KIELZOG
5
zij een beweging om heen te gaan. Bryan ging naast
baar staan. „Ik heb er niet aan gedacht, dat u iets
onbehoorlijks zou vragen," zei hij haastig. „U hebt
mijn belofte en ik breng u thuis. Mijn auto staat
buiten."
„Prachtig," zei het meisje. „Ik zal order geven, dat
ze mijn paard hier stallen tot morgen."
Ze was weg en Bryan viel van de eene verbazing
in de andere. Dat cowboycostuuni was dus géén ver
momming. Wie was zij en wat wilde zij van hem
Langzaam daalde hij de trap af en liep naar den uit
gang. Het meisje kwam ook reeds aanloopen. Zij
had haar masker afgedaan en Bryan zei tot zichzelf,
dat zij een van de mooiste meisjes was, die hij ooit
gezien had. Zij lachte omdat hij haar zoo stokstijf
stond aan te staren.
„Zullen we gaan ik heb inderdaad veel haast."
„Onmiddellijk," zei hij ijverig. „Waar moet ik u
heenbrengen V'
„Altijd rechtuit, den kant op naar Indianapolis. Ik
zal u wel waarschuwen, als we er zijn."
„Heel goed," lachte Bryan vroolijk. „Wilt u dan
maar instappen t"
Dichtbij kwam Billy aanslenteren, het zakelijke
jongmensch van het hek. Hij liep op een stuk choco
lade te kluiven. Toen hij 't meisje zag, bleef hij staan,
sloot één oog dicht en bleef haar opmerkzaam gade
slaan, terwijl zij instapte.
„Psss. dokter.
Bryan keek om. Billy stak twee vingers in de
hoogte, wees naar het meisje en toen op het stuk
chocolade. „Twee stukken. Van haar gehad. Omdat
'k bij vrouw Perkins een masker voor haar gekocht
heb. Zij kwam van uw huis aanrijden. Op 'n paard.
En ze draagt echte sporen...."
Billy knipte het andere oog toe en likte ijverig.
Bryan lachte. Hij zag zoo gauw geen verband tus-
schen de dingen. Vlug stapte hij in en reed weg.
En intusschen vroeg hij zich af, wat zij hem straks
vragen zou en of zij zou weten wie hij was.
De auto naderde Hongkong, liet de dorpsstraat
achter zich en kwam,hij een kruispunt. „Nu hier
heen," wees het meisje linksaf. Zij hadden een half
uur gereden en op alle vragen van Bryan had zij
slechts korte verstrooide antwoorden gegeven. Zij
was eensklaps veranderd ernstig, en min of meer
zenuwachtig geworden.
Bryan begreep er niets van. In de schemerige
cabine zocht hij haar blik, doch zij vermeed het hem
aan te zien. Eensklaps ging er een lichte schok door
haar heen. „Daar ben ik thuis," wees ze naar een wit
gepleisterd villaatje tusschen de kale hoornen.
„Bent u dan toch uit deze streek V' vroeg Bryan,
min of meer verrast.
„Neen, ik ben hier slechts tijdelijk. Vanmiddag
aangekomen," klonk het rustig. Haar zenuwachtig
heid was eensklaps verdwenen. Bryan was niet
bekend indezen omtrek. Hij reed den auto tot. voor
het huis en hielp het meisje uitstappen. Zij zag wat
bleek en haar gelaat stond ernstig. In haar glanzende
oogen las hij moeilijk bedwongen onrust. De avond
was koud en toen bij het uitstappen haar hand even
in de zijne rustte, voelde hij hoe zij rilde.
„U moet gauw naar binnen gaan, anders vat u
kou. Ik heb nog een belofte in te lossen, geloof ik."
Hij zei het half in ernst, half schertsend.
„Wilt u even binnenkomen 1" vroeg ze.
Bryan deed niets liever. Een oude huisknecht
opende de deur. Het meisje ging hem voor naar een
gezellige heerenkamer, met massa's boeken aan de
wanden. Zij sloot de deur en Bryan keek haar vol
verwachting aan.
„En nu," begon zij eensklaps met een vreemden
glimlach, „u hebt beloofd te zullen doen wat ik u
zou verzoeken, dokter Johnson...."
„U kent me t" vroeg hij verbaasd.
Het meisje knikte. „Sinds een half uur. Ik heb u
vanavond opgebeld en gevraagd, of u een patiënt van
dokter Brand wilde behandelen."
„II Hij fronste zijn wenkbrauwen. „Was daar
zoo'n comedie voor noodig T"
„Misschien vergeet u, dat. u het me geweigerd
hebt," antwoordde zij zenuwachtig. „Ik ben terstond
naar uw huis gereden, om te probeeren u tot een
andere beslissing over te halen. Toen hoorde ik, dat
u naar het bal was. En omdat ik er lang niet zeker
van was, dat u mee zou gaan, kleedde ik de geschie
denis zóó in."
Bryan begon eensklaps te lachen. „U zult het mis
schien hardvochtig vinden, of zelfs onmensclielijk
dat ik weigerde, maar dokter Brand behandelt mijn
patiënten op dezelfde manier. Er ligt een tachtig
jaar oude veete aan de geschiedenis ten grondslag,
begrijpt u Natuurlijk zal ik den patiënt helpen, ik
heb liet u beloofd. Ik kan alléén hopen, dat ik geen
ruzie krijg met Brand. Hij moet geen gemakkelijk
heer zijn. Waar is de patiënt Zei u niet iets van
blindedarmontsteking
Hij verbaasde er zich over, dat zij nog zenuw
achtiger werd dan eerst. „Dank u
het is mijn oom, die ziek ligt. Van
middag kreeg ik een telegram van
den huisknecht. Ik woon in Indiana
polis. Peter had beter gedaan, als
hij een dokter getelegrafeerd had.
I k geloofdat het heel ernstig
is.
Eensklaps viel Bryan haar aarze
lende houding op. Zij had nóg iets
op het hart, dat bespeurde hij
duidelijk. Waarom kwam zij toch
niet terstond met de geschiedenis
voor den dag
„U hebt me nóg meer te beken
nen waarom zegt u het niet
ineens vroeg hij kribbig. Het
meisje liep eensklaps naar een
tusschendeur. Zij wierp deze open
en in de kamer, waar Bryan stond,
verspreidde zich een scherpe geur
van lysol. Hij ging haar achterna en
plotseling zag en begreep hij alles.
Hij stond in de operatiekamer van
dokter Brand en op een luchtbed
lag Elias Brand zelf. Hij was be
wusteloos en zijn gelaat had een
lioogroode kleur van de koorts.
„Ik vreesde dat u nooit, nóóit te
bewegen zou zijn geweest hem te
helpen," hoorde hij aan zijn oor.
„Ik weet overal van hij zou het
ri niet gedaan hebben, geloof ik.
.Maar misschien wilt u hem helpen
terwille van mij. Hij is altijd goed
voor me geweest.
De ontroering joeg een vluclitigen
blos naar de wangen van het meisje.
Bryan keek van zijn gevelden vijand
op. Alle aarzeling en wrok ver
dween, toen haar smeekende blik
hem trof.
„Roep dien Peter maar," zei hij
half ernstig, half schertsend. „Ik
zal er die oude veete even uit
snijden. Maar op één voorwaarde.
Dat ik het honorarium zelf mag
bepalen."
Zij raakte even zijn hand aan en
Bryan voelde het als een belofte.
Toen trof hem een blik uit haar
oogen, die hun ouden glans weer
herkregen hadden.
„Dat mag je, Bryan Jolmson,"
zei ze blozend.
Zóó behandelde Amor die oude
veete.
