w
De man mei net
blauwe masker
ERASMIC
TANDZEEP
Waterman's
laatste u'tvind'nö
qo»4
doorzichtig F.IOrenF.JSO.-
NIET5 AF TE SCHROEVEN
NIETS TE VERLIEZEN
GEEN SLIJTAGE
floor Atithonie Morton
j\einicjten beAchernït
lyfw tandenL
14
NATUURLIJK
IS ZIJ vroujk!
IN LUX GEWASSEN
KLEERTJES
ZITTEN ALTIJD
PRETTIG
Moeder is altijd erg voorzichtig met de zachte
wollen kleertjes van kleine Beppy. Alleen Lux vindt
zij goed genoeg om het babygoed in te wassen
Want Moeder weet in Lux blijft het zacht en
krimpt het niet en zal het ook nooit de tere baby
huid pijnlijk aandoen. En Moeder is zuinig.
Daaarom koopt zij Lux altijd in
het reuzenpak I Ook weet zij wat
voor leuke dingen zij voor de
Lux geschenkenbons kan krijgen.
Standaardpak 1 2j ct.
Reuzenpak 25 ct.
BOVENDIEN BEVAT ELK PAK EEN FRAAI BREIPATROON
EN DAN NOG EEN WAARDEVOLLE GESCHENKENBON
Winnaar van den Lippincottprüs van 75OO dallar
,-r if n
Lorna knikte. Zij maakte liet. zicli
niet bewust, maar zij aanvaardde
Mannering's zekerheid èn het in
tieme woord als vanzelfsprekend. Er
was echter nog één ding, dat haar zorg
gaf zij wees naar Bristow, die nog
roerloos lag, in zijn volle lengte.
„En hoe. met hem V'
Mannering zag de rijzende en dalende
beweging van Bristow's borstkas en hij
was er van overtuigd, dat de ander over
enkele minuten tot zichzelf zou komen,
zonder nadeelige ge-
volgen van den knock-
slot out, maar buitensporig
uit, zijn humeur en met
grooter afkeer van den
Baron dan ooit tevoren.
„Er scheelt hem niets," zei hij. „De
hoofdzaak is zal Gerry 't eerste hier
zijn, of Tank de politie 0 kind.
Hij zweeg, bleek tot in zijn lippen.
Er kwam gebons van zware voetstappen
op het portaal voor de buitendeur van
de flat. Mannering was bleek, maar zijn
stem klonk vast.
Hij stak het meisje den kogel toe.
„Ik ga kijken," zei hij. „Als 't de
politie is, ga dan naar 't raam van de
slaapkamer, wacht op Gerry, en gooi 't,
ding naar beneden, als hij komt. Ik zal
wel zien, hoe ik ze op een afstand houd."
Maar hij twijfelde of hij het zou kun
nen. Hij wist, dat sergeant Jacob (Tank)
Tring een zeer doortastend beambte
was, èn zonder aarzeling iedere kamer
van de flat binnen zou dringen of breken
als hij zijn superieur bewusteloos zag
liggen; en als Tring vroeg genoeg bij
het raam kwam, om Gerry Long te
zien staan, was het spel verloren.
Terwijl hij den knop van de deur
omdraaide wou hij maar. dat hij Lorna
had laten weggaan met den kogel. Zij
had tijd genoeg gehad om een goed
heenkomen te vinden; het bewijs was
dan in ieder geval weg. Maar vóór hij
de deur open had begreep hij, dat hij
de eenig mogelijke gedragslijn gekozen
had. Het gevolg zou geweest zijn, dat
haar naam door de modder werd ge
haald, en als 't maar even mogelijk was,
moest hij dat voorkomen.
Hij trok de deur open, met een on
bewogen gezicht, om Tring te ontvangen.
En toen stond hij een seconde dood
stil, starend naar een grooten man met
een plechtstatig gezicht, die een kolos
sale actentasch op den vloer zette en
er pakjes postpapier en enveloppen uit
haalde.
„Wilt u misschien iets. begon de
man zijn toespraak.
„Ik wil iets cadeau geven," zei Man-
nering, van zijn verbazing bekomend en
snel handelend.
Het gezicht van den venter klaarde
op, toen hij een halve kroon gratis
ontving, maar werd donker, toen de
deur zonder meer voor zijn neus werd
dichtgeklapt. Hij stak het geldstuk in
zijn zak en liep door naar de volgende
flat, schouderophalend en zijn taseh
meesleepend, niets beseffend van den
schrik, dien hij veroorzaakt had.
Mannering repte zich naar Lorna,
die bij de tusschendeur stond. Uit zijn
woorden -had zij begrepen, dat het een
valscli alarm was geweest. Hij stelde
haar snel op de hoogte en liep toen
gretig naar 't raam. Het achterpaadje,
waarlangs Gerry Long arriveeren moest,
was leeg.
En toen trok Mannering's gezicht
strak; nu was het géén vergissing.
Hij kon nog juist in de Brook Streét
kijken, want zijn flat was dicht bij een
hoek, en hij zag den politieauto, die met
een goede zestig kilometer per uur den
afstand verslond. Hij herkende het
strenge gezicht van Tank Tring naast
den chauffeur, en hij begreep, dat hij
bijna verloren was.
Lorna zag zijn gezicht veranderen
en vermoedde de reden. Haar blik werd
donker, al had 't om haar leven gegaan,
zij had niet kunnen spreken.
„Ze zijn direct hier," mompelde Man
nering. ,,'t Kan nog een minuut duren,
langer niet. Waar blijft die Long nu in
's hemelsnaam
De vraag was nutteloos. Zij wachtten
en keken in spanning, hun ooren gespitst
om liet minste geluid aan den voorkant
van het huis op te vangen. Het was
nu een kwestie van seconden. Als de
politie er eenmaal was, hadden zij geen
kans meer.
En toen zag Mannering, wat hij op
dat moment liever dan wat ook ter
wereld wou zien. Gerry Long kwam het.
paadje ophollen, naar het raam opziende.
De seconden gingen als uren voorbij,
Mannering had een gevoel als van be
zetenheid, toen de felle klop op de
buitendeur kwam, terwijl de Amerikaan
bijna dicht genoeg bij was, om te vangen.
„Ga maar opendoen," zei Mannering
tegen Lorna, zeer barsch.
Lorna verwijderde zich, door vrees
gepijnigd, een felle radelooze vrees, dat
liet nu te laat was, om Mannering te
redden. Maar Mannering lette haast niet
op haar, in die laatste benauwende oogen-
blikken. Hij zag Long hard loopen, hij
zag de bezorgdheid op het gezicht van
den Amerikaan. Nu was Long op het
plaatsje, dat op het paadje uitkwam.
Mannering kwam dichter bij het raam,
wuifde en drukte een vinger tegen zijn
lippen. Hij beefde als een blad, toen hij
den kogel naar beneden wierp. Was 't op
tijd
Long stond beneden te wachten, zijn
handen gereed. De kogel viel er in, de
handen sloten zich en Mannering voelde
een ontzaglijke verlichting. Hij was er
door.
Toen klonk Lorna's stem, hoog in een
doodsangst van vrees. „John, pas op,
pas op
Mannering sprong om, toen de deur
heftig open werd geduwd. Hij zag
Bristow in de deuropening staan, bij
bewustzijn, maar met wilde oogen, de
politiebeambte kwam vloekend op hem
toe. Marmering zette zich schrap, op
zijn hoede, zonder uitdrukking in zijn
gezicht. Bristow zag het open raam en
vermoedde het overige. Hij sprong naai
de raamspleet en staarde naar buiten.
In de verte kon hij het hoofd en de
schouders van Gerry Long nog zien,
maar de Amerikaan was al te ver weg,
om nog herkend te worden. Toch gaf
Bristow het nog niet op..
„Ik krijg je wel," brieschte hij. „Ver
beeld je maar niets, Mannering."
Terwijl hij sprak schoof hij liet raam
verder open.
Mannering begreep, wat de ander
van zins was. Bristow had nog maar
