DE OVERSTROOMING
door C. Locker Bol
Het water komt
De vernielende stroom is niet te stuiten.
Met een vaart er doorheen.
Slechts met roeibootjes kan t verkeer
worden onderhouden.
De eerste ervaringen, die Tony flee ver opdeed,
toen hij „onder de menschen" kwam, waren
niet bijster geschikt om met hen ingenomen
te zijn. Hij vond hen bruut, grof en begrip
loos en het is bekend, dat zoo'n eerste indruk
meestal een blijvende is. Het moet eel,ter erkend
worden, dat hij het niet slechter had kunnen treffe n
Zijn eerste aanraking met de eigenlijke wereld
dateerde van den dag, toen hij zich ini heel zijn
parmantige lengte van honderddneenvijftig centi
meter aan Dick Morfon vertoonde. Hij kwam toen
pas van Norfolk dat alleen op de kadasterkaart
van den staat Indiana te vinden is - en geurde
naar hooi én koemest. Met een baskenmuts in zijn
hand verscheen hij in Morton's autowerkplaatsen
vroe<r, of er geen baan voor hem was. Hij was beleefd
genoeg, maar Dick Morton taalde alleen naai geld
en niet naar beleefdheid.
Een baan vroeg hij norscli. Tony van liet hoofd
tot'de voeten opnemend. „Nee, met joggies werken
we hier niet. Dat is te gevaarlijk, vat je
„M'n leeftijd heb ik anders wel, meneer, zei 1 ony
met een vrijmoedigen glimlach.
Hm. ja,'dat geloof ik wel," bromde Dick Morton,
„maar ik heb liier niks aan die joggies, die pas van
school komen."
Twintig jaar geweest," glimlachte Tony weei.
Toen begon Dick Morton luid te lachen. „Nou,
vrind, dan ben je ver onder de maat. Zal ik jou eens
'n goeden raad geven Ga naar het warenhuis van
Peckham, daar zitten ze bijna doorloopend om n
piccolo verlegen. Zeg Peckham voora dat je vol
groeid bent, dat is je beste aanbeveling voor die
baTony was beleedigd. Hij was nog niet gewend klei-
neerend behandeld te worden. Op den farm van zijn
vader zou niemand het gewaagd hebben den draak
met hem te steken. Hij was de zoon van den baas en
,1e 'leevers hadden geld en dus grooten invloed m
het dorp. Dat laatste maakte de spotters voorzichtig.
Zélfs nog, toen de aanhoudende droogte lien me
één slag geruïneerd had.
Hier in Aurora was dat anders. Dat bleek hem spoe-
dig "-enoeg. Dick Morton was wel de eerste, maar niet
de laatste, die hem om zijn kleine gestalte bespotte.
Overal waar hij om werk kwam troffen hem glim
lachende of geringschattende blikken, als hij zei hoe
oud hij was. Hij maakte er zich kwaad om, maar hij
wachtte zich wel het te toonen. Hij zou het er zich
alleen nog maar moeilijker mee maken.
Zoo kwam hij dan na vele vergeefsche sollicitaties,
die een' bitteren nasmaak achterlieten, op een kleme
Bchroevenfabriek terecht.
Hier noemde men hem „kleintje en „ldliputter.
Hij zei tot zichzelf, dat het hem niets kon schelen,
maar heimelijk leed hij onder die voortdurende ge
ringschatting. Ondertusschen deed liij zijn best en
studeerde ijverig radiotechniek en telegrafie. De
radio had zijn tweede liefde. Door uiterst sober te
leven had hij na een half jaar zooveel gespaard, dat
hii een eigen toestel kon bouwen.
Het was feest, toen er geluid uit kwam. Avond aan
avond zat hij nu op zijn dakkamertje, dat over e
hcele stad uitkeek, naar de stemmen uit den aether
te luisteren. Niet naar de gewone uitzendingen, maar
naar de schepen op den oceaan, wier taal hij hat
leeren verstaan, naar verre kustwachtstations en
naar de vliegtuigen, die de luchten boven zeeen
en woestijnen doorploegden.
Maar op den duur schonk het luisteren alleen
hem geen volledige voldoening. Hij wilde meestem
men in dat koor van geheimzinnige klanken en zich
óók laten hooren tot over afgronden van ruimte.
Zóó kwam het plan in hem op een eigen zender
te bouwen. Dank zij zijn volharding en spaarzaam
heid gelukte het. Toen bleef hem nog maar één
wensch over hij moest een zendvergunning hebben.
Op een (lag begaf hij zich enthousiast naar Indiana
polis, om de voorgeschreven proef van zijn bekwaam
heid af te leggen.
De ambtenaar, die hem examineeren zou, nam hem
onderzoekend op, toen hij binnenkwam.
,Iloe oud bent u vroeg hij.
„Een paar dagen geleden tweeëntwintig geweest,
meneer," zei Tony opgewekt.
„Zoo, dan behoort u ook niet tot de grootsten,"
zei"de ambtenaar schertsend.
Tonv was gegriefd. Daar had je t weer. Oók hier
Wat ging liet dien vent aan, of hij klein of groot
"1SNee ik weet wel, dat ik onder de maat ben," viel
hii'bits uit. „Maar doet dat er hier soms iets toe
Het was een te verontschuldigen, doch niettemin
domme uitval. Dat begreep hij acht dagen later pas,
toen liij een afwijzend antwoord op zpn verzoek
kreeg Zulke brutale joggies kon inen missen 111 den
aether het was er toch reeds druk genoeg. Zoo
stond het natuurlijk niet inliet ambtelijk schrijven,
maar dat las hij tusschen de regels door
Vanaf dien dag keek hij naar de radio met meer
om. Zijn plezier was vergald.
Een teleurstelling gróóter dan deze. een echt ver
driet trof hem, toen hij Mary Humphrey leerde ken
nen. Zij was een aardig meisje, twee jaar jonger,
maar een hoofd grooter dan hij. Zij woonde in het
zelfde huis, maar beneden, en vaak maakten zij een
praatje met elkaar.
Tonv' droomde weer. Maar nu met van de vliegerij
een ideaal, dat hij sinds lang als onbereikbaar op-
geceven had óók niet van geheimzinnige patio
of'dorre woestijnen, maar van een knus huisje, waarin
Mary en liij de baas waren.
En op een goeden dag scheen die droom de wer
kelijkheid nabij. Zij verlieten op een Zondagmid
dag toevallig samen het huis en liepen vanzelf
sprekend een eindje op.
„Welken kant moet je op vroeg lnj op den hoek
van de straat, terwijl hij bleef staan.
„Oh, dat geeft niet," zei Mary luchtig. „Ik ga maar
wat wandelen."
..Wandelen?" vroeg hij droomend. „Mag ik 11111
je mee Of ga je liever met mij mee Ik was van plan
naar de bioscoop te gaan."
Hij keek haar vol verwachting aan. Maai Mary
had haar gelaat afgewend hij zag alleen een be-
bloste wang. Om te kussen
Laten we dan maar liever gaan wandelen, be
sliste Mary. Terwijl ze het zei, werd dietilosophaar
wangen nog vuriger. Met een vol hart, tintelend van
warmte en blijdschap, ging Tony naast haar vooit
Hij voelde rzich voor de eerste maal, sinds liij. 111
Aurora, was, een man. Hij was trotsch en buiten
werd hij driest en nam haar arm.
„Zóó loopt het gemakkelijker," zei lnj met een
vreemden lach.
Ja," beaamde Marv zacht.
Maar zij kwamen voorbij een paar kwajongens en
die riepen spottend: „Anderhalve dollar'. Zij
deden of zij het niet hoorden, maar werden er tocl.
allebei stil van. E11 een paar uur later, toen zij 111 een
restaurant waren, sprak de kellner. die het nogal
druk had en niet zoo goed op hen lette, lien aan met
mevrouw" en „jongeheer". Mary werd er rood van
en Tonv erg bleek en allebei lachten ze een beetje.
Maar het was een doodssteek voor wat er tusschen
ben groeiende was. Want den anderen dag liep Mary
hem met een schichtig hoofdknikje 111 liet huis
voorbij en zij deed merkbaar haar best, 0111 hem te
ontwijken.
Tony begreep het gauw genoeg. „Zij wil een mai
zei hij dien avond treurig tegen zichzelf. „En ik
kan liet haar niet eens kwalijk nemen, t Is met
prettig voor 'n meisje, zoo nageroepen te worden.
Zóó viel hij terug in zijn kleinheid, waaraan hij
een oogenblik had gedacht ontgroeid te zijn.
Veel veranderde er niet in het leven van Iony
Cleever. Alles blééf, zooals hij whs ónder de maat.
Zijn salaris, zijn vooruitzichten, het aanzien 0111 er
zijn medemensclien en zijn kans op een brok ge u v
het bleef allemaal onder de maat. Toch veranderde
er iets in de sleur van zijn bestaan. Dat iets was het
uitzicht over de stad
Drie jaren had hij vanuit zijn dakvenster over tea
zee van daken uitgestaard. En toen op een dag zag
hij uit over een zee van water De Mississippi
buiten zijn oevers getreden en Aurora was een van
de steden, die het ergst van de overstroommg te
lijden hadden. De helft van do ruim dertigduizend
•jessw-'"'
