SALATA
'JiJ 0oL"<lo
naam
Perl <®»5inas® Frambozen
ii oK we**»
CÜTEX
De erfenis van Oom Shabby
échten uw
18
<*een hinder ineer van drojie najiel-
riemen.
Het nieuwe Cute\-oliehoudende na«rel-
riemwater (Cutev >il\ Cuticle Ke-
ni(iver) houdt I \v nagelriemen soepel
en gladen verwijdert de oude
nagelriemen op gemakkelijker en een
voudiger wijze.
Cutex artikelen zijn overal
verkrijgbaar.
voor
gesoigneerde
f nagels.
Heete
flesch 80 ct.
Halve
flesch 42 li cf.
Kwart
flesch 25 ct.
plus statiegeld
Jonge sla wordt nóg lek
kerder door ze met Salata
aan te maken. Salata, sla
saus maakt de sla heerlijk
frisch en zacht gekruid.
Salata is bovendien voor-
deelig, want het vervangt
olie, azijn en ei. In een
wip heeft U er een verruk
kelijke sla mee.
Neem een flesch Salata
in huis.
*7 huis k84T-'
S.'w u üiii.
RECEPTENBLAADJE. Schrijf een brief
kaart aan N.V. Oliefabrieken T. Duyvis
Jzn., Koog aan de Zaan, met de woor
den Receptenblaadje Salata en DUI
DELIJK Uw naam en adre*.
door Key Marijs
BI en UW
tsOZENSyÉ
Perl, Sinas en Frambozen - ze dragen
den naam Hero met eere.
Bereid op de meest moderne en hygiëni
sche wijze uit de beste grondstoffen:
zuiver volrijp fruit en niets anders. Geen
chemische kleurtjes of smaakjes.
U proeft van de eerste tot de laatste slok
de volle, natuurlijke vruchtensmaak.
Daarom zijn deze beroemde Hero-dran-
ken méér dan alleen maar 'n heerlijke
verfrisschingze zijn gezond!
Perl, Sinas of Frambozen drinken is
gezondheid drinken met volle teugen.
Shabby Pyne was dood. Gestorven
aan verval van krachten, of door
andere oorzaak. Niemand gaf zich
moeite er onderzoek naar te laten doen.
Op een diamantdelverij is men nieuws
gierig naar heel andere dingen en de lui
van de Kimberleymijn maakten geen
uitzondering op dien regel.
Shabby stierf in den naelit. Heel een
zaam in zijn blikken kaja (hut die hij
broederlijk deelde met, zijn veertien kip
pen. Geen menseh had een kreet van
hem gehoord en toen Tom Erkins "s mor
gens in de vroegte oudergewoonte de
blikken deur opentrapte, om zijn homp
maïsbrood af te geven, lie|>en de kippen
even lustig op den leemen vloer naar
denkbeeldige graankorrels te pikken
als alle andere morgens. Bij wijze van
..goedenmorgen"" zei Tom twee keer
„Hauwen toen hij geen antwoord
kreeg wierp hij een vluchtigen blik op
den dunnen stroozak. Shabby lag heel
stil en ademloos, en op zijn spichtig
vogelgezicht zetelde een trek van
wrevel.
„Hém verkoop ik geen brood meer."
zei Tom Erkins zuchtend en hij trok de
deur dicht en liep op een draf naar de
controle, om Job Trenton te zeggen, dat
Shabby er gewéést was.
„Wel, wel. zei de hoofdbaas en
daarop begaf hij zich met een getuige
naar de hut, om Shabbv's nalatenschap
te beschrijven. Veel was het niet, wat
Shabby naliet. Veertien kippen, een
deken en een paar shillings meer was
er bij een oppervlakkig onderzoek ten
minste niet te vinden. Maar Job Trenton
stelde zich in een dergelijk geval nooit
tevreden met een oppervlakkig onder
zoek. Hij liet den stroozak opensnijden
en den vloer omspitten. Zelf doorzocht
hij elk hoekje en gaatje van de hut en
sneed ook Sliabby's kleeren open. Maar
dat waar hij naar zocht was niet te vin
den in Sliabby's nalatenschap bevond
zich zelfs geen diamantje ter grootte
van een speldeknop.
„Ik had het wel kunnen laten." zei
Joh Trenton eindelijk. „Openhartig
gesproken had ik niet anders verwacht.
Onder al die dieven hier was Shabby
de éénige, die doodeerlijk was. Dieven
zijn het allemaal, zoodra ze de kans
maar krijgen. Shabby heeft vaak genoeg
de kans gehad, maar hij heeft haar
niet willen gebruiken. Alles wat hij
vond droeg hij eerlijk af, tot zelfs de
kleinste steentjes. Dat blijkt nu wel.
En daarom is ie altijd arm gebleven.
Eere den brave'....."
Toen kwam Tom Erkins met een paar
planken en een handvol spijkers aan
dragen eti een kwartier later lag Shabby
in de kist. Tom kreeg de shillings, de
deken en de afgedragen kleeren en de
kippen gingen in een zak met Job
Trenton mee. Het waren broodmagere
scharminkels en het voer eigenlijk niet
waard, want voor hetzelfde geld kocht
je kippen, die in blakenden welstand
verkeerden en zóó in den ]>ot konden.
Maar het ging toch niet aan, de beesten
zoo maar te laten loopen en dus zette hij
een pakkist, achter zijn buis op baar
kant en had een kippenhok.
Dienzelfden dag werd Shabby begra
ven. Twee mannen droegen hem naar
den rand van de delverij, waar hij werd
neergelaten in een haastig gegraven kuil,
die daarna even haastig diehtgeworpen
werd. Langs dien rand lagen duizenden
van die onverzorgde graven, want de
fortuinzoekers van de diamantdelve-
rijen blijven doorgaans in een ver geluk
gelóóven, totdat, de dood alle verwach
tingen achterhaalt. De mannen keerden
terug mi twee dagen later was Shabby
l'vne door iedereen vergeten.
Op een dag, ongeveer zes weken later,
kreeg Job Trenton bezoek van een man,
die zei, dat hij van Kimberley kwam.
..Ik ben John l'vne en toevallig heb ik
gehoord, dat m'n oom Shabby dood is.'
„Dat heb je niet verkeerd gehoord,"
zei Job Trenton. „Hij was een brave
man."
„Daar zal ik niks van zeggen." ant-
woordde John Pyne. ..Maar ilaar kwam
ik niet voor. Ik kom om z'n erfenis."
„Zijn erfenis vroeg Job Trenton
verbaasd. Toen begon hij grinnikend op
te sommen „Veertien dooie schar
minkels van kippen, een ouwe deken
en twee shilling. Dat is alles."
John l'vne keek ongeloovig. „Oom
Shabby heeft me meer dan eens gezegd,
dat hij nog een appeltje had voor den
dorst. Hij was van plan liet delven er
binnenkort aan te geven en ergens kip
pen te gaan fokken. Hoe zou hij met
zulke plannen rond hebben kunnen
loopen, als hij geen penny bezat
Dat ongeloof, waarin wantrouwen
lag, beviel Job Trenton niet. „Hoor
eens," zei hij beleedigd, „als je me niet
gelooft, ga je maar naar het kantoor.
Daar ligt een behoorlijk ambtseedig
verhaal van wat we na Shabbv's dood
in zijn keet hebben gevonden. Méér dan
wat ik je daarnet opnoemde was er
niet. En als je erop staat, kan je die
kippen voor mijn part meenemen. Hoe
wel ik het niet billijk kan vinden, dat
een ander ermee gaat strijken, nadat ze
mij eerst bijna arm gevreten heb
ben
John Pyne kon zijn teleurstelling
maar moeilijk verkroppen. Wel tienmaal
herhaalde hij, dat oom Shabby een
appeltje voor den dorst moest hebben
gehad en toen dat Job Trenton begon
te vervelen drong hij hem de deur uit.
De kippen gingen met den wettigen
erfgenaam mee en kregen in de stad een
fatsoenlijk hok. En daar aten ze zich
zat tot den dag, waarop John Pyne het
in zijn hoofd zou krijgen, hen te slachten
voor den pot.
Het was ongeveer een maand later,
dat John Pyne op een dag in zijn kip
penhok greep, een mes ter liand nam
en één van de erfstukken van oom Shab
by den hals afsneed. Hij reinigde de
krop en zag tot, zijn enorme verbazing,
dat deze, in plaats van schelpen en grint,
uitsluitend glazige steentjes bevatte. Hij
bekeek ze wat nauwkeuriger en schudde
verbijsterd zijn hoofd. De krop was
gevuld met kleine, maar mooie, zuivere
diamanten
Hij greep een tweede kip en een
derde - totdat eindelijk de lieele erfenis
van oom Shabby onthalsd op den vloer
lag. Daarnaast lagen de koppen en
op tafel een hoopje diamantjes, waarvan
hij de waarde op minstens honderd -
vijftig pond sterling schatte.
Even verbaasd als plezierig gestemd,
gaf hij zich eindelijk de moeite naar
den sleutel van dit geheimzinnige raad
sel te zoeken. En spoedig genoeg was hij
er achter. Al die onnoozele kippenlialzen
vertoonden het litteeken van een snede.
Oom Shabby had al zijn kippen geope
reerd, de kroppen leeggehaald en daarna
weer dichtgenaaid. En daarna had hij
hen zooveel diamantjes laten pikken,
als ze noodig hadden, om hun voedsel
te vermalen.
..Die eerlijke oom Shabby," grinnikte
John Pyne vroolijk. ..Bedoelde hij (lat
met zijn appeltje voor den dorst
