PORTRET
Verkade
KON ZIJN HAAR
NIET KAMMEN
KRUSCHEN
MINTA
Nu van
alle rheumatiek
bevrijd
SALTS
15
door HELLINGER
Het huis zag er koud uit in 't grijze
middaglicht. Alle gordijnen en
jaloezieën waren dicht. De popu
lieren op het grasveld kraakten en
zwaaiden in den rukkenden Wind.
Binnen lag John Bruce dood.
Het lijk was juist thuisgebracht uit
het ziekenhuis. In de stad waren redac
teuren bezig, kaart-systemen door te
zoeken, gegevens over John Bruce en
portretten van John Bruce bijeen te
zamelen. Zijn foto zou op alle voor
pagina's komen, met dikke zwarte
lijsten er om. Want John Bruce was
een groot man.
Hij was de erkende leider van een
groote stad geweest. Het grootste waren
huis hoorde aan hem. Tal van andere
zaken en perceelen hoorden aan hem.
De hoogste wolkenkrabber droeg zijn
naam.
Xu waren de marmeren gangen in
dat huis vol zwijgende menschen.
Bloedverwanten en zaken-relaties. Zij
konden elkaar niet uitstaan, maar zij
gaven elkaar welwillende knikjes van
herkenning. Zuiver een kwestie van
politiek.
Mary Bruce was al in den rouw. Zij
was de oudste zuster. Zij had geweten,
dat hij doodging, dus had zij haar klee-
ren vooruit laten maken. Ze huilde,
maar niet om haar broer. Alleen, omdat
zij medelijden met zichzelf had in deze
kritieke dagen des doods.
Charles Duncan, oud en beverig,
wandelde heen en weer met een stok. Hij
bleef maar steeds naar den vloer kijken.
Duncan was blij, dat John Bruce dood
was. Want Duncan was nummer twee
geweest in de leiding van Bruce's onder
nemingen. Xu was hij nummer één.
Mollie Wilkins, de huishoudster, had
inwendig pret. Zij wist precies, waarom
al de wolven present waren. En Mollie
was in haar schik vandaag, want zij
zou nooit meer last hebben van het
geraas en gescheld van John Bruce.
Het lichaam was nauwelijks koud,
maar toch brachten de honderden em
ploye's van John Bruce elkaar het goede
nieuws al over. Reeds werd er over ge
praat, wie de nieuwe baas zou zijn
dat er nu wel verschillende dingen
verbeteren zouden dat er betere dagen
aanbraken.
In den middag kwamen de kranten
uit met de schokkende kopregels
„John Bruce overleden Het bericht
nam de helft van de voor-pagina in
beslag, met verwijzing naar een andere
bladzij. Er stond in, hoe groot en be
roemd hij was geweest hoeveel hij tot
stand had gebracht voor zijn stad en
voor den staathoe de knapste dokters
ter wereld dag en nacht hadden ge
zwoegd, om zijn haperende hart op
gang te houden.
Er werd verteld over zijn jeugd en
over de moeilijkheden, waar hij zich
doorheen had geslagen. Er werd ge
sproken over zijn ontzaglijk vermogen
en over zijn treurende familie. Er ston
den portretten van hem bij, terwijl
hij eerste-steenen aan 't leggen en linten
aan 't doorknippen was. Er werd uit
eengezet, hoeveel het vólk verloor met
den dood van dezen grooten man.
Ja, er werd héél wat gezegd. Maar 't
had allemaal samengevat kunnen wor
den in één zin. Eenvoudig dit zinnetje
„Vanochtend is John Bruce gestor
ven.
Er speelden kinderen voor het per
ceel Front-street 206. In verstelde ja
ponnetjes en door anderen afgelegdi
jurkjes holden die kinderen, in de uit
oefening van hun spelen, van de eem
stoep naar de andere. Vlak vóór 206
leidde een venter zijn paard bij den
teugel, iets roepend over bananen.
Binnen, op de vierde verdieping
rechts, lag Patrick McBride dood.
Het lijk w'as juist thuisgebracht uit
het ziekenhuis. In de keuken zat mis.
McBride te snikken. Haar hoofd was
neergebogen bijna tot haar schoot.
Zij zat heen en weer te zwaaien.
Twee buurvrouwen klopten haar op
den rug en fluisterden tegen haar.
Groote Tom, de zoon van Patrick,
stond bij het raam neer te kijken op
den wirwar van brandtrappen en droog
lijnen. Hij voelde liet wild schrijnen in
zijn hart, want tranen wouen er niet
komen. Zijn keel knelde en zijn oogen
brandden. Als hij maar had kunnen
huilen, zou hij zich veel beter gevoeld
hebben.
De vrouw van Grooten Tom zat bij
het fornuis, en probeerde haar zoontje
uit te leggen, dat opa dood was. Het
kereltje keek ernstig. Hij stampte maar
steeds met zijn voeten en zei koppig
„Nee Nee Zijn moeder hield 't vol
toen huilde hij en riep om opa.
Beneden, op den hoek, was Hans
Schmidt, de slager, twee mooie ham
men aan 't inpakken. Hij zei tegen den
loopjongen, dat hij die bij mrs. McBride
moest bezorgen, maar geld mocht hij
niet aannemen. Ze moest boterhamme
tjes presenteeren onder 't waken en na
de begrafenis, zei Hans.
De vrouwen uit de buurt verdeelden
onder elkaar de jongere kinderen van
McBride. Zij gaven die kinderen te
eten en stopten ze bij hun eigen kleinen
in bed. De mannen legden botje bij
botje en brachten aan mrs. McBride,
wat er bij elkaar kwam.
De agent van de wijk stuurde bloe
men en kwam met zijn vrouw waken.
De mannen, die met McBride gewerkt
hadden, kwamen gezamenlijk en baden
voor zijn zielerust. Het hoofd van het
district zorgde, dat mrs. McBride een
baantje kreeg, zoodat mrs. McBride
geen honger hoefde te lijden met haar
kinderen.
Dien avond was de bekrompen wo
ning vol menschen. Iedereen wou blijk
geven van zijn genegenheid voor wijlen
Patrick McBride.
In het ziekenhuis stonden twee ver
plegers zich te wasschen. Zij bogen zich
over de waschbakken en keken grijn
zend in den spiegel naar hun tanden.
„Ik heb een interessant werkje gehad
vandaag," zei de eene. ,.lk ben bij John
Bruce geweest.
De wetenschap heeft alles voor hem
gedaan, wat ze kon. Maar hij is toch
gestorven. Ik kan je één ding verzeke
ren, Joe zoo'n kerel als John Bruce
zullen de menschen missen."
De ander knikte. Hij was blijkbaar
diep onder den indruk.
„Reken maar," stemde hij in. ,,'t Was
een reuzenventje. Je was net bij 'm in
de kamer, toen ie 't hoekje omging,
niet Hij keek grootelijks geërgerd.
„Je hebt van die lui, die altijd boffen.
„Had je mij moeten zien, toen jij dat
prachtkarweitje had. Ik ben den heelen
morgen met 'n huisdokter op de armeu-
zaal aan 't werk geweest bij 'n zekeren
McBride, 'n ouwen tobber. Doodge
gaan. Enfin, geen mensch zal 'm mis-
Verkade's „Minta Keps"
zijn heerlijk frisch in den
mond. Ook bij thee sma
ken zij bijzonder goed.
Probeerf U ze eens! Prijs
2 ons voor 25 cent. In luxe
doosjes 40 cent. Vraagt U
uw winkelier ook eens naar
de verschillende andere
soorten Verkode's „Keps"!
Tegenover de rustige
pracht van het Lake
District lijkt de cliché
schoonheid van menige
andere plek monotoon.
Vlak bij de Schotsche
grens wachten U dui
zend vierkante mijl van
het mooist-denkbare
landschap ter wereld.
Bekoorlijke oude plaats
jes bieden U geriefelijke
accomodatie. Zij, die
eens het Lake District
hebben bezocht, komen
altijd terug. Zij, die het
nooit zagen, hebben
een van 's levens zeld
zaamste ondervindin
gen gemist.
Een interessante geïllustreerde
brochure volgt gratis op aanvrage bij:
MORECAMBE BAY AND LAKE
DISTRICT RESORTS FEDERATION
OFFICE No. 23, TOWN HALL,
MORECAMBE - ENGLAND
Dit briefje, dat wij van een ouden
neer ontvingen, bewijst dat Kruschen
Salts ook op hoogeren leeftijd zijn
plicht doet.
„In mijn krant werd eens de vraag
gesteld of er voor iemand van 58 ook een
middel tegen rheumatiek bestaat. Het ant
woord luidde: Zoodra iemand wat ouder
gaat worden neen.'' Maar in hetzelfde
blad las ik dat Kruschen Salts bij velen
rheumatische pijn verdreven had.' Ik zei
tot mijn vrouw: „II'ij zullen eens kijken,
wie van de twee gelijk heeft." Ik begon met
Kruschen Salts, verbruikte drie flacons
en voelde mij een ander mensch. Vroeger
had ik 's nachts geregeld last van pijn in
mijn linkerbeen, en wanneer ik in mijn
stoel zat te dutten, werd mijn been stijf,
zoodat het vrij lang duurde, voordat ik
weer kon staan. Als mijn sehouders pijn
deden, moest ik altijd mijn hoofd heel laag
buigen om mijn haar te kammen. Hat teas
ongeveer twee jaren geleden, maar nu heb
ik geen pijn meer, en kan 7 a S K.M. aan
één stuk loopen. W. T. te S."
(Origineele brief ter inzage.)
Wanneer zich in het lichaam de
afvalstoffen ophoopen, ontstaat een
teveel aan urinezuur. Dit oefent spoe
dig slechten invloed uit op spieren en
gewrichten, en de rheumatische pijn
doet haar intrede. Maar er is hulp
voor U Kruschen Salts spoort de in
gewanden, lever en nieren aan tot
intensievere werking, zoodat de afval
stoffen geregeld verwijderd worden.
Het bloed wordt beter gezuiverd en
de pijnen houden op.
is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apo
thekers en erkende drogisten a 0.40,
f0.75 en 11.60 per flacon, omzetbelas
tinginbegrepen. Let op, dat op het etiket
op de flesch, zoowel als op de buiten
verpakking de naam Rowntree Handels-
Maatschappij, Amsterdam voorkomt.