LONDEN
Er was een jaar verstre
ken na Wren Parson's dood
en liet drama in Betty's
leven bereikte zijn vol
tooiing. Niet ver van bet
buis van den burgemeester
vandaan was een nieuw
huis gebouwd en keurig
ingericht. En Tom Pellew
ging er trotscb op, dat bij
bet deftigst geïnstalleerd
was van het heele dorp.
Betty builde niet meer.
Maar de kleur van baar
wangen was voorgoed ver
dwenen.
„Een bruid van den
dood,'" zeiden die van Men-
teitb onheilspellend. En als
ze Tom Pellew aanzagen,
met zijn reeds grijzende
haren en zijn belachelijke
pogingen om zich jeugdig
voor te doen, konden ze
niet eens medelijden met
haar voelen. Misschien was
dat nog het beste voor
haar 'n spoedige dood
Den dag vóór de brui
loft begon het te stormen.
(leen visscher voer uit.
Maar tegen den a vond was
er toch één, die het geweld
van den storm ging trot-
seeren. Die ééne was Walt
Mc Intosh. Hij wilde het
gelui van de klok niet
hooren. En niemand hield
hem tegen. Het was een
even gevaarlijke krank
zinnigheid thans uit te va
ren, als in den nacht, toen
de „Regatta" verging.
Maar die van Menteith
begrepen hem. En als hij
het lot van Wren Parson
moest deelèn, was dat
misschien óók wel het beste voor lièm.
Walt ging dien nacht een bovenmenschelijk zwaar
gevecht aan met de orkaanwinden. Hij juichte erbij.
Hij móést vechten en omdat hij het niet met Tom
Pellew kon doen, deed hij het met de natuur. Uit
woede, alléén om het noodlot te tarten, wierp hij
zijn net uit op een ondiepe plaats achter Inch
Mahome, waar geen mensch ooit visclite, omdat er
niets te vangen viel. Hij was een reus in zijn stor
mende gedachten, doch kampte tegen gorgonen,
tegen wie een strijd hopeloos leek.
Dienzelfden nacht lag Betty wakker. Wat er in
haar omging viel niet te beschrijven. Zij wilde niet
aan Walt Mc Intosh denken en móést voortdurend
aan hem denken. Schreiend stond ze 's morgens op.
De storm boven het meer van Menteith was bedaard,
maar in haar hart woedde hij voort. En hij zou blijven
voortwoeden, tot straks alles onherroepelijk ge
worden was. Dhn viel er alleen nog maar te dulden
en te dragen
Het was een ziellooze bruid die eenige uren later
gereed stond, om zich aan een man te verbinden
van wien zij een afschuw had. Tom Pellew kwam
en de vreugde straalde uit zijn oogen. Alles was ge
reed voor liet slot van het drama.
„Zullen we gaan vroeg hij Mary Parson, die
roerloos en met saamgeklemde lippen op 'n stoel zat.
Zij keek Betty aan en deze gaf antwoord met een
stom hoofdknikje.
Doch op hetzelfde oogenblik klonk er rumoer in
de dorpsstraat. Tom Pellew maakte een onrustig
gebaar. Mary Parson hief haar gelaat op en in Betty's
houding lag eensklaps een gespannen verwachting.
Was dat Walt's stem, die zij boven alles uit hoorde
schreeuwen Het rumoer zwol aan en naderde het
huisje. Eensklaps werd de deur opengerukt. Het
was Walt die binnenstormde - de overwinnaar
van de gorgonen. En nog in anderen zin overwinnaar.
Er lag een dwaze lach op zijn gezicht en onder zijn
arm klemde hij een witgekalkt vierkant voorwerp.
Maar die lach verdween, toen hij Tom Pellew zag.
Hij zette het vreemde voorwerp op tafel en pakte
met één greep den heer Pellew in zijn nek.
„Een doode heeft je aangeklaagd, schurk. Hier
is het kistje van Wren Parson in mijn ongeduld
heb ik het verbroken. Uit de papieren blijkt, dat
het al langer dan tien jaar geleden is, dat Wren
DE WERELD IN
VOGELVLUCHT
ln het hart van de City, de kern van de millioenenstad die Landen is, verheft zich, op een kleine verhooging,
de grootsehe St. Paul-kathedraal. Wel niemand die de Engelsche hoofdstad bezocht laat de gelegenheid voorbij
gaan om dit trotsche, over geheel de beschaafde wereld bekende kerkgebouw te bezichtigen.
Op onze luchtfoto komen de proporties van dezen tempel heel goed tot uiting. Beter dan vanaf den beganen
grond, wijl de kerk is ingesloten door nauwe straten en hooge huizenrijen, kan men op deze foto de grootte van het
kerkgebouw schatten, dat in grootte het vijfde is van de wereld, en komt na de St. Pieter te Pome en de kathedralen
van Milaan, Sevilla en Florence.
De tegenwoordige kerk is opgetrokken op de plaats waar vroeger
verschillende katholieke kerken hebben gestaan, waarvan de laatste door
brand voor het grootste gedeelte werd vernield. In 167,5 kreeg de beroemde
architect sir Christopher Wren de opdracht om op deze plaats een nieuw
kerkgebouw op te richten. In 1676 werd een aanvang gemaakt met de
werkzaamheden en den vijfden December van het jaar 1697 werd de ka-
thedraal opengesteld voor de eerste godsdienstplechtigheden. In 1710 was
zij geheel voltooid.
Ofschoon veel kleiner van afmetingen gelijkt zij, vooral door den hoogen koepel, op de St.-Pieterskerk te
Rome. Zij heeft den vorm van een Latijnsch kruis, is honderdvijftig meter lang en drieëndertig meter breed,
terwijl de koepeldoorsnede dertig meter bedraagt. Aanvankelijk was in het bouwplan hel model opgenomen van
een Grieksch kruis, doch de architect zag zich door een invloedrijke regeeringsgroep gedwongen zijn plannen te
wijzigen.
De stijl waarin de kerk is opgetrokken, is gedeeltelijk Gotisch, gedeeltelijk Romaansch en klassiek. Sinds 't
midden der vorige eeuw vooral is veel arbeid besteed aan het verfraaien van het inwendige, door muurschilderingen
en mozaïeken, en ook door het plaatsen van monumentale beeldversieringen, die evenwei niet altijd van den fijnsten
smaak getuigen.
Er zouden enkele bladzijden te vullen zijn met de opsomming van alle details, waarop bij het bezoeken dooi
den gids wordt gewezen. We willen hier alleen nog releveeren de curiositeit der z.g. ..Whispering galleryde fluister-
galerij, waarvan het opmerkelijke is een typisch echo-effect, op 260 treden hoogte vanaf den vloer van het kerkschip.
Een zwak fluisteren aan één kant van de galerij is duidelijk verstaanbaar 'aan de tegenoi-ergestelde zijde, op een
afstand van ruim tweeëndertig meter, in doorsnede gemeten. Op deze hoogte heeft men eveneens het beste'uitzicht
op de monumentale schilderingen van het leven van den beschermheilige der kerk St. Paulus, rond den koepel, van
Thornhill, en vandaar uit heeft men tevens het beste overzicht van het geheele kerkinterieur.
Een kolossale crypte strekt zich uit onder het geheele kerkgebouw en bevat de herinnerings-monumenten van
tal van beroemde Engelsche kunstenaars. Het is eveneens in deze crypte, dat zich de graftombe bevindt van den
architect der kathedraal, sir Christopher Wren, met het bekende latijnsche opschrift: „Lector, si monumentum
requiris, circumspice"„Lezer, indien gij een monument zoekt, zie om u heen", dat zich vroeger aan den ingang
bevond van het koor in de bovenkerk.
Vanaf de ommegangen rond den koepel heeft men, zooals op onze foto duidelijk blijkt, een schitterend ver
gezicht over de Londensche City, die zich hier uitstrekt langs de oevers der drukbevaren Theems, met haar vele
monumentale bruggen. In de verte doemen de torens op van de Westminster-gebouwen, waaraan wij reeds ecu soort
gelijke vogelvluchtbespreking wijdden in een onzer vorige, nummers.
zaken met je deed. Er is een behoorlijke kwitantie
bij en bovendien zit er zevenhonderd pond aan bank
papier in het kistje. Houd je vol, dat Wren Parson
je iets schuldig was
Er zijn van die ontknoopingen in een drama, die
zich beter laten indenken dan beschrijven. Ze zijn
verheven, belachelijk en ontroerend tegelijk. En
dit was zoo'n ontknooping. Er werd niet veel be
sproken - twee paar vochtige vrouwenoogen tuur
den uit strakke gezichten naar dat kistje op tafel,
door het kalkhoudende water van het meer van'
Menteith bedekt met een dun laagje kalk. Maar de
heer Tom Pellew liet zich zonder verzet de deur
uitwerpen. En Walt Mc Intosh bleef binnen.
