EEN STEL KINKELS
VERKADE
Dobbel ma n n
lekker... man!
Uw man zal het
prettig vinden,
VOOR DE PIJP.
18
als U goed gekleed gaat, al zegt hij
het misschien niet zoo gauw.
Er is geen voordeeliger manier om smaak
vol gekleed te gaan, dan zich het bekende
modeboek „Winterweelde 1938" aan te
schaffen, één van de 319 modellen te
kiezen, een nieuw Panora-patroon te be
stellen en zélf het kleedingstuk te maken.
Een Fanora-patroon kost 20, 35 of 50
cent, maar als U den reductie-bon uit
„Winterweelde" gebruikt, bedraagt de
prijs 10, 20 of 30 cent.
Begin met „Winterweelde 1938" te be
stellen, het kost U slechts 60 cent en
Uw man zal er U dankbaar om zijn.
Patronenkantoor Panora
Nassauplein 1 Haarlem
Bestellingen kunnen als volgt geschiedendoor
bemiddeling van Uw agent of bezorgerdoor
girostorting op na. 29363/ door toezending
van het bedrag per postwissel of in postzegels
s.v.pniet oan 6 ct.) aan bovenstaand adres.
door INEZ SEBASTIAN
Proef ze en U vraagt zich af,
hoe Verkade er in slaagde weer
zoo iets fijns van chocolade
te maken! Dat blijft het ge
heim van Verkade Maar U
neemt nóg een
Crakelé. Per lVt ons J* ct.
O kijk eens, schat ga mee
hier eten! 'n Heele massa, kreef
ten voor 't raam Het meisje
greep met twee handen den arm van
den jongeman en keek hem smeekend
aan. „Hè toe We krijgen thuis nooit
zooiets
„Hm, 't lijkt me nogal een rare boel.
Maar enfin, ik heb je beloofd, dat je
op je huwelijksreis eten mocht, waar
je wou.
Hij keek naar den dikken man, die
tegen den deurpost stond te leunen, en
de man hekeek hèm, met een snellen,
fotografischen blik, die tegelijk het
meisje opnam. Hij keek hen na, toen ze
naar binnen gingen.
Het blonde meisje in de cassa knikte
tegen hen en wees den jongeman,
waar hij zijn jas en hoed op moest
hangen. „TT kunt beter naar beneden
gaan," ried ze, „daar zit u prettiger."
Zij gingen de smalle trap af naar een
grooter zaaltje, met een buffet van voor
tot achter, het langste buffet, dat zij
ooit gezien hadden. Er stonden twee
mannen achter, en verder zagen zij
niemand.
Eén van de twee, een pafferig dikke,
kwam naai' hen toe, om de bestelling
op te nemen. Ze wouen kreeft hebben,
zeien ze, „klaargemaakt zooals 't het
lekkerste is." De verachtelijke blik van
den kellner werd milder, toen het
meisje glimlachend naar hem opkeek.
„We wonen zoo ver van de zee," zei
ze. „We kénnen haast geen versche
kreeft. Dus laten we 't maar aan u
over."
Terwijl zij aten, klonk er een zoemer
achter het buffet. De magere, kale
buffetknecht keek schichtig naar de
trap, stoorde zich niet aan den trek
van vrees op het dikke gezicht van den
ander. Toen bukte hij zich, haalde
uit zijn zak een lang, glimmend snoer
parels en brak er het slootje van kapot.
Een paar seconden later stond hij bij
de tafel van het jonge paar, en hij
lachte beminnelijk.
„De zaak bestaat vandaag een jaar,"
zei hij hij sprak snel, en hield ter
sluiks de trap in het oog. „Nu geven we
allen dames een souvenirtje." Hij hield
het meisje het parelsnoer voor. ,,'t
Slootje is defect, juffrouw u zult ze in
uw tasch moeten stoppen. Maar ik zal
nog een ander snoer zien te vinden,
voor u klaar bent met eten." Hij zag
den jongeman wrevelig fronsen en
ging voort,,'t Zijn maar goedkoope
kraaltjes een aardigheidje, omdat de
zaak een jaar bestaat. We geven iedere
dame iets." Hij was alweer achter het
buffet, vóór het meisje haar dankbaar
heid had betuigd, maar hij lette wel
degelijk op, tot ze het snoer in haar
eenvoudig roode taschje had geborgen.
„Idioot 1" mompelde de dikke. „Als
de klabakken hier komen.
„Vinden ze bij mij niks," viel de ma
gere hem in de rede.
„En hoe wou je ze terugkrijgen t"
„Jij gaat in den bazar een goedkoop
dingetje koopen, als de agenten weg
zijn, en dan ruil ik ze om."
Er kwamen twee mannen de trap af
met zwaren tred, vol zekerheid van ge
zag. Eén van de twee was de dikke,
die tegen den post van de deur had
staan leunen, hij had zijn rechterhand
in zijn zak. Hij liep regelrecht naar den
mageren man toe, aan het einde van
het buffet.
„Daar zijn we, Pete," zei de kleine,
die een gezicht had als een zwaarmoedig
paard. „Geef maar hier de pareltjes."
Pete keek snel naar het jonge paar,
maar die zaten druk te praten, ,,'n
Beetje zachter, hè V' verzocht hij. „Moet
je die paar klanten van me nog weg,
jagen Welke parels bedoel je
„Bekend," gaf de kleine ten ant
woord. „Butch heeft ze een half uur
geleden gemoerd. Duidelijk zijn werk.
Dikke Mike heeft 'm 'n kwartier ge
leden hier binnen zien gaan. Je hebt al
meer met 'm geknoeid. Geef maar
gauw op."
„Jullie zoeken me voortdurend sinds
dat complotje," zei Pete nijdig. „Ik
wéét van geen parels."
„Je kletst heel aardig, Pete," zei de
kleine rechercheur. „De inspecteur zal
't ook wel leuk vinden. Haal je jas
maar."
„Heb je 'n bevel tot inhechtenis
neming t" vroeg Pete.
De kleine kreeg een kleur. „Nee,
maar wèl een bevel tot huiszoeking,"
bromde hij.
„Goed, ga je gang. Vraag jij even of
die boertjes nog wat hebben moeten,
Patsy. Geef ze maar een toetje cadeau."
„Ik hoop, dat 't naar uw zin is geweest,
meneer," zei Pete, naar hen toe komend,
terwijl zij opstonden zijn stem klonk
heel gewoon, maar er was een blik van
radeloosheid in zijn kleine oogjes. „We
hebben morgenavond een extra speciaal
zeebanket-diner. Komt u 't eens pro-
beeren t Specialiteit van onzen kok."
„Ik heb best zin," riep het meisje
uit. „U bent zoo vriendelijk geweest...."
Pete voelde zijn heele lichaam spannen
van schrik. „Zouden we morgen kun
nen, schat
„Misschien wel," antwoordde haar
echtgenoot.
„Ik zou ze maar even fouilleereu,"
zei de kleine zacht tegen Mike. „Wie
weet, is 't een doorgestoken kaart."
„Welnee, een stelletje kinkels," ant
woordde Mike.
Het jonge paar ging de trap op het
vrouwtje praatte overredend.
„Hij zei toch zelf, dat 't maar goed
koope kraaltjes waren t" zei ze. „Een
aardigheidje. Enfin, ook goed, als
je zoo jaloersch bent.Ik wil ze al
niet eens meer hebben. Ik ga ze 'm
meteen terugbrengen."
„Doe maar niet, wat heb je aan 't
gezeur zei de jonge man. „We laten
ze wel ergens vallen." Hij keek rond en
liep naar de cassa. „Wacht, ik geef ze
aan dat blondje."
Maar dat blondje zat er niet meer.
Hij trok zijn jas aan, en toen, lachend,
stopte hij het snoer in den zak van een
andere jas, die aan het rek hing. „Ik
wou dien knaap z'n gezicht wel eens
zien, als hij honderd parels voor 'n
dubbeltje in z'n zak vindt 1" zei hij, en
het vrouwtje giechelde,
Pete ging met de landerige recher
cheurs de trap op. Zijn lachje had nu
niets gedwongens meer.
„Jullie dachten zeker, dat je me al
hè,d, hè T" treiterde hij ze. „Neem er
maar een lesje aan anders leeren
jullie nóóit een eerlijk mensch onder
scheiden. Zeker geen bezwaar tegen, dat
ik naar de bios ga t" Hij trok zijn jas
aan. „Ik en gestolen parels lachte hij.
Met zorg schikte hij zijn das en
knoopte hij zijn jas dichttoen, nog
lachend, trok hij zijn handschoenen uit
zijn zak. En de parels kwamen mee
het kapotte slootje bleef aan het leer
haken.
Mike greep ernaar, terwijl zijn colle
ga de handboeien om de polsen van
Pete knipte. Pete keek hem aan, woe
dend, beleedigd, verbluft.
„Die stomme kaffers zei hij.
