PORTRET Verkade KON ZIJN HAAR NIET KAMMEN KRUSCHEN MINTA Nu van alle rheumatiek bevrijd SALTS 15 door HELLINGER Het huis zag er koud uit in 't grijze middaglicht. Alle gordijnen en jaloezieën waren dicht. De popu lieren op het grasveld kraakten en zwaaiden in den rukkenden Wind. Binnen lag John Bruce dood. Het lijk was juist thuisgebracht uit het ziekenhuis. In de stad waren redac teuren bezig, kaart-systemen door te zoeken, gegevens over John Bruce en portretten van John Bruce bijeen te zamelen. Zijn foto zou op alle voor pagina's komen, met dikke zwarte lijsten er om. Want John Bruce was een groot man. Hij was de erkende leider van een groote stad geweest. Het grootste waren huis hoorde aan hem. Tal van andere zaken en perceelen hoorden aan hem. De hoogste wolkenkrabber droeg zijn naam. Xu waren de marmeren gangen in dat huis vol zwijgende menschen. Bloedverwanten en zaken-relaties. Zij konden elkaar niet uitstaan, maar zij gaven elkaar welwillende knikjes van herkenning. Zuiver een kwestie van politiek. Mary Bruce was al in den rouw. Zij was de oudste zuster. Zij had geweten, dat hij doodging, dus had zij haar klee- ren vooruit laten maken. Ze huilde, maar niet om haar broer. Alleen, omdat zij medelijden met zichzelf had in deze kritieke dagen des doods. Charles Duncan, oud en beverig, wandelde heen en weer met een stok. Hij bleef maar steeds naar den vloer kijken. Duncan was blij, dat John Bruce dood was. Want Duncan was nummer twee geweest in de leiding van Bruce's onder nemingen. Xu was hij nummer één. Mollie Wilkins, de huishoudster, had inwendig pret. Zij wist precies, waarom al de wolven present waren. En Mollie was in haar schik vandaag, want zij zou nooit meer last hebben van het geraas en gescheld van John Bruce. Het lichaam was nauwelijks koud, maar toch brachten de honderden em ploye's van John Bruce elkaar het goede nieuws al over. Reeds werd er over ge praat, wie de nieuwe baas zou zijn dat er nu wel verschillende dingen verbeteren zouden dat er betere dagen aanbraken. In den middag kwamen de kranten uit met de schokkende kopregels „John Bruce overleden Het bericht nam de helft van de voor-pagina in beslag, met verwijzing naar een andere bladzij. Er stond in, hoe groot en be roemd hij was geweest hoeveel hij tot stand had gebracht voor zijn stad en voor den staathoe de knapste dokters ter wereld dag en nacht hadden ge zwoegd, om zijn haperende hart op gang te houden. Er werd verteld over zijn jeugd en over de moeilijkheden, waar hij zich doorheen had geslagen. Er werd ge sproken over zijn ontzaglijk vermogen en over zijn treurende familie. Er ston den portretten van hem bij, terwijl hij eerste-steenen aan 't leggen en linten aan 't doorknippen was. Er werd uit eengezet, hoeveel het vólk verloor met den dood van dezen grooten man. Ja, er werd héél wat gezegd. Maar 't had allemaal samengevat kunnen wor den in één zin. Eenvoudig dit zinnetje „Vanochtend is John Bruce gestor ven. Er speelden kinderen voor het per ceel Front-street 206. In verstelde ja ponnetjes en door anderen afgelegdi jurkjes holden die kinderen, in de uit oefening van hun spelen, van de eem stoep naar de andere. Vlak vóór 206 leidde een venter zijn paard bij den teugel, iets roepend over bananen. Binnen, op de vierde verdieping rechts, lag Patrick McBride dood. Het lijk w'as juist thuisgebracht uit het ziekenhuis. In de keuken zat mis. McBride te snikken. Haar hoofd was neergebogen bijna tot haar schoot. Zij zat heen en weer te zwaaien. Twee buurvrouwen klopten haar op den rug en fluisterden tegen haar. Groote Tom, de zoon van Patrick, stond bij het raam neer te kijken op den wirwar van brandtrappen en droog lijnen. Hij voelde liet wild schrijnen in zijn hart, want tranen wouen er niet komen. Zijn keel knelde en zijn oogen brandden. Als hij maar had kunnen huilen, zou hij zich veel beter gevoeld hebben. De vrouw van Grooten Tom zat bij het fornuis, en probeerde haar zoontje uit te leggen, dat opa dood was. Het kereltje keek ernstig. Hij stampte maar steeds met zijn voeten en zei koppig „Nee Nee Zijn moeder hield 't vol toen huilde hij en riep om opa. Beneden, op den hoek, was Hans Schmidt, de slager, twee mooie ham men aan 't inpakken. Hij zei tegen den loopjongen, dat hij die bij mrs. McBride moest bezorgen, maar geld mocht hij niet aannemen. Ze moest boterhamme tjes presenteeren onder 't waken en na de begrafenis, zei Hans. De vrouwen uit de buurt verdeelden onder elkaar de jongere kinderen van McBride. Zij gaven die kinderen te eten en stopten ze bij hun eigen kleinen in bed. De mannen legden botje bij botje en brachten aan mrs. McBride, wat er bij elkaar kwam. De agent van de wijk stuurde bloe men en kwam met zijn vrouw waken. De mannen, die met McBride gewerkt hadden, kwamen gezamenlijk en baden voor zijn zielerust. Het hoofd van het district zorgde, dat mrs. McBride een baantje kreeg, zoodat mrs. McBride geen honger hoefde te lijden met haar kinderen. Dien avond was de bekrompen wo ning vol menschen. Iedereen wou blijk geven van zijn genegenheid voor wijlen Patrick McBride. In het ziekenhuis stonden twee ver plegers zich te wasschen. Zij bogen zich over de waschbakken en keken grijn zend in den spiegel naar hun tanden. „Ik heb een interessant werkje gehad vandaag," zei de eene. ,.lk ben bij John Bruce geweest. De wetenschap heeft alles voor hem gedaan, wat ze kon. Maar hij is toch gestorven. Ik kan je één ding verzeke ren, Joe zoo'n kerel als John Bruce zullen de menschen missen." De ander knikte. Hij was blijkbaar diep onder den indruk. „Reken maar," stemde hij in. ,,'t Was een reuzenventje. Je was net bij 'm in de kamer, toen ie 't hoekje omging, niet Hij keek grootelijks geërgerd. „Je hebt van die lui, die altijd boffen. „Had je mij moeten zien, toen jij dat prachtkarweitje had. Ik ben den heelen morgen met 'n huisdokter op de armeu- zaal aan 't werk geweest bij 'n zekeren McBride, 'n ouwen tobber. Doodge gaan. Enfin, geen mensch zal 'm mis- Verkade's „Minta Keps" zijn heerlijk frisch in den mond. Ook bij thee sma ken zij bijzonder goed. Probeerf U ze eens! Prijs 2 ons voor 25 cent. In luxe doosjes 40 cent. Vraagt U uw winkelier ook eens naar de verschillende andere soorten Verkode's „Keps"! Tegenover de rustige pracht van het Lake District lijkt de cliché schoonheid van menige andere plek monotoon. Vlak bij de Schotsche grens wachten U dui zend vierkante mijl van het mooist-denkbare landschap ter wereld. Bekoorlijke oude plaats jes bieden U geriefelijke accomodatie. Zij, die eens het Lake District hebben bezocht, komen altijd terug. Zij, die het nooit zagen, hebben een van 's levens zeld zaamste ondervindin gen gemist. Een interessante geïllustreerde brochure volgt gratis op aanvrage bij: MORECAMBE BAY AND LAKE DISTRICT RESORTS FEDERATION OFFICE No. 23, TOWN HALL, MORECAMBE - ENGLAND Dit briefje, dat wij van een ouden neer ontvingen, bewijst dat Kruschen Salts ook op hoogeren leeftijd zijn plicht doet. „In mijn krant werd eens de vraag gesteld of er voor iemand van 58 ook een middel tegen rheumatiek bestaat. Het ant woord luidde: Zoodra iemand wat ouder gaat worden neen.'' Maar in hetzelfde blad las ik dat Kruschen Salts bij velen rheumatische pijn verdreven had.' Ik zei tot mijn vrouw: „II'ij zullen eens kijken, wie van de twee gelijk heeft." Ik begon met Kruschen Salts, verbruikte drie flacons en voelde mij een ander mensch. Vroeger had ik 's nachts geregeld last van pijn in mijn linkerbeen, en wanneer ik in mijn stoel zat te dutten, werd mijn been stijf, zoodat het vrij lang duurde, voordat ik weer kon staan. Als mijn sehouders pijn deden, moest ik altijd mijn hoofd heel laag buigen om mijn haar te kammen. Hat teas ongeveer twee jaren geleden, maar nu heb ik geen pijn meer, en kan 7 a S K.M. aan één stuk loopen. W. T. te S." (Origineele brief ter inzage.) Wanneer zich in het lichaam de afvalstoffen ophoopen, ontstaat een teveel aan urinezuur. Dit oefent spoe dig slechten invloed uit op spieren en gewrichten, en de rheumatische pijn doet haar intrede. Maar er is hulp voor U Kruschen Salts spoort de in gewanden, lever en nieren aan tot intensievere werking, zoodat de afval stoffen geregeld verwijderd worden. Het bloed wordt beter gezuiverd en de pijnen houden op. is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apo thekers en erkende drogisten a 0.40, f0.75 en 11.60 per flacon, omzetbelas tinginbegrepen. Let op, dat op het etiket op de flesch, zoowel als op de buiten verpakking de naam Rowntree Handels- Maatschappij, Amsterdam voorkomt.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1937 | | pagina 15