ana
c
VERBETER UW GEHEUGEN
-
COTY-
25
éen kans, om den kogel te krijgen den
man, die daar wegholde, inhalen. Hij
kon de vervolging langs geen anderen
weg beginnen dan door het raam
iedere seconde telde mee, voor den een
zoowel als voor den ander.
Bristow bleef een kort oogenblik
staan, om terrein te verkennen. Er was
geen brandtrap in de buurt, maar vrij
dicht onder't raam was een Y-vormige
regenpijp, die althans eenig houvast
bood. Als Bristow wat vaster op de
beenen was geweest, of nog aan iets
anders had gedacht dan aan de nood
zaak, dien man in dat steegje te berei
ken, dan had hij zich wel tweemaal be
dacht, voor hij dien weg koos om af
te dalen.
Nu echter aarzelde hij nauwelijks
hij sloeg zijn eene been over de venster
bank. Hij zette zijn voet op de regenpijp
en liet zich toen zakken. Mannering zag
het gevaar in, riep verschrikt.
„Voorzichtig, Bristow voorzichtig!"
Toen slipte Bristow. Zijn voet schoot
Van de regenpijp af, te diep, om zich
nog te herstellen.
Eén oogenblik meende Mannering,
dat het gedaan was met zijn tegen
stander. Het was een diepe val naar
het plaatsje beneden, een val op een
cementen vloer het kon maar op
één manier afloopen, als Bristow naar
beneden sloeg. Er dreigde hem een
tragedie.
Toen zag hij de vingertoppen van
den detective op de vensterbank. In één
stap was hij aan het raam, en voor een
oogenblik vergat hij de wond in zijn
schouderhij móést. Hij boog zich
naar buiten en greep den linkerpols
van den detective, toen diens zwakke
greep het dreigde te begeven. Er was
nu in zijn geest geen andere gedachte
en geen ander streven meer, dan dat
hij den inspecteur moest redden.
Het volle gewicht van Bristow's li
chaam trok aan Mannering's gewonden
schouder. De pijn sneed door hem heen,
folterend, uitputtend. Even was hij
bang, dat hij 't. niet zou kunnen hou
den. Zweet bedekte zijn voorhoofd, en
zijn tanden knarsten over elkaar. Maar
hij hield vast en Bristow bleef hangen
langzaam bewoog hij zijn linkerhand,
om de rechter te steunen.
Kreunend van pijn, zich van niets
bewust dan van zijn taak, hield hij vast.
De pijn scheen nu door zijn heele
lichaam te snijden, hij was nat van 't
zweet. Bristow scheen steeds zwaarder
te worden, naarmate de seconden zich
voortsleepten, maar hooger kwam hij
geen streep. Toen verschoof zijn pols een
eindje.
Mannering kreunde luid.
Hij zag de deur niet opengaan, hij
zag Tank Tring niet, die met een ver
schrikt gezicht in de opening stond.
Tring maakte een slikbeweging toen
kwam hij snel naar het raam, en met
één blik had hij den toestand overzien.
Hij boog zich naar buiten, sloot zijn
handen om den pols van Bristow, onder
Mannering's hand. Manuering liet los,
tuimelde achteruit de kamer in, terwijl
Tank zijn stentor-stem verhief naar de
mannen, die met hem mee waren geko
men. Zij waren al in de kamer, maar
Mannering, die tegen den muur geleund
stond, zag hen niet, toen zij voorbij
rendenhij zag ook niet, hoe zij met
drieën Bristow opheschen, langzaam
maar veilig.
Mannering voelde geen leven meer
in zich.
Zijn gezicht was kalkwit. Hij had zijn
oogen dicht, zijn adem ging onregelma
tig. Lorna Fauntley, doodsbang, dat de
list met den kogel mislukt zou zijn,
bijna te bevreesd, om de kamer in te
kijken, dwong zich, om er binnen te
gaan en zag Mannering.
Medelijden drong de vrees uit haar
oogen. Zij trad snel naar voren, Man
nering hoorde haar stem, alsof ze van
verre klonk.
,.'t Is in orde, John.'t is in orde."
Toen verloor Mannering het bewust -
zijn.
Bijna op dat zelfde moment trokken
de politiebeambten aan het raam Bris
tow de kamer in. Tank Tring vroeg zich
af, wat er in 's hemelsnaam gebeurd was,
maar voor 't moment hield hij zijn aan
dacht bij de noodzakelijke maatregelen.
Hij vond een karaf whisky en goot
Bristow een onbekrompen portie tus-
schen de lippen. Hij knorde, toen zijn
meerdere proestte en kuchte, en zonder
besef den drank proefde hij zou alles
gauw genoeg te weten komen.
BRISTOW HAAT Z'N VAK
Wnspecteur William Bristow keek zijn
sergeant met een somberen blik aan,
maar zei niets. Tring werd verteerd
door nieuwsgierigheid, maar hij wist,
wanneer hij vragen kon en wanneer hij
zwijgen moest. Hij staarde wezenloos
naar de half leege karaf.
Bristow mopperde binnensmonds.
De twee rechercheurs, die bij zijn
redding geholpen hadden, waren met
de vrouwelijke detective teruggekeerd
naar de YardBristow zag in, dat het
nu geen nut meer had, naar den kogel
te zoeken. Hij had zelfs geen lust
meer, om naar den kogel te zoeken.
Hij herinnerde zich het afgrijselijke
moment, dat hij buiten het raam had
gezweefd, dat zijn vingers dreigden
los te laten, en hij herinnerde zich de
onmetelijke opluchting, die hem ver
vulde, toen Mannering hem greep. En
daarna, toen hij weer voldoende bij
was, om de leiding in handen te nemen,
had hij Mannering zien liggen, uitge
strekt op den vloer, hij had den plas
bloed gezien, uit de wond in den schou
der van den Baron gestroomd, de wond
die weer open was gegaan.
Bristow was even goed mensch als
politiebeambte. Hij begreep, dat hij van
den dood of op zijn allerminst van
ernstige kwetsuren gered was door
het optreden van Mannering, en hij
kon zich indenken, hoeveel dat optre
den den anderen man gekost had- En
toch.
Mannering was de Baron.
Weer mopperde Bristow. Hij was
politiebeambte en een politiebeambte
had liet recht niet, zijn plicht te laten
beïnvloeden door gevoeligheden, van
welken aard dan ook. Hij wist, dat
Mannering de Baron was en op deze
flat moest materiaal genoeg te vinden
zijn, om het te bewijzen. De kogel
mocht dan weg zijn de juweelen
waren waarschijnlijk te vinden.
De bitterheid, die hij tegenover
Mannering had gevoed, omdat die hem
met zoo'n luchtig gemak had bedrogen
en gedupeerdwas voorbijEr was niets
in hem over dan zijn zuivere plicht
als politiebeambte, maar het was de
onaangenaamste plicht, dien hij ooit te
vervullen had gekregen. Toch viel er
niet aan te ontkomen.
Hij stond plotseling op en begon te
spreken maar vóór hij twee woorden
gezegd had, kwam Lorna Fauntley de
slaapkamer uit. Haar gezicht was bleek,
haar toon bijna gevoelloos.
„Er zal een dokter bij hem moeten
komen," zei ze.
Bristow wees naar de telefoon. Tank
schoot met ietwat lompe ridderlijkheid
overeind en zei
„Ik zal er een roepen, juffrouw."
Bristow keek het meisje aan haar
blik was zeer treurig.
„Ja zei ze.
Vervolg op blz. 28
Herinnering dat is de soepele ontlading
van de hersenen. Wanneer de hersenen stroef
zijn, dan wéét U de dingen wel. maar „ze
schieten U niet te binnen".
Het geheugen kan op een buiten
gewone wijze gesterkt worden met
Sanatogen. Sanatogen voedt de her
sencellen en de ontlading der herin
nering geschiedt reeds na enkele
dagen vlotter. U „weet het weer
en steeds op het juiste oogenblik.
Proeven, genomen met zakenmen-
schen, hebben bewezen, dat het ge
heugen door Sanatogen gemiddeld
met 24.5 verbeterd wordt (zie de
Med. Echo 5e jaarg., No. 12).
Neem eens eeq. paar weken lang
Sanatogen (driemaal per dag) en zie
het resultaat bij U zelf.
Het zal U meevallen.
Begin nog vandaag met
de proef voor ge het
zijt vergeten.
s
Parfums in decor - „FEUILLES D' AUTOMNE
FEU1LLES DAUTOMNE (herfstblaren) zoo noemt
Coty het feestelijk gewaad, waarin hij U zijn uitgelezen par
fums aanbiedt. Del Aimant. Paris. Chypre.l Ambre Antique
Emeraudeen thans ook Le Vettige, het beroemde ..Prin
selijk Geschenk is thans in deze verpakking verkrijgbaar
Geeft een Cotv-parfum in de ..feuilles d'automne
