Zij stroopte haar mouw op en ontblootte een bloe
dende wond aan baar onderarm. Tracy legde er vlug
een noodverbandje omheen, duwde haar vervolgens
zonder veel complimenten op de treeplank van zijn
auto en behandelde haar knie met jodium. Toen
sloot hij zijn trommel en knikte tevreden.
„Ziezoo, dat kan geen kwaad meer, zuster. Gefeli
citeerd met. den goeden afloop. En nu zal ik eens pro-
beeren die ruïne uit den weg te ruimen, voor ik u
thuisbreng."
Heimelijk bewonderde hij haar knap gezicht en de
volmaakte rust, waarvan zij blijk gaf. IJverig was
zij hem behulpzaam bij het lastige karweitje. Een
paar maal raakten hun handen elkaar en op een
oogenblik, dat zij zich allebei voorover bogen, voelde
Tracy een zijige haarlok langs zijn wang kriebelen.
Hij snoof een zacliten geur van lavendel op en sloot
voor een ondeelbaar moment zijn oogen. Een ge
schikter oogenblik had Cupido niet kunnen kiezen,
om een van zijn vurige pijlen af te schieten. En toen
Tracy zich oprichtte uit zijn gebogen houding, had
de trek van inspanning om zijn mond plaats gemaakt
voor een vreemden glimlach
Tracy zat in zijn eentje in zijn spreekkamer en
belde het Vrouwenhospitaal op. Sinds hij afscheid
had genomen van zuster Margaret was er nog
geen half etmaal verstreken, maar in dien tijd had
hij een paar interessante ontdekkingen gedaan.
In de eerste plaats had hij ontdekt dat zuster Marga
ret het liefste en flinkste meisje was, dat hij ooit had
ontmoet en in de tweede plaats, dat een dokter, die
reeds tegen de dertig begint te loopen, eigenlijk
allang getrouwd behoorde te zijn.
„Mag ik zuster Margaret even spreken vroeg hij,
toen de portier van het hospitaal hem antwoord gaf.
Het duurde lang voor zij kwam.
„Met Tracy Perkins, zuster Margaret," begon hij
vertrouwelijk. „Hoe voelt u zich vanmorgen Geen
nadeelige gevolgen van het ongeluk kunnen be
speuren V'
„Niet het minst, dokter zoo gezond en levendig
als een vischje," kreeg hij schertsend ten antwoord.
„Gelukkig, u is door het oog van een naald ge
kropen. Ik had Ti wat te zeggen, zuster. Ik heb van
nacht van u gedroomd.
Er klonk een heldere lach door de telefoon. „Zeer
vereerd, dokter. Ik hoop niet, dat ik u als een booze
engel verschenen ben."
„Integendeel als een goede en lieve engel," zei
Tracy met nadruk. „Als ik mij mijn droom goed her
inner, hebben we ook nog getennist. We hebben hier
in Ealing een aardige club tennist u ook
„Niet vaak, ik heb weinig tijd. In een verloren
kwartiertje we hebben in den tuin van het hospi
taal zelf een tennisbaan, ziet u."
„Prachtig, prachtig," viel hij geestdriftig uit. „Dan
kunt u me daar wel eens partij geven. Schikt het u
morgenvroeg Ik vind dat een partij tennis wel het
minste is wat me toekomt voor mijn menschlievende
hulp van vannacht."
„Morgenvroeg en uw patiënten dan t"
„Ik heb er welgeteld drie, zuster. En twee daarvan
zal ik vandaag niet langer aan het lijntje kunnen
houden. Ealing is een erg ongezonde streek voor een
dokter en bovendien ben ik pas sinds drie maanden
gevestigd. Dat verklaart véél, vindt u niet
„Alles!" klonk het lachend terug. „A propos u
hebt natuurlijk recht op honorarium voor uw hulp.
Als u met die wijze van verrekenen tevreden kunt
zijn, komt u dan maar morgenvroeg. Half elf, schikt
u dat Welnu, tot ziens dan, dokter.
Het was nog een andere Margaret, die hij den vol
genden morgen leerde kennen. Thans verscheen die
rustige zuster hem als een vroolijke en geestige jonge
vrouw. Van het spel kwam niet veel terecht en allebei
gaven zo de voorkeur aan een wandeling door den
tuin. Tijdens die wandeling kreeg hij meer dan eens
het zonderlinge gevoel, dat zij allang reeds geen
vreemden meer voor elkaar waren.
Hij weidde uit over zijn studietijd, over de moei
lijkheden waarmee een pas gevestigde jonge dokter
te kampen had en over zijn eenzaamheid. Zuster
Margaret luisterde ernstig en niet eenmaal merkte hij
de vroolijke glinstering op in haar oogen, waarmee
zij hem nu en dan aankeek.
Toen werd zij plotseling weggeroepen. „Nu al I"
vroeg Tracy teleurgesteld.
„Dienst, dokter," trok zij een quasi streng gezicht,
terwijl zij hem de hand reikte. Tracy keek haar aan.
„Ik hoop dat dit geen afscheid is, zuster Margaret,"
zei hij met een mengeling van ernst en scherts in zijn
stem.
„Beslist niet," antwoordde zij en thans merkte hij
duidelijk een paar vroolijk dansende lichtjes op in
haar grijze oogen. Wat bedoelde of dacht zij eigen
lijk Dreef zij den spot met hem.
Hij was niet overtuigd van.liet tegendeel en wilde
zekerheid. „Mag ik u spoedig eens terugzien V' hield
hij aan. „Er is volgende week een belangrijke wedstrijd
in Wimbledon.
„Neen, daar kan ik onmogelijk naar toe," gaf zij
onmiddellijk ten antwoord. „Ik heb het erg druk, al
kunt u zich dat misschien niet voorstellen. Maar
zoodra ik eens tijd heb ik beloof u, dat u in ieder
geval van mij zult liooren.
Hij moest zich tevreden stellen met die vage belofte,
maar erg voldaan was hij niet. En de nu volgende
weken gaven hem nog minder reden tot tevredenheid.
Hij hóórde noch zag iets van zuster Margaret en als
hij 't. hospitaal opbelde, kreeg hij onveranderlijk ten
antwoord, dat. ze er niet was. In Spanje was de furie
van den burgeroorlog uitgebroken en zuster Margaret
hielp bij het inzamelen van gelden voor het uitzenden
van een Engelsche ambulance.
Dat was een afdoende verklaring voor haar af
wezigheid, maar Tracy kón niet langer geduldig af
wachten. Waar hij stond of ging zag hij zuster Marga
ret en eindelijk besloot hij haar te schrijven. Hij vroeg
alleen of en waar hij haar nog eens ontmoeten mocht,
maar zoo'n vraag zegt een vrouw méér, dan erin te
lezen staat. Hij adresseerde den brief aart "het hospi
taal, herinnerde zich dat liij niet eens haar familie
naam kende en wachtte een volle week vergeefs op
antwoord. Toen verloor hij het geduld en belde op
nieuw het hospitaal op.
Dezen keer was het niet de portier die hem te
woord stond, maar een zuster. „Zuster Margaret is
naar Europa vertrokken, dokter," kreeg hij tot zijn
verbazing ten antwoord.
„Allang vroeg hij.
„Tien dagen geleden, dokter."
„Ik had haar een brief geschreven," mompelde
Tracy.
„O, alle brieven worden haar nagezonden," zei de
zuster onmiddellijk. „Als u haar nogmaals wilt
schrijven, kunt u den brief gerust naar het hospitaal
zenden. „Lady Margaret. Lauriston" op het couvert
is voldoende."
Tracy dacht dat de grond onder zijn voeten weg
zonk. „U zegt V' stamelde hij. „Lady.
„Jawel, was u dat niet bekend 1" lachte de zuster.
„Lady Margaret zit al jaren in de verpleging. In dit
hospitaal is zij het hoofd van den verplegingsdienst."
De telefoon ontviel aan Tracy's hand. Margaret
Lauriston Hij dacht aan die spotlichtjes in haar
oogen en werd bitter. Zij had zich vróólijk gemaakt,
om de pretenties van dien armen jongen uit. Ealing,
die zich vroeger voor haar gekromd had als een slaaf
en die zich alléén bij de gratie van haar voornaam
geslacht dokter had mogen noemen.
Dienzelfden avond ontving hij een rondschrijven
van de Royal Humane Society, waarin jonge medici
werden uitgenoodigd zich aan te sluiten als assistent
bij een tweede ambulance voor Spanje. Het was een
weg om aan zijn bitterheid, teleurstelling en verdriet
te ontkomen hij haatte Ealing en dat trotsche
kasteel, waarop hij het uitzicht had en waarvan elke
steen hem aan zijn dwaze vernedering herinnerde.
Per kéérende post schreef hij een brief en twee weken
later zag hij vanaf de boot de kade van Southampton
voor zijn donkeren blik terugwijken.
Op zekeren avond, ongeveer een maand later, werd
er in de omstreken van Madrid hevig gevochten. Een
der strijdvoerende partijen was genoodzaakt te wijken
en verschanste zich in de universiteitswijk. Angst
aanjagend ronkten de vliegmachines, het gedonder
van de kanonnen was niet van de lucht en op het
tooneel van den strijd vermengde zich het oorver -
doovend geratel en geknetter van de mitrailleurs en
geweren met het hartverscheurend gekerm der
gewonden.
De ambulancewagens rukten aan en zochten de
gekwetsten op. Tracy liep met een paar verplegers
pleinen en straten rond hier een gekwetste ber
gend, d;lar een noodverband leggend en óveral
bedreigd door verdwaalde geweerkogels en ontplof
fende granaten. Ergens in een straat kwamen zij een
Engelschen verpleger tegen, die niet tot de tweede,
maar tot de eerste ambulance behoorde. De eerste
ambulance was kilometers ver buiten Madrid gelegerd
en het verbaasde Tracy den man in de stad te zien.
„We zijn met onzen auto afgesneden en terug
gedreven," schreeuwde de verpleger op Tracy's vraag.
Tracy holde al weer verder. De duisternis begon
te vallen en overal om zich heen hoorde hij het een
tonige „pang pangvermengd met vloeken en
gekerm. Op een gegeven oogenblik, terwijl hij zich
over een lichtgewonde lieenboog, klonk er een gil
vanuit de duisternis. „Help.
Het was een noodkreet van een Engelsche en Tracy
dacht onmiddellijk aan een verpleegster. Hij rende
weg en opnieuw hoorde hij een langgerekt „Help
uit de duisternis opklinken. En op hetzelfde oogenblik
zag hij zich in den geest verplaatst naar liet kasteel
van Ealing. Zóó angstig had ook Margaret's hulp
geroep geklonken, toen zij dacht, dat die hond haar
zou aanvallen
Eensklaps zag hij 'u donkere gestalte liggen. Het
was een vrouw, een Engelsche zuster, en uit haar hals
stroomde bloed
Hij rukte een noodverband uit zijn tasch en knielde
bij haar neer. „Margaret schreeuwde hij eensklaps,
doodelijk verschrikt.
Margaret Lauriston lag heel stil alsof zij sliep.
Maar Tracy's kreet wekte haar. Zij sloeg haar oogen
op, terwijl Tracy werktuiglijk, maar met bevende
vingers het noodverband tegen de hevig bloedende
halswond drukte.
„Tracyfluisterde zij met een glimlach en
zacht als een ademtocht. „Ben je 't, of.
„Ik bèn het," zei hij met een verstikte stem.
Hij bukte zich diep over haar heen en toen zij
dien verschrikkelijken angst voor haar leven op zijn
verwrongen gelaat las, begonnen haar doffe oogen te
glinsteren als sterren. Bijna onhoorbaar bewogen zich
haar lippen. „Kus me, Tracy dat ik weet dat je 't
wérkelijk bent.
Tracy Perkins dacht aan zijn geluksdroomen en
dronken van vreugde strompelde hij met zijn kost
baren last den ambulancewagen tegemoet.
Mooi Nederland. Gezicht op het
dorpje Neerijnen in de Betuwe
