De ondergang van de
T ilanic, naar een
schilderij van prof.
W. Stöwer.
Ken ijsberg dreef door, pen ver
vaarlijke harde, koppige massa,
onder water verraderlijk breed
dreef door, met de ongevoelige
vastberadenheid der natuurkrach
ten. Wie zo beide -had kunnen
waarnemen, het sehip en den ijs
berg, had de lijnen van beweging
door kunnen trekken tot 't ramp
zalige kruispunt - het kruisje op
de plek des onlieils daar botsen
ze tegen elkaar
Ze botsten tegen elkaar. IJs en
ijzer. liet ijs was het sterkste.
De officieren van de Titanic wa
ren niet bang voor het ijs het
zicht was goed twee man ston
den op den uitkijk kwam er ijs
aan, dan zwenkte je
's Zondagsavonds tien over half
twaalf rapporteerde de uitkijk
„Ijsberg vooruit De eerste of
ficier liet het stuur omgooien en
de machines op achteruit zetten,
en meteen knipte hij de water
dichte schotten dicht. Een halve
minuut later kreeg het sehip een
stootje, niets van beteekenis! Zóó'n
licht schokje, dat de passagieis 't
haast niet eens merkten. De ka
pitein vond 't zelf óók niet erg
liij zou zien, wat er beschadigd
was, en zoo noodig hulp vragen.
Door dat lichte schokje echter
was de scheepswand onder water,
even boven de kiel, opengescheurd
over een lengte van honderd me
ter, opengereten als een banaan. In
tien minuten liepen zes van de zes
tien „waterdichte" ruimten ook
het ketelruim vol water. De
pompen zwoegden, maar hadden
zo^'n vermogen als de zee door die scheur van honderd
ter..;. Kapitein Smith zag in, dat het schip niet te houden was
met vier ondcrgeloopen afdeelingen vóór was het nog blijven drij -
i, maar zes was te veel. het moest zinken, duiken, met den boeg
i beneden en om even twaalf uur liet hij het noodsein uitzenden.
>p 'n afstand van twintig a dertig kilometer lag een ander Engelsch
ip, dj' Californian, door drijf ijs opgehouden. Maar de marconist daar
bojjfd ving het S.Q,S. niet op hij was juist naar bed gegaan,
idop na zeventien uur dienst.
imleije schepen naderden liet eerste kwam de Carpathia op de
:elnkj|plek tegen vier uur 's nachts. De Carpathia nam de
ipbraukelingen uit de sloepen op. 711 personen.
Ulo Lnderen waren omgekomen Andrews, de trotsclie bouwer
i den zeereus kapitein Smith, die zich vergist had met een opti-
itisciu vertrouwen, dat iedere andere kapitein óók
oestard zou hebben tachtig procent der man-
i, vijfentwintig procent der vrouwen en zevenen-
'i'tiglprocent der kinderen aan boord vijftien-
iderd mensehen doodgenepeu door de kou.
oen jpe sloepen van de Titanic te wa ter werden
gelatenwas er geen angst, geen doodsschrik, geen
tos #n boord. Bemanning en passagiers hieven
lm, t ouden zich helden. Wel droeg meergenoemd
timiwiw'li vertrouwen tot dien kalmen helden -
léd U't'l hij van het tekort aan sloepen wist men
■t dfede litanie onderging begreep niet iedereen,
datjde arpatliia en andere schepen naderden,
st mén wèl. Maar toch, niet ten onrechte zijn de
inumbnteii opgericht, die Engeland wijdde aan de
gedaéhttenis der helden van de Titanic niet ten
reel# mogen wij nóg eerbied voelen voor die
uuiei
Heli
atetj
en vrouwen daar aan boord
sneu waren de vrouwen, die weigerden, in
P ti gaan. Zij wilden haar echtgenooten niet
(i laten, al lieten die haar rustig voorgaan,
ze ci zelfs op aan, dat zij haar leven in
i< nachten. De beide sloepen, die het eerste
.ui at ten samen slechts negenendertig
erwijl zij er ruim honderd hadden kunnen
11 «aicn de mannen. Zij stonden op den
ond kalm te rooken en te praten, terwijl
en ''cii in dg booten werden geholpen.
..tl! 'na''i die een plaats innam, omdat er
iV 'f )t>('rs "'eer waren, dan stond
nstonds weer af. als PT PP li vrminr r» f <>t>n
jongens onder de bemanning gingen wegens hun
leeftijd vóór bij de geldmannen, geleerden, kunste
naars en hooge ambtenaren, maarzij bedankten voor
de eer zij voelden zich man, leden van de bemanning
zij wótien niet voorgaan.
Helden waren do acht muzikanten die speelden
op het promenade-dek dansmuziek en vlak vóór het
einde Pen kerkgezang. Niet één hunner werd gered.
Helden waren de machinisten, die in de diepte van
het schip ploeterden, om zooveel mogelijk water w eg
te pompen, liet schip zoo lang mogelijk drijvende te
houden, opdat zooveel mogelijk mensehen redding
zouden vinden. Zij bekommerden zich niet om eigen
lot en het water vulde de afdeelingen, waarbinnen
zij werkten. Niét één hunner werd gered. De bouwer
"van hot schip, Andrews, was in zijn laatste levensuur
met een matroos hard'aan 't werk, om dekstoelen
aan elkaar te binden en overboord te gooien daar
konden zich allicht weer ecu paar schipbreukelingen
aan vastklampen. Een held was de kapitein, die rus
tig zijn orders bleef geven tot liet moment van zijn
dood toe een held w as de marconist Phillips, die
maar om hulp bleef roepen, tot de kapitein hem be
val, op te staan van zijn toestel toen poogde bij
zieli in veiligheid te brengen, maar slaagde niet
helden waren de postbeambten, die hun postzakken
naar boven sjouwden en bleven bewaken. vruch
teloos.... geen hunner en geen vellet je post w erd gered.
's Zondagsavonds tien over half twaalf zag de uit
kijk den ijsberg. Een minuut later had de botsing
plaats. Om twaalf uur stond het water acht meter
hoog in het schip, in zes der compartimenten. Tien
minuten voor lialf een begon men de sloepen uit te
zetten. Kwart voor één voer de eerste sloep (er waren
er zestien) weg. Even lialf twee kwam van de Car
pathia het radio bericht, dat zij naderde, en over
vier uren ter plaatse zou zijn. Om twee uur stuurde
Phillips zijn laatsten noodkreet de zee over „Komt
vlug, machine-kamer vol geloopen tot aan de ketels 1"
Het schip helde steeds meer over, kop naar beneden....
de nioiischeit in de sloepen zagen het opsteken uit
liet water, met brandende lichten. die opeens
uitgingen, nog met één flikkering aanschoten, en
toen doofden voor goedde donkere scheeps
romp stond omhoog, en zakte steeds lager, tot het
schip loodrecht stond en stil, bijna zonder zuiging of
deining, de diepte in gleed. Het was tien vóór lialf
drie. Honderden stemmen kreten 0111 hulp maar
wie kon er helpen Er dreven zestien sloepen een
eind van liet schip af, maar die waren gedeeltelijk
overbeladen, en de andere, niet zoo vol, waren te
ver weg hadden trouwens liet aantal slachtoffers
slechts vergroot, als zij zicli gewaagd hadden onder
die massa drenkelingen. Of eigenlijk.... drenke
lingen waren het niet; de zwemvesten hielden hen
drijvende maar zij stierven allen Van uitputting
cn kou. Om drie uur was de laatste wanhoopskreet
verstomd.
Om vier uur was de Carpathia er, en weldra
had zij de inzittenden van de eerst - sloep aan
boord genomen. Toen het licht werd, viel het niet
meer zoo moeilijk, de booten met overlevenden te
vindon om half acht 's Maandagsmorgens werd de
zestiende boot opgepikt. Men ging de geredden tellen:
het waren er maar 711, ongelukkigen, die nu eerst
begrepen, dat zij hun echtgenooten, hun vaders,
hun zonen of vrienden nooit weer zouden zien.
Een diep-tragisclie bijzonderheid is de nabijheid
van de reeds genoemde Californian, die waarschijn
lijk honderden, zoo niet alle levens had kunnen
redden, als zij geweten had, wat er gebeurde. Diep
tragisch want dc Californian had zelf de Titanic
nog gewaarschuwd voor liet ijs en eerst na het
geruststellende antwoord van de Titanic was de
marconist van de Californian, doodmoe, naar bed
gegaan. Diep tragisch want de officieren van de
Californian hebben den ondergang van de Titanic
aanschouwd, zonder te weten, dat het- de Titanic
was, en dat het schip ondergingZij .zagen om
tien over lialf twaalf een schip, dat zij voor een
vrachtboot hielden, stoppen dat was de Titanic
op liet oogenblik der botsing! Zij zagen dat schip
om tien voor half drie verdwijnen dat was de
Titanic, die zonk Eén der officieren w as nog naar
de radio-cabine gegaan, en had door de kop-telefoon
geluisterd, maar hij hoorde geen seinen hij wist
het niet, maar de Titanic riep om hulp, en dat de
kop-telefoon op de Californian geen geluid gaf
kwam, doordat het (ouder wetsehe) toestel niet
opgewonden was Waren er aan boord van de Cali
fornian twee marconisten geweest, hadden de offi
cieren der Californian 't- idee gekregen, toch maar
even naar het zonderlinge schip te gaan kijken, al
gaf de radio geen gehoor, de ondergang van de
Titanic was waarschijnlijk niet geworden de nood-
lottigste scheepsramp van deze eeuw
Dót er nog 711 levens van opvarenden gered
werden, is te danken aan de uitvinding van Mar
coni. Was op liet S. O. 8. van l'hillips de Carpathia
niet toegesneld, dan hadden de booten uren, mis
schien dagen langer over de zee gezworven, waren
er nóg meerderen, zoo niet allen,-gestorven van
honger en kou. En dit heilzame gevolg heeft de ramp
der Titanic althans gehad, dat de voorschriften voor
de veiligheid ter zee scherper zijn geworden, dat
andere schepen snel van het noodige aantal
sloepen werden voorzien, dat er een internationale
waarschuwingsdienst tegen ijsgang werd ingesteld....
Maar de trots der zeevarende menschheid van
1912 was ondergegaan, met al die levens. Alle om
standigheden hadden samengewerkt tot de ver
nietiging van de Titanic, de kolossale....
