaris (op den achtergrond) waakt over de stad en schouwt over zee
