VIERDE HOOFDSTUK
V.-tual
gedrag van den keizer tegenover None te verklaren
.Maar toegegeven, dat liet onheil was geschiedwat
kon zij dan het beste doen De familie uit Beieren
naar huis sturen was onbillijk, want per slot van reke
ning had zij zelf een schoondochter uit het huis
Wittelsbaeh gewenscht. In dat opzicht maakte het
geen verschil, of Nené dan wel Sisi de uitverkorene
zou zijn. Natuurlijk was Sisi te jong zij zou streng
moeten worden aangepakt om zich tot eon redelijk
volwassen mènsch te ontwikkelen. Een gemakkelijke
taak zou dat niet zijn, want het meisje had, zoo te
zien, een sterk karakter. .Maar Sophie had nog nim
mer een plicht verzaakt, zij het een aangename of
een onaangename. Het zou zelfs prettig zijn dit kind,
dat een koninklijken wil had durven doorkruisen,
onder handen te nemen
De aartshertogin zond een boodschapper naar het
hotel om Ludovika te instrueeren over het bal van
den volgenden avond. Prinses Elisabeth, op wie
officieel eigenlijk niet gerekend was, moest in haar
beste jurk verschijnen en ten dans worden voor
bereid. De boodschap behelsde niet meer dan dat,
maar voor de hertogin was het genoeg. Wat kon het
anders beteekenen, dan dat ten minste één van haar
dochters 'n goede kans maakte op een vorstelijk
huwelijk Ludovika vatte weer moed en zij werd
hierin versterkt, toen in den namiddag een groep
Tirolers uit de bergen onder het balkon van de
Beiersche gasten een serenade bracht.
Maar dat loste het probleem van Sisi's garderobe
niet op Ondanks tante Sophie's nauwkeurige
aanwijzing had zij geen baljaponnetje. De jurk van
perzikkleurige voile, waarin Sisi den vorigen avond
was verschenen, was de beste japon, die zij bij zich
had. Zooals dat in de meeste burgerlijke families het
geval was, voorzag het budget der Wittelsbaehs
slechts in opschik voor de dochter, die liet eerst aan
den man moest worden gebracht. De anderen moes
ten hun beurt maar afwachten.
De huwbare Nené zwom letterlijk in elegantie
Zij had een wit-satijnen baljapon, glacé handschoe
nen, die tot over den elleboog reikten, dansschoentjes
van zilverleer en een reusachtigen waaier van struis-
veeren. Maar helaas kon, behalve de waaier, misschien
niets van dat alles door Sisi'in gebruik worden ge
nomen, daar zij 'n heel ander figuur had dan haar
lange, magere zuster. De winkels van het dorpje
Ischl konden geen redding brengen. Het eenige dat
men er kon krijgen, waren de „Dirndlkleidêr", die
de bewoners zelf weefden en door de sclioonen van
de streek werden gedragen.
Het was dus onvermijdelijk, dat Sisi op den avond
van het groote bal de keizerlijke villa zou betreden
in 't zelfde jurkje als tijdens de soirée. Alleen haar
gulden haren waren ditmaal met de grootste zorg
opgemaakt. Op het laatste oogenbiik had Fraulein
Rodi een brillanten haarspeld opgediept. Hiermee
werden de golven vaii 't koperkleurige haar in een
wrong achter op het hoofd bijeengehouden en zij
vielen vandaar in een rijke en zware massa over de
schouders. Ofschoon Sisi haar nieuwe positie begon te
begrijpen, was zij maar weinig ingenomen met deze
verandering van haar lot. De onstuimigheid van den
keizer beangstigde haar. Bovendien intimideerden
liaar de blikken, die zij op zich gericht voelde. Haar
eerlijk gemoed legde die uit als '11 soort berisping,
want stal zij niet-— en zonder het te kunnen helpen
de toekomst van haar zuster Arme Nené. Dit
maal zat zij aan het andere eind van de tafel bij. de
jongelui, waar Sisi behoorde te zitten. Wat zag Nené
er vreemd uit met haar mooie satijnen japon en het
kroontje op haar hoofd en terwijl zij zich er nog
steeds over verwonderde, hoe alles zoo zonderling
geloopen was. En wat sprak ze hard vanavond
Men hoorde haar schrille stem van het eene eind der
tafel tot het andere klinken. Nené, die anders zoo
rustig was, lachte en sprak aan één stuk door - het
was zeker 0111 te toonen, dat liet haar allemaal niets
kon schelen. En Sisi, van nature zoo luidruchtig en
spraakzaam, liet zich nauwelijks hooren.
Aan Sisi's linkerhand zat de keizer. Hij gedroeg
zich lief en voorkomend tegenover haar, zonder zijn
onderdrukte gevoelens te kunnen verbergen. Sisi
vond hem alleraardigst Zij had nog nooit iemand
ontmoet, die zoo mooi was. Zij voelde langzaam trots
in zich opkomen, omdat hij haar op deze wijze had
uitverkozen
Toen later het bal begon, fluisterde Frans Jozef
even met zijn adjudant. Hij wilde Sisi zien dansen 0111
te weten, of zij reeds eenige balzaalervaring bezat,
zoodat de eer van 's keizers dame te zijn geen be
proeving voor haar zou worden. De adjudant begreep
(Vevvolfi op blz. 3©>
Nog een foto ran de Napoleonzaal in Schónbrunn. In deze lamer
stierf in 1832 de zoon van Napoleonde hertog ran Reichstadt.
iemand op zijne majesteit. Eenieder hief zijn glas
op en alle oogen richtten zich op dengene, wien de
toast gold. Ook Sisi keek, terwijl zij dronk, over den
rand van haar bokaal den keizer aan. Zij deed dat
alleen, omdat het zoo hoorde, daar was Karei van
overtuigd. Maar de keizer keek niet naar de andere
gasten, hij keek ook niet naar Nené, die naast hem
stond, maar naar SisiOok daarna bleef hij telkens
naar haar kijken. Natuurlijk begon het, jonge meisje
dat te bemerken. Het maakte haar zenuwachtig en
hulpeloos wendde zij zich tot Karei. Deze troostte
haar ditmaal niet, zij las enkel woede en pijn in zijn
oogen.
De jonge prins van Hessen maakte de zaak nog
wat erger. Opeens hield hij op met kauwen en keek
verwonderd naar Sisi's bord. „Ach," zei hij toen,
zoo luid, dat alle gasten het verstaan konden, „zijn
we soms ih de vasten En toen er niemand ant
woordde, ging hij verder „Tot nu heeft Sisi nog
niets anders dan soep en sla gegeten
Op deze opmerking volgde een algemeen gelach
en de spanning was gebroken. Aartshertogin Sophie
vond het echter het veiligst de koffie voor de dames
in den salon te laten brengen, terwijl de heeren in de
bibliotheek hun sigaar konden rooken.
Beneden in het groote trappenhuis stond aarts
hertogin Sophie in kaarsrechte houding om haar
gasten den weg te wijzen. Toen de verliefde Karei
haar passeerde, greep hij haar arm.
„Franzi vindt Sisi veel aardiger dan Nené," zei
hij. „En u zult zien, dat hij Sisi kiest
„Nonsens," antwoordde de aartshertogin.
„Moeder, u zult het zien
Karei was absoluut zeker van hetgeen hij beweerde.
Het wondde hem diep. Zwelgend in zijn verdriet
herhaalde hij zijn voorspelling. Maar Sophie wilde,
mócht niet toegeven, dat het waar was. Toch hadden
haar eigen oogen alles gezien.
„Ze is nog maar een nest," stelde de aartsherto
gin zichzelf gerust.
Deze gedachte hielp haar, vele uren later, 111 te
slapen. Zij zou niet dulden, dat een bakvisch de
dynastische plannen doorkruiste Sophie had voor
heetere vuren gestaan. Zij had pas afgerekend met
de jonge baronesse Linden in Weenen, toen die
knappe feeks haar zoon Maximiliaan aan den haak
sloeg. Zou het dan niet veel gemakkelijker zijn haar
eigen nichtje de baas te worden t
Den volgenden morgen bleek de zaak er toch niet
zoo eenvoudig uit te zien. De aartshertogin had zich
juist gewasschen, toen er krachtig op de deur ge
klopt werd.
Frans Jozef kwam binnen. Hij kwam wat napraten
over de soirée. Het was, vond hij,
een alleraardigste soirée geweest.
Sophie gaf hem daarin gelijk.
„Zeg, moeder," zei de keizer
vervolgens onverwachts, „Sisi is
een schat."
Sophie trok haar wenkbrauwen
op. I11 overdreven verrassing. „Vind
je dat i 't Is nog maar een kind
„Nu ja, maar.
De, jonge keizer sloof zijn oogen
en zocht naar woorden. Toen hij
weer sprak, kreeg zijn moeder
een schok.
„Ze is verrukkelijk," zei hij
krachtig, „ik wil Sisi hebben."
Dit, scheen toch wel wat bruusk.
De strenge aartshertogin was een
dergelijke openhartigheid van haar
zoons niet gewoon. Zij had hen
volgens de opvattingen van haar
tijd geleerd persoonlijke meeningen
te onderdrukken en liever te luiste
ren naar den raad van een oudere
en wijzere generatie. Wat, mankeer
de Franzi 1 Hij scheen zich van
die wijsheid der oudere generatie
niets meer aan te trekken
Zij stond op 't punt hem eens
scherp de waarheid te zeggen, toen
zij er opeens aan dacht, dat het,
morgen zijn verjaardag was. Drie
entwintig zou hij worden. Vijf jaar
stond hij reeds als keizer-koning
aan het hoofd van de Oostenrijkscli-
Hongaarsche monarchie. Zij moest
in aanmerking nemen, dat hij de
hoogste instantie was en haar ge
makkelijk heelemaal opzij kou zet
ten. Het was beter hem voorzichtig
aan te pakken en zijn vertrouwen
niet te verliezen. „Eile mit Weile, haast u lang
zaam," citeerde zij een van haai' liefste spreek
woorden. „Je kent Sisi nauwelijks. Bovendien is
er heelemaal geen reden om je te haasten."
Frans Jozef echter was van meening, dat er juist
veel haast bij was. Morgen op het bal ter eere van zijn
verjaardag moest Sisi zijn dame zijn bij den cotillon,
en hij wilde haar ook naast zich aan tafel hebben.
De aartshertogin kon zich .slechts met, moeite
langer beheerschen. Sisi als dame te kiezen voor den
cotillon beteekende zooveel als een verloving.
Ieder, die ooit een hofbal had meegemaakt, wist,
dat. Er zou van alles gefluisterd worden, vooral als
bekend werd, dat het oorspronkelijke huwelijksplan
in het, water was gevallen Sophie luchtte, haar ge
moed in scherpe verwijten. Wat haalde Franzi zich
in zijn hoofd vroeg zij hem. Zoo'n wild natuurkind
als Elisabeth was allerminst geschikt keizerin te
worden. Ifet, ging er slecht uitzien, als een dergelijk
schepseltje op den ouden troon van Habsburg zou
komen. Helene was heel anders. Die was kalm,
voorzichtig, volgzaam, geboren 0111 koningin te
worden.
Maar Frans Jozef bleef op zijn stuk staan. Helene,
zei hij, had gele tanden. E11 daarmee ging hij naar
boneden om te ontbijten.
C^en sombere dag volgde. I11 het hotel heersclite een
benauwende onzekerheid en Ludovika beefde voor
den toorn van haar zuster. Niet dat zij Frans Jozefs
belangstelling voor Sisi als ongewenscht beschouwde
integendeel, Ludovika schepte er een geheim genoe
gen in, dat zij een dochter had, die het hoofd van den
keizer op hol kou brengen. Als moeder voelde zij zich
gevleid, maar zij moest toch aan Sophie denken.
Sophie had haar zinnen nu eenmaal op Nené gezet
en zij was niet, iemand, die tegenstand duldde. Het
zou juist iets voor haar zijn om, als zij zich in haar
wenschen gedwarsboomd zag, Ludovika met haar
dochters en de heele bagage naar Beieren terug te
sturen. Dat zou voor de familie te Possenhofen, waar
een overvloed aan opgroeiende dochters bestond,
geen bemoedigend resultaat wezen.
Sophie echter was dit geenszins van plan. Zij
ergerde zich wel vreeselijk en gaf Sisi de schuld
van alles, hoewel het kleine meisje niet, coquet was
en ook niets had gedaan om Frans Jozef aan te
moedigen. Maar Sophie was er van overtuigd, dat
het kleine nest op een of andere listige manier
den keizer te verstaan had gegeven, dat zij hem niet
onaardig vond. Hoe was anders het onvergeeflijke
