LAND VAN VERLANGEN
door
Mortimer jTeurter
De laatste stuntvlucht was gelukkig volbracht
het ranke sportvliegtuig streek sierlijk
en zeker op het vliegveld neer en Ellen
Regis zag zich omringd door een aantal
glimlachende en buigende heeren.
„Tot ons aller voldoening is u schitterend ge
slaagd," hoorde zij den president van de brevet
commissie als in een droom zeggen daarop volgde
nog een handdruk en eindelijk bevond zij zich alleen
met Reggie Spencer en haar triomf.
„Mijn gelukwensch," zei Reggie hartelijk. „Je
hebt je er kranig doorheen geslagen."
„Dat heb ik voor een groot deel aan jou te danken,"
antwoordde zij warm. „Zonder je bevattelijke
lessen...."
Hij onderbrak haar met een handgebaar. „Dat is
te veel lof. Elke andere instructeur zou hetzelfde
resultaat bereikt hebben. Je was een dankbare leer
linge. Alleen een beetje te veel wildebras."
.Alaar niemand zou me dat rustige zelfvertrouwen
vanaf den eersten dag bij hebben kunnen brengen,"
lachte zij. „Ik heb geen moment onzekerheid of
wees gekend en dat dank ik alleen aan je persoon
lijken invloed."
Haar oogen schitterden toen ze hem spontaan de
hand reikte en haar knap gelaat was overtogen met
een warmen gloed. Het behaalde succes had haar
dronken gemaakt en terwijl zij naast elkander voort
gingen naar het restaurant, kostte het Reggie moeite
zijn blik van haar af te wenden.
„En nu woeg hij, toen zij tegenover elkaar aan
een tafeltje gezeten waren.
Zij maakte een vaag gebaar en achter de donkere
spiegels van haar oogen dartelden gouden lichtjes op.
..Ruimte en verre horizonten - los van de aarde en
vrij als een vogel drijven door de ijle luchten."
Haar stem kreeg een dwependen klank en haar
gelaat was met een droomerige uitdrukking naar de
zon opgeheven.
„Roem vroeg hij met een onzekeren lach.
Ellen schudde het hoofd. „Hemel neen, daar denk
ik niet aan. Ik koop een vliegtuig en ga vliegen, dat
is al. Mijn ideaal is verwezenlijkt ik heb mijn land
van verlangen bereikt."
Reggie strekte zijn hand over de tafel uit en om
vattende hare met een vasten druk. „En ik, Elly
Ligt er geen ander ideaal in het verschiet Zelfs de
vliegerij kan nooit het hoogst bereikbare verlangen
zijn van een mensch."
De dringende klank in zijn stem maakte haar ver
legen. „Latermisschienzei ze aarzelend.
En zachtjes trok zij haar hand terug.
Parijs, Berlijn, Rome de afgronden van ruimte
waren overbrugd voor Ellen Regis. Overbrugd door
een rank Mothvliegtuig, waarvan zij met vaste hand
den stuurknuppel hield. Het was een telkens weer-
keerend genoegen haar naam in de Engelsche society -
berichten vermeld te zien staan „Miss Ellen Regis
is hedenmiddag na een voorspoedige vlucht op het
vliegveld te.... geland." Maar het hoogste genot
bleef toch de vliegerij op zichzelf, het drijven door
de ijle ruimte tusschen zon en wolken op de roerlooze
vleugels van haar Moth.
Elk genot heeft echter een bijsmaakje en voor
Ellen was het zelfs een bitter bijsmaakje, dat Reggie
Spencer zich langzamerhand van haar terugtrok.
De eerste maanden had hij haar even bereidwillig
als bezorgd bijgestaan met zijn adviezen, doch toen
zij zich tegen die adviezen in aan steeds grootere
vluchten ging wagen, hield hij zich op den achter
grond. Zij raakte echter aan dien bijsmaak gewend
en na een jaar miste zij hem nauwelijks meer.
Omstreeks dienzelfden tijd ontdekte zij, dat er
aan haar land van verlangen óók grenzen getrokken
waren. Zij had dat land nu in alle richtingen door
kruist en was aan het genot gewend geraakt. De
vliegerij kon haar leven niet vullen of was het
misschien de goedkoopte van het succes, waarmee
zij die korte tochten volbracht In ieder geval bleef
er iets onbevredigends in haar achter na elke geslaag
de vlucht een gevoel waaraan zij geen naam wist
te geven, doch dat haar het sterkst bekroop als zjj
alleen was. Het beeld drong zich aan haar op dat zij
een zoekende was in het luchtruim van het leven
iemand als een blind vlieger, met dit onderschetd
echter, dat zij zelfs haar bestemming niet kende.
De vergelijking stemde haar kregel zij had een
hekel aan dergelijke gecompliceerde gevoelens,
waarin zij den weg niet wist te vinden. Zij moest
eens naar grootere prestaties gaan streven in de
vliegerij, dan zouden die denkbeeldige moeilijkheden
zich vanzelf wel oplossen.
Op een dag belde zij Reggie Spencer op. „Heb je
vanmiddag een oogenblikje tijd voor me vroeg
ze met een stem vol verwachting.
„Zelfs een eeuwigheid," antwoordde hij lachend,
doch met een ernstige bedoeling.
„Om vier uur bij Crockner, is dat goed
„Ik zal prompt zorgen er te zijn," beloofde Reggie.
Crockner was een theesalon in Bond Street en het
was er tamelijk rustig op dat uur. Reggie was er
reeds toen zij kwam en de begroeting was zoo ge
woon, dat het leek of er niet de minste verwijdering
tusschen hen had bestaan.
„Ik heb een dol plannetje," begon zij luchtig, toen
hij haar bediend had van thee en gebak.
„Een wereldvlucht t" vroeg hij schertsend.
„Misschien later eens," lachte ze. „Maar vind
je Cairo ook geen aardige prestatie
Hij fronste zijn wenkbrauwen even. „Met een
Moth Het ligt er maar aan in hoeveel etappen."
„In drie dagen had ik mij voorgenomen. Weenen,
Athene, Cairo. Ik herinnerde me dat jij dit traject
al tweemaal hebt gevlogen. En daarom.
Een kort gebaar moest verbeelden dat het haar
bedoeling was zijn raad in te winnen. Reggie had
een blocnote gegrepen en zat ernstig te cijferen.
Toen hij gereed was schudde hij zijn hoofd.
„Ik kan het je niet aanraden," zei hij kort en
bondig. „Ik moet het je zelfs ernstig afraden."
„Waarom vroeg ze kregelig. „Jij hébt....'
„Ik vloog met een Havilland.'
„Natuurlijk maakt dat eenig verschil.
„Een zeer groot zelfs," verbeterde hij rustig. „De
snelheid is zooveel grooter en je bent dus korter in
de lucht. Dat is een. In de tweede plaats ben je.
een meisje."
„Een belachelijke geringschatting," viel zij be-
leedigd uit.
„Toch niet en het is in geen geval als een ge
ringschatting bedoeld. Dat fameuze plannetje komt
hierop neer dat je dagelijks, en dat. drie dagen ach
tereen, twaalf uur alleen in de lucht zult zijn. Zoo n
reis is te vermoeiend voor een meisje, dat nooit
langer dan drie uur aan een stuk in de lucht was.
Je weet dat de geringste fout, of zelfs maar een kleine
onoplettendheid zich doodelijk kan wreken. Als
je na elke etappe een vollen dag rust nam
„Dwaasheid ik ben geen kind," zei ze scherp.
„Het is maar beter dat ik je voortaan niet meer
lastig val om je advies. Je komt altijd met bezwaren."
„Die worden me alleen ingegeven door mijn be
zorgdheid voor jou," antwoordde hij eenvoudig.
„Ik neem nooit risico voor onnoodig waaghalzerige
plannen."
„Dat verlang ik ook niet," zei ze minachtend.
„Het risico is voor mij. Maar ik dacht dat je de reis
voor me in orde zou hebben willen maken. Iemand
die zich mijn vriend noemt
,,'t Is méér een veel inniger gevoel dan vriend
schap dat ik voor je koester," viel hij haar harts
tochtelijk in de rede. „Geloof vooral niet dat ik de
bezwaren overdrijf zonder behoorlijke training
en in een licht sportvliegtuig is zoo'n vlucht een
roekelooze waaghalzerij."
„Toe maar," lachte zij spottend. „Welnu, ik be
schouw het als een uitstapje. Ik ben niet bang voor
het risico."
,,'t Is ook een uitstapje, maar niet voor iemand
met zulk een geringe ervaring als jij."
Zij stond met een boos gezicht op en Reggie volgde
haar voorbeeld. Maar met een kort gebaar gaf zij
hem te kennen, dat zij geen prijs meer stelde op zijn
gezelschap.
„Elly, luister nu eens," hernam hij met een
stem, alsof hij een kind overreedde. Maar Ellen
haastte zich weg en geërgerd ging hij weer zitten.
Twee dagen later zag hij haar vertrekken. Hij was
de laatste op het vliegveld die de kleine stip, waarin
zijn harteweusch meegedragen werd, uit het oog
verloor. Ze had hem zelfs geen blik gegund en toen
hij zich omkeerde zag hij den mecanicien die haar
geholpen had het hoofd schudden.
„Ze heeft niet eens gevraagd naar de laatste weer
berichten van het vasteland. Toevallig luiden ze
gunstig. Maar je houdt je hart vast als je eraan
denkt, dat zoo iemand achthonderd kilometer over
zee moet vliegen
Bijna achthonderd kilometer over zee Ellen
had die laatste etappe het lichtst geacht. De reis was
zeer voorspoedig geweestWeenen was een stad vol
muziek en jolijt en van Athene had zij een indruk
behouden als van een levendige markt met aller
hande koopwaren en kooplieden. Vermoeidheid had
zij nauwelijks gevoeld, doch toen zij zich den derden
morgen gereed maakte voor de 1 atste etappe, begon
zich eindelijk het geweld te wreken, dat zij haar
regelmatig leven had aangedaan. Zij voelde zich slap
en lusteloos en bad heimelijk dat de avond er zou
zijn.
„Steekt u recht over 1" informeerde de hotelhou
der met kennelijke bewondering, terwijl hij een
lunch voor haar inpakte.
Die bewondering hief haar even op uit haar ter
neergeslagen stemming. „Neen, ik ga over Kaap
Malia en Kreta," lachte zij.
„Toch nog een heel eind over zee," merkte de
hotelhouder bedenkelijk op en toen verviel zij op
nieuw in een neerslachtige bui. Doch toen zij een
half uur later den bodem van haar Moth onder haar
voeten voelde trillen, was zij weer de oude wildebras»
die Reggie Spencer vaak met haar zorgelooze caprio
len tot wanhoop had gebracht.
Reggie
Ze dacht pas aan hem, toen ze het eiland Kreta
onder zich zag wegdrijven. Het was niets dan water
en lucht, dat het verschiet als rustpunt bood voor
het oog. In de diepte kroop een stoomschip voort
zij zwaaide en was het onmiddellijk daarop overge
vlogen. Zij was alleen tusschen de hoogte der heme
len en de afgronden der aarde alleen met haar
gedachten aan Reggie.
Misschien had hij gelijk gehad en was zoo'n reis
te zwaar voor een niet doorgewinterde sportvlieg-
ster. Maar Reggie had dat rustige en zelfverzekerde,
dat je eeuwig in opstand tegen hem bracht en alleen
om het genoegen hem tegen te streven zou zij haar
plan hebben doorgedreven.
Het monstrueuze insect onder haar voeten trilde
en schudde en verslond kilometer na kilometer. Er
verstreken uren en zij was het zich niét bewust. De
prikkel tot handelen verdoofde bij dit werkeloos toe
zien op het instrumentenbord en ook haar aandacht
begon te verslappen. Zij voelde zich moe, doodmoe
en haar oogen vielen dicht. Zjj wist niet hoe lang dat
loome gevoel haar overmeesterde, doch plotseling
schrok zij op. Zij zag de witgekopte blauwe golven
vlak onder zich en met een wilde beweging trok zij
de kist omhoog. Onmerkbaar had zij hoogte verloren
bijna was het te laat geweest.
De gedachte dat zij hier verloren zou gaan over
viel haar met een schok. Als zij nu eens in slaap viel?
Of als een der vleugels of de propeller afbrak Of
als de motor nu weigerde Het waren allemaal vra
gen, die zij Reggie gesteld had, toen zij haar eerste
vlieglessen van hem kreeg. En plotseling scheen zij
zijn stem te hooien het antwoord op die angstige
vragen.
„Zelfbeheersching is het eerst noodige voor een
piloot. Zelfbeheersching is het eenige wapen waarmee
hij de gevaren het hoofd kan bieden, die soms plotse
ling kunnen voorkomen. Angst is een gevoel dat
overwonnen kan worden heb vertrouwen in jezelf
en je komt er wel."
Zoo had Reggie tot haar gesproken en zij hoorde
het hem zóó duidelijk zeggen, dat zij even opzij keek
om de gedachte weg te bannen, dat er een wonder
gebeurd kon zijn. Toen blikte zij weer naar het
eindelooze watervlak, naar den blauwen hemel en
de donkere streep, waar water en lucht ineen
schenen te vloeien. Achter die kim lag een andere
kim en daarachter nog een en nog vele -
