KING PEPERMUNT
KING
Een schooiertje van Pal
ÜL
37
door Vittorio Benito
Neen, signorita, ik heb heusch geen
honger. U is heel goed voor een
armen jongen van Palermo, maar
die tranen kwamen zoo maar in mijn
oogen. Honger heb ik niet en mijn mar
motje ook niet. Ziet u dat schip daar
liggen, de „Brooklyn" 1 Met dat schip
zijn we van Palermo naar New York
komen varen en capitano Brack is als
een vader geweest voor Luigi Strasso. En
voor mijn marmotje eveneens, signorita.
We zijn pas aangekomen en ik kan
mij keelemaal niet voorstellen, dat ik
nu gauw mijn eigen vader en moeder
terug zal zien. Het is alweer zes maanden
geleden,dat ze naar Amerika vertrokken,
signorita. We huilden alle drie en mijn
moeder het hardst. En mijn vader lei
z'n hand op m'n schouder en zei „Je
moet een flinke jongen zijn. Je bent nu
tien jaar en bijna een man. Vader en
moeder kunnen hier geen eten meer ver
dienen, maar in dat groote Amerika
komt weer werk genoeg. We zullen heel
zuinig zijn en zoodra we genoeg voor de
reis verdiend hebben, komen oom Luigi
en jij ons achterna." En toen ging hij
met moeder op de boot en voeren zij weg.
Dat is een half jaar geleden, signorita,
en ik was heel treurig na dien dag.
Toen kwam oom Luigi opeens ziek te
liggen. De dokter zei, dat het niet erg
was, maar dat kon liij onmogelijk weten,
want toen hij kwam, stak hij alleen zijn
neus maar even binnen de deur. En op
een morgen, toen ik oom Luigi ging
roepen, was hij dood. Toen heb ik erg
gehuild, signorita, want ik voelde me net,
of ik heelemaa! alleen was op de wereld.
Nou, na een paar dagen ging het weer
wat beter. Ik had mijn marmot je nog om
tegen te praten en dat deed ik dan maar.
Nou, signorita, en zoo gingen er weer
een paar treurige weken voor Luigi
Strasso voorbij. Ik zat den heelen dag
naar de schepen te kijken en op een
goeden dag prakkizeerde ik, dat een
van die schepen me misschien wel voor
niets mee zou willen nemen. Ik vroeg
het aan capitano Brack van de „Brook
lyn", maar deze zei, dat het beslist niet
ging. Ik moest een hoop dollars hebben
en papieren en hoe zou een arme jongen
als ik aan dollars komen, signorita 1
Dien nacht sliep ik in een havenpak
huis, signorita. Ik droomde en het was
net of m'n moeder voor me stond. Ze
zei „Luigi, er houdt maar één man de
wacht op de brug van de „Brooklyn".
Misschien is hij wel ingedut en de nacht
is pikdonker. Ga gauw aan boord en
verberg je goed. Heb je in den hoek van
het pakhuis dat opveegsel zien liggen
Dat is graan en copra en maïs van
alles door elkaar. Je mag het gerust
nemen, het wordt toch weggegooid. Stop
er al je zakken en je kiel mee vol en vul
een blik met water en sluip gauw aan
boord. Kom niet te voorschijn onder
de reis, maar wacht in New York den
nacht af en probeer aan wal te komen.
Als je voorzichtig en slim bent, zal het
je wel lukken.
Het was een vreemde droom,signorita.
Mijn moeder kuste me nog en toen werd
ik wakker. Ik dacht dat ik maar precies
moest doen, zooals moeder gezegd had.
Dat opveegsel had ik zien liggen en ik
bond een touw om mijn kiel en stopte
me zóó vol, dat ik wel op een ton leek.
Toen nam ik twee leege benziueblikken
en pompte ze vol water. Zóó sloop ik aan
boord eii niemand zag me, signorita.
Niemand Ik zag een luik openstaan
van een ruim, dat bijna heelemaa] met
zwavel gevuld was. Er hing een ijzeren
ladder omlaag en in een wip had ik me
m een donkeren hoek verborgen. En
dóór bleef ik doodstil zitten, met mijn
marmotje bij me. En natuurlijk erg
angstig, dat ze me zouden vinden
Maar alles ging goed, signorita. Dat
ruim ging den anderen dag dicht en den
volgenden nacht vertrok de „Brooklyn".
Ik was op weg naar Amerika en toen
heb ik daar een deuntje gezongen, dat u
eens had moeten hooren. Zóó blij was ik.
Toen viel die geschiedenis voor met
mijn marmotje, signorita. Dat was, toen
we allang op den Oceaan zaten. Ik had
vier dagen geteld en vier nachten dat
het dag was kon ik hooren aan het
geloop boven mijn hoofd. Daar beneden
was het natuurlijk erg donkerzóó
donker, dat ik mijn marmotje nog niet
zien kon, al bracht ik het vlak voor
mijn oogen. Maar we hadden geen licht
noodig, eten en drinken gaat heel goed
in het donker.
In den morgen van den vijfden dag
wou mijn marmotje niet wakker worden.
Het lag verstijfd in mijn hand, maar in
zijn lijfje was nog leven. Want het was
warm en nu en dan voelde ik een stuip
trekking door hem heen gaan. Ik was
verschrikkelijk bang dat het dood zou
gaan, want het was een verjaardags
geschenk van mijn moeder, weet u.
Ik stormde tegen de ijzeren ladder op en
bonsde met mijn vuist op het luik boven
mijn hoofd. Hoe lang ik dat deed weet ik
niet, maar ik dacht dat ik nóóit meer
verlost zou worden. Ik wou me al laten
vallen, keelemaal van boven af, want ik
voelde me plotseling erg naar worden.
Maar eindelijk hoorden ze me dan. Ei
werd wat heen en weer geloopen boven
mijn hoofd en eensklaps werd er een
luik weggehaald. Ze trokken me op en
riepen, dat er een „stow-away" aan
boord zat. En allemaal kwamen ze om
me heen staan en capitano Brack kwam
er ook bij. En tegelijk riep er iemand, dat.
er zwaveldamp in het ruim stond en dat
mijn marmot daarvan van de sokken
was gegaan. Dat riepen ze dat ie van
de sokken was gegaan. En ze waren erg
van streek
Nou, en toen lette niemand meer op
me. Ze liepen allemaal naar het ruim en
drie mannen gingen naar beneden met
een ding voor hun gezicht. Toen ze weer
boven kwamen schreeuwden ze, (lat de
zwavel broeide en dat de balken en de
watertanks al heet waren.
Capitano Brack commandeerde dat
het heele ruim onder water gezet moest
worden en toen keek hij eens schuin naar
mij. Ze werkten als paarden, al die man
nen ik geloof dat ze bijna van plan
waren, van het schip af te gaan. Maar
na een paar uur riepen ze, dat nu het
gevaar geweken was en ééntje zei, dat
de duivel er vandaag precies naast
gegrepen had. En ze waren allemaal blij
en dansten met me in het rond en toen
ik alles precies verteld had, zei capitano
Brack, dat m'n moeder een bescherm
engel was, die me in m'n droom ver
schenen was. Hij zei het heel ernstig en
mij noemde hij den beschermengel van
de „Brooklyn" en 't marmotje een mas
cotte. En toen drukte hij me zóó vast
tegen zich aan, dat mijn marmotje van
pijn begon te piepen. En ook beloofde
hij, dat hij zelf voor de dollars en voor
de papieren zou zorgen, die ik noodig
had en óók voor werk voor vader. En
zóó kwam ik hier in New York, signorita.
Er is al een boodschap weg naar m'n
moeder en ze zullen dadelijk wel komen.
Daarom ben ik zoo blij en steken mijn
oogen zoo, begrijpt uMaar honger
nee, honger hebben we niet, hè Pepi f
We zijn alleen maar zoo blij, zoo ver
schrikkelijk blij, dat een arme jongen
van Palermo zijn eigen vader en moeder
teruggevonden heeft."
Een natuurlijke
verkwikking!
Verdrijft het onaangename door het aangename. Neemt
i onder minder prettige omstandigheden King. King ver-
aangenaamt Uw stemming. King houdt U fris en monter.
Aan het edele natuurproduct ontleent King de weerga-
loos verkwikkende eigenschappen. De heerlijke smaak
en geur zijn het bewijs van de originele samenstelling,
i De natuur is niet te verbeteren.
TONNEMA CIE FABRIKANTEN VAN KING PEPERMUNT SNEEK
