MAR
4
vermouth
W bianco vr
Smakelijk
Opwekkend
Gezond
27
..Kogel Lorna's toon, de vraag in
haar stem, de uitdrukking op haar
gezicht en het schijnbare onbegrip in
haar oogen waren volmaakt. Zij staarde
Bristow aan, wachtend op zijn ant
woord.
De detective vloekte binnensmonds,
voor 't moment overbluft.
Mannering voelde zich mateloos op
gelucht. De reactie gaf hem een zekere
lichtheid in 't hoofd, maar hij wist,
hoe zwak hij stond en hij begreep, dat
hij iets doen moest om Lorna te helpen
zonder inbreuk te maken op haar rol.
Hij keek naar den vloer, naar het plasje
thee, toen in de oogen van Bristow.
,.Had u 't over een kogel zei hij,
zijn stem klonk onnatuurlijk, zelfs in
zijn eigen ooren. „Ik.
Bristow knipte met zijn vingers, een
gebaar van méér dan ongeduld. Hij
kookte van woede, maar achter zijn
woede stond gezond verstand en het
bewustzijn, hoe groot de macht was,
die achter hem stond. Hij was ver
schalkt, maar slechts voor 't oogenblik.
De kogel was nog in de kamer, bijna
zeker in de slanke hand van Lorna
Pauntley.
„Probeer maar geen grapjes," snauw
de hij, en zijn oogen vlamden, toen
hij Mannering aankeek. „Er zijn dingen,
die de perken te buiten gaan, Maime-
ring, en daar ben jij er één van."
Mannering werdrood, maar hij lachte.
„U bent niet in orde," zei hij be
daard. ,,U kwam al zoo opgewonden
hier u weet gewoon niet, wat u
zegt. of doet."
„Opgewonden Bristow blafte het
woord uit. „Wou je me soms wijs
probeeren te_ maken, dat 't geen kogel
was
„Ik weet niet, waar u 't over'hebt,"
zei Mannering. De glans in zijn oogen
sprak zijn woorden tegen, maar zijn
mond bleef strak en ernstig. „Begrijp
jij er iets van, Lorna.
liet meisje schudde het hoofd haar
oogen waren ondoorgrondelijk.
„Hij is afschuwelijk onbeleefd," zei
ze. „Als hij een staaltje is van het
personeel op de Yard, ben ik geneigd,
om lady Kenton gelijk te geven."
Mannering hield met moeite zijn
gezicht in de plooi. Ilij wist, Bristow
wist en Lorna wist, dat de inspecteur
geen schijn van aanklacht tegen hem
in kon brengen, als hij den kogel niet
had. Lorna had dien kogel in haar
hand. Bristow dorst geen geweld te ge
bruiken hij zou moeten wachten, tot
er een vrouwelijke beambte van Scot
land Yard kwam. Zij hadden daardoor
een half uur tijd, of meer, om den
kogel definitief uit den weg te ruimen.
Wat een toestand
Bristow's oogen werden koud en hard.
Hij begreep, dat hij gesard werd
ze hoopten, dat hij iets dwaas zou
doen. Maar liij was een te overgewin-
terd politieman, om iets te wagen.
Zijn stem klonk ruw.
„O, wou je 't zóó'n draai geven
snauwde hij. „Zul je niet veel mee
opschieten, Mannering. Jij bent de
Baron. Dat zal die kogel bewijzen.
Waar heb je de telefoon
Mannering wees naar een tafeltje in
een hoek van de kamer. Bristow in dat
opzicht probeeren te misleiden had geen
zin maar daarom was de detective
nog niet aan het toestel
Ken seconde later voelde Mannering
een snellen ommekeer van inzicht
weer nam de toestand een keer.
Bristow stak de hand in zijn zak
en haalde er een revolver uit. Er was
om zijn mond een norsch lachje, met.
iets triomfantelijks er in.
„Ja, ik weet dat 't tegen de instruc
ties is," zei hij, „maar een brutale zet
beeft soms óók z'n voordeel, is 't. niet
zoo Ik heb 't dingetje meegenomen
voorgeval ik den Baron - - u tegen
't lijf liep gisteravond. Nu komt het
op zijn bestemming. In dien hoek
daar allebei
Mannering aarzelde. Lorna's oogen
gingen wijd open, vrees rukte aan haar
hart. Dit optreden hadden zij geen van
beiden verwacht het was een
nieuwe, gevaarlijke crisis.
„Ik zou de voorzichtigste partij
maar kiezen," bromde Bristow. Hij was
vinnig en onverzoenlijk en hij scheen
in graniet veranderd te zijn. „Als '1
afgaat, komt 't door u - omdat u
verzet tegen me gepleegd hebt in de
uitoefening van mijn plicht. Ik hoei
nergens bang voor te zijn en u hebt
kans, dat u nog een kogel oploopt."
Er was een gespannen stilte, toen hij
zweeg. Eindelijk liet Ma nering een
kort, schel lachje hooren.
„Laten we hem zijn zin maar geven,"
zei hij tegen Lorna, en hij begreep zelf
niet, hoe hij zijn stem zoo vlak kon
houden, want. zijn hart bonsde wild.
Bristow's oogen fonkelden. Hij zag
het paar naar den hoek gaan, de glans
van ergernis werd een glans van vol
doening bij Mannering's woorden. Hij
hield zijn revolver naar zijn gevangenen
gericht, terwijl hij naar de telefoon
ging. Hij draaide, het toestel zóó, dat
hij zijn tegenstanders makkelijk in het
oog kc>n houden onder het gesprek. Zij
waren verloren. Mannering zou zich
misschien bewogen en eenige risico ge-
troost hebben, maar hij zou er Lorna
niet aan wagen.
„Scotland Yard," bromde hij. Er
kwam een pauze. „Sergeant Tring,"
hernam hij. .0, Tring, kom even
naar de flat van Mannering in de Brook
Street, met twee man in burger en een
vrouw. Ja, een vrouw. Verder niets.
Hoe gauwer hoe liever."
Met een zwierig geba.ar legde hij den
ontvanger neer.
„Daar is 't zoowat mee gebeurd,"
zei hij kalm, hij glimlachte, weer zoo
wat de oude Bristow, welbekend en
welbemind in het East End. „Ik moet
eerlijk zeggen da.t ik er van geschrokken
ben, Mannering, en ik geef toe, dat ik je
alleen door puur geluk gevonden heb
maar.... we vinden ons mannetje altijd."
Mannering haalde zijn schouders op.
Hij dwong zich tot een lachje, maai
gemeend was het niet.. Het eindt
naderde, snel, weinig dramatisch. Zijn
laatste inbraken, al zijn successen sche
nen een groot deel van hun luister te
verliezen. Hij meende reeds de volle
rechtszaal te zien, hij hoorde reeds den
rechter en de jury, de dreunende stem
van den officier van justitie. Het zou
kinderspel zijn voor het openbaar minis
terie. Er was haast geen verdediging
mogelijk.
Mannering kreeg een gevoel van
lichamelijke onwelheid.
Bristow scheen dat te merken, natuur
lijk schepte hij er een boosaardig wel-
behagen inIn hem knaagde het gewei -
dig, dat hij zoo voor den gek was gehou
den, en nog steeds was hij een beetje
bang voor de opmerkingen van Lynch.
„Je hebt dit nog voor," zei hij, „dat
je nu geen verzet hebt gepleegd, Man-
nering. En 't is een geluk voor je, dat
je geen vuurwapens bij je hebt."
Andermaal haalde Mannering zijn
schouders op, Lorna's oogen stonden
zeer groot. Zij greep Mannering's ge
zonden arm, hij voelde haar vingers
trillen. Zij spraken geen van beiden.
„Je hebt zeker geen zin om me te
vertellen, waar ik 't goed vinden kan
vervolgde Bristow, aan zijn kneveltje
tastend. „Dat zou me een massa tijd
sparen."
Maiinering vermande zich met. kracht.
„Welk goed vroeg hij. Zijn stem
VINO
^PMOUTd
MARTINIiROSSI
SOLA
