vasenoi
V
(V
om
Wond- en Kinderpoeder
Wond- en Kindercrème
r
Iets bijzonders
voor het feest?
13
te lachen en Rose bloosde. Maar toen hij
vertrok en afscheid nam, maakte zij
niet zoo'n haast hoewel zijn hand
druk zóó vol beteekenis was, dat zij
kleurde tot in haar hals.
„Ik kom nog eens terug," beloofde
hij lachend. Zij zag hem verdwijnen
langs den weg naar Chalons, doch een
week later kwam hij plotseling weer
opdagen. Hij had besloten de rest van
zijn vacantie hier door te brengen.
„Vind je 't hier zoo prettig V' vroeg
zij schertsend.
..Prettiger dan in Parijs," verzekerde
hij ernstig. ,.Ik zou hier wel altijd willen
blijven."
..Dat begrijp ik niet. Maar waarvoor
zou het niet kunnen De school is in
aanbouw en ik heb gehoord dat het niet
zoo gemakkelijk zal zijn een school
meester voor zoo'n gat als St. Barbe te
krijgen. Schrijf den prefect eens, als het
je ernst is.
Er braken wonderlijke dagen aan
voor Rosette Packard. Dagen die als
in een droom verstreken met wisselende
stemmingen. Op den dag werkten zij
samen in den wijngaard en lachten en
schertsten, 's Avonds zaten zij voor de
herberg, of onder den ouden eik en
verviel zij vaak van de uitbundigste
vroolijkheid in de uiterste droefgees
tigheid. Octave vertelde van zijn jeugd
in Parijs, van zijn moeder, die eerst op
lateren leeftijd getrouwd was en van
zijn vader, die oorlogsinvalide was
geweest en twee jaar geleden gestorven
was en Rose hoorde hem aan en
zweeg. Het was zoo vreemd hier te
zitten, en tp luisteren naar die prettige
stem. Maar nog vreemder was het haar
als hij niet sprak. Dan hoorde zij in het
geritsel der bladeren het fluisteren van
stemmen, die van liefde spraken en een
zachte ontroering in haar teweegbrach
ten. Wonderlijk, dat zij dan altijd dacht
aan haar moeder, die zij nooit had ge
kend en van wie zij geen andere herin
nering bezat dan het bruidsportret,
waarop zij zoo'n sprekende gelijkenis
met haar eigen beeltenis toonde.
Haar droomerijen werden wreed
verstoord, toen Octave afscheid nam.
Hij gaf haar een hand en de druk was
ferm als een belofte, maar over zijn
lippen kwamen slechts banale afscheids
woorden. Hij sprak ook niet van
terugkomen, maar dat kon zijn oorzaak
hebben in de aanwezigheid van haar
vader. Weer zag zij hem verdwijnen in
de richting van Chalons en in de krom
ming van den weg wuifde hij haar nog
eenmaal toe. Toen zij even later alleen
was drongen de tranen in haar oogen.
Hij had haar niet gekust, of zelfs maar
gesproken van terugkeeren. Haar
droom was uitgedroomd en had het
lot gedeeld van zoovele meisjesdroo-
De zomer verstreek en de bladeren
van den wijnstok begonnen te verkleu
ren. Het nog warme herfstzonnetje
koesterde en verkwikte een ouden
man, die pas hersteld was van een zware
ziekte. Het was abbé Cornet, die ook
door de vreemde bewoners van fit. Bar
be allang „mon père" werd genoemd.
De schoone herfstdag verlokte hem tot
een wandeling en steunend op zijn stok
verliet hij zijn pastorie en maakte een
rondje door het dorp.
Van den kant. van Chalons naderde
een wielrijder, die voor de herberg van
Jean Packard afstapte. Hij stapte drif
tig binnen en kwam een halve minuut
latei' weer te voorschijn. Met haastige,
veerkrachtige schreden sloeg hij den
weg naar de wijngaarden in en ver
dween t.usschen de wijnstokken. Ro
sette Packard dacht er juist aan naar
huis terug te keeren, toen zij plotseling
geritsel achter zich hoorde. Zij wendde
zich om en knipperde tegen de herfst
zon, die tusschen de bladeren gluurde.
,,Ik ben het," zei een opgewonden
stem. ,,'t Is gelukt ik word hier
meester.
Met een overmoedigen lach blikte
Octave Remi in de oogen van het
meisje. Hij sloeg een arm om haar hals
en drukte haar tegen zich aan. ,,Ik ben
teruggekomen voor jou. ik houd
van je, m'n lieveling zooveel, zooveel.
Zou je ook een klein beetje van mij kun
nen houden
„Ja, ja," fluisterde Rose met geslo
ten oogen.
„Ben je m'n vrouwtje, Rose, voor
altijd m'n eigen vrouwtje
„Ja, voor altijd.
„Hoelang houd je al van me, m'n
lieveling
„Oal zoolang. zoolang
hoelang weet ik niet.
De stem van Octave Remi klonk
hunkerend, die van het meisje droo-
mend. Zij stonden hand in hand en geen
mensclielijk oog bespiedde hen. Het
zachte ritselen der bladeren dempte het
beschroomde geluid van hun eersten
kus, hun liefkoozende dwaasheden en
teedere beloften.
„Wanneer, lieveling vroeg hij jui
chend.
„In Mei als de wijnstok bloeit.
Octave.
„Dat duurt nog zoolang," klaagde hij.
Rosette lachte en Octave stemde in
met haar lach. Hand in hand gingen
zij den heuvel af en naderden den for-
schen eik, waarvan de menschen in fit.
Barbe zeiden, dat hij al het menschelijke
sind$> liondêrd jaren had overleefd. Op
de bank onder het lommer zat een oude,
gebogen man. Hij keek op bij hun nade
ring, knipperde met zijn oogen naar
Octave en deze kwam recht op hem toe.
„Monsieur l'abbé, ik had helaas nog
niet eerder het voorrecht mij aan u
voor te stellen u was ziek. Ik ben de
eerste onderwijzer van het nieuwe St.
Barbe. Mag ik u hartelijk gelukwen-
schen met uw herstel. Mijn naam is
Octave Remi ik kom uit Parijs.
De glimlach op het gelaat van den
ouden abbé maakte plaats voor een
uitdrukking van verrassing en ernst.
„Octave Remi die naam wekt
herinneringen op," sprak hij langzaam.
„Ik heb een Octave Remi gekend en u
lijkt heel veel op hem. Hij werd invalide
in den oorlog en verbleef in Parijs.
„Mijn vader, monsieur l'abbé," viel
Octave hem in de rede. „Hij kwam uit
deze streek. Ik heb het pas vernomen
van mijn moeder mijn vader sprak
nooit over zijn jeugd. Hij is helaas ge
storven.
Het vergrijsde hoofd van abbé Cor
net boog naar den grond en zijn dorre
lippen bewogen zich in een onhoorbaar
gebed. Toen hij hen weer aankeek
glimlachte hij en knipoogde tegen Rose.
„En 1 wanneer, Octave I"
„Als de wijnstok bloeit, mon père,"
antwoordde Octave met een verlegen
lach.
„Mijn zegen, kinderen, mijn zegen,"
mompelde de abbé glimlachend.
Zij liepen verder, hand in hand, en
monsieur l'abbé staarde hen na met
benevelde oogen. Rosette, de dochter
van die andere Rosette, en Octave, de
zoon van dien anderen Octave. De kin
deren van onze dooden. Drieëntwin
tig jai u geleden bloeide voor het laatst
de wijnstok in St. Barbe. In Mei zal
hij voor het eerst opnieuw bloeien. Aan
onze dooden was de droom aan hun
kinderen de vervulling. Een vervulling
zoo schoon en vol teedere beloften, als
de droom van die andere Rosette en
Octave.
De lippen van monsieur l'abbé plooi
den zich tot een zachten glimlach.
Droom en vervulling raadselen des
levens.
bieden door hun gehalte aan
vetstoffen een betrouwbare
bescherming tegen huidaan
doeningen en voeren belangrijke
stoffen aan de huid toe, welke
voor den bouw en
de voeding ervan
dienen.
Gr. stroolbus 50 Cts.
KI. strooibus 30 Cts.
Het gebruik van
navulzakjes is goed-
kooper. Prijs 35 cent.-
DOOR DOCTOREN AANBEVOLEN
Ongetwijfeld Lohse Uralt Lavendel. Want in het
kaarslicht van den Kerstboom spreekt deze Eau de
Cologne een heel bijzondere taal. Mooi, betooverend
glanst de edele, groene flacon
De zuivere natuurlijk-frissche
geur is een vreugde voor dames
en heeren. Lohse Uralt Lavendel
is een uitgelezen Kerstgeschenk.
In cleganten zakflacon
slechts 75 cent
VERKADE-ZAANDAM
