DE KODAK REGULAR
RIDDER ZONDER
VREES OF BLAAM
DE CAMERA VOOR HET SEIZOEN 1937.
26
de volmaakte kauw-
laakte
vol
de
Wanneer ieder
een - evenals ik
Wrigley's kauwde,
zou ik veel minder
klachten moeten
aanhooren over de
zenuwen en de
spijsvertering
Vervolg van pag. 23
Vlug laden
door uitlichtbare
spoelhouder.
Sluiter tot
/inn 8eC.
Afstandsmeter
m. gemakkelijk
afleesbare
cijfers
K A. f. 6.3.
Optische
doorzichtzoeker.
Trilvrije beelden
door rompont
spanner.
Geschikt voor foto's 6x9 cm.
VERKRIJGBAAR BIJ ALLE K O D AK - H A N D E L A R E N
„Komaan, zou hot niet beter zijn als
i uw eigen gids was t" vroeg Rosa
iem met een glimlach.
„Neen, neen," zei Ernest. „U neemt
iet, mij toch niet kwalijk, mylady?
Ziet u, ik ben zoo vervuld van de
bijzonderheden aangaande dit kasteel,
dat ze me als het ware vanzelf naar
Ie lippen komen."
„Ik vind het heerlijk, dat u er zoo
veel belang in stelt. En ik ben blij te
bespeuren, dat u inderdaad de man
bent, die u scheen te zijn."
Ernest keek haar verschrikt aan. „U
edoelt. t" vroeg hij.
„Ik bedoel dat u evengoed zoo'n
onbeschaamde O.W.-er had kunnen
zijn, die geen hart en eerbied had voor
historische dingen en die zich misschien
niet zou hebben ontzien een oude
wapenrusting als aschbakje te gebrui
ken."
„Misschien...." aarzelde Ernest,
die haar niet goed begreep.
„Neen, neen," viel zij hem in de
rede, „u bent wie u schijnt en daar
ben ik heel blij oin. Ik begin thans pas
ie gelooven dat 't geluk, dat de laatste
jaren niet erg met de Bingley's mee
is geweest, eindelijk een keer heeft ge
nomen. U bent een Bingley in merg en
been."
„Ik ben blij met die gunstige mee
ning, mylady," zei Ernest, even ver
heugd als ernstig.
„En ik hoop," ging lady Rosa
voort, „dat u volop zult genieten van
uw verblijf op het kasteel. Indien u
tenminste besluit te blijven."
Er ging een schok door Ernest. Blij
ven Op het kasteel blijven Waren
die woorden op te vatten als een
nieuwe uitnoodiging Zóó'n ruime op
vatting van de gastvrijheid maakte
hem een oogenblik sprakeloos.
.Werkelijk.' neef Ernest, het zou
ons bijzonder aangenaam zijn, indien
u zou kunnen besluiten te blijven,"
vervolgde Rosa met den grootsten ernst.
„U begrijpt natuurlijk wel, dat ik dit
niet zoo openhartig zou zeggen, als u
zelf geen Bingley was."
Deze onomwonden verklaring ver
warde Ernest nog meer. „Maar.
maar zal uw vader daarmee instem
men V' bracht hij uit.
„Natuurlijk. Het zou niet alleen hem,
maar ook mij veel genoegen doen."
Ernest haalde diep adem. „U is
buitengewoon vriendelijk voor me,
mylady," zei hij.
„Kom, kom," lachte lady Rosa opge
wekt. „Zullen we dat dan maar voor
afgesproken houden, neef Ernest Voor
'n maand of net zooveel langer als
u wensclit, natuurlijk."
Het duizelde Ernest. Hij had ge
dacht dat die uitnoodiging voor dien
dag en een nacht gold.
„Met hoevelen bent u V' informeerde
lady Rosa zakelijk.
„Met. met hoevelen, vraagt u
stamelde Ernest.
„Nu ja, ik bedoel hoeveel kamers
moeten we voor u in gereedheid laten
brengen Voor allen bij elkaar
voor uw vrouw, uw kinderen misschien,
en voor uw vrienden en bedienden f"
Ernest dreigde om te zullen slaan
van verbijstering. Was dat Engelsohe
gastvrijheid En hij had altijd gehoord
dat de Engelschen zulk 'n ongenaak
baar soort menschen waren
„Ik. ik heb geen vrouw," stamelde
hij. „En kinderen ook niet. „En.... en
bedienden evenmin."
„Maar u bent toch zeker wel van
plan eenige Engelsche vrienden en ken
nissen tijdens uw verblijf op Bingley
Castle uit te noodigen f" vroeg lady
Rosa. Intussclien bedacht zij dat zoowel
haar vader als zij zich schromelijk ver
gist hadden in den staat, dien 'n Ame-
rikaansche millionnair gewend was te
voeren.
„Gasten f 0, neen, daar denk ik
lieelemaal niet aan," verzekerde Ernest.
„U bent een prettig mensch," vond
lady Rosa hartelijk, „En vader zei nogal,
dat u.Zij kleurde en brak den zin
plotseling af.
„Dat ik wat T" vroeg Ernest ongerust.
„Dat u een man was met zonder
linge ideeën," vulde zij eerlijk aan.
„Maar hoor eens, neef Ernest, daar gaat
de gong voor de lunch. Zullen we maar
gaan Het maakt F.smé altijd knorrig
als hij moet wachten."
„U zegt Esmé V'
„Zoo heet kapitein Duff-IIooper,
neef Ernest. Hij is een zeer goede
vriend."
„O," zei Ernest.
„Wat zegt u vroeg ladv Rosa.
„Ik zei: 0" herhaalde Ernest.
„O," echode lady Rosa Bingley.
Zij daalden de breede trap af naar
de eetzaal van Bingley Castle. In het
midden van die zaal stond een enorme
tafel, waaraan gemakkelijk alle ridders
van de beroemde Tafelronde een plaats
hadden kunnen vinden, terwijl er dan
nog ruimte genoeg overbleef voor de
leden van de kegelclub van Bear
Falls en voor een aanzienlijk aantal
Bingley's.
In deze zaal en aan deze tafel waren
drinkgelagen en eetfestijnen gehouden
door krachtige, geharnaste mannen, die
de herinnering aan hun bestaan voor
vele eeuwen hadden achtergelaten in
de pooten der zware stoelen, die diepe
krassen vertoonden van hun sporen.
Het kon niet anders, of de roman
tische Ernest moest diep onder den
indruk komen van de historische at
tractie van deze plek. Zijn gedachten
namen verre vluchten en hij at werk
tuiglijk. Wat hij at wist hij niet, het
was een soort droommaaltijd. De soep
kon inkt zijn geweest, de visch flanel
en de pudding zachte modder en hij
zou het niet gemerkt hebben. Hij
trachtte zich met heel die diepe vreugde
te doordringen hij zat op Bingley
Castle aan de lunch met een graaf
Bingley en 'n lady Rosa en hij had
besloten een maand hun gast te willen
zijn. Het was in allo opzichten een
verbijsterende gedachte. En intussclien
deed hij zoo goed mogelijk zijn best
goede manieren aan tafel te toonen.
Graaf Bingley had lak aan goede
manieren. In het gesprek was hij
bovendien een beetje moeilijk te volgen.
„Stokpaardjes," zei hij plotseling tot
Ernest.
„Pardon u bedoelt Vschrok
Ernest uit zijn droomen op.
„Stokpaardjes," herhaalde de kasteel
heer. „Ik heb ze. Kapitein Duff-IIooper
heeft ze ook. Hij verzamelt en dweept
met. pijpen en paarden. Ieder mensch
hoeft ze. Mijn dochter Rosa is een
echte duivelin op die kleine, trillende,
walmende en stinkende dingen, die men
motoren noemt. Ik heb zelfs méér dan
