HIJ LEEK EEN DWAAS....
EEN ROMAN VAN AG NES LOUISE PROVOST
ELFDE HOOFDSTUK
TWAALFDE HOOFDSTUK
De familie Van Dering scheen bijzonder op
lettend te zijn geweest dien morgen. Jack
kwam althans bij zijn zuster met een vraag aan.
..Zeg, wat is er met Pink en Dick Bradsliaw t"
„Hoe bedoel je Niets. Ze kunnen uitstekend
met elkaar overweg."
..Jawel, maar toen Pink pas binnenkwam keken
ze elkaar zoo aan. Ze vechten toch niet om je
schoone hand', wel
..Doe niet zoo gek. Dick is totaal weg van Jessamv
Landon. Pink heeft natuurlijk over Dick liooren
praten liij zal nieuwsgierig geweest zijn."
..Dat zou kunnen. maar
inj keek verbazend raar.
VIERDE In zijn vermoeden van 11a-
1 VERVOLG I ijver had Jack zich blijkbaar
f 5 vergist. Dick en Pinckney Gaines
o-vv^ww.^awwww-0 wer(jen ap[lans ,jen volgenden
dag samen in de stad gezien, en zij leken de beste
vrienden van de wereld.
Pr was iets buitengewoons gebeurd. Oliver had
zijn gastheer uitgenoodigd tot een lunch, toen zij
beiden naar stad gingen. Hij had een kalm, maar
bijzonder goed restaurant gekozen, waar alleen
fijnproevers kwamen, die niet naar prijzen keken,
maar graag in rust aten.
Misschien was het een gevoel van verplichting
tegenover Dick, dat Oliver bewoog, met zorg een
bijna volmaakt menu uit te kiezen maar Oliver was
ook zelf een fijnproever. Hij kon goed praten ook.
licht schertsend en allerlei onderwerpen en personen
aanroerend. Hij deed zijn best dien dag, en van den
anderen kant der zaal zat een zwaargebouwde man
met groote bruine oogen ongemerkt naar het tweetal
te kijken.
Zij waren aan de koffie, toen die man zijn stoel
achteruit schoof.
„Er gaat een heel aardige operette in de Apollo,"
zei Oliver. „Als we daar o hemel, daar heb je
dien Jordan hij komt hierheen
De toon van geërgerde verveling was goed
getroffen. De groote man met de bruine oogen kwam
niet alleen naar hun tafel toe, hij bleef daar staan.
„Hé, Ennis. Hoe gaat 't t Ik heb je in geen eeuwen
gezien. Ik stoor toch niet
Oliver was beleefd. „O nee, volstrekt niet. Eh.
meneer Jordan, meneer Bradsliaw. Wil je geen stoel
nemen, Jordan
„Aangenaam, meneer Bradshaw. Ja, goed, ik zit
al zoo lang alleen." Hij wenkte een kellner. „Dan
neem ik nog een kopje koffie."
Het was een makkelijk middel om Oliver en zijn
gast te laten wachten, tot de koffie gebracht en
gebruikt was. Oliver's gezicht vertrok even hij
vond Jordan in 't publiek nogal vermoeiend, maar
wisselde een snellen blik met hem.
„Ik wou je opbellen," ging Jordan voort, zich naar
Oliver wendend, „maar ik kon je niet te pakken
krijgen. Heb je nog eens gedacht over die bosschen
Ik heb vanmorgen een brief van Harvey gehad. Ik
geloof, dat hij bijdraait."
„Je schijnt geen kranten te lezen." Oliver trok
veelzeggend zijn schouders op. „Dank je voor 't
compliment* maar voor zaken van een half millioen
kom ik niet in aanmerking."
„Een half millioen P' antwoordde Jordan goed
moedig. ,,'t Kost vierhonderddertigduizend, en dan
heb je 't goedkoop. Je had er een paar maanden
geleden zoo'n zin in Ik mocht niet slapen, voor ik
er optie op had."
Oliver leek een ietsje verlegen. „Ja, toen was ik
iets te wachten. 't Spijt me, maar ik moet er van
afzien. Voorgoed. Die optie kan ook voor een ander
dienen. Je zult er heusch niet mee hoeven leuren."
„O nee, integendeelU neemt toch niet kwalijk,
dat we even over zaken praten, meneer Bradshaw t"
Hij wendde zich joviaal naar Oliver's gast. Dick
zat een sigaret op te steken, met aandacht, scheen
het, zich met tact buiten een gesprek houdend, dat
over geldzaken van anderen ging, en over Oliver's
teleurgestelde verwachtingen. Even keek hij op
KORTE INHOUD VAN 'T VOORAFGAANDE:
De millionnair Nicolaas Varick roeit s'n einde nade
ren. Verscheidene hebzuchtige familieleden zijn op
Variok's buiten Lynnewood samengekomen, om z'n
dood af Ie wachten. Dick Bradshaw, een jongeman,
wordt door Varick uit het buitenland aan z'n doodsbed
ontboden. De oude heer vertelt hem, dat hij vroeger op
z'n moeder verliefd geweest was., doch dat door zekere
lasterpraatjes van een huwelijk nooit iets gekomen is.
Kort na dit onderhoud sterft Varick. Dick Bradshaw
is universeel erfgenaam. Hij krijgt onmiddellijk een
m illioen dollars en wordt eigenaar van alle bezittingen
op voorwaarde, dat hij een jaar na den overlijdensdag
van Varick geheel vrij van schulden is. De hebzuchtige
familieleden erven totaal niets. Alleen wanneer Dick
aan de genoemde voorwaarde niet kan voldoen, worden
Varick's bezittingen aan hen toegewezen. Jessamy
Landon, Va rick's secretaresse, blijft, volgens het testa
ment, voorloopig in dienst voor het samenstellen van
een catalogus. Dick is bij de eerste ontmoeting reeds
op het charmante meisje verliefd geworden. Claire
Varick, een der onterfde familieleden, heeft op aan
dringen van haar zoon Nicky en haar dochter Leila
aan Dirk Bradshaw gevraagd voorloopig op Lynne
wood te mogen blijven logeeren. Een cheque van
40.000 dollars, zoogenaamd voor het aflossen van een
hypotheek, heeft ze hem met een traan en een senti
menteel verhaaltje afgebedeld. Oliver Ennis, een even
eens onterfd familielid van Varick. smeedt een plan,
om in samenwerking met Stacy Jordan een waarde
loos stuk boschgrond voor een hoogen prijs aan Dick
Bradshaw te verknopen. Dick bezoekt te samen met
Jessamy de fam ilie Van Dering, waar hij een kennis
ran Oliver, Pink Gaines geheeten. ontmoet.
naar Jordan, toen ging zijn blik naar zijn aansteker.
„O nee, heelemaal niet," zei hij beleefd. „Ik vind
't wel interessant.. Doet u in hout 1"
„Ik ben makelaar," zei Jordan laehend. „Ik ben
niet rijk genoeg, om een berghelling vol boscli te
bezitten. De zaak ligt eigenlijk heelemaal buiten
mijn lijn, maar ik heb den eigenaar gekend vroeger,
en ik ben er een keer geweest. Nu heb ik er optie op,
zooals u misschien gehoord hebt. 't Is een heel mooie
zaak, voor mij ook. Ik krijg natuurlijk mijn com
missie, anders deed ik er geen moeite voor. Ik ben
vóór alles zakenman."
Zoo open en eerlijk had geen mensch kunnen
praten als Jordan.
„Natuurlijk. Bosschen, zei u 1"
„De mooiste van 't land." Jordan nam haastig een
slok koffie, duwde zijn kopje weg en boog zich voor
over, zijn opmerkingen met korte, snelle bewegingen
onderstrepend. „Ik heb die terreinen 'n jaar of drie
vier geleden gezien, en 't was werkelijk een prachtig
gezicht. Hoog hout en jonge aanplanting er onder,
een lieelen bergkant vol. En een stuk dal, water
kracht voor een zaagmolen, en een rivier, die zeven
maanden van 't jaar bevaarbaar is."
Jordan was op dreef. Hij haalde cijfers en statistie
ken aan, sprak over boomsoorten en houtprijzen, en
over een lorkenbosch in Minnesota, dat achttien
honderd dollar per hectare waard was.
Dick luisterde aandachtig. Ook Oliver luisterde,
koel en wat verstrooid, alsof de zaak hem niet meer
aanging, maar nu en dan keek hij snel naar Diek of
naar Jordan, die uitstekend zijn woord deed.
,,'t Is een pracht van een streek," eindigde Jordan.
„U had eens moeten zien, dien ochtend dat ik vertrok.
We hadden aan den rand van de vallei gekampeerd
en toen 't licht werd, wees de gids mij den weg.
Rechte, forsche stammen, zoover het oog maar zien
kon, met den eersten zonneschijn in de toppen,
't Was begin October, de lucht was koel en 't water
koud, en je had een honger om den bast van de
boomen te eten. En dan die geur van spek en koffie,
die tot je kwam, eerst een vleugje en dan sterker.
Ik heb na dien tijd nooit meer zooiets heerlijks
geproefd."
Hij zweeg met een diepen zucht van herdenken.
Niemand zou vermoed hebben, dat Jordan's laatste
ochtend op dien berg verre van idyllisch was geweest:
hij had moeten vluchten en schuilen, want hij was
een indringer, een belager. Hij had geknoeid en
gekuipt om dat terrein in zijn bezit te krijgen, en
eindelijk had hij het voor een prijsje gekocht van
degenen, die het geërfd hadden, kleine winkeliers in
een stadje, drieduizend mijl ver weg, al blij, dat zij
geld zagen, en de werkelijke waarde van bun bezit
niet vermoedend. De boschbrand was een erge tegen
slag voor hem geweest, maar nu werd de fortuin hem
weer gunstig.
Dick keek Oliver aan.
,,'t Klinkt aanlokkelijk, maar zoo'n leven zou eer
iets voor mij zijn dan voor jou, Oliver."
„Ik dacht om dollars, niet om natuurschoon," zei
Oliver onverschillig. „Ik hoopte 't met winst weer te
verkoopen. Maar ik hoef er niet meer over te denken,"
vervolgde hij schouderophalend. „Je wordt intus-
Kchen bedankt. Jordan."
,,'t. Is jammer," zei Jordan. „Ik was net bezig, nog
iets van den prijs af te knibbelen. Is 't niets voor u,
meneer Bradshaw Waarom gaat u niet in den
houthandel Er is goud aan te verdienen."
Jordan nam een sigaar en knipte er langzaam de
punt af. Er zijn momenten, dat zelfs een geoefend
leugenaar liet beter vindt, zijn medemensch niet in
de oogen te kijken.
„Harvey zou nooit over verkoopen gedacht
hebben, als er niet iets anders achter zat. De oude
geschiedenis een vrouw. Gevochten met een
medeminnaar, en een beetje vlug met zijn revolver
geweest. Nu kan hij er niet meer komen, of bij krijgt
den sheriff achter zich agn. Hij had natuurlijk niet
moeten vluchten, maar ja 't is gebeurd. Hij is
niet eens hier in 't land op 't oogenblik. En daardoor
ligt er nu een der mooiste zaken in 't. noordwesten
stil Enfin, als u eens langs mijn kantoor wilt
komen, zal ik u wat foto's laten zien, meneer
Bradshaw. Of ik kom er mee bij u, als u 't liever
liebt."
Oliver fronste licht. Die indringerigheid van Jordan
Hij had liever niet, dat de man op Lyrmewood
kwam. Liep te veel in de gaten.
Maar de luchtige gastvrijheid, waarvan de Varicks
profiteerden, baande Jordan den weg.
„Zooals u verkiest. Als u op Lynnewood wilt
komen, hoor ik wel. wanneer 't u convenieert. Als
't laat op den dag is, kunt u blijven overnachten
ook."
„Dank u, heel graag." Jordan keek opgetogen, en
Oliver ergerde zich. Hun slachtoffer sprak verder.
„Ik zeg natuurlijk niet, dat ik een mogelijke
kooper hen. Ik vind 't interessant, en 't soort leven
zou me wel lijken, maar 't is een massa geld, om
in één belegging te steken."
„Zeer zeker," gaf Jordan grif toe. „U blijft natuur
lijk geheel vrij. Misschien valt de prijs nog mee
ik ben met Harvey aan 't dingen, en hij schijnt geld
noodig te hebben. Hij dwaalt over de wereld rond
en weet met. zichzelf geen raad zit op 't oogen
blik in Hongkong nota bene Enfin, u ziet maar. Ik
mag zeker wel op uw discretie rekenen Er zit een
justitie-kwestie aan vast, en ik gun Harvey geen
kwaad, al heeft liij zich vergaloppeerd."
„Ik zal er natuurlijk met niemand over spreken,"
beloofde Dick.
Oliver en Jordan wisselden blikken. De eerste stap
was gezet en 't was verbazend makkelijk gegaan.
In Augustus stond Lynnewood practiscli leeg. Het
gehuurde jacht moest gerepareerd worden en
kwam pas later in de maand gereed. Claire had het
vrij kalm opgenomen, maar Leila was er boos om
geweest, en Diek had welwillend een verblijf te
Narragansett voorgesteld en hen daar in liet beste
hotel ondergebraebt. Dit was een leventje naar
den zin der Varicks de vrede was hersteld.
Minder aangenaam was liet, dat de gastheer
reeds na de eerste week een haastig afscheid had
genomen en ergens in de wildernissen van Canada
was gaan zitten nu beschouwde Leila den heelen
opzet als een truc, om hen kwijt te raken. Maar
hij had geregeld hun rekeningen betaald en nu en
dan een vroolijk briefje geschreven, en aan 't einde
der maand kwam hij terug, bruin, opgewekt en stevig.
Oliver was op Lynnewood gebleven en had er
zieb heel prettig gevoeld, ondanks de inkrimping
