LESQUENDIEU
DE ENCELSCH E
KRONINCSSTOEL
veï<>OÏO
PRODUCTEN
VOOR HAND
HUID EN HAAR
VERZORGING
o.a. Oléocrême
massage ctème 2.—
Blanc de Cygne
matte dagcrême 1 .40 o.90
PARIS
De fandbederver is de
ergste vijand van Uw gebit.
Erger.... van Uw gezondheid!
Hij zet zich vast in de kleinste
tandgroeven, leeft er van de voedselresten tusschen de tanden en
verricht er zijn vernietigend werk. Met Odol tandpasta ontneemt U
hem zijn voedsel, want 't overvloedige schuim van Odol tandpasta
verwijdert alle voedselresten. Maar om den fandbederver te vernie
tigen, moet U Odol mondwater gebruiken. Hef dringt in de ontoe
gankelijkste schuilhoeken door en maakt door z'n sterk antiseptische
eigenschappen de bacteriën onschadelijk.
Odol mondwater vernietigt niet alleen de bacteriën, die de tanden
aantasten, doch beschermt door zijn desinfecteerende werking mond
en keelholte en daarmede Uw gezondheid.
Poetst Uw tanden met Odol tandpasta.
Spoelt Uw mond 2 x daags met Odol mondwater.
Odol tandpasta 0.35 0.60 - Odol mondv/ater 1.25 - 1.75
Binnen den stoel rust
de steen die volgens
de legende heeft ge
diend als oorkussen van
den patriarch Jacob.
Van alle tradities die zoo nauw
verbonden zijn met de plechtig
heden der kroning, is er misschien
geen enkele zoo eerbiedwaardig als
deze van Li-Fail, het kleine rotsblok,
dat binnen den kroningsstoel rust. De
steen maakt geen overweldigenden in
druk. hij is grijsbruin, gevlekt met mica.
nog geen voet dik en amper twee voet
irig. En toch vormt dit blok den lioek-
-teen van een legende die terugloopt
rot aan dèn patriarch Jacob.
liet eerste boek van Mozes vertelt
dat Jacob op zekeren nacht sliep in de
bergvlakten van Luza, boven de Doode
Zee. .F.n Jacob trok uit Beersheba en
ging naar Horan. En hij kwam op een
zekere plaats en bleef er den heelen
avond omdat de zon al ver weg was ge
zonken en hij nam van de steenen van
die plek en stapelde ze zich tot een
oorkussen en ging neerliggen op die
plaats om er te slapen." En op die
harde legerstede had Jacob zijn droom
van de ladder die tot in den hemel
reikte. In den morgen „nam hij den
steen die hem tot oorkussen had gediend
en stelde hem op als een pijler." Deze
pijler weid volgens de traditie hoog in
eere gehouden door Jacob's nakome
lingen. de kinderen Israëls. Zij waar
deerden den steen als een Verbindings-
teeken met hun roemrucliten voorvader
en omdat de bezitter van den steen
macht en aanzien en gezag verkreeg.
Zij namen dien steen mee op hun ver
banning naar Egypte. Volgens de legende
behield de steen zijn kracht. Mozes
klom in aanzien aan het hof van Farao
Orus en werd opperbevelhebber van
de Egyptische strijdkrachten. Toen de
Ethiopiërs opmarcheerden vanuit liet
zuiden, ging Mozes hen tegemoet en
verpletterde hen. Bij Mozes was een
jonge Griek, een zekere Gathelus, de
verbannen zoon van koning Cecrops
van Athene. Deze jongeling had zicli
dapper onderscheiden in den strijd en
deelde thans in den roem waarmee
Mozes zich had weten te overladen.
Een roem die den bevelhebber geweldig
populair had gemaakt bij het volk.
Gathelus was jong en knap en bovendien
hield hij er geen betrekkingen op na met
onderdrukte minderheden van het volk,
zoodat Farao hem op zekeren dag de
hand schonk van zijn dochter Scota en
met die hand een ruim gedeelte van
de macht en het aanzien van den
inmiddels verbannen Mozes. Na verloop
van tijd werd de Farao Orus opgevolgd
door zijn kleinzoon Chencres, een vrij
kwistig uitgevallen persoon, die boven
dien genoegen schiep in het uitbuiten
en onderdrukken van de Joden. Zijn
houding had tot gevolg dat de tien
bekende plagen over het hoofd van het
volk van Egypte kwamen en Gathelus,
de Griek, die voelde dat de grond hem
te warm onder de voeten begon te wor
den, vond liet raadzaam beteren veiliger
oorden op te zoeken.
De toestand werd nog meer gespannen
toen de legers van Chencres door de
wateren dor Roode Zee werden ver
zwolgen. Gathelus besloot geen erger
dingen meer af te wachten. Hij bracht
De kroningszetel met den ouden
van Sonne.
zijn vrouw en kinderen en een aantal
slaven op een boot die op den .Vijl lag
en slaagde erin zich stilletjes te ver
wijderen van die plek des onlieils. Daar
Mozes hem echter verteld had over de
wonderbare krachten van den steen
van Jacob, had Gathelus de voorzorg
genomen dit heilige kleinood mee te
nemen op zijn boot.
Hcota en Gathelus zetten voor het
eerst den voet aan land in Lusitania, het
moderne Portugal. Hun nakomelingen
trokken later veel verder naar het
noorden en stichtten Brigantia, waarbij
zij den steen met zich noordwaarts
namen. Xog veel later verhuisde de
betrokken steen via de zorgen van
Simon Brecht, zoon van Milo den Schot,
naar Tara-Hill in Ierland.
In de vijfde eeuw werd de Li-Fail
overgebracht van Tara naar Dun-
staffnage in Schotland om eenigen
luister bij te zetten bij de kroning van
Fergus McErc. In liet jaar 840 verhuisde
de steen echter weer naar de abdij van
Scone, op bevel van Kenneth II. Merk
waardig is het, dat de beroemde steen,
tijdens zijn verblijf in Schotland, een
nieuwe en wonderbare eigenschap scheen
te hebben verworven. De legende wil,
dat indien 'n lieerseher. die boven den
steen werd gekroond, een valsch liart
had, de steen een grommend en dreigend
geluid liet hooren.
Van het noorden uit begon de steen
later zijn tocht naar het zuiden, want
tijdens de regeering van Edward 1
werd de steen van Scone overgebracht
naar Westminster, waar het blok sinds
dien dan ook is gebleven om de kroning
van alle koningen van Engeland luister
bij te zetten. Natuurlijk zijn er steeds
tal van ongeloovigen te vinden geweest
die twijfel hebben geopperd aan de
wezenlijke echtheid van dien steen,
maar de voorstanders hebben gemeend
alle tegenargumenten te kunnen ont
zenuwen met het feit, dat de grond
stoffen waaruit de steen is samengesteld
inderdaad zijn te vinden in het ge
bergte dat ligt ten noordwesten van
de Doode Zee, in Palestina.
Wat de Engelschen betreft, zij moeten
wel zeer dankbaar gestemd zijn. dat de
steen in den loop der laatste eeuwen
geen getuigenis heeft afgelegd van zijn
nieuwste wonderbare eigenschap en
bij geen enkele kroning dat brommerig
dreigend en waarschuwend geluid werd
gehoord.
