EEN MEISJE UIT DE KRANT
door MortimerJieurter
1 t*
Dolly liep zingend het pad af naar den houtzaag
molen van Jim Galt. Zij was vrij, heerlijk vrij.
Drie volle weken vacantie. Geen gezanik aan
haar hoofd van den ouden Gably. Geen bedilzieke op
en aanmerkingen van eeuwig ontevreden reclame
chefs. En verlost van de nieuwsgierige blikken en
de glimlachjes en hoofdknikjes-van-verstandhouding
van het millioenenkoppig monster, dat „publiek"
heette. Vrij drie weken kon ze zichzelf zijn. Een
onbekend meisje, zooals millioenen anderen.
Zij bracht geuren en kleuren van lente en overmoed
mee in de zagerij. Jim Galt zag haar het eerst. Hij
sperde wijd zijn oogen open, voor hij op haar toe
kwam. Zijn stem klonk krijschend boven het gehuil
der reusachtige cirkelzagen uit.
„Wat komt u doen V'
Dolly keek van zijn bemodderde laarzen en zijn
leeren vest naar zijn knap gezicht, dat gebronsd was
door de zon. „Mijn oom gilde ze. „Ik wou hem
even laten zien, dat ik er ben."
Jim Galt schudde het hoofd, hij verstond haar niet.
Zonder complimenten nam hij haar arm en bracht
haar naar buiten. „Ziezoo, hier kunnen we elkaar
beter verstaan. Wat zei u zooeven Ik ben Jim Galt,
zooveel als de baas van dat zaakje hier."
Dolly liet hem al haar tanden zien. Prachtige
witte, gave tanden, die haar drie maanden lang der
tig dollar per week hadden opgebracht. „Ik zoek mijn
oom. Larry Houston heet ie. Maar het is niet van
belang. Als het soms verboden is in de zagerij te
komen, dan kan ik wel wachten tot schafttijd."
„Juist, ik heb liever dat u wacht, 't Is hier gevaar
lijk met al die boomen en zooveel zagen. Als ik vragen
mag waar heb ik u méér gezien U komt me erg
bekend voor."
„U ook al zuchtte Dolly op een toon van
grappig verwijt. „Dat is het nadeel van al die publici
teit. Ik loop overal in den kijker. U denkt maar aan
het meest populaire meisje van de Staten. „Parel-
blank"-tandpoeder. „Ukki" voor de fraaiste teint.
„Pukki" voor de mooiste lippen".
„Blikskater Ja, dat bent u," zei Jim Galt met
een verbaasd gezicht. „Ik heb u wel duizend keer in
de krant gezien."
„Tienduizend keer en in iüle kranten," jammerde
Dolly. „Ik word er nog eens ziek van."
„Waarom t"
„Nou, denkt u soms dat het prettig is, als de heele
wereld doet, alsof ze met je op school heeft gegaan
En tegen je lacht en knikt en knipoogjes geeft op
straat.
„Wat doe je ook zoo knap te zijn," zei Jim Galt
bewonderend.
„Begint u nu ook al Adieu, ik ga weg. Zeg maar
tegen mijn oom of noen, zeg maar niets ook, dan
blijft het een verrassing."
Zij deed drie stappen, maar met één stap was Jim
Galt aan haar zijde. „Wacht eens even," zei hij drin
gend. „Je weet het misschien nog niet, maar Lincoln
is een vreeselijk gat voor een jong meisje. Zondag
avond hebben we echter een bal in de Posthoorn.
Kom je ook Ik heet Jim, als je me soms niet goed
verstaan hebt."
Dolly keek lachend naar hem op, hij was bijna een
hoofd grooter dan zij. „Ik kom," beloofde ze. „Maar
u mag tegen niemand zeggen wie ik ben.
De Posthoorn was 's Zondagsavonds druk bezocht.
Het waren meest mannen vlotters en zagers
doch weinig vrouwen en bijna geen meisjes, die
Dolly in het rond zag zitten. Het luidruchtig gesprek
verstomde even, toen zij binnenkwam en zooals over
al elders waar zij verscheen, voelde zij aller oogen
op zich gericht. Oogen met een nadenkende uitdruk
king waar ken ik dat meisje van f
Vervelend gelukkig was Jim Galt er al. Hij had
zijn leeren vest verwisseld voor '11 jas en zijn laarzen
glommen als spiegels. Een man geen dandy.
Stoer, zelfbewust en eerlijk. Zoo zag hij er uit, nu zij
hem voor den tweeden keer zag.
„Ik ben blij dat je gekomen bent," zei hij met een
lach. „Wil je gelooven dat die Vrijdag en Zaterdag
bijna niet om schenen te komen t"
„Heusch vroeg ze met een tikje spot in haar
donkere oogen.
„Ik zeg nooit iets, dat ik niet meen."
„Goed dat ik het weet. Ik zal nooit meer twijfelen
aan uw woorden." De muziek speelde een wals en
alsof het vanzelf sprak, stonden ze tegelijk op. Er
waren slechts weinig paren die aan den dans deel
namen, de meeste bezoekers vergenoegden zich met
toekijken en de muziek te begeleiden met hun voeten.
„Gezellig is het hier," lachte Dolly.
„Ongezellig, bedoel je zeker f'
„Toch niet. Het ongewone verhoogt de aantrekke
lijkheid. Alleen is de vloer allesbehalve ideaal."
„Voor Lincoln voldoende," grinnikte Jim Galt.
„Je bent natuurlijk beter gewend. Dans je vaak
„Hoogst zelden, ik ga niet veel uit."
„Is dat de waarheid wel V' vroeg hij streng en die
vraag gaf haar het gevoel, dat hij het aangenaam
vond dat te hooren.
Waarom zou ik daar om jokken t" vroeg zij
blozend. „Ik ben niet gewoon de waarheid te ver
bloemen."
„Dat hoor ik graag," zei hij ernstig. „Er behoort
moed toe altijd voor de waarheid uit te komen
zedelijke moed. Ik houd van dat soort menschen."
Hij zag ernaar uit, dat hij zelf van die soort was.
De vergelijking viel haar in van een rots, waarop men
veilig een huis kon bouwen en die beschutting eu
weerstand bood aan het woeligste water en de zwaar
ste orkanen. Vreemd, dat hij haar bij de eerste ont
moeting direct al zoo aanstond.
Dicht in haar nabijheid hoorde zij eensklaps een
luid gelach opgaan. „Waarachtig, je hebt gelijk,*"
verstond zij duidelijk. „Parelblank-tandpoeder. Zeg,
Johnny, vraag jij eens, of die mooie tandjes echt
zijn
Het spottend gelach plantte zich voort langs den
heelen wand. Zij twijfelde eraan, of Jim Galt iets ge
hoord had, in ieder geval liet hij niets merken. Doch
eensklaps zag zij hem zijn wenkbrauwen fronsen en
zijn hoofd luisterend opzij wenden.
„Het meisje van de beste kousen en met de mooiste
teint. Gebruikt Ukki, is een zusje van Pukki,"
klonk het ergens. Jim Galt werd vuurrood.
„Daar heb je 't al," zuchtte Dolly met een dwaas
gezicht. „Zoo gaat het nu overal, waar ik loop of
verschijn. Ik kan geen straat opnoemen in de stad,
waar ze me niet kennen. De meeste menschen kijken
me verrast aan en vragen zich af, waar ze me al
eens eerder ontmoet hehben. Anderen twijfelen niet
en knikken me toe, alsof ik een goede kennis ben.
Later valt het hun misschien in, dat zij zich vergist-
hebben. Maar het hinderlijkst is de belangstelling
van hen, die me terstond herkennen uit de krant. Ze
lachen tegen me, of vereeren me met een knipoogje.
En de slagersjongens en dat slag publiek roepen me
gewoonlijk lachend na. Vervelend, maar wat kan ik
eraan doen Ik ben nu eenmaal reclame-model
„Erg vervelend," stemde Jim Galt toe. Zijn stem
had een vreemden klank. Vluchtig keek zij hein
aan, terwijl zij gingen zitten. Zij wist precies wat er
in hem omging. Hij voelde zich belachelijk gemaakt
in haar gezelschap. En dat was méér dan zijn eigen
liefde verdragen kon.
Het viel haar tegen in Jim Galt. Zij had gedacht,
dat hij anders zou zijn. Maar het bleek duidelijk,
dat hij het zich aantrok. Hij gaf zich niet meer zoo
spontaan en bij den derden dans bleef hij zitten. Zij
voelde zich gekwetst
Gelukkig kwam er «en vlotter op haar toe. „We
kennen elkaar al zoo lang, miss," lachte hij met een
knipoogje naar Jim Galt. „Mag ik nu eens met u
dansen
Zij stond onmiddellijk op. Zij zag dat Jim Galt
zijn lippen op elkaar perste. „Zedelijke moed," zei ze
spottend in zichzelf. En toen de dans uit was, ging
zij bij haar tante zitten.
Onlangs Is in Jutland (Denemarken) het gral van Hamlet
teruggevonden. Een steen bekroont thans den grafheuvel.
Lr.
