HIJ, ZIJ EN HUN HEMEL OP AARDE.
32
DOOR MILLY STANPOOLE
De agent van de borax mijn, die Howard
Duke in Ivanpali aan een uitrusting hielp,
had de streek rond Furnace Ranch een hel
genoemd en hij had niet overdreven. Ho
ward kreeg een voorproefje van wat hem te wachten
stond, toen hij zich met zijn escorte Pueblo-Indianen
door de Mohave woestijn sleepte en de beruchte
Death Valley overstak. Hij bevond zich in de heetste
streek op aardewaar alleen de Pueblo's, die er
geboren zijn, kunnen leven en werken.
Dit was het land waar Howard als opzichter van
do Engelsche boraxmijn drie jaar zou moeten ver
blijven. Als éénige blanke tusschen honderden lialf-
verwilderde Pueblo's. Een land waarin geen vegetatie
voorkwam en dat in alle richtingen gekloofd en ge-
bersten was van de verschroeiende hitte.
In weerwil van de sombere vooruitzichten, die
men hem in Ivanpali had voorgehouden, was Ho
ward vol goeden moed. De man dien hij ging aflossen-
had er vier jaar gewoond en in uithoudingsvermogen
deed hij voor niemand onder. Vijftien dagen na zijn
vertrek uit Ivanpali zag hij de zon opgaan boven een
streek, die als een onafzienbaar sneeuwvlak over
dekt was met, kali en zoutkristallen. In het midden
verhief zich een bungalow, met tientallen houten
keten erom heen.
„Furnace Ranch," zei de gids laconiek en ondanks
al zijn moed kon Howard een huivering niet onder
drukken bij de gedachte aan de honderden kilo
meters, die hem van de bewoonde wereld scheidden
en bij de aanschouwing van de doodsche verlaten
heid, waarin hij zich begraven ging.
Doreen Porter zag den optocht naderen. Zij rende
in weerwil van de hitte de bungalow binnen, greep
haar vader bij de schouders en schudde hem dooreen.
„Daar komen ze, vader Eindelijk Eindelijk
hier vandaan
Haar juichstem schalde door het lieele huis. Plot
seling liet zij haar vader los en snelde weer naar bui
ten, de Indianen tegemoet. Howard zag haar komen.
Hij had verwacht een half verloopen landgenoot te
zullen ontmoeten en zijn verrassing was dus groot
toen hij een meisje op zich toe zag snellen. Zij was
bruingebrand als een Indiaansclie, had een knap ge
zichtje en een paar vroolijk lachende oogen.
Doreen was even verrast als hij. Zij had in die vier
jaren alleen maar Pueblo's gezien en Howard Duke
was niet onknap. Zij stond een beetje bedremmeld
tegenover hem, doch eensklaps stak zij haar hand uit.
„Welkom," zei ze hartelijk. „Vader en ik hebben
al met verlangen naar u uitgezien."
„En hier ben ik dan eindelijk," lachte Howard
vroolijk. Pas toen hij John Porter op zich zag toe
komen, liet hij haar hand los.
John Porter zou over een week vertrekken en nog
nooit waren de dagen voor Howard Duke zoo vlug
verstreken als deze, die hij grootendeels in het, gezel
schap van Doreen doorbracht. Vanaf den eersten
dag waren ze goede vrienden. Zij onderrichtte hem
in alles wat hem van nut kon zijn, om het verblijf in
dit moordend klimaat zoo draaglijk mogelijk te
maken en hij toonde zich een dankbaren leerling.
Soms als liij haar gadesloeg en bedacht hoe een
zaam het zou worden zonder haar, bekroop hem wel
eens de lust zijn koffers weer te pakken en de
boraxmijn te laten voor wat ze was.
De haven van Torquay, bijgenaamd
de Hoofdstad der Engelsche Èiviera".
De dagen verstreken en den laatsten dag voor het
vertrek waren ze beiden veel stiller dan gewoonlijk.
Howard liep van de bungalow naar de mijn en van de
mijn weer naar de bungalow en Doreen dwaalde on
rustig door het huis en over het kale erf. Toen viel
de avond en John Porter verliet hen, om afscheid te
gaan nemen van de Pueblo's.
Zij stonden naast elkaar in de voorgalerij en be
schouwden zwijgend het sombere landschap. „Ik
zal me hier morgenavond eenzaam voelen," verbrak
Howard eensklaps de stilte.
„En ik zal het, ook zijn," antwoordde Doreen. „In
de wildernis zal ik nog wel eens heimwee krijgen naar
de bungalow. Al is het, dan nóg zoo'n ellendige streek,
we hadden hier toch ons tehuis.
Zonder overgang ging zij eensklaps vertrouwelijk
voort„Je moet 's avonds nooit vergeten je kinine
in te nemen, Howard. Als je 't een paar maal niet
inneemt wordt het een gewoonte verzuim. Zal je
erom denken V'
„Beslist," zei hij glimlachend. „Ik zal niets van je
wijze lessen vergeten."
„Zal je ons ook eens gauw schrijven hoe het met
je gaat vervolgde Doreen. „Zoodra we een vast
adres hebben, zal ik het je berichten. Als je over drie
weken een Pueblo naar I vanpah stuurt, zal er wel
post, voor je liggen."
Hij beloofde hot met, een ernstigen klank in zijn
stem. En toen bleef het eenigen tijd stil in de voor
galerij. De nacht begon te vallen en van de vlakte
kwamen de zwakke, onherkenbare kreten van het
langzaam ontwakende nachtleven aanzweven. Er
gens in de verte blafte een jakhals. In zulke oogen-
blikken zoeken mensehen in de eenzaamheid, in hun
ontzag en vaak onbewusten angst voor het, geheim
zinnige leven van de nachtelijke vlakte, beveiliging
bij elkander.
Doreen huiverde. „Vreemd, hè t" zei ze met een
schril lachje. „Aan die onverklaarbare, vijandige
geluiden heb ik nu nóg niet kunnen wennen."
„Ben je bang V'
„Ja, lach me maar gerust, uit."
Howard keek haar van terzijde aan. Bij het
flauwe schijnsel van de olielamp ontdekte hij inder
daad '11 zenuwachtigen trek op haar gezicht,. „Kom,"
zei hij schertsend, „ik hen toch bij je."
Doreen wendde haar gelaat naar hem toe en zwij
gend staarden ze elkander een oogenblik aan. En in
dat eene oogenblik gingen al zijn bedenkingen op de
vlucht. Hij trok haar naar zich toe en kuste haar.
Maar terstond daarop klonk de vaste stap van John
Porter op het erf. E11 tegelijk dacht hij met een be
zwaard hart weer aan die drie jaren en deinsde terug
voor zijn verlangen
„Ben je boos V' vroeg hij haperend.
„Boos ik ben woestzei ze, maar zij lachte erbij
en haar stem trilde. Het volgend oogenblik viel de
zware stem van haar vader de voorgalerij binnen en
was alles voorbij
Howard verwonderde er zich later over, dat bij het
afscheid alles zoo vlug in het werk was gegaan. Toen
hij beneden kwam hadden John Porter en Doreen
reeds ontbeten en de Pueblo's stonden klaar, om de
bagage op te nemen. Doreen was zenuwachtig en
toen hun blikken elkander kruisten, dacht hij een
vraag in haar oogen te lezen. Ilij kreeg een aan
vechting om te spreken, maar op hetzelfde oogenbrik
legde John Porter beslag op hem.
Eindelijk was alles gereed. John Porter drukte hem
de hand en keek tegelijk naar Doreen, wier gezicht
vreemd vertrokken was. „Het beste, Duke, zei hij
hartelijk. „Na dezen tijd komt weer een betere, moet
je maar denken."
Toen gaf Doreen hem een hand. Met een paar woor
den. „Sterkte, Howard. Laat je nog eens iets van je
hooren
„Ik zal je vaak schrijven," beloofde hij met bij
zonderen nadruk. Hij zag haar oogen plotseling op
lichten en begreep dat zij zijn bedoeling verstaan
had. En toen was alles voorbij en was hij alleen.
„Voor drie jaren," zei hij tot zichzelf, terwijl hij
door de verlaten bungalow dwaalde. Hij hoorde nog
haar stem in de leege vertrekken, haar lachen en
haar zingen.
Dien nacht werd hij in zijn onrustige droomen ge
plaagd door wanstaltige monsters, die hem aan allo
kanten belaagden. Het waren de verschrikkingen
van de eenzaamheid, die hij voor het eerst onder
ging
Twintig kilometer daar vandaan had ook Doreen
een slechten nacht,.
Zij zou geen vrouw geweest zijn geboren met
die gevoelige intuïtie voor alles wat haarzelf betreft
als zij het vreemde gedrag van Howard Duke niet
terstond begrepen had. Reeds na de eerste dagen
had zij gevoeld, dat hij haar iets te zeggen had. Zij
had gedacht dat het dien laatsten avond zou komen
en zij voelde zich teleurgesteld, toen hij bleef zwijgen.
Maar van zijn strijd was zij zich bewust geweest.
Howard wilde niet ook dit, had zij begrepen. Hij
had haar niet willen binden uit, vrees, dat zij haar
woord later misschien eens zou kunnen betreuren.
Maar dat was pure dwaasheid zij was immers geen
kind En als hij gesproken had na dien overrom-
pelenden kus.
Doreen's strijd ging dien nacht om haar vader. En
die strijd was zwaar. Doch toen zij opstond lag er een
vastberaden trek op haar gezicht en was zij het met
zichzelf eens geworden.
John Porter zat reeds aan zijn schrale ontbijt,, toen
zij uit, haar primitieve tent te voorschijn kwam. „Je
hebt zeker slecht geslapen vroeg hij met een be
zorgden blik naar haar gelaat.
Zij ging met een ernstigen glimlach tegenover hem
zitten. „Ja, ik heb een slechten nacht gehad," beaam
de ze. „Ik heb voortdurend aan Howard Duke moeten
denken."
Voor zij met het voornaamste kwam, wachtte zij
het antwoord af. John Porter nam die beteekenis-
volle mededeeling heel kalm op. „Ik dacht zooiets,"
zei hij met, een glimlach. „Een paar dagen geleden
merkte ik al, dat er iets aan de hand was. Ik vind het
erg dom van je. Hij is een flinke kerel en ik mag hem
wel. Maar het is géén pretje drie jaar op een man te
moeten wachten."
„Zoo denkt, Howard er ook over, maar waarom is
het eigenlijk noodig drie jaar te wachten hernam ze
ernstig, bevrijd van een last. „Als u het goed vindt,
zou ik liever terstond terugkeeren. En als u dan
vanuit Ivanpali oen zendeling hierheen stuurt.
Bij de Pueblo's zijn ook drie paren, die op hem
wachten."
John Porter keek haar aan, alsof hij vreesde dat,
haar verstand in de war was. „Terugnaar die hel
viel hij verbluft uit.
„Mijn hemel," lachte Doreen vroolijk. „En nérgens
anders zal ik hem vinden, vader.
Toen gaf John Porter toe misschien was het
waar, dat de liefde een hel in een hemel kon ver
anderen.
Dien avond dacht Howard Duke dat, de eenzaam
heid hem bezocht, met een zinsbegoocheling. De duis
ternis was reeds gevallen, toen er vanuit de vlakte
een zwak rumoer van stemmen tot hem doordrong.
Hij dacht, aanvankelijk dat het verbeelding was, doch
eensklaps realiseerde hij zich dat, liet uit, de richting
kwam, die John Porter den vorigen dag ingeslagen
was. Toen overviel hem de angst, dat er een ongeluk
gebeurd was.
Hij rende naar buiten en zag uit de duisternis een
kleinen stoet Pueblo's voor zich opdoemen.
„Hallo wat is er gebeurd V' schreeuwde hij.
Het kwam hem voor, dat een stem uit den hemel
hem antwoord gaf. „Ik ben het Doreen. Mag ik
terugkomen, Howard
Toen begon hij te lachen. „Ik zat juist, te bedenken
welk, een hemel jij van Furnace Ranch zou kunnen
maken," zei hij met, een vreemde stem.
