*>^S
MOOI NEDERLAND
opgevangen van Henry Bayne, waarop zij onmerk
baar voor de anderen het hoofd had geschud. Nog
niet vandaag
Zij staarde over het bekende landschap uit zonder
iets te zien en dacht droomend na. Henry of Gordon
een van beiden. Het was ellendig, dat zij het niet
met zichzelf eens kon worden. Kon men dan van twéé
mannen houden Of hield zij van geen van beiden
Het waren de oude vragen, die haar kwelden
„Heb je veel in de stad te doen verjoeg John
Cornish eensklaps haar vermoeiend gepeins.
„Neen, alles zooals anders," gaf zij ten antwoord.
„Hebt u lang werk
„Ook gewoon. Levensmiddelen en olie."
„Denkt u om het potje gember voor His Masters
Voice V' vroeg zij schertsend.
John Cornish lachte. „Ik zal eens schrijven om
een nieuwe gramofoon," beloofde hij. „Maar of ik
haar krijgen zal, is de vraag nog. Het gouvernement
bezuinigt tegenwoordig op alles zelfs op onze
eenige ontspanning."
Zij keek hem van terzijde aan gehoor gevend aan
een plotselingen inval. Hij had een sympathiek, ver
trouwenwekkend gezichtzou zij hèm eens om raad
vragen Met een spottenden glimlach zag zij ervan
af, het denkbeeld kwam haar eensklaps belachelijk
voor. Zoo'n raad vroeg je aan een moeder, maar niet
aan een vreemden man
terwijl zij opzij uitkeek, voelde zij John Cornish
eensklaps een lichte, schokkende beweging maken.
Zij keek hem aan en merkte een gespannen aandacht
in zijn houding. Een beetje ongerust wierp zij een
blik op het instrumentenbord, waarop haar vrienden
haar meermalen den weg hadden gewezen.
Was er iets Neen, zij lagen goed in den koers,
vlogen op dezelfde hoogte van zooeven en de motor
liep zoo regelmatig als een klok. Maar toch Waar
naar keek John Cornish zoo gespannen uit Niet
naar het instrumentenbord, dacht zij
„Is er iets niet in orde, kapitein vroeg zij heel
luid, om haar plotseling opkomenden angst te
verjagen.
John Cornish' houding verslapte. „Niets, maak je
niet ongerust, Dorian," antwoordde hij met een
geruststellenden glimlach. „Ik dacht dat er iets niet
in orde was, maar ik heb het me verbeeld.
Hij had de woorden er nauwelijks uit, toen zij
eensklaps voorover viel en het gevoel kreeg, dat zij
De Iraaie korenmolen aan den dijk te Neder-Hemert, dateerend uit 1716
schuin omlaag schoot. En wat daarop allemaal
geschiedde ging zóó snel, dat het maar half tot haar
bewustzijn doordrong.
„De halve propeller kwijt spring schreeuwde
John Cornish haar in het oor, terwijl hij haar beet-
greep en met reuzenkracht ophief.
Zij slaakte een gil en toen zij zonder het te weten
een blik naar buiten wierp, zag zij als in een droom
het landschap omhoog rijzen. Zij vielen En élke
seconde was kostbaar. Doch toen ontzonk haar
plotseling de moed. Snel als een bliksemschicht
vlogen haar een paar verschrikkelijke gedachten door
het hoofd haar duizelingwekkende sprong, de kans
dat de parachute kon weigeren of scheuren, haar
vermorzeld lichaam daar beneden in de diepte.
„Spring dan toch schreeuwde John Cornish.
Zijn gezicht was grauw van angst. Maar hij beefde
niet voor zichzelf hij vreesde, dat het voor hèm
al te laat zou zijn. Sprong Dorian echter niet terstond,
dan was ook zij verloren
„Ik dürf nietgilde Dorian. „O, John, ik durf
niet
Zij barstte in snikken uit en klemde zich aan hem
vast. En toen begreep John Cornish, dat hij niet
langer mocht aarzelen. Ruw drong hij haar naar de
deur, trapte deze open en bracht zijn mond vlak bij
haar oor.
„Toe, lieveling, spring smeekte hij. „Denk aan
Henry Bayne, neem je ring vast, Dorian
Hij wildft.haar dwingen te springen, maar dat was
niet meer noodig. Zijn wanhopige uitroep, die een
zorgvuldig verborgen gehouden geheim verried, gaf
haar plotseling weer moed. Zij slaakte een verstikten
kreet, die een wensch moest verbeelden, en sprong
met gesloten oogen uit het vliegtuig. En op dat
oogenblik pas, toen zij de aarde reeds zóó dicht bij
zag, werd zij het zich bewust dat haar aarzelen John
Cornish wel eens het leven zou kunnen kosten. Als
de afstand te kort was om te springen viel hij te
pletter zelfs al ontplooide zich de parachute.
Zij viel, trok aan den ring die het valscherm moest
ontplooien en toen verloor zij haar gedachten. Zij
zag den grond op zich toevliegen, kwam met een
smak neer en viel voorover. Doch tegelijkertijd
keerde haar volle bewustzijn terug. Zij sprong op,
kéék en slaakte een hart verscheurenden kreet. Een
héél eind verder zag zij John Cornish vallen. Vóllen
niet dalen. Zijn parachute was nog niet lieelemaal
ontplooid en zijn valsnelheid zóó groot, de afstand
tot de aarde zóó kort, dat er geen redding meer
mogelijk was.
Zij barstte in snikken uit en bracht haar handen
voor het gelaat, om geen ooggetuige te zijn van dat
verschrikkelijke einde. Doch toen, op het punt de
oogen te sluiten, zag zij eensklaps een soort wonder
gebeuren. In de verte naderde een zandwolk, die door
den wind als een spiraal omhoog gekronkeld werd
en zich snel als de bliksem verplaatste. Zij kwam in
haar richting en eensklaps zag zij, hoe de zandstorm
de parachute opnam en meevoerde. Zij zag een
lichaam zwalken en slingeren, alsof het door een
reuzenhand door elkaar werd geschud. En toen was
de storm plotseling voorbij. John Cornish scheen
half te zweven en te vallen en toen hij den grond
bereikt had en viel, stond hij niet op.
„John gilde zij nogmaals. Toen begon zij woest
aan haar riemen te rukken, om zich van de parachute
te bevrijden en een oogenblik later snelde zij de
vlakte over. Als met mokerslagen voelde zij haar hart
tegen haar ribben bonzen
Weinige oogenblikken later lachte en huilde zij
tegelijk. John Cornish lag verward in de touwen en
riemen en zijn rechterbeen lag gevouwen in een
onnatuurlijken hoek.
„Ben je daar, Dorian vroeg hij met een vreem
den glimlach op zijn pijnlijk vertrokken gezicht.
„We kunnen van geluk spreken behalve een
gebroken been kom ik er zonder kleerscheuren af.
We zijn dicht bij de stad je moest er maar zoo vlug
mogelijk heen loopen, een paar inboorlingen hier
heen sturen en het vliegstation opbellen
Hij slikte even en de glimlach om zijn mond kreeg
een nog dwazer uitdrukking. En met de bedoeling
haar te doen voelen, dat zij zijn geheim vergeten
moest, besloot hij „Ik ben blij, dat jou niets
mankeert, Dorian. Luitenant Bayne zou me lang niet
vriendelijk hebben aangekeken, als je gehavend
thuis was gekomen.
Hij wilde nog meer zeggen, maar verder kwam hij
niet. Dorian knielde bij hem neer en legde met een
liefkoozend gebaar haar hand op zijn mond. „Laat
mij óók eens wat zeggen, John," zei ze met een
glimlach. „Hoe kom je erbij, dat ik met luitenant
Bayne wil trouwen Heb je niet zélf den blind
doek voor mijn oogen weggenomen
