DROOM EN VERVULLING
DE DROOM
a
DOOR MAURICE VAUBAN
De droom was oud, de vervulling jong. De
droom was sehoou en vol teedere beloften
zooals alle liefdesdroomen plegen te zijn. Zij
stonden samen tusschen de rijpende wijnstokken,
die doorbogen van den last der zware vruchten
trossen. De Julizon gluurde tusschen de bladeren en
bescheen liet gebronsde gelaat van het knapste
meisje van St. Barbe. Octave Remi stond in de
schaduw en blikte die]) en met een overmoedigen
lach in de knipperende oogen van het meisje.
„Voor altijd, Rose Voor altijd
„Ja, voor altijd.
„En hoelang al, m'n lief
„Al zoolang, zoolang - ik weet hetniet.
De stem van Octave Remi klonk hunkerend, die
van het meisje droomend. Zij stónden hand in hand
en geen menschelijk oog bespiedde hen. Het zachte
ritselen der bladeren dempte het beschroomde geluid
van hun eersten krs, hu i liefzoozende dwaasheden
eb teedere beloften.
„Wanneer, m'n lief Het klonk als een juich
kreet.
„Als de wijnstok bloeit, Octave," fluisterde het
meisje.
„Dat duurt nog zoolang. klaagde hij.
Rosette lachte en Octave lachte ook. Hand in
hand gingen zij den heuvel af, waartegen de wijn
gaarden van St. Barbe geplant liggen. Aan den voet
stond een forsche eik, waarvan de menscheu van
St. Barbe thans nog vertellen, dat hij al liet mensche-
lijke sinds honderd jaren heeft overleefd. Op de bank
onder het lommer zat een man. Hij was niet jong
meer, maar evenmin oud. Het was abbé Cornet, de
pastoor van St. Barbe. De inwoners noemden hem
„mon père," want hij beschouwde de gemeente met
haar vierhonderd zielen als één groot gezin, voor
het welzijn waarvan hij dag en nacht waakte als een
echte vader. Bii hun nadering begon hij te lachen
en knipoogde tegen Rosette.
„Wanneer, Octave i"
„Als de wijnstok bloeit, mon père," antwoordde
Octave met een verlegen lach.
„Mijn zégen, kinderen, mijn zegen.
Ze liepen verder, hand in hand. Twee jonge harten,
die voor het leven slechts één droomden te zijn.
De droom was schoon en vervuld van teedere
beloften. Maar vier dagen later brak de groote oorlog
uit, vaagde alle teere droomen weg en schiep het
mensehdom nieuwe, die een gruwelijke, bloedige
nachtmerrie waren. Octave Remi vertrok naar het
front en Rosette bleef schreiend achter. De druiven
rijpten en de bladeren dorden, en naakt en kaal
stonden de wijnstokken tegen den heuvelhelling
'geplant. De oorlogsbrand schroeide ook de velden
van St. Barbe. Het kanon donderde, de oude, dier
bare huisjes stortten ineen en de menschen vluchtten
in doodsangst naar veiliger oorden. Maar zij bleven
één en abbé Cornet was hun vader. Van het oude
St. Barbe bleef niet één steen op den anderen staan.
Alleen de oude eik bleef wonderlijk genoeg gespaard.
.Met honderden geweerkogels in gijn knoestigen
stam schéén hij alle belsche machten te w illen tarten.
Het waren vreeselijke dagen. De oorlogsbrand
woedde tegen alle verwachting voort laaide het
iaar 1914 uit en het nieuwe jaar in. De lente brak
aan. Octave Remi lag in de loopgraaf het cene
uur hopend en het andere vreezend. Op zekeren
avond werd de vrees bewaarheid. De batterijen
joegen een lielschen donder langs den hemel, die zijn
weg toekende met vurige flitsen. De dood was overal
en maaide een Moedigen oogst neer onder het
bidden en vloeken, het kermen en weeklagen van
duizenden ellendigen, wier leven verbloedde onder
on dra aglij k e smart en
SNEEUW OP DE BERGEN
Octave Remi behoorde eveneens tot de slachtoffers.
Maar hij ontsnapte aan den triomf van den dood. De
explosie van een granaat ontnam hem een been en
een voet, maar hij had liet geluk, dat hij weldra werd
gevonden en in veiligheid gebracht, in een nood-
lazaret verleende men hem de eerste hulp en twee
dagen later was hij met een gewondéntrein op weg
naar een Parijsch hospitaal. Daar hond hij opnieuw
den strijd aan met den dood. Het was een hard
nekkige kamp, maar zijn sterke constitutie bleef
overwinnaar. Langzaam begon hij te genezen van
zijn vreeselijke wonden. En naarmate de dood van
hem afliet werd zijn geest helderder en zijn gedachten
somberder.
Hij zag de ellende om zich heen het smartelijke
weerzien van mannen en vrouwen, vaak een afscheid
voor eeuwig en het bittere „geluk" van de hopeloos
invaliden, die zich hulpeloos gedroegen als een kind.
En hij dacht aan Rosette Vattier, aan haar jeugd en
aan haar schoonheid, en zag zichzelf als zoo'n
hulpeloos wrak, dat daar voor zijn oogen door de
zalen strompelde een tobber op twee krukken,
met een half idioot glimlachje van blijdschap op zijn
gelaat. Naast hem een jonge vrouw als Rosette,
welgevormd, met een veerkrachtigen tred, schoon
en levenslustig. Zijn hart brak en schreiend drukte
hij zijn gezicht in de k issens.
Het was in die degen, dat Octave Remi zijn
verloving met Rosette Vattier verbrak. Hij deed het
in onverschillige bewoordingen, die er geen twijfel
aan overlieten, of zijn hart was van haar ver
vreemd en hing aan een ander. Rosette schreide
toen zij dien wreeden. brief ontving en abbé Cornet
was verontwaardigd. Hij vroeg Octave om op
heldering en een week later zat hij met het ant
woord in een verborgen hoekje van de pastorie,
waarin hij een toevlucht had gevonden. De brief
trilde in zijn hand en hij knipperde verdacht met
zijn oogen. Die arme jongen had edel gedacht. En
misschien had hij gelijk en was liet zóó het beste
voor dé kleine Rosette.
De oorlogsvlammen hadden de velden geschroeid
en de harten der menschen. In St. Barbe waren de
wijngaarden verwoest en toen liet Mei was bloeide
Slof op pag. 12
