WESTMINSTER ABBEY
EEN TEMPEL VAN VERGANE GLORIE
DOOR
Tegen het einde van de zesde eeuw, toen Brittanje, Onder Henry VIII hield het op, een klooster te zijn:
onder de macht der Saksen, in een toestand van bur- WAbHINUI UN IKV ING die vorst verjoeg de monniken en trok de inkomsten
baarschheid en afgoderij verkeerde, werd paus Gregorius aan zich.
de Groote getroffen door de schoonheid van eenige
Angelsaksische jongelingen, die te Rome op de markt fundeer en. Hij brak de oude kerk af en bouwde een -■v ,1- „r
te koop werden gebodenhij kreeg betuigen in hun ras 'nieuwe op dezelfde plaats, in 1045. Hierin werden in V ernst gen en ietwat droefgeestigen
en besloot, zendelingen te sturen, om het evangelie te een fraai praalgraf zijn overblijfselen ter ruste gelegd. I I 111 iaat8t van de" herfst, ais de
prediken aan die welgeschapenmaar onwetende Het gebouw werd opnieuw veranderdzoo niet her- schemeringen van den ochtend en den
eilanders. Nog sterker werd dit voornemen toen hij ver- bouwd, door Henry III in 1220, en begon toen zijn avond in elkaar loopen, en een sombere
nam. dat EthelbeH. koning van Kent, de machtigste tegenwoordigen vorm aan te nemen. schaduw werpen over liet einde des jaars. heb ik
der Angelsaksische vorsten,
gehuwd was met BeHha,
'n Christen-prinses, eenige j
dochter van den koning van k, F fl. B *- t t
Parijs, en dat haar de vrije
uitoefening van haar gods- apSaraallaii m j
dienst bij huwelijksvoor- g^^^BSBBBB|£HjP§9p|B&HHB§iii B ygSSSjffllfr B IS
waarde was toegestaan. wBHBHjHBBB^BBBMjjaB^BHWB^ BB
De schrandere opperpries- Ij: glsj f| 'jk- if *4 By
ter kende den invloed der BHBHSpi^^' V B i' jf
■vrouw in geloofszaken. Hij vBSBHKB |I|%> jfl II
zond derhalve Augustinus, kPc1H| '"jp"HH B R KB •-■■:
een Romeinschen monnik, Èf^ppS - 'jS/Ck' A
met veertig gezellen, naar V» KtjAfti
't hof van EthelbeH te Can- KgBjnft ^HB^ ijÈmÊjk
terbury, om de bekeering l BHBB 11® flBB 1> y
van den koning te bewerken, jfa SflflB JsBSuï'^jiSËÊk wÊkBê A X -
en door hem vasten voet j j|||jj{W nïi'ï'M v
op het eiland te krijgen. B>jB HH BE33H i \i
Ethelbert ontving hem om - H i;\ j&nSö SgkA "y
zicldig. en hield een samen- m XM vfrsN- f J< x •v#%
komst in de opril luchti 'JQhHR\ Y
want hij wantrouwde buiten- fiflB.''\ Cl
landsehe priesters, en was
bang voor toovenarijEinde
lijk slaagden zij er in, hem
een even goed Christen te
■maken. als zijn vrouw
wasde bekeering van den
koning bracht natuurlijk de
bekeering van zijn trouwe
onderdanen mee. 11e ijver en
het succes van Augustinus
werden beloond door zijn
verheffing tot aartsbisschop
■van Canterbury, waarbij hij
met gezag over alle Britsche
kerken bekleed werd.
Een der voornaamste be
keerlingen was Segebert of
Schuil, koning der Oost-Sak
sen, een neef van EthelbeH.
Hij regeerde te Londen,
alwaar Mellitus, een der
Romeinsche monniken, die
met Augustinus waren mee
gekomen, tot bisschop ver
heven werd.
In 605 stichtte SebeH,
in zijn godsdienstijver, een
klooster op den rivieroever
in het westen der stad, op
de ruïnen van een tempel
■van Apollo, en dit was de
oorsprong van de tegenwoor
dige Westminster Abbey.
Er werden grootsche toebe
reidselen gemaakt voor de
inwijding der kerk, die naar
Sint Pieter vernoemd zou
worden. Op den ochtend
van den vastgestelden dag
naderde. Mellitus, de bis
schop, met veel praal en
plechtigheid, om de ceremo
nie te volbrengen. Maar voor
hij bij het gebouw was ont
moette hij een visscher, die
hem meedeelde, dat hij niet
verder hoefde te gaan, aan
gezien de plechtigheid al
voorbij was. Dien nacht had
hl. St. Pieter zelf de kerk
ingewijd, en de visscher had
dit gezien. In de kerk vond
Mettitus bewijzen, dat de
plechtigheid inderdaad ge
schied was.
Die legende, zegt men, is
de reden, waarom koning
Edward de Belijder die
plaats koos tot stichting van
een bedehuis, dat hij wilde DE NOORDZIJDE DER WESTMINSTER ABBEY TE LONDEN
