I
„Sis-i", de latere keizerin
vanOostenrijk, op 16-jarigen
leeftijd en recMs haar gemaal,
keizer Frans J ozef I, naar 'n
jeugdportret van Amerling.
reizen, maar zij nam de
mee, omdat zij ze niet kon
«Al missen. Zij ging heelemaai
Het was op een heeten
-„G %^Sk Gustaaf en zijn meester
Ka ij Jw wederom te zamen op de
r -f 9 1 rieten reismand zaten,
jS - V-terwijl hertogin Ludovika
HF x jm S met het slot worstelde. Ter-
vjf wijl zij hei weerspannige
AG. '■JÊL^ST mechanisme verwenschte,
merkten de beide mannen
„Nee, in Isclil. Sophie
en de hofhouding bren-
zijn meesteres gewoonlijk er op aandrong, dat de gen hun vacantie in de keizerlijke villa door.
hertog van het paard zou stijgenom onmiddel- Men sprak steeds met eenige zalving over Sophie,
lijk op haar koffer te gaan zitten. daar zij een aartshertogin van het huis Habsburg
Tot eer van den hertog
dient te worden gezegd, Hertogin Elisabeth te paard op den achtergrond het kasteel Possenhofen,
dat hij de situatie bijna
onmiddellijk begreep. Op
de reismand gaan zitten f
Zeker. Hertog Max was
voorkomend genoeg. Na
een knikje in de richting
van Gustaaf, waarmee hij
te kennen gaf, dat ook
diens gewicht welkom zou
zijn, lieten meester en
knecht zich op het kraken
de eolli neer. Van onder
zijn wimpers keek de her
tog zijn vrouw met lichten
spot aan. Arme Ludovika,
scheen hij te denken (hij
veranderde, haar koelen,
klassieken naam dikwijls in
het Fransche Louisa), zij
was excentriek, maar ze
kon liet niet helpen. Zij was
nu eenmaal een Wittels-
bach, en daar was een
steekje aan los. Hijzelf was
ook een Wittelsbach. Lu
dovika en hij waren neef
en nicht. Gustaaf, de
knecht, zou deze gedachten
van zijn meester lang en
breed hebben kunnen uit
spinnen, want hij kende
de geschiedenis van het
huis Wittelsbach door en
door, tot in de meest
intieme bijzonderheden.
De hertog en de hertogin
waren reeds als kinderen
door hun ouders verloofd
en het huwelijk was op
zoo'n jeugdigen leeftijd ge
sloten, dat zij er geen van
beiden aan hadden gedacht
zich ertegen te verzetten.
Thans hadden zij zelf
acht kinderen (een negen
de stierf bij de geboorte)
en de hertog, die zelden
thuis was, had zich nooit
heelemaai aan zijn vader
schap kunnen wennen.
Met de hertogin was dat
anders. Ook zij hield van
was en de moeder van Frans Jozef, den jongen
keizer van Oostenrijk. Evenals men in haar tegen
woordigheid op de teenen liep, om haar keizerlijke
ooren niet met ongewenscht
waar zij geboren werd. lawaai te beleedigen.
Nu doorzag Gustaaf op
eens de situatie. Het plan,
dat de hertogin thans blijk
baar wilde gaan uitvoeren,
was O]) zijn minst vijf jaar
oud. Het betrof Helene,
de oudste dochter van den
hertog, Nené, zooals zij
in de wandeling genoemd
werd, die onlangs den meer
dan huwbaren leeftijd van
negentien jaar bereikt
had. De laatste jaren had
Ludovika, zeer tot. haar
verdriet, Nené zien op
groeien tot een lang en
schraal meisje met scherpe
trekken, dat allerminst een
schoonheid kon worden ge-
"noemd. In een gezin met
acht kinderen, waaronder
vijf van 't soort, dat een
echtgenoot noodig heeft,
was zulk een ontdekking
allesbehalve aangenaam.
Maar het moederlijk over
leg had reeds lang geleden
besloten het lot een handje
te helpen. Ludovika had op
haar eigen, scherpzinnige
en ietwat ouderwetsclie
manier voor haar dochter
reclame gemaakt. Al sinds
vele jaren vloeiden zoowel
haar conversatie als haar
brieven over van opmer
kingen omtrent de kin
derliefde en volgzaamheid
van haar leelijke kleine
eendje. De aanhoudster
wint en na verloop van
tijd had aartshertogin
Sophie uit Weenen, zelf
moeder van vier knappe
opgroeiende zonen, haar
verzocht dit toonbeeld van
vrouwelijke deugden eens
aan haar voor te stellen.
Dat was te Innsbruck
gedurende de revolution -
naire lente van 1848 ge
schied en Nené, nauwelijks
