'i 0ld Cottage VERTROKKEN NAAR EEN ONBEKEND ADRES Indanihren UW KLEEREN VERNIELENDE OA De verzorging van Uw huid eischt „Grossm ith" (Brossmitf)'s Cauender^ecp verdadige Transpiratie OdorexKTa^'ri°>. 18 Bestendig Ja bestendig. niettegenstaande neschljn e»* iel weerslnvloe den, dat is Indan- thren I Katoenen stollen kunst slide enlln; „en in levendige en zonnige kleu ®en alles wordt lndanthren ge- verld 1 Laat de zon daar- woning scbiinen 1 Ut BESCHERMT TEGEN D.«*' Vli'9"1 •Mf FUTdankt haar groote werkzaam heid aan bijzondere bijmengsels Wachl U voor surrogaten DOOR PHILIP CLIFTON Toen John Hunter tegen het invallen van de duisternis het drukke kruispunt overstak van Moorgate en London Wall was hij zóó in gedachten verdiept, dat hij er zich geen oogenblik rekenschap van gaf in welk een gevaarlijke positie hij zich bevond. Hij hoorde noch het- angstaan jagend claxongeluid van de auto's die van links en rechts op hem kwamen afstuiven, noch het merg en been door dringend geknars van de remmen, of het geschreeuw van de menschen op de trottoirs. Pas toen een toesnellende agent hem op het laatste oogenblik wegrukte voor eeri zwaren vrachtauto, die hem dreigde te verpletteren, keek hij verschrikt op en werd hij zich zijn roekeloosheid bewust. „Neem me niet kwalijk," stotterde hij, den boozen blik van den agent ont moetend. „Ik liep over iets te denken en. „Daar is het trottoir voor en niet de rijweg," zei de agent barsch, terwijl hij hem veilig naar den overkant bracht. John Hunter liep door. Tien passen verder was hij den schrik te boven en het gebeurde vergeten. Zijn ge dachten keerden terug naar het onder werp, dat hem zoo diep bezig had ge houden. Hij liep te berekenen wat er in Parijs of Brussel te maken viel van een bedrag van negenhonderd pond. Veel geld was het niet, maar toch wel een aardig sommetje. Hij bezat slechts een bedrag van drie shillings ternauwernood voldoende voor 'n armoedige kamer voor den nacht en een sober ontbijt. „Ik doe het," mompelde hij eensklaps. „E11 morgenvroeg met het eerste vlieg tuig naar Parijs." Tien minuten later kocht hij in Moor gate Station een kaartje voor Beacons- field en stapte in den gereedstaanden trein. Het maantje zeefde een grillige licht- teekening door de takken der oude boomen, die zich rond het kleine land huis van Andrew Hunter verhieven. John Hunter stond in de schaduw en draaide geruischloos de keukendeur van slot. Dat was zijn voornaamste bezigheid geweest zoolang hij hier had gewoond de sloten en de scharnieren van de deuren te smeren, zoodat hij in het holst van den nacht binnen kon komen, zonder oom Andrew te. wekken. In de keuken trok hij zijn schoenen uit en sloop de gang in. De twee deuren links gaven toegang tot de zitkamer en de slaapkamer van oom Andrew. Rechts bevond zich de trap naar boven, waar de oude Elizabeth sliep en waar ook hij tot vanmiddag zijn kamer had gehad. Aan de onderste trede bleef hij even luisteren. Duidelijk kon hij de snorkende ademhaling van de huis houdster hooren. Zij was hardhoorend en hij had dus niets van haar te vreezen. Voorzichtig duwde hij de deur van de zitkamer open. Daarbinnen was het voldoende licht, om alle voorwerpen duidelijk te kunnen onderscheiden, maar ook al was het aartsdonker ge weest., zou hij den weg gevonden hebben zonder zich ergens aan te stooten. Op zijn teenen sloop hij naar de verbindings deur, die toegang gaf tot de slaapkamer. Zij stond open en op den drempel bleef hij even staan luisteren en tuien. De maan bescheen een ouderwetsch ledi kant en op het witte kussen een oud gebaard gelaat. Oom Andrew sliep hee rustig en stil, zelfs zijn ademhaling was niet hoorbaar. Op handen en voeten sloop hij naai de tafel. Terwijl zijn hand een bos sleu tels omklemde, zond de torenklok van het kleine Blackwell Heath twee heldere slagen door den stillen nacht uit. Hij schrok er hevig van en dook ineen voor de tafel. Maar niets bewoog zich in hel witte bed en even zacht, als hij gekomen was, verliet hij de slaapkamer weer. Een oogenblik later had hij de lade- van de schrijftafel opengesloten. Zijn tastende hand vond een chequeboek en een bundeltje bankpapier. Toen hij de biljetten tusschen zijn vingers hoorde ritselen ontsnapte hem een zucht, van verlichting. Oom Andrew had er ge lukkig niet aan gedacht het geld, dat, hij 's morgens ontvangen had, een veiliger bergplaats te geven. Negenhonderd pond het geld was nog niet aangesproken. Hij stak het weg en wierp een nieuwsgierigen- blik in het chequeboek. Een aanteekening van oom Andrew vermeldde een bank- conto van ruim elfduizend pond. Dót en misschien nog méér zou eenmaal het zijne zijn geweest, indien hij zijn vingers niet uitgestoken had en zich tevreden had kunnen stellen met de ruime toelage, die hij ontving. Thans waren zijn kansen verkeken na dezen diefstal zou oom Andrew hem zéker onterven. Misschien deed hij zelfs wel aangifte van het geval. Maar dót liet hem onverschillig hij was niet van plan ooit naar Engeland terug te keeren, of zijn adres bij d'c politie achter te laten. Voor hij den terugtocht aanvaardde luisterde hij nog even, of hij geen onraad hoorde. Maar zoowel in als buiten het huis bleef alles stil. Oom Andrew sliep vaster dan gewoonlijk, niet, eenmaal hoorde hij een beweging in het bed. John Hunter wierp nog een laatstee blik door het vertrek. Toen sloop hij de gang en de keuken in, sloot de buiten deur en wierp den sleutel weg. In het holst van den nacht liep hij terug naar Beaconsfield en nam den eersten trein naar de City. Daar stapte hij over voor Croydon, verliet den trein, stapte in een vliegtuig en zag niet lang daarna de Engelsche kust onder zich verdwij- Omstreeks één uur dien middag trilde in Engeland de stem van den radio omroeper door den aether. „De lieeren Holden en Cobbs, zaakwaarnemers te Londen, zijn tot hun leedwezen ver plicht kennis te geven aan den heer John Hunter, t,ot gisteren woonachtig in Blackwell Heath, doch vertrokken naar een onbekend adres, dat, zijn oom Andrew Hunter vermoedelijk omstreeks middernacht overleden is aan hartver lamming. De heer Hunter wordt ver zocht zich ten spoedigste ten kantore van Holden en Cobbs te vervoegen ter regeling van de begrafenis en de afdoening der nalatenschap...." Ongeveer op hetzelfde oogenblik kroop John Hunter in een klein Parijsch pension 11a een vermoeienden nacht diep onder de dekens, om een paar uren te slapen. Voor hij zijn oogen sloot mompelde hij glimlachend „John Smith is ook een aardige naam. John Hunter heeft afgedaan vertrokken naar 'n onbekend adres voorzichtigheid in de keuze van Uw zeep Kiest het Old Cottage merk, de zeep die een weldadigen invloed uit oefent op de huid en Uw charme verhoogt. Let op den naam Importeurs RICHARD WERNEKINCK Co. Huddestr. 9 Amsterdam-C. Normaal iranspireeren is gezond Overdadig iranspireeren schaadi Donkere plekken onder de armen, iedereen ziet ze; een onaangename geur, iedereen merkt hem op. Behalve Uzelf. Wanneer men zich afwendt, zoo dra U ergens verschijnt, U laat staan na een kort gemompeld excuus, zoek dan niet naar een andere reden. Doe er dan direct iets tegen. Maar stop in geen geval de transpiratie, een natuurlijke functie van het lichaam. Het kost Uw gezondheid, wanneer U het uittreden van schadelijke vochten door de transpiratieklieren.geheel zou beletten. Gebruik Odorex-Trannosan van Prof. Dr. Polland, dat de transpiratie normaal maakt, d.w.z. gezond, onmerkbaar en onzichtbaar. Reeds na de eerste toepassing voelt U een heerlijke verfrissching en verlichting. En ironische blikken van Uw vrienden en de verteerde plekken in Uw kleeding be hoeft U niet meer te vreezen. Koop nog heden een flacon met asep- tische watten voor 94 ets., voldoende voor vele maanden. In alle goede zaken

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1937 | | pagina 18