13
DE WEG DOOR DE SNEEUW
Foto Blau, St. Moritz.
de stem van den man, die bijna dagelijks nog in de
herinneringen aan haar meisjesdroomen weerklonk.
„Ik hoop niet dat ik ongelegen kom, al is 't laat...."
„Tracv viel zij hem verbijsterd in de rede.
Werktuiglijk strekte zij een hand uit en Tracy
Bower omvatte haar met een warmen druk. „Een
geweldige verrassing - kom binnen," hoorde hij een
moeilijke stem zeggen en zonder haar hand los te
laten trad hij de gang in.
Het was een pijnlijk weerzien. Zij zaten tegenover
elkaar aan den haard en woorden wilden bijna niet
dacht ikik hoop dat je 't me niet kwalijk neemt,"
onderbrak hij zichzelf.
„Volstrekt niet ik ben heel blij dat je gekomen
bent," 'antwoordde Marion oprecht. Zij kreeg lang
zamerhand haar uiterlijke zelfbeheersching terug
en terwijl zij thee schonk gelukte het haar een
onschuldigen conversatietoon aan te slaan. Maar
het hart bonsde haar in de keel, zóó had dit
onverwacht weerzien haar aangegrepen. „Ben je
allang met verlof vroeg zij.
„Sinds de vorige week en ik heb er reeds naar
verlangd dat het verstreken mocht
zijn," gaf hij ten antwoord. „Maar
nu niet meer."
Marion Gable begreep de ver
borgen beteekenis van dit ant woord
Het gaf haar een schok en eens
klaps werd zij bevreesd, dat hij niet
alles wist. „Hoe vind je den Kerst
boom voor Bertie?"hernam zij met
afgewenden blik. „Het is niet zoo
heel veel bijzonders, maar hij is pas
drie en een half jaar, zie je. Mooi
genoeg voor zoo'n kleinen jongen,
denk je niet
Tracy Bower keek naar den mini
atuur-Kerstboom en begon te
lachen. „Neen, niet mooi genoeg, nu
je't me vraagt. Lijkt Bertie op jou
„Een beetje," zei ze met een lach
van verlichting.
„Dan weet ik zeker, dat hij beter
verdient. Zoo'n kleine jongen zou
het geloof in het Kerstmannetje
verliezen, als hij niet naar verdienste
bedacht wordt. Maar het is nog niet
te laat en als je mij toestaat voor
iets mooiers te zorgen.
Hij strekte zijn hand uit en met
'n weerbarstigen traan in haar oog
reikte zij hem de hare. Hij omvatte
haar met een vasten druk. Hij
sprak niet uit wat hij had willen
zeggen en door welke hoop hij
hierheen gedreven was, maar die
handdruk was welsprekender dan
een vraag of een belofte.
Een uur later prijkte bet kleine
vertrek met een échten Kerstboom
en Marion Gable en Tracv Bower
vermaakten zich als kinderen, ter
wijl zij hem versierden. De geschen
ken voor Bertie lagen op tafel en
boven de deur hing een takje
mistletoe het nederige symbool
van de liefde. Daarbuiten luidde
de klok van Kilburn het Kerstfeest
in aan grooten en kleinen ver
kondigend, dat het Kerstmannetje
in aantocht was met zijn geschen
ken. Zij stonden hand in hand,
luisterden glimlachend naar die
vrome en blijde klanken en zoch
ten elkanders blik.
„Als 'n droom," bekende Marion
fluisterend. „Een nieuw geluk..
„Een levenslang," beloofde Tracy
Bower haar ernstig. „Een Kerst
geschenk voor ons beiden, liefste.
Een Victoriashilling deed de her
innering plotseling weer herleven.
Ik ontving hem aan het bloemen-
stalletje onder liet standbeeld van
Eros. Hier is hij zeg, heb je
dien armband altijd nog, dien ik
je vroeger eens ten geschenke gaf
Er hingen drie shillings aan."
..En dit is er een van," gaf zij
met trillende lippen ten antwoord.
„Ik kon er niet toe besluiten de
laatste herinnering te verkoopen.
Den armband behield ik en de
munten gaf ik vanmiddag uit. Een
wonderlijke geschiedenis, vind je
niet, Tracy?
„Als een sprookje," beaamde
Tracy Bower en over Londen be
gonnen de Kerstklokken te beieren
de boodschap van verlossing
uit donkere dagen.
komen. Hun gedachten verwijlden bij het laatste
afscheid, waarvan zij geen van beiden toen nog wis
ten, dat het een afscheid voor jaren zou worden.
„Dat is lang geleden," wist Marion eindelijk uit
te brengen. Zij was nog bleeker dan anders en de
zorgelijke trek op haar gelaat onthulde hem veel van
wat haar lippen hem nooit zouden hebben (lurven
bekennen.
„Ja, lang geleden," beaamde hij. „Ik wist niets
van die ongelukkige geschiedenis. Vanavond hoorde
ik er pas van. Ik voelde me erg eenzaam en toen
