De aangrijpende sterfscène van Marguerite Gautier is een der hoogtepunten van deze film
Films die werkelijk weien te ont
roeren zijn er niei veel. Dit is er
een. Daarvan zijn we overtuigd,
op gevaar af dat men ons voor
hyper-gevoelig verslijt. Greta
Garbo doet hierin haar wereld
reputatie alle eer aan, terwijl de
Metro Goldwyn Mayer zich een
pluim op den hoed kan zetten
voor 't voortreffelijk stukje werk,
dat onder haar auspiciën tot
stand kwam.
Er zijn liefdesdrama's, waarop de
mensehen nooit uitgekeken ko
men. Ze keeren altijd weer en
iederen keer zijn de bezetting, de
voorstelling en de afwerking fijner, ge
raffineerder en suggestiever. Zoo is het
gegaan met Romeo en Julia en zoo ging
het ook met „Marguerite Gautier", 't too-
neelstuk, dat gemaakt werd naar Alex
ander Dumas' roman Oamille. Dit ver
haal verplaatst ons naar het Frankrijk
van de vorige eeuw en brengt ons in een
milieu, waarin goud en zingenot met el
kander om den voorrang strijden. Daarin
leeft Marguerite Gautier tot op het mo
ment, dat 'n groote, allesoverheerschende
liefde bezit van haar neemt.
Dat is het eenige, wat zij
in 't korte leven, dat haar
nog rest, wil behouden.
Het is haar echter niet
gegundhaar verleden
plaatst zich als '11 onwrik
bare muur tusschen haar
en haar geliefde en daar
zij hem meer lief heeft dan
zichzelve, offert zij zich
voor hem op. Dat offer
was echter te zwaar voor
haar toch reeds zoo zwak
ke gestel en in een monu-
mentaal-gevoelige sterf
scène eindigt zij haar
aardsclie bestaan, in de
Nadat Marguerite haar
weeldeleven voor haar groote
liefde vaarwel had gezegd,
leefde zij gelukkig en tevre
den in de idyllische omge
ving van '11 eenvoudige boer
derij. Naast haar Robert
Taylor als Armand Duval.
armen van hem, die haar eenige liefde had.
Het is louter spel, van het begin tot het eind, en
0111 te overtuigen moeten zoowel de creaties van de
hoofdpersonen als de sfeer en de milieuschildering
aan het volmaakte grenzen. Welnu, die perfectie lieeft
men in deze film nagestreefd, want hoewel wc de
actrice Greta Garbo nooit bijster hoog hebben
aangeslagen, is hetgeen zij indeze rol presteert
boven allen lof verheven. Volkomen beheerselit en
diepgevoelig stelt zij ons die Marguerite Gautier
voor, zich angstvallig hoedend voor iedere storende
overdrijving. De sfeer is in een woord brillant en
nergens heeft de regisseur George Cukor zich laten
verleiden tot minderwaardige speculaties op den
publieken smaak. Natuurlijk zijn er ook tamelijk
zwakke plekken in de film aan te wijzen, o.a. daar,
waar de vader van den jongeman Marguerite Jracht
te bewegen haar liefde op te offeren, maar die zijn
toch niet van dien aard, dat zij den eind-indruk
van een sublieme speelfilm kunnen wijzigen.
Marguerite Gautier met een lmrer beschermelingen,
het meisje Nichette. (Greta Garbo en Elizabeth Allan.)
