ER VALT EEN STER
UIT DEN HOOGE
door dTAortimer Heurter
De zittingszaal van een Londenschen politie
rechter is wel de laatste plaats waar men
een liefdesidylle zou verwachten. Liefdes
drama's zijn er schering en inslag, maar
de tuinen van Eros zoekt men niet in Bow Street.
Toch was het daar, onder het strenge oog van den
politierechter, dat Tommy Olivier op het eerste ge
zicht verliefd werd op Mary Stone. Ik denk dat Amor
den vuilen mist niet kon verdragen, die dien morgen
Londen toedekte en zijn toevlucht zocht in het groote
gebouw, waar hij juist dat aardige meisje binnen zag
brengen. In ieder geval woonde hij de zitting bij,
want zijn onzichtbare aanwezigheid werd zelfs opge
merkt door de heeren achter de groene tafel.
Mr. Henley opende de zitting dien morgen met de
gebruikelijke" fomule. „De zitting van den politie
rechter is geopend. De eerste zaak 1"
„Klacht tegen Marv Stone, beschuldigd van bede
larij," kreeg hij prompt ten antwoord.
Mr. Henley vestigde een onderzoekenden blik op
het meisje, dat voor hem werd geleid. Mary Stone
was niet ouder dan achttien jaar, knap en welge
vormd en zoo op het oog geen katje om zonder hand
schoenen aan te pakken. Evenmin zag ze eruit, of
ze in zeven slooten tegelijk zou loopen.
„Beken je, meisje vroeg mr. Henley streng.
In de roerlooze meisjesgestalte kwam leven.
„Néén klonk het bits. „Die agent liegt. Ik heb
gevent en niet gebedeld. En Maandag kan ik weer op
de fabriek terecht."
Het verband tusschen die laatste mededeeling en
de zaak waarvoor zij terecht stond, was voor eiken
ingewijde duidelijk. Het beteekende L hoeft niet
bang te zijn, dat ik het nog eens zal doen en zie het
dus voor dezen keer maar door de vingers. Maar
ervaren rechters hebben weinig vertrouwen in derge
lijke wissels op de toekomst en mr. Henley was grijs
geworden achter die groene tafel.
„Venten zonder vergunning is verboden en wordt
beschouwd als bedelarij," hernam hij ongevoelig.
„Ik veroordeel Mary Stone tot twintig shilling boete,
te vervangen door acht dagen verplichten arbeid in
het werkhuis. Kan je die boete nu betalen
Mary Stone schudde verslagen het hoofd. En juist
wilde de politierechter een vonnis teekenen voor het
werkhuis, toen er plotseling een stem door de zaal
klonk.
„Meneer de rechter, ik betaal die boete."
Mr. Henley keek verrast op. Hij zag een flinken
jongeman door de zaal komen, gekleed in de uniform
van matroos tweede klas van Zijner Majesteits
Onderzeedienst.
„Wie ben je en hoe kom je hier vroeg hij.
„M'n naam is Tommy Olivier en ik ben getuige in
een andere zaak," kreeg hij ten antwoord.
„En u betaalt de boete 1 Ken je dit meisje dan
„Nooit eerder gezien, maar toch betaal ik," zei
Tommy en hij deponeerde een biljet van een pond
op de groene tafel. Toen glimlachte mr. Henley en
de heeren aan de perstafel en de getuigen glimlachten
mee. Amor op de politiezitting
„Het is in orde, je kimt gaan," zei hij tegen Mary
Stone. En Mary ging en wierp Tommy in het voor
bijgaan een schitterenden blik toe, die haar nog
mooier deed schijnen dan zij reeds was. Toen Tommy
een half uur later buiten kwam, stond zij op hem te
wachten.
„Dat was erg aardig van je, Tom," zei ze dankbaar.
„Ik zal je die twintig shilling eerlijk teruggeven. Het
is heusch waarMaandag kan ik weer op de fabriek
terecht. Ik ben twee maanden zonder betrekking
geweest, zie je, en al dien tijd heb ik me weten te
redden met bloemenventen. Maar gistermiddag was
ik zuur. Als ik dien klabak nog eens tegenkom.
Zij sprak een taal, die Tommy verstond. Ook zijn
wipg had in een krot in East End gestaan, al wilde
hij dit liever niet weten. Want hij was bezeten van
een vurigen drang naar hoogerop en bij dat streven
paste zoo'n afkomst niet.
Zoo kwamen die twee met elkander in kennis. Het
was een liefde op het eerste gezicht. Een liefde, die
bij hèm bijna zoo sterk was als zijn eerzucht. Bijna
want zijn toekomst ging hem in de éérste plaats
aan het hart.
Toen zij elkander drie maanden kenden, sprak hij
er haar over. „Ik ga binnenkort voor twee jaar naar
Singapore, Mary. Als ik terugkom heb ik de strepen
verdiend."
„En dan trouwen we, hè Tommy vleide zo.
„Ja, dan gaan we trouwen," beaamde hij. „Als
jij tenminste
Met een gebaar vulde hij aan wat aan zijn woorden
ontbrak. Mary keek hem recht in de oogen. „Twee
jaar is een lange tijd, maar je hoeft niet bang te zijn,
Tommy," zei ze trouwhartig.
Een maand later vertrok hij naar Indië. Den nacht
tevoren had zij gehuild, maar bij het afscheid hield
zij zich dapper.
„Die twee jaren zijn zóó om," bemoedigde zij meer
zichzelf dan hem. Want Tommy had geen troost of
bemoediging noodig. Zijn eerzucht was hem allang
vooruitgesneld naar de verre gewesten, die zulke
goede kansen beloofden op een snelle bevordering.
Die twee jaren gingen voorbij. Marv telde de
laatste maanden bij dagen en de laatste weken bij
uren af. Toen bevond zij zich op een morgen weer aan
den steiger, waar zij afscheid van elkander hadden
genomen. In die twee jaren was zij volwassen en
nog knapper geworden, zoodat zij overal opviel.
Tommy had ook een heele verandering ondergaan.
Hij was vertrokken als matroos en keerde terug als
adspirant-onderofficier. Zijn optreden was zelfbe
wuster geworden en hij had zich keurige manieren
aangeleerd.
„Je bent mijn Tommy toch nog, hè vleide zij,
toen ze eindelijk samen waren.
„Natuurlijk," lachte hij, terwijl hij haar met wel
gevallen opnam. „Hoor eens," ging hij luchtig voort,
„als we samen zijn heb ik er niets op tegen, maar als
we soms eens in gezelschap komen moet je me maar
Tom noemen. Dat Tommy klinkt zoo kinderachtig,
vind je niet 1"
Hij bedoelde dat het naar het „slang" klonk van
East End, maar dat zei hij niet. Toch voelde Mary
het zoo. Het was een terechtwijzing. En het bleef
niet bij die eene terechtwijzing. Er was een marine-
bal voor de onderofficieren en adspiranten met hun
dames en volgens gebruik waren er ook eenige offi
cieren aanwezig. Mary had een prachtige jurk van
Tom gekregen en zij trok aller aandacht, toen zij aan
zijn arm in de balzaal verscheen.
Tom was trotsch op haar en hij groeide hóóg boven
zijn eigen zelfbewustzijn uit, toen zijn commandant
hem kwam vragen, of hij met Mary het bal mocht
openen. Zijn gezicht straalde, maar toen hij onder het
dansen hoorde hoe Mary antwoordde op de compli
mentjes waarmee de commandant haar vereerde,
begon het te betrekken.
„Je moet wat beter op je woorden letten," bracht
hij haar op een meesterachtigen toon onder het oog.
Het is niet „nei", maar „neen". En echte ladies lachen
niet zoo luidruchtig. En je moet ook niet net doen,
of je niets gewend bent. Niemand hoeft te weten, dat
je uit East End komt. Ik zag den commandant lachen
om sommige uitdrukkingen van je.
Het huilen stond Mary nader dan het lachen. Zij
was dien toon niet van hem gewend. Maar het ergste
vond zij, dat hij een reden had om zich voor haar te
schamen.
„Ik zal mijn best doen, Tommy," beloofde ze met
een benepen stem. Toen was alles weer goed.
Intusschen verstreek Tom's verlof. Hij moest terug
naar zijn schip, dat in Portsmouth lag. In al die
weken had hij met geen woord over de toekomst ge
rept. En Mary voorvoelde een teleurstelling en durfde
er niet naar vragen. De laatste dagen van zijn verlof
was Tom wat onrustig. Zij vreesde dat het nu komen
zou, waarvoor zij hem al herhaaldelijk met bange
verwachting naar de oogen had gezien.
En inderdaad kwam het. „Lieveling, ik heb lang
nagedacht wat nu het beste voor me is," begon hij
den laatsten avond onzeker, nadat hij minutenlang
gezwegen had. „De bevordering bij den gewonen
dienst gaat heel langzaam, maar als ik naar den
Marinevliegdienst overga, kom ik veel vlugger waar
ik zijn wil."
Marv hield haar adem in. „Waarom zeg je me dat!'
vroeg ze. „Ik heb er geen verstand van dat moet
je toch zélf weten."
„Jawel," zei Tom luchtig, „maar er komt 'n
„maar" bij. Voor de opleiding zal ik weer voor vier
jaar naar Indië moeten."
Zij schrok er van. Die twee jaren waren haar al
zoo lang gevallen. En nu nog eens vier.
„Zou je je niet met een klein beetje minder te
vreden kunnen stellen, Tommy!" vroeg zij smeekend,
terwijl zij haar best deed een paar lastige tranen
terug te dringen.
Maar Tom schudde zijn hoofd. Hij had het plan
allang in zijn hoofd. Zoo spoedig mogelijk naar de
hoogst bereikbare sport van de ladder misschien,
als de fortuin hem héél gunstig was, nog eens offi
cier.
Hij nam allebei haar handen. Toen schilderde hij
haar het visioen voor van zijn droomen. Over vier
jaar vliegenier door de gewone menschen met
bijzondere onderscheiding bejegend trouwen, een
aardig villaatje in de nabijheid van de vliegbasis, een
auto en een dienstbode. En als het geluk hem
diende en hij het tot officier bracht, zou zij een
échte lady zijn
Zij wist dat hij zou bereiken wat hij wilde. En
benauwd vroeg zij zich af, hoe zij zich gedragen
moest als lady en hoe zij met een dienstbode om
moest gaan. Veel liever bleef zij wie zij was als
zij alleen hém maar had. Maar zij was verstandig
genoeg om te begrijpen, dat zij hem zijn eigen gang
moest laten gaan. Alleen zag zij als tegen een berg
tegen die vier jaren op.
Langzaam hief zij haar gezicht naar hem op.
Er blonken twee tranen in haar oogen.
„Mijn Tommy, hè vroeg ze feeder, met zijn
hoofd in haar handen.
„Altijdbezwoer hij geroerd. „En jij mijn
vrouwtje V'
„Je hoeft nergens bang voor te zijn," zei ze even
trouwhartig als twee jaar geleden. En drie maanden
later stond zij wéér aan den steiger en was de laatste
die heenging.
Het was nu anders dan twee jaar geleden. Zij had
een paar schrijnende ervaringen opgedaan en Tom
héél goed begrepen. En zij wilde niet, dat hij over
vier jaar opnieuw reden zou hebben zich in een of
ander opzicht voor haai' te schamen. Als hij dan
beslist een lady van haar won maken, dan zou ze
zorgen, dat zij die plaats op de maatschappelijke
ladder waardig was.
Het zaad van Tom's eerzucht begon wortel te
schieten
Een paar dagen later stond zij voor haar ouden
schoolmeester van vroeger. Zij vertelde hem een
geschiedenis, bloosde bij de ergste onwaarheden, en
vroeg of hij wat voor haar kon doen, om „bescha
ving" aan te leeren. Twee weken later zat zij be
schroomd in een schoolbank, temidden van andere
volwassenen en met papier, potlood en een taalboek
voor zich. Zij had zich voorgenomen niets aan Tom
te schrijven van die avondlessen.
Dadr ving de weg aan, dien ij op wilde om 'n
lady te worden. Driemaal in de week sloeg zij dien
weg opnieuw in, door mist, sneeuw en regen. In
haar bank zat zij diep over haar werk gebogen, met
een frons van inspanning op haar voorhoofd en met
haar tong tusschen de lippen geklemd.
Er verstreken maanden en er kwam een dag, da.t
zij zeeziek werd van haar eigen taalfouten, die zij
in haar brieven aan Tom opzettelijk was blijven
schrijven. Ook begon het haar moeite te kosten liet
slechte handschrift van vroeger te imiteeren. Zij
schreef hem dus, dat zij 'n beetje les kreeg in schrij
ven en rekenen en Tom schreef wat geringschattend
terug, dat hij er het beste van hoopte, maar dat het
wel niet veel uit zou halen. Van dat oogenblik af
nam zij zich voor haar ijver te verdubbelen. En aan
het einde van den cursus kwam zij glansrijk door de
opgaven, waaraan haar kennis getoetst werd.
Ongeveer tezelfder tijd begon het werk in de fa
briek haar tegen te staan de gesprekken van haar
collega's, de complimentjes van den chef en het gevit
van de hoofdjuffrouw. Zij wilde iets anders. En voor
de twééde maal verscheen zij bij den schoolmeester,
dien zij tot haar raadsman verkozen had. Doch
thans vertelde zij hem de ware geschiedenis. Als
Tommy werkelijk oens officier werd. en liet,
