kon hij zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen.
„U raadt nooit, wie ik gisteravond ontmoet heb,"
begon hij met een glimlach.
Mabel wendde zich om, zoodat hij haar recht in
haar gelaat kon zien. In haar oogen lag een vraag.
Mabel Johnson en mijn ouden vriend John
Laters," vulde Jerry aan. Het kwam hem voor, dat
zij schrok, maar dat kon ook verbeelding zijn. Wel
zag hij haar even verbleeken. ,.Ik wist niet, dat u
hem kende," ging hij voort.
„Ik ken meneer Laters ook niet," viel zij hem
levendig in de rede. ,,Als ik me niet vergis, heb ik
hem hier slechts eenmaal gezien en voorheen of
nadien nooit. Ik ontmoette hem gisterenavond hier
in de straat en hij vroeg mij, hoe het u ging. Toen
liep hij zoover mee.
Zij scheen nog iets te willen zeggen iets dat
haar moeilijk over de lippen kon komen. Doch
Jerry voorkwam haar. „Oh, zit zoo de vork in den
steel," lachte hij vroolijk, terwijl hij naar de post
greep. Die opheldering gaf hem een verlicht gevoel.
Terwijl Mabel weer aan het werk ging, dwaalde zijn
blik opnieuw naar haar gelaat. Toen stond hij eens
klaps op en begaf zich naar de huiskamer. Zijn
moeder was er niet.
„Jerry, ben je soms verliefd op dat kind V' vroeg
hij half spottend, half teeder aan zijn beeld in den
spiegel. Ilij begreep niet, hoe het zoo plotseling ge
komen was, maar hij voelde het niettemin als een
niet te weerspreken feit hij was verliefd op die
bescheiden Mabel Johnson.
„Als ik die order van de Spoorwegen krijg," be
loofde hij zichzelf. „Eerder niet...."
Toen hij dien middag met zijn moeder aan tafel
zat, klonk van den overkant het tikken van een
schrijfmachine tot liem door. Mabel was de eenige,
die den lunchtijd overbleef, en alleen zij kon dus aan
het werk zijn.
„Ik geloof, dat je het erg goed getroffen hebt met
je secretaresse," merkte mrs. Hornby op. ,,'t Is
een ijverig en eenvoudig meisje."
„Ze is reusachtig," beaamde Jerry met nauw be
dwongen geestdrift.
Den daarop volgenden dag viel er iets vreemds
voor op het kantoor. Jerry bevond zich even na
kantoortijd in het woonhuis, toen hij eensklaps
een slag hoorde in het privékantoor. Mabel Johnson
was al naar huis en de schoonmaaksters kwamen
pas over een half uur. Hij ging dus kijken wat er
aan de hand was, doch haastte zich niet.
Toen Iiij zich in de gang bevond, hoorde hij ergens
een deur sluiten. En in het privékantoor vond hij
een map doorslagen op den grond. Hij vond er niets
verdachts in, al bevreemdde het hem wel eenigszins,
dat die map gevallen was. Hij dacht er echter niet
lang over na, zette de map op haar plaats en keerde
ip huis terug.
„Loos alarm er viel iets," zei hij geruststellend
tegen zijn moeder.
I V' termijn van inschrijving voor de levering aan
ile Spoorwegen was gesloten en het wachten was
nog slechts op de gunning. Op een avond zat Jerry
met gemengde gevoelens zijn kansen te berekenen.
Zijn moeder was uit en op het privékantoor was het
doodstil.
Hoewel hij alle opgegeven prijzen uit zijn hoofd
kende, nam hij toch de map van het rek, waarin
Mabel den doorslag van zijn offerte geborgen had.
Hij zocht, bladerde de doorslagen tweemaal 11a en
kwam tot de verbluffende ontdekking, dat de copie
van zijn brief verdwenen was. Nóg had hij geen
argwaan. Doch toen hij den doorslag een oogenblik
later in een lade van de schrijftafel van Mabel vond,
was het hem eensklaps, of er een blinddoek van zijn
oogen viel. Hij dacht aan haar ontmoeting met
John Laters.
Zijn opwinding bedwingend ging hij de feiten na.
Mabel Johnson had dien doorslag zelf opgeborgen
en nadien had zij noch iemand anders hem noodig
gehad. Om welke reden had zij hem dan later weer
uit de map genomen en tusschen haar paperassen
verstopt
Er was slechts één redelijk antwoord te vinden
op die vraag. Mabel Johnson had den doorslag ter
inzage gegeven aan John Laters, wien het op zijn
minst een paar duizend dollars waard moest zijn
geweest te weten, tegen welke prijzen zijn voor
naamste concurrent ingeschreven had.
Die verdenking was Jerry ingevallen met de snel
heid van een bliksemstraal. Eigenlijk was het geen
verdenking, doch absolute zekerheid. De feiten
Heten eenvoudig geen andere verklaring toe. Mabel
Paascheieren.
zacht en verbaasd. „Maar waarom zei je me dat
niet t"
Mabel bloosde. ,,LT had hem uw vriend genoemd
en ik wist niet, of u zich zoo'n gemeenen streek van
uw vriend kon voorstellen
Zij was nog niet uitgesproken, doch plotseling
ging de telefoon. Jerry nam den hoorn op.
„Met John Laters," hoorde hij een valsch klinken
de stem zeggen.
„Met wien schreeuwde hij, eensklaps driftig.
„Met Laters. Je weet zeker het nieuwtje al Ik
ben gisteren bij de gunning tegenwoordig geweest.
Gefeliciteerd met het succes, hoorJe hebt den aanval
knap gepareerd...."
Er klonk nog een vreemd lachje, alsof de ander
heelemaal niet blij was. Jerry gaf hem geen ant
woord. De telefoon viel uit zijn hand en met een
dwazen blik keek hij naar Mabel Johnson op.
„Ikik geloof dat wij de levering aan de Spoor
wegen hebben," zei hij stotterend. „Maar ik begrijp
dien John Laters niet. Knap gepareerd, zegt hij.
Maar wat.
„Misschien kan ik dat ophelderen," glimlachte
Mabel. „Ik zei u al, dat ik begreep, dat hij nog wel
eens een poging zou doen, om uw prijzen te weten
te komen. En ik was zóó kwaad, dat hij me zooiets
had durven voorstellen, dat ik besloot, mij met zijn
eigen wapens op hem te wreken. Ik tikte in liet
middaguur een andere offerte en verhoogde alle
prijzen met vijf procent. Den doorslag borg ik in de
map en die was den volgenden dag verdwenen. John
Laters heeft zijn prijzen waarschijnlijk twee of drie
procent daaronder genoteerd.
Zij lachte wat verlegen en Jerry zat een oogenblik
sprakeloos. Toen sprong hij eensklaps op, zóó wild.
dat zijn stoel kantelde en omviel. „Dus we hebben
een dief op het kantoor. In orde, dien vinden we
wel. Maar jij, kleine Mabel.
Hij trad dicht op haar toe en greep haar handen.
En op hetzelfde oogenblik ging de deur open.
„Wat is dat toch voor een rumoer op het privé
kantoor trad mrs. Hornby verwonderd binnen.
Zij bleef eensklaps als aan den grond genageld staan.
Jerrv stond daar en had een arm om zijn secreta
resse heengeslagen. Hij lachte en het meisje zag
vuurrood van verwarring. Doch eensklaps liet hij
haar los en de lach verdween van zijn gezicht. Hij
zette zijn stoel overeind en nam zijn moeder bij
den arm.
„Ga zitten, moeder," zei hij heel ernstig. „Ik heb
u een leelijke geschiedenis te vertellen met een heel
gelukkigen afloop."
Johnson, dat stille, bescheiden
meisje, had een smerig spelletje
gespeeld. Zij had hem bestolen
en zijn heele toekomst op losse
schroeven gezet. Want er viel niet
aan te twijfelen, of John Laters
zou thans met de order van de
Spoorwegen gaan strijken die
had natuurlijk ingeschreven tegen
prijzen, die iets onder de zijne
lagen. En dat heteekende, dat hij
de fabriek wel sluiten kon op
hoop van zegen, of hij den boel ooit
weer aan het draaien zou kunnen
brengen
Het waren bittere, wraakzuch
tige gedachten, die naar Mabel
Johnson uitgingen. Er verstreken
twee uren en al dien tijd liep Jerry
koortsachtig het kleine privékan
toor rond, nadenkend wat hem nu
te doen stond. Eindelijk kwam hij
tot een besluit. Morgen vroeg zou
hij terstond een verklaring van
Mabel Johnson eischen. En dan
ging zij er op staanden voet uit. En
tot zoolang zou hij de smerige
geschiedenis voor zijn moeder ver
borgen houden.
Toen hij in het woonhuis terug
gekeerd was, verweet hij zich zijn
lichtvaardigheid. In een gewichtige
zaak als deze, waarvan zooveel
afhing, had hij niemand vertrouwen
mogen schenken. Het was hem
bekend geweest, dat sommige
zakenlui, die er alleen maar een dollarmoraal op
na hielden, van omkooping en smerige intriges
niet afkeerig waren en er zelfs prat op gingen, als
ze een gevaarlijken concurrent uit den weg
konden ruimen. John Laters was zoo'n man. En hij
had het zichzelf te wijten, dat hij hem een kans had
gegeven, zich wellicht voorgoed van een gevaar
lijken concurrent te ontdoen
Jerrv bracht een ellendigen nacht door. Hij ont
beet haastig, gaf op de bezorgde vragen van zijn
moeder ontwijkende antwoorden en verdween daarna
terstond naar het privékantoor. Hij zat nauwelijks
aan zijn bureau, toen Mabel Johnson binnentrad.
Zonder te wachten, tot zij zich van haar hoed en
mantel had ontdaan, viel hij terstond met de deur in
huis. Zijn gezicht stond strak en zijn hand speelde
zenuwachtig met een pressc-papier.
„Juffrouw Johnson, ik heb gisteravond tevergeefs
gezocht naar den doorslag van onze inschrijving ten
behoeve van de Spoorwegen," ving hij met een
harde stem aan. „Waar hebt u dien gelaten V'
Hij zag, dat zijn vraag haar in verwarring
bracht en op dat oogenblik verliet hem het laatste
sprankje hoop, dat alles een dwaling zou blijken
te zijn.
„Dien heb ik in mijn lessenaar geborgen, meneer,"
gaf zij stotterend ten antwoord.
„Waarom vroeg hij op een toon als was hij een
rechter van instructie.
„Omdat...." stamelde Mabel. Zij haalde diep
adem en eensklaps leek zij veel kalmer. „Omdat ik
bevreesd was, dat hij in de map niet veilig was," zei
ze met een rustige stem. „Als u mij even wilt aan-
hooren, zult u begrijpen waarom niet."
„Ga door," spoorde Jerry haar ongeduldig aan,
overtuigd dat hij een schoonklinkende uitvlucht te
liooren zou krijgen.
„IJ herinnert zich dien avond in het postkantoor,
toen ik een ontmoeting had met uw vriend Jolm
Laters
„Hij is mijn vriend niet, maar dat doet er niet toe,"
onderbrak Jerry haar driftig.
„Ik dacht het zóó noemde u hem den volgenden
morgen," zei Mabel bedaard. „Dien avond echter
bood hij me tweeduizend dollar aan, als ik hem
inzage wilde geven van de copie van uw inschrijving.
Ik weigerde en omdat ik vreesde, dat hij zijn geluk
nog eens bij een ander zou beproeven, nam ik den
doorslag den anderen morgen uit de map."
Jerry kreeg een gevoel, alsof er een last van hem
afgenomen werd. „I" deed het daarom vroeg hij
