BAKKER KON ZIJN DEEG NIET KNEDEN, KRUSCHEN NEGENDE HOOFDSTUK Siijve armen door rheumatiek Nu weer gezond als een visch SALTS Reepen lijken op elkaar- tot U ze proeft! onaangename gevolgen der armoede. Terwijl hij de krant las betoogde hij voor zichzelf, dat hij zijn liefde jegens Maria moest vergeten, en bedenken, «lat hij haar liefde winnen moest, wilde het plan gelukken. Hij was niet ijdel en niet ingebeeld. Ilij was tot dan toe tamelijk tevreden geweest met zijn uiterlijk, en verder had hij niet gedacht. Maar nu de zaken zoo stonden, nu hij trachten moest, het hart te winnen van een meisje, niet alleen het mooiste meisje dat hij ooit had gezien, maar een, dat vanzelf steeds het middelpunt van aantrekking was geweest, waar zij ook kwam, nu werd hij opeens bang, en keek hij bezorgd in den spiegel, en kostte 't hem heel wat moeite, een das te. kiezen. Hij wensclite niet, dat hij jonger was, maar hij wou wel, dat hij gezon der oogen had, en dat er niet zooveel cynische trekjes in zijn gezicht stonden. Tot op zekere hoogte keerde echter het zelfvertrouwen terug, toen hij zich herinnerde, dat jonge meisjes geen be zwaar hadden tegen een beetje levens ervaring in de mannen, die haar aan trokken. Dat zei men tenminste. Maria zag een jongen draadharigen terrier op zijn schoot zitten. Toen het hondje Maria zag, gaf het een jank van pleizier, rolde in een hoopje op den vloer, krabbelde op en wierp zich hals over kop voor haar voeten. „0, wat een snoes!" zei ze, hem op rapend en hem juist zoo ver van zich afhoudend, dat hij haar gezicht niet kon aanraken. „Hoe heet hij Allan stond langzaam op. „Usa," zei hij. Maria trok haar wenkbrauwen op. „Usa ..Kijk maar op zijn halsband," zei Allan. Maria las, na een worsteling, hardop „Eigendom van mejuffrouw Maria Stanton, U.S.A.".... „0 riep ze. „Is hij voor mij „Een cadeautje van.... wat mag ik zeggen een bewonderaar 1 of 'n vriend f' Maria stak haar hand uit. „Hartelijk bedankt, hoor.Zullen we met hem in 't, park gaan wandelen „Eigenaardig," zei Allan. „Dat wou ik juist voorstellen." Het oude park was op zijn best. Het gras was friscli, er waren bedden vol bloemen, er waren veel ruiters en vroolijke mensclien. Tussclien de hoo rnen sneden de gebroken huizenlijnen schilderachtig in den hemel. Maria liet zich bekende personen aanwijzen. Allan nam menigmaal zijn hoed af voor dames, die hij niet kende, en riep vroolijk „hallo tegen heeren, die keurig te paard zaten. Dat deed hij half uit overgeërfde snaakschheid, maar hij begreep ook, dat hij z'n ouders niet voldoende hielp, als hij Maria niet liet merken, dat zij een uitgebreiden kennissenkring bezaten. De slachtoffers van zijn groeten keken even verwon derd, maar gewoonlijk groetten zij voor alle zekerheid terug. I sa blafte zich schor, wrong moe zijn kop onder Maria's arm en viel zoo in slaap. Maria liep naar een stoel en ging zitten. Allan volgde. „Hm," deed Allan knorrig. „Wkt hm f" Hij keek veelbeteekenend naar het hondje. „Ik ben een mensch," zei hij. „Zeer voornaam bestanddeeljaloezie." „Ik sta verbaasd over je „Ik sta verbaasd over mezelf ook." Hij begon met zijn stok een landkaart in 't grint te teekenen. ,,'t Is niet erg interessant," zei hij. „maar om je bezig te houden zal ik 't toch maar vertel len. Ik heb wat men noemt een vrij- Vervolg op pag. 26 gezellennatuur. Ik ben tot nu toe nog nooit.ik bedoel. Allan speelde zeer kunstig verwar ring. En zijn zwijgen was welspreken der dan zijn uitleg. Maria kreeg onwillekeurig iets als een tintelende voldoening in zich. Allan de koele, onverschillige Allan, die haar op de Lucania ontweken had - was verliefd. Of dat interessant was „Ik ben nooit verliefd geweest," zei Allan kortaf. „Op één keer na. tk ben verliefd geworden op 't eerste gezicht, ruim een week geleden, en ik zal verliefd blijven, zoolang ik oogen en ooren heb." Hij stond plotseling op. „Wat is er vroeg Maria. „We moesten maar naar huis gaan om te lunchen," zei Allan. 'TVrwijl Maria haar hoed afzette, bracht Allan verslag uit bij zijn vader en moeder. „Heb je haar niet gevraagd zei lady Merstham snel. Sir George luisterde bezorgd, maar met een lachje. „Ik doe mijn best om 'n Merstham te zijn, moeder," zei Allan, ,,'t Zou smakeloos geweest zijn, als ik haar vanmorgen gevraagd had. Maar ik Enfin." Allan liep naar het raam en ging met zijn rug naar zijn ouders toe staan. Zij voelden, dat er een opstand woedde in het hart van hun zoon. Hij was in ernst verliefd op Maria Stanton, en alle resten van fatsoen in hein kwa men schreeuwend op tegen die mislei ding, die wanhopige laatste poging. Diplomatiek gingen zij dus over tot hun eigen berichtgeving. Sir George had Wem en de twee huisknechts aangenomen, en 'n elegan- ten wagen gehuurd, met een wapen op het portier, 't Was niet het familie wapen van Merstham, maar 't zag er netjes uit. In ieder geval, de wapen spreuk wasMalo mori quain foedari (Liever sterven dan bederven). Lady Merstham had een keuken meid en twee keurige dienstmeisjes geëngageerd, en meteen niet haar naai ster afgesproken voor dien middag. Mevrouw Kaffan had haar gevraagd, of ze Maria bij de beste naaister van Londen wou brengen. Met een lachje gaf lady Merstham de toelichting, dat zij in geen tijd bij die mensehen was geweest, omdat zij zoo'n liooge rekening had, maar nu hadden ze haar verlof gegeven, te bestellen wat ze wou zij waren blij, dat zij de dochter van den staalkoning tot klant kregen. „Maar ik zal zachtjesaan doen," zei ze. „Ik zal reductie op mijn rekenin gen vragen, en verder neem ik op het oogen blik niets dan een goede huisjapon, een avondjapon en een costunm voor de rennen. En misschien hebben ze een paar hoeden, die me staan." Toen begonnen sir George en zij te praten en te schertsen over hun platte landstoekomst, en het was in een ka mer, schaterend van den lach, dat Maria binnenkwam, met Usa onder haar arm. Terwijl ze haar hoed afzette, en den draadharigen terrier belette, zich te voeden met haar schoenen, had Maria gedachtAllan houdt van me. Houd ik van Allan Ze probeerde uit te denken, of het een maand geleden was of een jaar, dat ze uit New York vertrokken was. Het leek haast onmogelijk, dat er zoo'n korte tijd tussclien lag er was zoo veel gebeurd. ..Ik had rheumatiek. zon erg ah hel in aar kan. l)e geirrirhten in mijn armen, heenen. handen en roeien traren rer- stijjd. Ik kon nauwelijks loopen, 'en ah ik een paar minuten had gezeten, werd hel een heele toer om weer overeind te komen. Ik hen bakker ran beroep, dun l' begrijpt wel dat ik al mijn kracht noodig heb om deeg te kneden. Mijn handen waren eehter zoo machteloos. dat ik mij bezorgd begon af te vragen of ik nog wel ooit zou kunnen werken. Ik probeerde verscheidene middelen, maar tevergeefs. Na een flaron Krum-hen Salts ging ik mij een beetje beter roeien. Ik verbruikte nog twee fla con*, en ik moet bekennen, dal ik weer pleizier in mijn werk heb. (leen pijn of last meer, dank zij Krusehen Salts. li- kan het niet genoeg roemen, want ik roei mij weer zoo gezond ah een visch." A. T. II. te K. (Origineele brief ter inzage.) Indien Uw afvoerorganen op de juiste wijze tot betere natuurlijke werking worden aangespoord, voorkomt U op hooping in Uw lichaam van afvalstoffen zooals het urinezuur, dat maar al te dikwijls de oorzaak is van rheumatiek, ischias, spit e. d. Krusehen Salts bevat zouten, die zorgen voor een afdoende verwijdering van afvalstoffen, doordat zij Uw afvoerorganen, ingewanden, lever en nieren, aansporen tot krach tiger werking. Zoodra Uw bloed zuiver is geworden, zullen de rheumatische pijnen verminderen om tenslotte geheel weg te blijven. Probeer het eens. U hebt Uw geluk in eigen handen. is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apo thekers en erkende drogisten a ƒ0.40, ƒ0.75 en ƒ1.60 per flacon. Let op, dat op het etiket op de flesch, zoo wel als op de buitenverpakking de naam Rowntree Handels-Maatschappij, Amsterdam voorkomt. WU HANDHAVEN KWALITEIT AI lijken reepen op el kaar, uw smaak herkent direct den Verkade reep! Zacht smeltende choco lade in drie smaken. De fijnste cacao is in de beste verhouding met de an dere zuivere bestand- deelen samengevoegd.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1937 | | pagina 23