HU LEEK EEN DWAAS....
KEN ROMAN VAN AGNES LOUISE PROVOST
ZESDE HOOFDSTUK
22
Leila keek liem nadenkend aan. Zij geloofde nooit
iets, wat Oliver zei.
„Misschien weet je 't niet, Oliver," zei ze
vriendelijk, ..maar oom Nick heeft dien Bradshaw
een pakje papieren gegeven voor zijn dood. Ik heb
hem met leege handen zien komen en met een plat
diehtgelakt pakje heen zien gaan."
Claire zat te schuifelen op haar stoel en zij werd
hleek.
„Wat een streek van oom Nick riep zij uit.
„Zulkestrikt vertrouwelijke papieren aan een
vreemde te geven Zou hij dat
echt gedaan hebben, Oliver
T\\ EEDE J „Ik betwijfel 't," zei Oliver
VERVOLG peinzend, maar hij keek botrok-
ken. „Hij was veel te bang voor
den naam der familie. Waar-
sehijnlijk heeft Spencer ze. Maar je kunt nooit
weten.... In ieder geval was 't pakje verzegeld."
„O ja," zei Leila. „Eigenlijk hebben wij er recht
op
„Jawel," zei Oliver koel. „Alleen hébben we ze
niet, en inbraak is geen werk voor mij."
Leila trok haar volle lip op, maar nam verder geen
deel aan het gesprek. Zij luisterde naar het gepraat en
keek met welgevallen naar haar beeld in een langen
spiegel. Zoo jong, zoo knap, zoo elegant gekleed vond
zij zichzelf wèl een juweel, om in dit goud te worden
gevat. En met die stille, stevige vastberadenheid, die
haar minst bekende, maar haar meest sprekende
eigenschap was, nam zij zich voor, dat goud naar zich
toe te halen.
Hoewel de noodige stoffen voor een geweldige ont
ploffing lagen opgehoopt, verliep het diner met ver
rassende kalmte, of althans schijnbare kalmte. De
erfgenaam van Nicolaas Variek toonde geen opge
togenheid over zijn plotselinge fortuin, noch gaf hij
eenig blijk te beseffen, dat hij op een kruitmagazijn
van haat en teleurgestelde hoop zat. En de onterfde
bloedverwanten waren aan zijn tafel beleefd, hoezeer
zij onder elkaar ook te keer gingen.
Er was iets droefgeestig onderworpens in Claire's
manier van doen Nicky lette in 't eerst alleen op zijn
eten, maar ontdooide geleidelijk de algemeene lijn
scheen te zijn met tact een pijnlijke situatie voorbij
te zien. Leila was koel en sierlijk, en volkomen zeker
van zichzelf. Zij schonk meest haar aandacht aan
Dick, praatte traag en luisterde attent. Nu en dan
sloeg zij haar zeer werkzame wimpers langzaam naar
Dick op en dan weer neer, met een tikje zwaarmoedig
heid. Nicky zag het en keek spottend, maar Oliver
hield haar voortdurend in het oog telkens weer
kwam zijn koele blik naar haar terug.
Snel waren er veelbeteekenende blikken gewisseld
tusselien Leila en haar moeder, toen Jessamv Landon
binnenkwam, in een dunne zwarte avondjapon
niet duur, zag Leila, maar volkomen volgens den
goeden smaak, 't Was ergerlijk, maar zij waren vrij
beleefd tegeri haar geweest. Claire had zelfs iets ge
vraagd over haar werk waar kon een secretaresse
anders over praten en een vriendelijk antwoord
gekregen, waarna juffrouw Landon zweeg.
Dick had gewild, dat zij naast hem zou zitten, maar
hij was tusschen Claire en Leila terecht gekomen.
Jessamy zat lager aan de tafel, tusschen Spencer en
Nicky Variek, en sprak met die zeer verschillende
personen beurtelings. Juffrouw Landon had onge
twijfeld conversatie-talent. Zij wisselde zelfs een paar
woorden van scherts met Oliver, en Nicky gierde
daar om. De jonge man aan het hoofd van de tafel
gaf haar nu en dan een dankbaren blik, of hij richtte
een vriendelijke opmerking tot haar, maar veel aan
dacht hield hij niet over. Hij was een gastheer, die
voor 't eerst gasten aan tafel had, en waarschijnlijk
konden vier van die gasten zijn bestaan nauwelijks
dragen.
Het was niet makkelijk. Waar kon hij over spreken
met die menschen De naam van den overledene
mocht niet genoemd worden. Van hun vrienden en
vermaken wist hij niets, hun toespelingen begreep hij
niet. Toch moest hij met die wereld bekend zien te
worden, zonder het beste van zijn eigene te verliezen.
Wildernissen en bergpaden en kampvuren leken
eindeloos ver weg, toen hij die tafel overzag, met den
KORTE INHOUD VAN 'T VOORAFGAANDE:
De millioniiair Nwolaas Variek roeit z'n einde nade
ren. Verscheidene hebzuchtige familieleden zijn op
Variek's buiten Lynnewood samengekomen, om z'n
dood af te wachten. Dick Bradshaw, een jongeman,
wordt door Variek uit het buitenland aan z'n doodsbed
ontboden. De oxide heer vertelt hem, dat hij vroeger op
z'n moeder verliefd geweest was. doch dat door zekere
lasterpraatjes van een huwelijk nooit iets gekomen is.
Kort na dit onderhoud sterft Variek. Dick Bradshaw
is universeel erfgenaam. Hij krijgt onmiddellijk een
millioen dollars en wordt eigenaar van alle bezittingen
op voorwaarde, dat hij een jaar na den ovex-lijdensdag
van Variek geheel vrij van schulden is. De hebzuchtige
familieleden erven totaal niets. Alleen wanneer Dick
aan de genoemde voorwaarde niet kan voldoen, worden
Varick's bezittingen aan hen toegewezen. Jessamy
Landon, Varick's secretaresse, blijft, volgens het testa
ment, voorloopig in dienst voor het samenstellen van
een catalogus. Dick is bij de eerste ontmoeting reeds
op het charmante meisje verliefd geworden.
glans van kaarslicht op kristal en vrouwengezichten,
het blinkende wit en het voorname zilver. Hij ving
een blik van Jessamy Landon op en glimlachte. Zij
was de eenige, die iets zou kunnen begrijpen van zijn
zonderlinge gedachten.
Maar die gedachten bleven een onzichtbare achter
grond. Hij praatte goed, beter dan hij zelf wist, en
luisterde met de beleefde attentie, die zijn groot
moeder hem had geleerd. De atmosfeer klaarde op
de wielen liepen gladder, voelde hij.
Hij schoof zijn stoel weg met het gevoel, dat de
eerste hindernis genomen was. Twee uur later, toen
de laatste Variek verdwenen was, had hij dat gevoel
nog, maar hij was kinderachtig teleurgesteld dat liet
Spencer was, en niet Jessamy, die achterbleef om met
hem te praten.
Eindelijk was alles voorhij. Met een gevoel van
onuitsprekelijke verlichting sloot Dick zich in zijn
kamer op. Wat een dag Moeilijk, vol spanningen en
vijandigheden en dynamiet. Voor diplomaat spelen
was vermoeiend, als je gewend was in 't harde ge
steente van mijnen te werken. Hij draaide het licht
uit, en binnen tien minuten deed gezonde slaap hem
alles vergeten.
Hoe lang hij geslapen had wist hij niet, maar hij
werd plotseling wakker, met het idee, dat er iemand
in de kamer was. Misschien had hij een zwak geluid
gehoord waakzaamheid onder het slapen had hij
wel geleerd, met dat vele kampeeren op eenzame
plaatsen.
Hij bleef doodstil liggen. Misschien was het de
wind. misschien ook niet. 't Kwam van den kant
van de deur. Daar stond de toilettafel.
Hij tastte naar den knop van het lampje naast zijn
bed, maar de kamer was hem nog niet vertrouwd
hij stiet tegen een glas, en dat tinkelde tegen iets
anders. EzelHij verwenschte zijn onhandigheid en
luisterde ingespannen. Dat was een snelle, zachte
voetstap er -wapperde een gordijn. Dick vond den
schakelaar en de kamer was vol licht.
Hij zag niemand, geen flitsend eind van beweging.
Hij was alleen. En er was niemand op het balkonnetje
achter de ramen met de zacht bollende gordijnen. Er
was niemand in de gang, waar een nachtlichtje
brandde. De andere deuren waren dicht.
Sluipend keek hij in de gang en op de trap, toen
ging hij terug. „Zenuwen zeker," dacht hij wrevelig,
maar hij wist, dat hij enkel van zenuwen niet op
schoot uit de diepten van gezonden slaap. Er moest
een geluid geweest zijn, zwak maar dicht bij liem,
en iets anders dan de gewone nachtgeluidjes. Hij
keek op zijn horloge, voor hij het licht weer uit
draaide. t Was over drieën de morgen naderde.
lA'ck was den volgenden morgen bijtijds op, 0111
met Spencer te ontbijten, die met een vroegen
trein terugging naar stad. Even voor zijn vertrek
nam Spencer Dick apart.
„Ik ben hlij, dat ik uw raad opgevolgd heb, om
mijn tascli in uw safe te bergen," zei hij. „Mijn
kamer is doorzocht, toen we beneden waren gister
avond. Ik vond, dat ik 't 11 moest zeggen."
„Dat is erg." Dick keek nadenkend. Hij had zijn
eigen kamers op slot gehad 's avonds, omdat er
papieren lagen - privé-papieren, die niet met de
erfenis in verband stonden. „Ik zal er onderzoek naar
doen. U vermist toch niets, hoop ik
„Er was niets te halen," zei de notaris droogjes.
„Wat de dader zocht, slingert heusch niet rond. Daar
was Nick Variek te slim voor. 't Ligt veilig in een
bank-safe. Enfin, 't beste, jonge vriend, en houd uw
oogen open. Pas maar goed op dat millioen - als
ik 't u heb uitgekeerd."
„Zal ik wel moeten Dick lachte. Hij was één en
al jong zelfvertrouwen, zooals hij daar stond, met
vierkante schouders en lachend bruin gezicht. „Ab
soluut geen gevaar aan dien kant, meneer Spencer.
Een millioen is een heele hand geld."
„Zoolang je 't. nog hebt," zei de notaris veelhetee-
kenend, en hij liep naar het wachtende rijtuig.
Dick staarde peinzend het glimmende voertuig 11a.
Toen kwam de lach terug, en onwillekeurig zette
hij zijn schouders weer vierkant. Hij stond nu alleen
voor zijn nieuwe verantwoordelijkheid, en die was
niet gering. Dat wist hij zeer goed. Maar hij was
jong, gezond en vol energie als een fijne, strakge
spannen draad. Zoete, vochtige geuren kwamen tot
hem. Het park strekte zich voor hem uit liet
zijne na den regen sprankelend 111 den zonneschijn.
De wereld lag voor hein in goud, fonkelend van ju-
weelen. En langs een der paden naderde Jessamy
Landon, met rozen in haar armen.
Hij ging haar over het gras tegemoet.
Nog geen der logo's had zich vertoond, maar in een
kamer, twee deuren voorhij die van zijn gastheer,
stond Oliver Ennis geërgerd een strookje papier in
snippers te scheuren, waar cijfers in het secure
schrift van een oud man op stonden, 't Had veel ge
leken op een combinatie van een safe, maar Oliver
had er blijkbaar weinig pleizier van beleefd.
„Al veranderd mompelde hij. „Die knaap is te
slim. En hij slaapt met zijn ooren open, de. Als
't maar waar is, dat Nicky niets gevonden heeft in de
kamer van Spencer
Dit alles scheen aan te duiden, dat Oliver geen
rustigén nacht had beleefd, en dat teleurgestelde
erfgenamen, al zijn het Varieks, zich niet altijd even
fraai gedragen.
Met een hoos gezicht, één hand aan zijn pijnlijke
hoofd, liep Oliver naar een raam. Buiten werd hij een
charmant tooneeltje gewaar dat blonde meisje met
een arm vol rozen, en Bradshaw naast haar. Oliver
meende óóg te hebben voor kansen. Zijn blik werd
helderder.
„Leuk voor Leila," dacht hij, en inwendig kwam
hij hij. Hij ging zich maar eens gauw opfrisschen. Hij
moest er bij zijn om te zien, of hij nog een paar dagen
kon blijven.
Op het pad, onbewust van Oliver's cynischen
blik, trok Dick zoo goed mogelijk partij van het
buitenkansje.
„IT wilt toch niet terug, nu ik pas buiten kom
I' hebt vast geen zin oin binnen te zitten met zulk
weer. Ik wou dit schoone domein eens rondkijken,
maar als u me den weg niet wijst, verdwaal ik."
„IJ hebt net zooveel kans om te verdwalen als
een Indiaan, geloof ik," zei ze. „Er zijn trouwens
tuinlui en staljongens en zoo genoeg, om u weer op
't rechte pad te brengen."
„Ik wil geen staljongens hebben. Ik wil-een meisje
bij me hebben met blond haar, waar ik met pleizier
naar kijk. Toe 't Is zoo'ri heerlijke morgen. Ik
wil terrein verkennen, voor Jennison me betrapt
en er weer een hofstoet van maakt. Ik heb beloofd,
dat ik om tien uur de huiselijke troepen zou inspee-
teeren, maar ik wil eerst een beetje op mijn eigen
houtje ronddwalen."
Zij lachte. „U kleedt 't heel aardig in. Goed. Laten
we dan maar gaan."
Zij gingen als twee kinderen. Nat gras schitterde,
bloeiende planten en heesters geurden, een jonge
collie sprong te voorschijn en dartelde om hen heen.
De erfgenaam mocht schertsen over zijn ontdekkings
tocht, maar hij deed het goed, dacht Jessamy.
