w t me.- 0^. 7 -f *v*>i *v;-yv, Links: Hetty Or een, de rijkste, maar tevens de gierigste vrouw ter wereld, de grondlegster vam het enorme fortuin. De overleden kolo nel Edward How- land Robinson Green. De rang van kolonel werd hem door 'n gouverneur van den staat Texas verleend na 'n ver kiezingsnederlaag, die Green zóó spor tief verdroeg, dat men hem algemeen bewonderde. hij een compartiment af van een Pullmantrein. Maar dit was niet goed genoeg. En hij huurde een lieelen wagon af Maar ook daarmee was hij niet tevreden. Hij kocht een oude passagiersboot, de „United States", en liet haar ombouwen tot 'n luxueus jacht. Dit kostte hem meer dan anderhalf millioen gulden en op dit jacht werd de huwelijksreis beëindigd. Alles bijeen gaf de kolonel voor deze reis meer dan zeven en een half millioen gulden uit, een verkwisting, die Ilettv Green zeker in haar graf heeft doen omdraaien En de kolonel ging voort op deze royale wijze te leven. Het buitengoed „Round Ilill", dat hij te South Dartmouth liet bouwen op de plaats der oude boerderij, waar Hetty in haar jeugd nog gespeeld had, kostte hem meer dan één millioen. Het is 230 voet lang. De zitkamer is 35 voet bij 60. Het huis heeft twaalf schoorsteenen en een garage, groot genoeg om dertig auto's te bevatten. De wijnkelder vertegen woordigde ooit een waarde van 250.000 gulden aan de beste wijnsoorten ter wereld. De kolonel was een man van eigenaardige gewoon ten. Hij had een gezonden zin voor humor, dit in tegenstelling met zijn moeder, die maar zelden lachte. Hij was een verstokt verzamelaar van aller lei curiositeiten. Met zijn postzegelverzameling wou hij die van den Engelschen koning overtreffen. Toen hij stierf vertegenwoordigde zij een kapitaal van zeven en een half millioen gulden. Ook was hij een verzamelaar van oude munten en eens plaatste hij voor de grap een advertentie in de Amerikaansche bladen, waarin hij aanbood voor stuivertjes van een bepaalde serie twaalf en een half duizend gulden per stuk te betalen. Maar hij wist, dat er in deze serie slechts zeven muntstukjes verschenen waren, waar van hij er zelf vijf in zijn bezit had. De twee andere waren in het bezit van verzamelaars, die ze zeker voor dit bedrag niet van de hand zouden doen Hij had het grootste plezier als hij daarbij bedacht, dat in Amerika duizenden menschen dagelijks de stuivertjes, die zij in handen kregen, nauwkeurig zouden bekijken of ze misschien tot de bedoelde serie behoorden. Ook hield Tiij ervan in zijn broekzakken ruwe diamanten te dragen, tusschen geldstukjes en aller lei rommel. Als hij dan bijvoorbeeld ergens een fooi gaf of zijn kaartje in den bus moest betalen, haalde hij een handvol uit zijn zak en liet de omstanders van de ruwe diamanten genieten en de waarde ervan schatten. Langs de wegen op zijn landgoed, dat voor iedereen openstond, had hij op verschillende plaatsen groote waarschuwingsborden laten aanbrengen, waarop te lezen stond „Voorzichtig Gevaarlijke uitholling maar er was in het geheel geen uitholling. De kolonel hield er niet van, dat de automobilisten door hun roekeloos rijden de wegen onveilig maakten en zeker niet de perfecte wegen van zijn uitgestrekt landgoed. De kolonel was er steeds op uit anderen gelukkig te maken. Tijdens den winter was hij gewoon in Florida ergens een kleerenwinkel binnen te stappen en den heelen inventaris op te koopen. Hij liet alle kleeren naar zijn kamers brengen en zag toe, dat ze verdeeld werden onder de menschen, die ze werkelijk het hardst noodig hadden. Hij huurde een specialen autobus af, waarmede veraf-wonende kinderen naar school werden gereden hij stond toe, dat het publiek van zijn privé-strand gebruik maakte en liet op vier Juli steeds een grootsch vuurwerk ontsteken. Op Kerstavond was hij gewoon in zijn auto rond te rijden en aan iederen geüniformeerden politieagent, dien hij voorbijreed, vijfentwintig gulden te geven. Daar zij zelf geen kinderen hadden, adopteerden hij en zijn vrouw twintig jonge meisjes, lieten dezen studeeren en gaven haar een schitterend huwelijks uitzet als zij trouwden. De kolonel interesseerde zich sterk voor de lucht vaart. Hij liet den jongens uit zijn buurt steeds aller lei materialen bezorgen voor het maken van modelvliegtuigen en ieder jaar werd op zijn landgoed een wedstrijd gehouden, wie 't beste vliegtuig vervaardigd had. Zijn auto, die de slordige som van ruim veertigduizend gulden gekost had, was van een speciaal glazen dak voorzien, want de kolonel keek ieder passeerend vliegtuig na en daar het voor hem te moeilijk was telkens op één been uit den auto te stappen, kon hij de vliegtuigen op die manier vanuit zijn auto volgen. Het meest genoot hij als hij het volk hoorde zeggen „Hij lijkt in het geheel op geen millionnair." Hij hield ervan steeds een groote schare vrienden rond zich op zijn landgoed te hebben. Op sommige week-ends waren er meer dan vijf tienduizend gasten en stonden er ruim vijfduizend auto's geparkeerd. Hij had een eigen radiozender, dien hij „De stem van Way Down West" noemde. Hij had den wal- vischvaarder „Charles W. Morgan" opgekocht, liet dezen op een spe ciaal voetstuk op 't strand plaat sen en inrichten tot een museum, dat geheel aan de walvischvaart gewijd was. Ook bezat hij een par ticulier vliegveld voor land- en watervliegtuigen. En toch, hoe kundig de kolonel ook was, heeft hij niet kunnen of vergeten te verhinderen, dat zijn Een foto van den kolonel met zijn vrouw Mabel, die haar jeugd zag verbloeien alvorens met hem te kunnen trouwen. vronw na zijn dood zoo geplaagd zou worden door verschillende gerechtshoven De strijd om de nalatenschap van den kolonel De weduwe, mrs. Green, is thans zevenenzestig jaar oud. De strijd om de erfenis kan jaren en jaren duren, alvorens er een beslissing valt. Misschien evenveel jaren als zij heeft moeten wachten alvo rens met den kolonel te kunnen trouwen. Naar men zegt, had de kolonel zijn vrouw bij hun huwelijk aangeboden een kapitaal van vijf millioen gulden op haar naam over te schrijven, doch zij had geweigerd zulks aan te nemen, zeggende niet te weten wat zij met zooveel geld moest beginnen. Hij veranderde daarop de gift in een chèque van 625.000 dollar en liet haar naam, naar men beweert, uit het testament weg. Hij liet vóór het huwelijk een huwe lijkscontract teekenen en de weduwe beweert thans niet te weten, dat zij daarmede van al haar rechten op de nalatenschap van haar man afstand deed. Men had haar doen gelooven, beweert zij thans, dat het contract slechts inhield een lijfrente van 37.500 gulden per maand, een inkomen waarvan iedere weduwe behoorlijk kan leven, maar niet mrs. Green, daar al haar geld en eigendommen verdwijnen in de zakken der advocaten De zuster van den kolonel beweert, dat alles haar rechtens toekomt. De weduwe stelt daar tegenover, dat haar man den staat Texas als zijn wettelijk domicilie had gekozen. In dezen staat nu is het onwet telijk, dat een vrouw afstand doet van haar rechten. In Texas heeft een weduwe het recht op de helft van de bezittingen van haar overleden man. Green's zuster bestrijdt dit en beweert dat de kolonel na 1910 wettelijk domicilie gekozen heeft in den staat Florida en New York. Echter, alle vijf staten Texas, Florida, New York, Massachusetts en Vermont probeeren te bewijzen, dat de kolonel daar zijn wet telijk domicilie gekozen heeft. Er bestaat toch wel mogelijkheid, dat de weduwe haar proces zal winnen, daar er een brief gevonden is, waarin de kolonel naar een der officieele instanties schreef „Ik las, dat u veronderstelt dat de staat Massachusetts mijn domicilie is, echter ik moet u opmerken, dat ik steeds mijn wettelijk domicilie ge kozen heb te Terrell in Texas". Het is echter lastig te voorspellen hoe het zal afloopen. Mrs. Wilks, de zuster van den kolonel, die zelf nog een tweehonderd millioen gulden bezit, heeft bovendien het testament van haar broer, van haar moeder, Hetty Green, en zij heeft ook het huwe lijkscontract, dat Mabel Harlow in 1917 ondert.ee- kende. Nu heeft zich ook het Hoogere Gerechtshof ermede bemoeid. De partijen staan tot het uiterste bereid tegenover elkander, ieder door een zwerm van advo caten omringd. De processen zullen schatten gelds kosten, het kan jaren en jaren duren en intusschen is de weduwe er het meest door gedupeerd, omdat haar, hangende het proces, het vruchtgebruik van de millioenen ver boden is Mrs. Green heeft alleen de wet van Texas aan haar zijde. Zal die de uiteindelijke overwinning weten te behalen Dit is de vraag, die heel Amerika gespannen houdt.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1937 | | pagina 7