'i
0ld Cottage
VERTROKKEN NAAR EEN
ONBEKEND ADRES
Indanihren
UW KLEEREN
VERNIELENDE
OA
De verzorging
van Uw huid
eischt
„Grossm ith"
(Brossmitf)'s
Cauender^ecp
verdadige
Transpiratie
OdorexKTa^'ri°>.
18
Bestendig
Ja bestendig.
niettegenstaande
neschljn e»*
iel weerslnvloe
den, dat is Indan-
thren I
Katoenen stollen
kunst slide enlln;
„en in levendige
en zonnige kleu
®en alles wordt
lndanthren ge-
verld 1
Laat de zon daar-
woning scbiinen 1
Ut
BESCHERMT
TEGEN
D.«*'
Vli'9"1
•Mf
FUTdankt haar groote werkzaam
heid aan bijzondere bijmengsels
Wachl U voor surrogaten
DOOR PHILIP CLIFTON
Toen John Hunter tegen het
invallen van de duisternis het
drukke kruispunt overstak van
Moorgate en London Wall was hij zóó
in gedachten verdiept, dat hij er zich
geen oogenblik rekenschap van gaf in
welk een gevaarlijke positie hij zich
bevond. Hij hoorde noch het- angstaan
jagend claxongeluid van de auto's die
van links en rechts op hem kwamen
afstuiven, noch het merg en been door
dringend geknars van de remmen, of
het geschreeuw van de menschen op de
trottoirs. Pas toen een toesnellende
agent hem op het laatste oogenblik
wegrukte voor eeri zwaren vrachtauto,
die hem dreigde te verpletteren, keek
hij verschrikt op en werd hij zich zijn
roekeloosheid bewust.
„Neem me niet kwalijk," stotterde hij,
den boozen blik van den agent ont
moetend. „Ik liep over iets te denken
en.
„Daar is het trottoir voor en niet
de rijweg," zei de agent barsch, terwijl
hij hem veilig naar den overkant bracht.
John Hunter liep door. Tien passen
verder was hij den schrik te boven
en het gebeurde vergeten. Zijn ge
dachten keerden terug naar het onder
werp, dat hem zoo diep bezig had ge
houden. Hij liep te berekenen wat er in
Parijs of Brussel te maken viel van
een bedrag van negenhonderd pond.
Veel geld was het niet, maar toch
wel een aardig sommetje.
Hij bezat slechts een bedrag van drie
shillings ternauwernood voldoende
voor 'n armoedige kamer voor den
nacht en een sober ontbijt.
„Ik doe het," mompelde hij eensklaps.
„E11 morgenvroeg met het eerste vlieg
tuig naar Parijs."
Tien minuten later kocht hij in Moor
gate Station een kaartje voor Beacons-
field en stapte in den gereedstaanden
trein.
Het maantje zeefde een grillige licht-
teekening door de takken der oude
boomen, die zich rond het kleine land
huis van Andrew Hunter verhieven.
John Hunter stond in de schaduw
en draaide geruischloos de keukendeur
van slot. Dat was zijn voornaamste
bezigheid geweest zoolang hij hier had
gewoond de sloten en de scharnieren
van de deuren te smeren, zoodat hij
in het holst van den nacht binnen kon
komen, zonder oom Andrew te. wekken.
In de keuken trok hij zijn schoenen
uit en sloop de gang in. De twee deuren
links gaven toegang tot de zitkamer
en de slaapkamer van oom Andrew.
Rechts bevond zich de trap naar boven,
waar de oude Elizabeth sliep en waar
ook hij tot vanmiddag zijn kamer had
gehad. Aan de onderste trede bleef
hij even luisteren. Duidelijk kon hij
de snorkende ademhaling van de huis
houdster hooren. Zij was hardhoorend
en hij had dus niets van haar te vreezen.
Voorzichtig duwde hij de deur van
de zitkamer open. Daarbinnen was het
voldoende licht, om alle voorwerpen
duidelijk te kunnen onderscheiden,
maar ook al was het aartsdonker ge
weest., zou hij den weg gevonden hebben
zonder zich ergens aan te stooten. Op
zijn teenen sloop hij naar de verbindings
deur, die toegang gaf tot de slaapkamer.
Zij stond open en op den drempel bleef
hij even staan luisteren en tuien. De
maan bescheen een ouderwetsch ledi
kant en op het witte kussen een oud
gebaard gelaat. Oom Andrew sliep hee
rustig en stil, zelfs zijn ademhaling
was niet hoorbaar.
Op handen en voeten sloop hij naai
de tafel. Terwijl zijn hand een bos sleu
tels omklemde, zond de torenklok van
het kleine Blackwell Heath twee heldere
slagen door den stillen nacht uit. Hij
schrok er hevig van en dook ineen voor
de tafel. Maar niets bewoog zich in hel
witte bed en even zacht, als hij gekomen
was, verliet hij de slaapkamer weer.
Een oogenblik later had hij de lade-
van de schrijftafel opengesloten. Zijn
tastende hand vond een chequeboek en
een bundeltje bankpapier. Toen hij de
biljetten tusschen zijn vingers hoorde
ritselen ontsnapte hem een zucht, van
verlichting. Oom Andrew had er ge
lukkig niet aan gedacht het geld, dat, hij
's morgens ontvangen had, een veiliger
bergplaats te geven.
Negenhonderd pond het geld was
nog niet aangesproken. Hij stak het
weg en wierp een nieuwsgierigen- blik
in het chequeboek. Een aanteekening
van oom Andrew vermeldde een bank-
conto van ruim elfduizend pond. Dót
en misschien nog méér zou eenmaal het
zijne zijn geweest, indien hij zijn vingers
niet uitgestoken had en zich tevreden
had kunnen stellen met de ruime toelage,
die hij ontving. Thans waren zijn kansen
verkeken na dezen diefstal zou oom
Andrew hem zéker onterven. Misschien
deed hij zelfs wel aangifte van het geval.
Maar dót liet hem onverschillig hij
was niet van plan ooit naar Engeland
terug te keeren, of zijn adres bij d'c
politie achter te laten.
Voor hij den terugtocht aanvaardde
luisterde hij nog even, of hij geen onraad
hoorde. Maar zoowel in als buiten het
huis bleef alles stil. Oom Andrew sliep
vaster dan gewoonlijk, niet, eenmaal
hoorde hij een beweging in het bed.
John Hunter wierp nog een laatstee
blik door het vertrek. Toen sloop hij
de gang en de keuken in, sloot de buiten
deur en wierp den sleutel weg. In het
holst van den nacht liep hij terug naar
Beaconsfield en nam den eersten trein
naar de City. Daar stapte hij over voor
Croydon, verliet den trein, stapte in
een vliegtuig en zag niet lang daarna
de Engelsche kust onder zich verdwij-
Omstreeks één uur dien middag trilde
in Engeland de stem van den radio
omroeper door den aether. „De lieeren
Holden en Cobbs, zaakwaarnemers te
Londen, zijn tot hun leedwezen ver
plicht kennis te geven aan den heer
John Hunter, t,ot gisteren woonachtig
in Blackwell Heath, doch vertrokken
naar een onbekend adres, dat, zijn oom
Andrew Hunter vermoedelijk omstreeks
middernacht overleden is aan hartver
lamming. De heer Hunter wordt ver
zocht zich ten spoedigste ten kantore
van Holden en Cobbs te vervoegen
ter regeling van de begrafenis en de
afdoening der nalatenschap...."
Ongeveer op hetzelfde oogenblik
kroop John Hunter in een klein Parijsch
pension 11a een vermoeienden nacht
diep onder de dekens, om een paar uren
te slapen. Voor hij zijn oogen sloot
mompelde hij glimlachend „John Smith
is ook een aardige naam. John Hunter
heeft afgedaan vertrokken naar 'n
onbekend adres
voorzichtigheid in de
keuze van Uw zeep
Kiest het Old Cottage
merk, de zeep die een
weldadigen invloed uit
oefent op de huid en
Uw charme verhoogt.
Let op den naam
Importeurs
RICHARD WERNEKINCK Co.
Huddestr. 9
Amsterdam-C.
Normaal iranspireeren is gezond
Overdadig iranspireeren schaadi
Donkere plekken onder de armen,
iedereen ziet ze; een onaangename
geur, iedereen merkt hem op. Behalve
Uzelf. Wanneer men zich afwendt, zoo
dra U ergens verschijnt, U laat staan
na een kort gemompeld excuus, zoek
dan niet naar een andere reden. Doe
er dan direct iets tegen.
Maar stop in geen geval de transpiratie,
een natuurlijke functie van het lichaam.
Het kost Uw gezondheid, wanneer U het
uittreden van schadelijke vochten door de
transpiratieklieren.geheel zou beletten.
Gebruik Odorex-Trannosan van Prof. Dr.
Polland, dat de transpiratie normaal
maakt, d.w.z. gezond, onmerkbaar en
onzichtbaar.
Reeds na de eerste toepassing voelt U een
heerlijke verfrissching en verlichting. En
ironische blikken van Uw vrienden en de
verteerde plekken in Uw kleeding be
hoeft U niet meer te vreezen.
Koop nog heden een flacon met asep-
tische watten voor 94 ets., voldoende
voor vele maanden.
In alle goede zaken