DE ROMAN VAN EEN
JEUGDDROOM
door Philip Hilverton
Alle mensclien, rijk of arm, droomen in hun
leven hun geluksdroom, die schooner lijkt
naarmate zij rijker zijn aan verbeelding.
Tracy Perkins was een doodarm jongetje,
maar rijk aan fantasie, en hij koesterde zich aan twee
van die droomen. In den eenen trouwde hij met
Margaret Lauriston en trok met zijn bruid onder
trompetgeschal en tromgeroffel het oude kasteel van
de hertogin van Ealing binnen. In zijn tweeden droom
was hij een beroemd dokter, die bij het ziekbed
werd geroepen van keizers en koningen.
Die eerste droom was de oudste. Margaret Lauris
ton was een nichtje van de hertogin van Ealing. Zij
woonde op het groote, sombere kasteel nabij Ealing
en daarachter stond het huis van Tracy's vader, dat
weinig ooglijker was dan een hut. Soms, als Margaret
kans zag aan het strenge oog van haar tante te ont
snappen, speelden die twee wel eens samen. Of beter
o-ezegd Margaret spéélde en Tracy kromde zich voor
haar als een slaafsche hond. Dat deed hij echter met
plezier, want in zijn verbeelding was Margaret met
haar blank gezichtje en haar lange, zijige pijpekrullen
een soort hemelsch wezen en het groote kasteel de
hemel, waar zij troonde.
Margaret was verwend en een kleine dwingeland
in die jaren. Slechts zelden was zij aardig voor Tracy.
En daarom vergat hij nooit den dag, toen zij hem te
hulp riep tegen een denkbeeldigen aanval van een
hond en werkelijk eens lief voor hem was. Het dier
deed haar niet het minste kwaad, doch blafte haar
alleen wat luidruchtig aan. Angstig gilde zij om hulp
en toevallig was Tracy in de nabijheid.
Tracy was lang geen held als het een grooten hond
betrof, doch op dit oogenblik voelde hij den ridder
lijken moed en de doodsverachting van een man in
zich opstaan. Hij snelde toe en ontzette Margaret met
een hoop misbaar en een steen. In een opwelling
van dankbaarheid sloeg zij spontaan een arm om
zijn hals en kuste hem. En daarop trok zij hem mee
naar het tuinhuis van het kasteel, waar kasten Vol
afgelegd speelgoed stonden. Tracy keek zijn oogen
uit naar al die heerlijkheden.
„Je mag kiezen wat je wilt, Tracv, wees zij in
het rond.
Maar hoe begeerlijk al dat schoons hem ook leek,
thans schudde hij het hoofd. Hij voelde zich een man
na de bedreven heldendaad en verhief zich boven
die kinderachtige verlangens.
„Als ik zelf geld verdien wil ik wèl met je trouwen,"
zei hij ernstig. Hij was toen acht jaar en van die
trouwerij had hij op school gehoord. Bijna alle
sprookjes eindigden met een trouwpartij en dat
scheen dus zelfs voor prinsen en prinsessen het top
punt van zaligheid te zijn.
„Goed," zei Margaret heel gedwee na den schrik,
dién zij doorstaan had. „Maar neem dan nu alvast
dezen bal, dan heb je voorloopig óók wat.
Die bal raakte zoek mettertijd, maar de droom
week niet uit zijn gedachten. Zélfs niet toen Margaiet
naar een voorname kostschool ging en hij haar jaren
lang uit het oog verloor. Als hij zelf geld verdiende,
zou hij met haar trouwen.
Zijn tweede droom viel hem in, toen hij een paar
jaar ouder was. Een klein zusje van hern was ziek
en hij was er toevallig getuige van, hoe de dokter
haar onderzocht met behulp van een stethoscoop.
Hij hoorde hem een vreemd woord prevelen en zag
vol bewondering toe, hoe hij zijn receptenboekje
bekiabbelde met raadselachtige letterteekens. Dat
bezoek bracht hem een diep ontzag bij voor de ge
heimzinnige macht vair de medische wetenschap en
vanaf dien dag droomde hij ervan ééns een beroemd
dokter te zullen zijn
De gedachte dat Tracy's toekomstdroomen, waar
in hij zijn hoogste geluk belichaamd zag, ooit eens
werkelijkheid konden worden, leek te bespottelijk
om er ernstig bij stil te blijven staan. Maar op de
woelige wateren des levens is de mensch vaak niet
meer "dan een speelbal van wind en golven. En
niemand kan weten op welken wind zijn toekomst
huikje nog eens zeilen zal. Van Tracy Perkins stond
echter geschreven, dat liij dien wind voorloopig mee
zou krijgen.
Tracy was dertien jaar, toen het kleine huisje in
de schaduw van het trotsche kasteel op een dag
bezoek kreeg van mr. Goffrey, den onderwijzer van
Ealing.
„Tracy gaat van school af," begon hij zonder in
leiding.
„Dat gaat ie," zei John Perkins, die geen man
was van veel woorden.
„Ik kom eens vragen wat je van plan bent met hem
te doen."
„Van plan? Hij gaat het land in, net als z'n vader.
Wat dacht u
Mr. Goffrey schudde zijn grijs hoofd. „Het zou
zonde zijn," vervolgde hij spijtig. „Hij kan goed lee
ren een beetje te gemakkelijk zelfs, vind ik wel
eens. Als je de verdienste zou kunnen missen, weet ik
een weg, om hem iets te laten worden in de maat
schappij
En daarop weidde hij breedvoerig uit over het oude
statuut van Ealing, dat in een beurs voorzag waar
uit een begaafde leerling geheel gratis zijn eigen be
roepskeus kon volgen. Het was een zorgvol pro
bleem voor John Perkins. Tracy had tien broertjes en
zusjes en elke farthing was welkom in zoo'n gezin.
„Vader, mag ik V' bedelde Tracy met schitterende
oogen. „Ik zou het liefst dokter willen worden."
John Perkins aanschouwde de. geestdrift van zijn
zoon en legde zich erbij neer. „Van mij mag ie," zei
hij met een zucht.
Tracy juichte, maar dat was wat voorbarig. Vol
gens het statuut moest ook de hertogin van Ealing
haar toestemming nog geven. Zij was een oude,
trotsche dame, die nog middeleeuwsche denk
beelden aanhing en de dorpsbewoners zoo'n beetje
als haar lijfeigenen beschouwde. Toen zij mr. Goffrey s
aanbeveling onder de oogen kreeg was juist Margaret
met. vacantieeen vroolijk, levenslustig meisje, dat
zich gruwelijk verveelde op het oude kasteel.
„Perkins is dat niet de naam van den man daar
in dat huisje vroeg de oude dame haar nichtje.
Margaret was Tracy allang vergeten. „Perkins
Ja, dat kan wel, tante," zei ze onverschillig.
„Tracy Perkins," vervolgde de hertogin. „Hij
schijnt de bolleboos te zijn voor de beurs van het
statuut."
De naam Tracy hielp Margaret op weg. Zij her
innerde zich eensklaps het armoedige jongetje, dat
vehoorzaam als een slaaf vier passen achter liaar
fiep, als zij met liaar poppenwagen reed. Haar lakei....
Zij schoot in den lach. „Tracy, tante? 0, dien ken
ik wel. Is hij de knapste van de school Koddig
voor zóó snugger had ik hem nooit aangezien.
Als zij één woord ten nadeele van Tracy had ge
zegd, zou de oude hertogin een streep door zijn naam
hebben gehaald. Maar zij sprak noch in zijn voordeel,
noch in zijn nadeel. Het liet haar volmaakt onver
schillig wat er van hem werd
Langzaam en zorgvuldig zette de hertogin haar
liandteekening onder de aanbeveling. En thans lag
het slechts aan Tracy zélf, of hij een van zijn geluks-
droomen nog eens verwezenlijkt zou zien.
Het rad van den tijd wentelde rusteloos voort.
Tracy Perkins bezocht een andere school en ver
huisde naar liet College in Cambridge. Met geest-
driftigen ijver wierp hij zich op de studie. Hij schreef
enthousiaste brieven naar huis en naar mr. Goffrey
en eik jaar met Kerstmis kreeg ook de hertogin een
brief, waarin hij haar nauwkeurig op de hoogte hield
van zijn vorderingen en haar zijn gevoelens van dank
baarheid vertolkte. Hij ontving nooit iets van haar
terug, maar dat viel ook niet te verwachten.
Elk jaar kwam hij in de zomermaanden met
vacantie naar Ealing. Het kasteel stond dan ver
laten Je hertogin vertoefde in een Engelsche
badplaats, of op het vasteland van Europa. Hij zag
haar in ieder geval nooit en evenmin Margaret.
Zoo verstreken er jaren. Bij toeval kreeg hij op een
dag een portret van Margaret onder de oogen. Zij
stond afgebeeld in de „Graphic", als een van de meer
derjarig geworden dames van den Lngelsehen adel,
die dat jaar aan de koninklijke familie zouden wor
den voorgesteld. Thans was zij een lady „The
Honourable Margaret Lauriston" las hij onder haar
beeltenis. Zij was een knap meisje geworden, in wie
hij onmogelijk hot hemelsche wezen niet de lange
pijpekrullen van vroeger wist te herkennen.
„Een aardig meisje, vind je niet vroeg hij een
vriend, terwijl hij hem het portret wees.
„Lady Margaret Lauriston hm, ja, heel aardig."
„Ze heeft beloofd met me te trouwen," zei Tracy
met een komiek gezicht, maar in zijn stem klonk de
weemoed door, die hem bij die oude herinnering be
kroop.
„Te trouwen met jou vroeg de ander ver
baasd.
„Ja, is dat zoo gek f" deed Tracy beleedigd. „Ik
heb haar leven eens gered en als belooning kreeg ik
een hal en haar jawoord. Zij was zeven en ik acht.
„0, zit het zóó. grinnikte zijn vriend.
Tracy knipte de foto uit en prikte haar op den
wand van zijn kamer. Zijn éérste geluksdroom was
allang in rook opgegaan, maar de herinnering aan
Margaret deed hem goed. De een of andere grappen
maker vond echter, dat zij op die foto precies op een
van zijn geliefde filmsterren leek en kaapte haar
weg. En toen verbleekte ook weer de herinnering.
En nogmaals verstreken er vijf jaren. Op een prach-
tigen zomerdag keerde Tracy in Ealing terug. Maar
nu voorgoed. Zijn doktersbul werd opgeluisterd dooi
de woorden summa cum laude (met hoogsten lof),
maar hij kon haar géén van zijn weldoeners meer
toonen als bewijs, dat hij zich hun bescherming waard
had getoond. Mr. Goffrey was dood en de herto
gin was reeds vóór hem ter ziele gegaan. Ook zijn
vader was gestorven en zijn broers en zusters waren
her en der over liet platteland verspreid. Ealing
Castle stond verlaten en waar ladv Margaret zich be
vond wist niemand. Alle oude banden waren ver
broken en Tracy zat alleen in de oude dokterswoning,
die als laatste zorg van het statuut van nieuwe meu
bels en van een keurig instrumentarium was voor
zien.
Eén van Traey's droomen was verwezenlijkt. Hij
heette „dokter" Tracy Perkins al ontbrak dan
ook de roem nog aan dien naam.
Op een laten, regenachtigen avond reed liij met zijn
auto van Maidenhead naar Ealing terug, toen hij in
de hocht van den weg bij Cranford plotseling een
zwaaiend lichtje voor zich uit ontdekte. Hij moest
zóó krachtig remmen, dat liet lichte wagentje naai
den wegkant slipte en bijna over den kop was gegaan.
Boos opende hij het portier. „Hallo wat betee-
kent dat voer hij uit tegen een onduidelijke ge
stalte in een glimmende leeren jas, die midden op den
weg met- een zaklantaarn had postgevat. „Wilt u
ongelukken maken
„Liever niet," antwoordde een rustige, heldere
vrouwenstem. „Maar dat zou ervan gekomen zijn,
als u doorgereden was. Mijn auto is geslipt, tegen een
boom gereden en over den kop geslagen. Hij barri
cadeert precies het middengedeelte van den weg.
Zou u misschien kans zien het gevaarlijke obstakel
tussclien de boomen te sleepen
Tracy was terstond bedaard. Hij stapte uit en
nam de situatie in oogenschouw. Twintig meter
verder lag liet zwaargehavende overschot van wat
eens'n luxueuze Mercedes was geweest. Verbaasd liep
hij erom heen, terwijl het meisje hem vertelde hoe
het ongeluk zich had toegedragen. Er viel geen
spoor van zenuwachtigheid in liaar stem te be
kennen, hoewel zij aan een bijna zekeren dood was
ontsnapt.
„Ik geloof dat we allebei van geluk kunnen spre
ken," zei liij ernstig. „Mankeert u niets Ik ben
dokter Perkins van Ealing."
Onder het behuilde oog van een lantaarn ontdekte
liij dat het meisje onder haar leeren jekker een ver-
pleegsterscostuum droeg, met het insigne van het
Elizabeth Garrett-Vrouwenhospitaal. Zij was slank
en knap, hoewel niet meer zoo héél jong.
„Dokter Perkins van Ealing vroeg zij. Tracy
hoorde niet den toon van verrassing in haar stem.
„Jawel, Tracy Perkins," zei hij wat ongeduldig.
„Aangenaam, dokter ik ben zuster Margaret van
het hospitaal aan Euston Road," hernam liet meis
je met een glimlach. „U bemerkt wel, dat ik er vrij
goed afgekomen ben. Behalve een snijwondje aan
mijn arm en een geschaafde knie mankeer ik niets.
Dat wondje bloedt nogal, hebt u misschien een
verbandtrommel bij u
