5
Een bocht in den (raaien autoweg over den Glocknerpas.
De oude Gably had altijd een volgzaam en gewillig
model voor zijn reclame-objecten aan Dolly Wliite
gehad, maar sinds ze van vacantie terug was leek
het, of de duivel in haar gevaren was. Zóó dacht hij,
toen zij op een morgen bleek en vastberaden voor zijn
schrijfbureau stond.
Haar stem ging als een ratel. „Néén, zeg ik nog
maals. En al gaat u op uw kop staan het blijft
neen Tandpastameisje goed Ukki en Pukki,
Papavermelk, en hoe al die rommel meer mag
heeten allemaal goed, al kan ik het niet bepaald
lollig vinden. Maar het meisje van de ontvettings-
pillen en de radicaalste ontharingsmiddelen neen
Er is een grens en die grens ligt hier. Ik dank ervoor
op straat te worden nageroepen voor de „ontvette
juffrouw"."
Gably sloeg een gat in de lucht van verbazing. Wat
was er met dat kind gebeurd, sinds ze drie weken
weg was geweest
„Luister eens, meisje," begon hij vaderlijk over
redend.
„Neen riep ze weerspannig.
„Je móét luisteren hernam Gably streng. Hij
begon uit een ander vaatje te tappen. „Het contract
zegt.
„Het contract kan zeggen wat het wil, maar ik
zeg het mijne," viel Dolly hem opgewonden in de
rede. „Overigens kan ik me heel goed herinneren,
dat er geen enkele bepaling in staat, die me kan ver
plichten dingen te doen, die tegen mijn gevoel van
eigenwaarde indruischen."
„Laat me uitspreken schreeuwde Gably woe
dend. „Het contract zegt, dat ik het recht heb je op
staanden voet te ontslaan, indien je weigert aan een
opdracht te voldoen. Begrijp je dat goed!"
„Héél goed. Ontslaat u me maar. Ik zeg u nog
maals, dat ik weiger voor de ontvette juffrouw te
poseeren."
Gahly lachte sarcastisch. „Wacht even, we zijn
er nog niet," zei hij zoetsappig. „Er staat óók in het
contract, dat het je op straffe van idem zooveel ver
boden is binnen twee jaar na je ontslag te poseeren
voor andere reclames dan die door ons worden ver
zorgd. Wat zeg je daiirvan Kom, denk eens na,
kind Waar moet je heen Je kent niets, heb je zelf
gezegd. En hier verdien je een dik belegde' boterham.
Komaan, wees verstandig. Ik zal je salaris verhoogen
tot vijfendertig dollar en dan zullen we die ruzie
allebei maar vergeten
„Neenherhaalde Dolly voor de zooveelste
maal. „Ik heb er genoeg van nageroepen te worden
door Jan en alleman.
Gably rees driftig op. „Dhn eruitzei hij heltig.
„Ik ga al," antwoordde zij ijskoud. De deur viel
achter haar dicht en tien minuten later stond zij op
straat. Twee maanden geleden zou zij die opdrachten
hoogst waarschijnlijk zonder bezwaar hebben aan
vaard. Maar toen had zij Jim Galt nog niet ontmoet
en wist zij nog niets van dat ellendige gevoel, waar
mee zij sindsdien rondgeloopen had
„Waarheen nu zuchtte Dolly. Een paar maan
den kon zij nog vooruit, maar wat dan Naar Lin
coln ging zij niet voor geen geld van de wereld.
Dat had zij voor eens en voor altijd besloten Jim
Galt kwam zij niet meer onder de oogen.
Met loome schreden sloeg zij den weg in naar haar
kamer.
Jim Galt was niet erg tevreden over zichzelf. Hij
zei zelfs ronduit, dat hij een ezel was. Maandenlang
had hij zich ingeprent, dat die Dolly White niets
voor hem was. Zijn trots zou het nooit verdragen,
dat de man van de straat zich allerlei vrijheden en
kwinkslagen zou veroorloven tegenover de vrouw,
die een der voornaamste van Lincoln zou worden.
Vijf maanden achtereen had hij zoo geredeneerd
met zichzelf. En toen kwam hij op een goeden dag
tot de gloednieuwe ontdekking, dat hij een ezel was.
De beste kans van zijn leven had hij laten schieten
en dat alléén, omdat hij bevreesd was voor het dwaze
oordeel van een handjevol menschen, waaraan hij
gladweg lak kon hebben. Hij was een lafaard.
Op den dag dat hij die ontdekking deed, nam hij
een voortvarend besluit. Hij vroeg Larry Houston
naar het adres van zijn nichtje en schreef haar ter
stond een brief. Hij kwam aanstaanden Zondag in
de stad mocht hij zoo vrij zijn even aan te
komen
Gespannen wachtte hij haar antwoord af. Twee
dagen later kreeg hij den brief ongeopend terug.
„Vertrokken", stond erop geschreven.
Het verontrustte hem, dat Larry Houston daar
niets van wist. Om hem niet voorbarig ongerust te
maken, besloot hij nog niets te zeggen, doch persoon
lijk onderzoek naar haar te doen. Zijn onrust liet
hem echter niet toe tot Zondag te wachten en dus
vertrok hij den anderen morgen reeds.
In de stad begaf hij zich regelrecht naar Gably.
Hij hoefde alleen Dolly's naam maar te noemen,
om het heele gezicht van den man te zien ver
trekken.
„Dht meisje is me een raadsel," zei Gably norsch.
„Zij laat hier een goede betrekking in den steek, om
te gaan bedelen."
„Bedelen sprong Jim Galt verbijsterd op.
„Noemt u het anders, als ze met een viool op straat
staat te spelen t" vroeg Gably vinnig. „Dat doet ze.
Ik heb liet zelf niet gezien, maar ze hebben het me
vorige week verteld."
Jim Gait hoorde slechts met een half oor de jam
merklachten aan, die Gably op de informatie toegaf
en maakte zoo gauw mogelijk, dat hij wegkwam. Zijn
volgend bezoek gold Dolly's laatste adres. De pen
sionhoudster bleek een vriendelijk mensch te zijn.
„Oh, zoo'n aardig meisje, meneer. Kent u haar
Ja, hoe zal ik u alles vertellen Zij is aan lager wal
geraakt, zooals ze dat noemen. Gably droeg haar werk
op, waarin zij geen zin had. Dat kostte haar een goe
de betrekking. En iets anders kon zij niet vinden.
Toen nam ze op 'n avond haar viool zij kon het
heel aardig, weet u.
„Waar is zij nu?" viel Jim Galt haar driftig in
de rede.
De oude dame sloeg een meewarigen blik naar het
plafond. „Helaas, meneer, een week geleden hebben
ze haar gearresteerd wegens bedelarij. Zoo héét dat,
als je hier zonder vergunning op den openbaren weg
muziek maakt, begrijpt u Vanmiddag om drie uur
moet zij terechtstaan voor het politiehof.
Jim Galt wenschte de heele politiemacht naar de
weerlicht en stormde de deur uit. Het was kwart
voor drieën en vijf minuten over drieën stapte hij
de rechtszaal binnen. Er zat een man met een hard
gezicht achter de groene tafel en daarvóór stond,
behoorlijk bewaakt, een oude schooier met een baard
van vier weken.
„Een jaar opzending," hoorde Jim Galt en daarop
ging de deur open voor een volgend drama.
Daar stond Dolly, bleek maar kalm. De viool lag
op tafel. De politierechter stelde een paar vragen,
waarop zij een nauwelijks verstaanbaar antwoord
gaf.
„U geeft de overtreding toe t" klonk het hard.
„Jawel," hoorde Jim Galt haar wat luider zeggen.
Met bevende stem liet zij erop volgen „Ik wist wel
dat het niet mocht, maar ik dacht niet, dat het zóó
erg was. Zou u me alsjeblieft niet voorwaardelijk
kunnen veroordeelen 1 Ik zou niet graag naar een
werkinrichting
Een snik sneed haar woorden af.
Toen viel er een hamerslag. „Een maand opzen
ding, te vervangen door vijftig dollar boete. Hebt u
die vijftig dollar soms bij u De vraag ging
vergezeld van een sarcastischen glimlach.
Dolly sloeg de handen voor haar gezicht. Zij
schreide en dacht aan Jim Galt. Voor hem beteeken-
den vijftig dollar niets. En voor haar.
Hier stokten haar gedachten. Er klonk een stem
achter haar. Een stem uit den hemel, geloofde ze.
„Vijftig dollar, meneer de rechter
Zij dacht dat zij droomde. Doch eensklaps voelde
zij een hand op haar arm. En in haar oor klonk een
gefluister. „Kom mee, lieveling, ik ben het.
Toen durfde zij eindelijk opzien. „Gelukkig - -
Jim," lachte zij door haar tranen heen.
