BAKKER KON ZIJN DEEG
NIET KNEDEN,
KRUSCHEN
NEGENDE HOOFDSTUK
Siijve armen
door rheumatiek
Nu weer gezond
als een visch
SALTS
Reepen
lijken op elkaar-
tot U ze proeft!
onaangename gevolgen der armoede.
Terwijl hij de krant las betoogde hij
voor zichzelf, dat hij zijn liefde jegens
Maria moest vergeten, en bedenken,
«lat hij haar liefde winnen moest, wilde
het plan gelukken.
Hij was niet ijdel en niet ingebeeld.
Ilij was tot dan toe tamelijk tevreden
geweest met zijn uiterlijk, en verder
had hij niet gedacht. Maar nu de zaken
zoo stonden, nu hij trachten moest, het
hart te winnen van een meisje, niet
alleen het mooiste meisje dat hij ooit
had gezien, maar een, dat vanzelf steeds
het middelpunt van aantrekking was
geweest, waar zij ook kwam, nu werd
hij opeens bang, en keek hij bezorgd in
den spiegel, en kostte 't hem heel wat
moeite, een das te. kiezen.
Hij wensclite niet, dat hij jonger
was, maar hij wou wel, dat hij gezon
der oogen had, en dat er niet zooveel
cynische trekjes in zijn gezicht stonden.
Tot op zekere hoogte keerde echter
het zelfvertrouwen terug, toen hij zich
herinnerde, dat jonge meisjes geen be
zwaar hadden tegen een beetje levens
ervaring in de mannen, die haar aan
trokken. Dat zei men tenminste.
Maria zag een jongen draadharigen
terrier op zijn schoot zitten. Toen het
hondje Maria zag, gaf het een jank
van pleizier, rolde in een hoopje op
den vloer, krabbelde op en wierp zich
hals over kop voor haar voeten.
„0, wat een snoes!" zei ze, hem op
rapend en hem juist zoo ver van zich
afhoudend, dat hij haar gezicht niet
kon aanraken. „Hoe heet hij
Allan stond langzaam op. „Usa,"
zei hij.
Maria trok haar wenkbrauwen op.
„Usa
..Kijk maar op zijn halsband," zei
Allan.
Maria las, na een worsteling, hardop
„Eigendom van mejuffrouw Maria
Stanton, U.S.A.".... „0 riep ze.
„Is hij voor mij
„Een cadeautje van.... wat mag
ik zeggen een bewonderaar 1 of 'n
vriend f'
Maria stak haar hand uit. „Hartelijk
bedankt, hoor.Zullen we met hem
in 't, park gaan wandelen
„Eigenaardig," zei Allan. „Dat wou
ik juist voorstellen."
Het oude park was op zijn best.
Het gras was friscli, er waren bedden
vol bloemen, er waren veel ruiters en
vroolijke mensclien. Tussclien de hoo
rnen sneden de gebroken huizenlijnen
schilderachtig in den hemel.
Maria liet zich bekende personen
aanwijzen. Allan nam menigmaal zijn
hoed af voor dames, die hij niet kende,
en riep vroolijk „hallo tegen heeren,
die keurig te paard zaten. Dat deed
hij half uit overgeërfde snaakschheid,
maar hij begreep ook, dat hij z'n ouders
niet voldoende hielp, als hij Maria niet
liet merken, dat zij een uitgebreiden
kennissenkring bezaten. De slachtoffers
van zijn groeten keken even verwon
derd, maar gewoonlijk groetten zij voor
alle zekerheid terug.
I sa blafte zich schor, wrong moe
zijn kop onder Maria's arm en viel zoo
in slaap. Maria liep naar een stoel en
ging zitten. Allan volgde.
„Hm," deed Allan knorrig.
„Wkt hm f"
Hij keek veelbeteekenend naar het
hondje.
„Ik ben een mensch," zei hij. „Zeer
voornaam bestanddeeljaloezie."
„Ik sta verbaasd over je
„Ik sta verbaasd over mezelf ook."
Hij begon met zijn stok een landkaart
in 't grint te teekenen. ,,'t Is niet erg
interessant," zei hij. „maar om je bezig
te houden zal ik 't toch maar vertel
len. Ik heb wat men noemt een vrij- Vervolg op pag. 26
gezellennatuur. Ik ben tot nu toe nog
nooit.ik bedoel.
Allan speelde zeer kunstig verwar
ring. En zijn zwijgen was welspreken
der dan zijn uitleg.
Maria kreeg onwillekeurig iets als
een tintelende voldoening in zich. Allan
de koele, onverschillige Allan, die
haar op de Lucania ontweken had -
was verliefd. Of dat interessant was
„Ik ben nooit verliefd geweest," zei
Allan kortaf. „Op één keer na. tk ben
verliefd geworden op 't eerste gezicht,
ruim een week geleden, en ik zal
verliefd blijven, zoolang ik oogen en
ooren heb."
Hij stond plotseling op.
„Wat is er vroeg Maria.
„We moesten maar naar huis gaan
om te lunchen," zei Allan.
'TVrwijl Maria haar hoed afzette,
bracht Allan verslag uit bij zijn
vader en moeder.
„Heb je haar niet gevraagd zei
lady Merstham snel.
Sir George luisterde bezorgd, maar
met een lachje.
„Ik doe mijn best om 'n Merstham
te zijn, moeder," zei Allan, ,,'t Zou
smakeloos geweest zijn, als ik haar
vanmorgen gevraagd had. Maar ik
Enfin."
Allan liep naar het raam en ging met
zijn rug naar zijn ouders toe staan. Zij
voelden, dat er een opstand woedde
in het hart van hun zoon. Hij was in
ernst verliefd op Maria Stanton, en
alle resten van fatsoen in hein kwa
men schreeuwend op tegen die mislei
ding, die wanhopige laatste poging.
Diplomatiek gingen zij dus over tot
hun eigen berichtgeving.
Sir George had Wem en de twee
huisknechts aangenomen, en 'n elegan-
ten wagen gehuurd, met een wapen op
het portier, 't Was niet het familie
wapen van Merstham, maar 't zag er
netjes uit. In ieder geval, de wapen
spreuk wasMalo mori quain foedari
(Liever sterven dan bederven).
Lady Merstham had een keuken
meid en twee keurige dienstmeisjes
geëngageerd, en meteen niet haar naai
ster afgesproken voor dien middag.
Mevrouw Kaffan had haar gevraagd,
of ze Maria bij de beste naaister van
Londen wou brengen. Met een lachje
gaf lady Merstham de toelichting, dat
zij in geen tijd bij die mensehen was
geweest, omdat zij zoo'n liooge rekening
had, maar nu hadden ze haar verlof
gegeven, te bestellen wat ze wou zij
waren blij, dat zij de dochter van den
staalkoning tot klant kregen.
„Maar ik zal zachtjesaan doen," zei
ze. „Ik zal reductie op mijn rekenin
gen vragen, en verder neem ik op het
oogen blik niets dan een goede huisjapon,
een avondjapon en een costunm voor
de rennen. En misschien hebben ze een
paar hoeden, die me staan."
Toen begonnen sir George en zij te
praten en te schertsen over hun platte
landstoekomst, en het was in een ka
mer, schaterend van den lach, dat Maria
binnenkwam, met Usa onder haar arm.
Terwijl ze haar hoed afzette, en den
draadharigen terrier belette, zich te
voeden met haar schoenen, had Maria
gedachtAllan houdt van me. Houd
ik van Allan
Ze probeerde uit te denken, of het
een maand geleden was of een jaar,
dat ze uit New York vertrokken was.
Het leek haast onmogelijk, dat er zoo'n
korte tijd tussclien lag er was zoo
veel gebeurd.
..Ik had rheumatiek. zon erg ah hel
in aar kan. l)e geirrirhten in mijn armen,
heenen. handen en roeien traren rer-
stijjd. Ik kon nauwelijks loopen, 'en ah
ik een paar minuten had gezeten, werd hel
een heele toer om weer overeind te komen.
Ik hen bakker ran beroep, dun l' begrijpt
wel dat ik al mijn kracht noodig heb om
deeg te kneden. Mijn handen waren
eehter zoo machteloos. dat ik mij bezorgd
begon af te vragen of ik nog wel ooit zou
kunnen werken. Ik probeerde verscheidene
middelen, maar tevergeefs. Na een flaron
Krum-hen Salts ging ik mij een beetje
beter roeien. Ik verbruikte nog twee fla
con*, en ik moet bekennen, dal ik weer
pleizier in mijn werk heb. (leen pijn of
last meer, dank zij Krusehen Salts. li-
kan het niet genoeg roemen, want ik roei
mij weer zoo gezond ah een visch."
A. T. II. te K.
(Origineele brief ter inzage.)
Indien Uw afvoerorganen op de juiste
wijze tot betere natuurlijke werking
worden aangespoord, voorkomt U op
hooping in Uw lichaam van afvalstoffen
zooals het urinezuur, dat maar al te
dikwijls de oorzaak is van rheumatiek,
ischias, spit e. d. Krusehen Salts bevat
zouten, die zorgen voor een afdoende
verwijdering van afvalstoffen, doordat
zij Uw afvoerorganen, ingewanden,
lever en nieren, aansporen tot krach
tiger werking. Zoodra Uw bloed zuiver
is geworden, zullen de rheumatische
pijnen verminderen om tenslotte geheel
weg te blijven. Probeer het eens. U
hebt Uw geluk in eigen handen.
is uitsluitend verkrijgbaar bij alle apo
thekers en erkende drogisten a ƒ0.40,
ƒ0.75 en ƒ1.60 per flacon. Let op,
dat op het etiket op de flesch, zoo
wel als op de buitenverpakking de
naam Rowntree Handels-Maatschappij,
Amsterdam voorkomt.
WU HANDHAVEN
KWALITEIT
AI lijken reepen op el
kaar, uw smaak herkent
direct den Verkade reep!
Zacht smeltende choco
lade in drie smaken. De
fijnste cacao is in de beste
verhouding met de an
dere zuivere bestand-
deelen samengevoegd.