die apart zouden koffiedrinken, vergeten, mogelijk ook heeft het kamerarrest de levendige Sisi zóó ongedurig gemaakt, dat zij met Rodi begon te kib belen. In ieder geval werd tijdens het plechtige maal, door de hertogin zoo gelukkig geleid, opeens eeri ontstellend luid gerucht uit den aangrenzenden salon vernomen. Een halve minuut later vloog de deur open en Sisi stormde naar binnen. Haar oogen fonkelden van drift, maar toen ze de hooge gasten zag, bleef het beklag over de een of andere ondraag lijke onrechtvaardigheid, aan haar begaan, in haar keel steken. Het gezicht van dit faniilieoonolave, dat men voor haar verborgen had gehouden, ont nuchterde haar en tegelijkertijd doorzag zij ineens, wat hier eigenlijk gebeurde, waarom Nené haar wenk brauwen fronste en moeder en tante Sophie haar zoo boos aankeken. Nu begreep zij het heele mysterie van de reis naar Ischl. Natuurlijk, Nené werd uitge huwelijkt en daar hadden jongere zusjes niets mee noodig. Hoogrood yan schaamte en bittere ver nedering wilde zij vluchten. Maar de jonge keizer had haar gezien. Hij was opgesprongen en keek nog steeds naar dat tempera mentvolle, frissche meisje. Misschien herinnerde hij zich op dat oogenblik vaag de tienjarige Elisa beth, die hij eens te Innsbruck ontmoet had ofschoon hij in dien tijd - vlak voor de opwinding van zijn kroning niet de minste aandacht, aan Beiersche nichtjes had geschonken. Maar wat was dit een gracieus meisje, en hoe knap was ze ge worden „Sisi...." zei hij haastig en hij deed een stap naar haar toe- Maar zij was boos op hem, omdat hij haar ver nedering nog langer wilde doen duren. Al was hij dan de keizer, zij gaf hein geen antwoord. Op het oogenblik echter, dat Elisabeth wilde wegloopen, stond de hertogin op om de zaak ter hand te nemen, want hier ging het 0111 de reputatie van de familie. Zij liet Sisi haar verontschuldigingen aanbieden en daarna met een keurige buiging de gasten begroeten en gaf zelf een luchtige wending aan het geval met de opmerking ..Het schijnt, dat er een enfant terrible in huis is Frans .lozef en zijn vader lachten vroolijk en waren vol meegevoel met Elisabeth en haar verdriet. Aartshertogin Sophie echter scheen niets grappigs in de situatie te kunnen vinden. Een oogenblik later was het intermezzo schijnbaar vergeten. Ludo- vika had Sisi weer Weggestuurd en de lunch werd voortgezet in een ietwat pijnlijke stilte. Toen de fruitschaal was rondgegaan voor het dessert, kwam de keizer op zijn jonge nichtje terug. „Natuurlijk," zoo kondigde hij op beslisten toon aan, „moeten we elkaar vanavond op de receptie weer ontmoeten. Allemaal, Sisi ook." „Natuurlijk, Sisi ook," viel aartshertog Frans Karei zijn zoon bij. Ludovika knikte kort. Zij hield zich achter haar servet ver scholen 0111 den doordringenden blik van haar zuster te ontwijken. Daar er verder geen stof voor conversatie was, ging het hooge bezoek naar huis. I)e banden van haar kapothoed stevig onder haar energieke kin gebonden, schreed Sopliie voorop naar beneden. Zij stapte in liet gereedstaande rijtuig en stak haar parasol op. Het was een warme Augustusdag. Toch had Ludovika den indruk, dat Sophie's hooge kleur niet geheel het gevolg was van de hitte. 's Avonds zag de keizerin-moeder erg bleek. Ludovika en haar beide dochters werden in de portalen van de keizerlijke villa hoogst koel en vormelijk ontvangen. De zalen, waarin de receptie plaats vond, waren ruim en weidsch, het aantal genoodigden op deze soiree naar verhouding groot. Behalve de koningin van Pruisen, de prins van Hessen en graaf Grüune, een kamer heer van Frans Jozef, waren er vele adellijke officieren en danies uit hofkringen, terwijl aartsher togin Sophie koel en bedachtzaam, het geheel met de uitdrukking van een ervaren opperbevelheb ster overzag. Omdat Sisi niet veel keus van japonnetjes had en Ludovika toch zoo goed mogelijk met haar voor den dag wilde komen, had liet aankleeden wat langer geduurd dan gewoonlijk en waren de gasten uit Beieren wat laat. Frans Jozef had al vol spanning naar hen uitgezien en 1111 zij eindelijk binnenkwamen, ging hij haastig naar hen toe. Het deed Nené plezier om te zien, hoe geanimeerd de keizer was, die zich vanmorgen nog zoo lusteloos getoond had. Nené was niet de eenige, die dat opmerkte. Ook Karei, de jongere broer van Frans Jozef, zag het, maar hij zag nog méér dan Nené. Met het fijne instinct van de liefde had hij dadelijk ontdekt, wie Franzi's aandacht gohl. Karei had Sisi sedert hun beider kinderjaren uil de verte aanbeden. Behalve vele vurige brieven had hij liet idool van zijn jongens hart ook geschenken gestuurd. Kort 11a elkaar had Sisi van hem ontvangen een lief ringetje, dat hij van zijn zakgeld had gekocht, een gedroogde roos, verschillende doode vlinders, prachtig opgeprikt op karton, een doos marsepein, een horloge met een Aartshertog Frans Jozef met z'n heide broertjes Mas en Karet Lodeu-ijk. in de prachtige tuinen van het keizerlijke slot ftihönhrwnn. Door deze tuinen zon Elisabeth later raak urenlang te paard ronddraven. Naast de beroemde spiegelzaal en de Ilaniillonzaal is ook de Napoleonzaal run Schönhruun wereldbekend. Een hoekje ran de oostzijde der zaal. met 't portret ran Frans ra 11 Lotharingen, geschilderddoor A. r. Moron in 1772. langen ketting en een bus kleverige drop. Sisi had deze liefdesbewijzen met vluchtige dankbaarheid aanvaard op haai' gebloemd postpapier schreef zij hem beleefde briefjes terug, waarin zij haar jeugdigen aanbidder vertelde over het leven te Possenhofen (Possi, zooals de kinderen en ook de volwassenen liet onder elkaar noemden). Ook zij had liem een ring gestuurd, het wa-s er een, dien zij op een fancy-fair had opgeheiigeld. Toch was dit koperen ringetje met den glazen robijn een toevallig geschenk geweest, haar brieven bewezen dat duidelijk genoeg. In al haar antwoorden op zijn brieven stond nooit eenige aan moediging te lezen. Toch had Karei ze bewaard. Eik- briefje van Sisi scheen liem een kostbaarheid toe.... Ook nu was Karei zijn jeugdliefde niet vergeten, zoodat hij keek met de oogen van jaloezie. Want wat was er aan Nené, dat Franzi zoo vurig en attent zou kunnen maken Om Nené was het hem zeker niet te doen. Overigens vond Karei, dat zijn oudste broer er fatterig uitzag in die uniform van wit en goud, met den engen rooden gordel en de nauwe broekspijpen. Met zoo'11 uniform zou liet voor hem, Karei, geen kunststuk zijn om zelfs de meest stugge beauté te betooveren. Maar daar moest je nu keizer voor zijn, om een generaalsuniform te mogen aan trekken, eer je zelfs maar een mannelijke gestalte hadandere stervelingen kregen die prachtige plunje pas, wanneer ze oud waren en een buikje hadden op de plaats, waar de sjerp hoorde te zitten. Aartshertog Karei keek ontmoedigd naar zijn eigen uniform van luitenant der cadetten. I11 den loop van den avond verergerde die moedeloosheid nog. Wel had hij bij liet bestudeeren der plaatskaarten een ontdekking gedaan, die hem voor een poosje troostte, namelijk, dat aartshertogin Sopliie met wijze voorzorg Sisi zoo ver mogelijk uit de buurt van den keizer had gezet, heelemaal aan liet andere eind van de tafel, waar de jeugd bijeen zatdat was hijzelf, zijn jongere broer Lodewijk, de prins van Hessen en Sisi. Aartshertog Karei beschikte overeen brutaal en soms wat overdreven zelfvertrouwen. Noch de jongeman uit Hessen, noch Lodewijk zouden hem bij Sisi in den weg staan die twee aten graag veel en hielden zich zeker enkel met het menu bezig. Op die manier zou hij Sisi heelemaal voor zichzelf hebben. Maar toen gebeurde liet verschrikkelijke. Direct hij het begin van het champagne-souper toastte

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1937 | | pagina 13