r
later kreeg liij bezoek van Duke Vernon, den sheriff
van Angel. De man was zeer opgewonden.
..Doktor, ik heb van Abo Carston gehoord, dat u
het dorp bent uitgereden met een als manspersoon
verkleed meisje. Vanmorgen heb ik bericht gekregen,
dat de gevluchte bankier Sims zich in gezelschap be
vindt van een verkleede vrouw. Ze hebben 'm giste
renavond in Berbery een cadeautje meegegeven;
ze denken, dat hij in den arm geschoten is. Is het voor
hém, dat men uw hulp heeft ingeroepen V'
Percy dacht er niet aan zijn woord tegenover het
meisje te breken, al voelde hij niet de minste sym
pathie voor den schurk, in wiens gezelschap zij was.
Hij verschool zich achter zijn ambtsgeheim.
„Ik kan u daar tot mijn spijt geen antwoord op
geven; dat is ambtsgeheim," antwoordde hij kort.
„Ambtsgeheim tierde Duke Vernon, die zicli
een mooie arrestatie en een vette belooning zag
ontgaan. „Het ambtsgeheim van een geneesheer kan
nooit ingesteld zijn, om 'n misdadiger behulpzaam te
zijn zich aan den arm van de justitie te onttrekken."
„Dat is wel mogelijk," zei Percy kalm. „Maar u
zult met andere argumenten moeten komen, om me
van mijn standpunt af te brengen."
„Argumenten Die heb ik Een proces-verbaal
wegens begunstiging van de vlucht van een gesig
naleerd misdadiger. Dat komt u minstens op een
maand te staan
Zijn toon was dreigend en Percy achtte hem in
staat, uitvoering te geven aan zijn dreigement. Hij
begon nu iets te begrijpen van de moeilijkheden, die
het meisje hem voorspeld had, dat zich. konden voor
doen. Hij liet er zich evenwel niet door van zijn stuk
brengen.
„I doet maar, wat u niet laten kunt," zei hij uiter
lijk onverschillig. „Maar vergeet niet in het proces
verbaal op te nemen, dat ik mij op mijn ambtsge
heim beroepen heb."
Duke Vernon begon uit een ander vaatje te tap
pen. „Toe, dokter, wees nu eens verstandig," her
nam hij overredend. „Die schurk verdient wel tien
jaar, zóóveel heeft hij er bedrogen. Waarom zou
u zoo iemand de hand boven het hoofd houden Zeg
me in welke richting ze naar de grens gereden zijn en
u is van allen last af."
..Meen weigerde Percy met nadruk.
De sheriff ging woedend heen. Maar hij liet het
er niet bij zitten. Een kwartier later zag Percy hem
uitrijden met twee helpers. Zij bereden paarden, die
tot de snelste van heel Texas behoorden. Spoorslags
reden ze de richting uit, die hij voor kort metLMadge
.lolmson genomen had. Hij tuurde hen na, tot zij ver
dwenen waren. Het zou hem volmaakt onverschillig
laten, als zij den schurk arresteerden. Alleen had hij
zijn gegeven woord aan het meisje niet willen breken.
Pas om vijf uur in den middag zag hij den sheriff
terugkeeren. Maar zij hadden geen arrestant bij
zich.
„En, sheriff vroeg hij, naar buiten tredend.
„St. ...k!" schreeuwde Duke Vernon woedend.
„Je hoort er nog wel van, dokter."
Percy twijfelde er nu niet meer aan, of dat muisje
van 's morgens zou een lang staartje hebben. Duke
Vernon zou het er niet bij laten en het viel nog te
bezien, hoe de rechter in dit geval over dat befaamde
ambtsgeheim zou denken.
„Een mooi koopje," mopperde hij, na ernstig be
raad, „Ik zou wel eens willen weten, wat Madge
Johnson van die geschiedenis zou zeggen, als zij ervan
wist.
Het was dien avond om zeven uur, dat Percy
werd opgeschrikt door een ongewoon straatrumoer.
Hij keek uit het venster en zag tot zijn schrik, dat de
helpers van Duke Vernon Madge Johnson door de
straat voerden. Haar paard werd door iemand bij
den teugel geleid. Zij zag doodsbleek en scheen
moeite te hebben, om zich op de been te houden.
Percy greep zijn hoed en rende liet huis uit. De
troep begaf zich naar het gemeentehuis, waar de
sheriff hen reeds opwachtte. Van omstanders ver
nam Percy, dat Duke Vernon 's middags telefonisch
verwittigd was, dat de vluchteling de grens was ge
passeerd en dat het verkleede meisje, dat men in zijn
gezelschap had gezien, alleen teruggekeerd was. Duke
had zorgvuldig den omtrek in het oog laten houden
en dat die moeite niet nutteloos was geweest, bewees
deze arrestatie.
Duke troonde met 'n triomfantelijk gezicht achter
de groene tafel, toen het meisje binnengeleid werd.
Percy had zich met geweld een weg dooi1 de menigte
gebaand en een plaatsje achter in de zaal gevonden.
Hij was vervuld van deernis met het meisje en wacht
te angstig af, wat hij te liooren zou krijgen.
DONALD EN YVONNE
„IJ zegt, dat u Madge Johnson heet?" vroeg Duke
Vernon.
„Jawrel, hier zijn mijn papieren," antwoordde het
meisje met bevende lippen. Zoo sterk Percy haar
's morgens had gezien, zoo zwak zag hij haar nu.
„De man, dié zich in uw gezelschap bevond, heette
Horace Sims en was een voortvluchtige misdadiger
uit Galveston. Was u dat bekend
Tot Percy's verbazing antwoordde zij bevestigend;
het zou wellicht haar redding geweest zijn, dacht
hij, als zij had gezegd niet te hebben geweten, dat
de bankier zich op de vlucht bevond.
Duke Vernon kon mpeilijk zijn voldoening ver
bergen. „Mooi, dat geeft u dus toe. Uw vermomming
wijst erop, dat u den man bij zijn vlucht behulpzaam
bent geweest. Dat is strafbaar volgens de "wet. Ik
moet je in staat van beschuldiging stellen, jonge
dame.
Zijn toon werd grof en Percy jeukten de vuisten.
Hij zag het meisje snel van kleur wisselen en hijgend
ademhalen. Toen trad zij 'n stap dichter bij de tafel.
Haar stem klonk onderdrukt, doch niettemin kon
Percy haar goéd verstaan.
„Het is niet strafbaar wat ik deed, meneer de
sheriff. Kijkt u die papieren eens in. Horace Sims was
mijn stiefvader. Mijn moeder is dood. Maar ik weet,
dat zij van hem heeft gehouden en om harentwil heb
ik niet. willen weigeren, hem behulpzaam te zijn bij
zijn vlucht. Geen wet kan een kind verplichten een
vader te verraden zelfs geen stiefvader.
Het was een oogenblik doodstil in de zaal 11a die
woorden. Het afwachtende zwijgen werd verbroken
door Duke Vernon, die de papieren had ingezien en
begon te ketteren, terwijl een paar vrouwen hun ont
roering trachtten te onderdrukken, die de gevoelige
woorden van 't meisje in haar hadden teweeggebracht.
„De duivel zal dien Horace Sims en zijn heelen aan
hang halen barstte de sheriff los, doch toen de
vrouwen luid hun protest verhieven tegen die uit
drukking, bond hij in.
„U kunt gaan, u bent vrij," zei hij woedend, terwijl
hij opstond.
Percy werkte zich haastig naar buiten. Hij stelde
zich bij den uitgang op en een oogenblik later ver
scheen het meisje. Zij strompelde nog slechts, zij
scheen doodmoe te zijn. Doch toen zij Percy in liet
oog kreeg, scheen zij haar krachten met boven-
menscbelijke inspanning te herstellen. Haar gelaat
kreeg harde, onverzoenlijke trekken en haar oogen
schoten vuur.
„Ik maak u mijn compliment, dokter. Ik weet nu
wat het woord van oen man waard is. We zijn hun
vanmorgen maar nauwelijks ontkomen. E11 nu hebt
u tóch vangst.
Zij slingerde hem haar hoonend verwijt als het
ware recht in het gelaat en Percy week verbluft en
pijnlijk getroffen een pas terug. Zij liep hem voorbij
en even gauw herstelde hij zich. Met twee passen was
hij naast haar.
„Je vergist je," zei hij even dringend als vlug.
„Het is Abe Carston geweest, de oude man, aan wien
je den weg vroeg naar mijn huis, die den sheriff op je
spoor bracht. En een telefoontje deed de rest."
Madge Johnson verbleekte. Zij bleef staan en keek
hem aan. I11 zijn oogen, die haar vol deernis aan
staarden. was zelfs geen plaats voor valschheid of
bedrog.
„Vergeef me, ik dacht.kwam het fluisterend
van haar lippen. Zij leek plotseling gebroken.
„Kom mee," zei Percy gebiedend en gedwee
volgde zij hem tussclien de menigte door naar zijn
huis. Daar barstte zij in tranen uit.
„Ik ben zoo moe van alles, zoo moe, dokter. Ik
kon er niets aan doen. Hij kwam in het holst van den
nacht in Berbery bij me aankloppen ik ben daar
onderwijzeres. Hij wist geen uitweg meer en bad 111e
hem in veiligheid te brengen. En hij was toch de man
van mijn moeder, al vond ik hem nooit erg sympa
thiek. Ik zorgde voor paarden en ik wist den weg.
Moest ik zoo niet doen, dokter Moest ik zoo niet
doen
„Je moest zoo doen," zei Percy slikkend. „Ieder
ander zou het hebben gedaan, die van zijn moeder
had gehouden. Maar waarheen nu, miss Johnson
Naar Berbery kun je zeker niet meer terugkeeren
„Nooit snikte ze. „Ze zouden de school en het
huis voor me sluiten. De dochter van zóón vader.
Ik weet niet, wat ik beginnen moet, dokter, 'k Won,
dat ik dood was. Mijn heele leven zal ik gebukt gaan
onder de schuld van een ander.
Zij was klein en hulpeloos als een kind op dit oogen
blik de reactie op de inspanning en zelfbeheer-
sching, die zij aan den dag had gelegd, deed zich
gelden. Percy sprak niet. Hij keek op haar neer en
wendde zich naar het venster. Lang stond hij zoo,
totdat het meisje tot zichzelf gekomen was. Toen be
gon hij te spreken.
„Het kan ongepast zijn nu te zeggen, wat ik op mijn
hart heb," begon hij onzeker. „Maar over een half uur
kan je weg zijn en zou ik je misschien nóóit meer
terug kunnen vinden. Ik ken een man, die zich ge
lukkig zou achten, als hij het weinige, dat hij bezat,
met je mocht deelen. Ik geloof.dat ik (hit vanmorgen
al zoo heb gevoeld. De wereld is groot en er zijn
plekjes, waar het gelukkiger leven is dan in Angel of
Berbery. Ik wéét nu van die schuld, die niet de jouwe
is, en dat verandert niets aan wat er in me omgaat.
Denk er eens over 11a, vóór je hier weggaat. En zeg 111e
dan alleen maar ja of neen. En nu ga ik wat te eten
halen voor je. Dan kun je eerst op je gemak tafelen."
Hij durfde haar niet aanzien, terwijl hij naar de deur
liep, vreezend dat hij 1111 reeds een weigering in haar
oogen zou lezen. Maar toen hij naar den deurknop
greep, klonk er een zachte, bedeesde stem achter hem.
„Dokter St.owe. zouden we niet samen kunnen
tafelen.
De avondpatiënten van dokter Percy Stowe moes
ten dien avond lang op hun beurt wachten. „Er is
visite bij den dokter," heette het. „Zeker een ernstig
geval, want je hoort ze niet spreken."
