HU LEEK EEN DWAAS....
EEN ROMAN VAN AGNES LOUISE PROVOST
VIJFTIENDE HOOFDSTUK
22
Hot waren indrukwekkende kieken uit een prach
tige streek, gezichten van ver en nabij, enkele
foto's van woudreuzen en andere, waarop men
lange rijen hooge stammen zag, als in een statigen
optocht. Dick greep een der foto's en keek er lang
o]>hij nam een tweede en vergeleek die met. de
eerste, diep belangstellend. Zijn heele gezicht stond
scherp van aandacht.
„Dat is dezelfde rots," zei hij verstrooid, met. zijn
duim op een grijze vlek aan den eenen kant. van de
foto. „Die twee passen aan elkaar. Eigenaardige
getande lijn.Mijlen ver zichtbaar, zou ik zoo
zeggen."
Jordan bespiedde hem als een kat. De knaap keek
wèl scherp. Als hij er maar niet op stond, den koop
te zien, voor hij toesloeg.
,,'t Dijkt, me heel goed," zei
VIJFD E hij eindelijk, kalm, maar merk-
VERVOLG baar voldaan. „Ik wil er best
5 eens een kijkje nemen. Gaat u
mee
„Zou ik dolgraag doen." antwoordde Jordan vlot,
„maar we halen 't niet zoo laat in 't jaar. De eenige
weg, om er te komen, is over den Kameelbultpas,
en die is met éénmaal goed sneeuwen afgesloten
voor den winter. Als Ilarvey eerder geantwoord
had, zou 't gekund hebben."
„En langs de rivier
„Kan niet. Een rijtje stroomversnellingen, den
verkeerden kant op. Niet tegenop te komen. Er is
een plek van een tweehonderd meter lang, waar 't
water door een kloof bruist, met een snelheid van
misschien negentig mijlen per uur, met, rotsen van
veertig meter hoogte aan weerskanten, 't Is jammer,
maar 't. is niet anders. Als mijn brief Harvey vroeger
bereikt had.
Hij schudde het hoofd en spreidde verontschuldi
gend zijn handen uit.
,,'t Ongeluk is," ging hij voort, „dat mijn optie
den twintigsten afloopt en Harvey heeft nog een
lieflfebber."
Zijn slachtoffer aarzelde en keek verstrooid naar
de grootste foto. Waar dacht hij aan Hield de voor
zichtigheid hem terug, of onderging hij de verlokking
van die bebosclite hellingen en van het stille, pittige,
versterkende leven, dat hij beter kende dan de
weelderigheid der stad
„Ik steek natuurlijk niet graag zooveel geld in
één ding," zei hij zacht. „Ik had gedacht niet meer
dan driehonderdduizend te beleggen."
„Kom, kom, Harvey zal nog wel iéts loslaten.
Hij schijnt om geld verlegen te zitten. Voor vier
honderdduizend contant zou hij wel te vinden zijn,
denk ik."
Er was een gespannen stilte. Jordan had spijt, dat
hij niet nóg een twintigduizend dollar minder had
gezegd. Vierhonderdduizend klonk zooveel 't
kon hem afschrikkenMaar te véél afslaan kon
hem verdacht lijken. Bradshaw staarde nog naar de
foto's.
„Vierhonderdduizend," herhaalde Jordan, „en de
kooper heeft er '11 goudmijn aan. Als mijn optie niet
den twintigsten afliepHij zweeg, met een zeer
droog gevoel in zijn mond.
Dick keek op. „Ik geef driehonderdvijftigduizend,"
zei hij, „den dag dat de koopacte wordt opgemaakt.
Da's mijn uiterste bod."
Jordan's dikke vingers verschoven iets op de
stoelleuning. „Hm.... 't zou te geef zijn maar ik
zal Harvey telegrafeeren vanavond."
AVat was 't nog gemakkelijk gegaan
TVe eerste sneeuw had Lynnewood in 't wit, gehuld.
De groote landhuizen in 't rond waren bijna alle
gesloten en aan huisbewaarders overgelaten, terwijl
de eigenaars hun huizen in de stad weer betrokken
hadden, of voor den winter in hotels woonden, en
Dick toonde nog steeds geen neiging om te ver
trekken. De Varicks maakten er zich zorg over.
„Ik denk, dat 't om juffrouw Landon is," zei
Claire ongerust. De gedachte, dat Dick zou kunnen
huwen, was meermalen door de ondiepten van haar
KORTE INHOUD VAN 'T VOORAFGAANDE:
De millionnair N icolaas Varick roeit e'n einde nade
ren. Verscheidene hebzuchtige familieleden zijn op
Varick's buiten Lynnewood samengekomen, om z'n
dood ai te wachten. Dick Bradshaw, een jongeman,
wordt door Varick uit het buitenland aan z'n doodsbed
ontboden. De oude heer vertelt hem, dat hij vroeger op
z'n moeder verliefd geweest reus, doch dat, door zekere
lasterpraatjes van een huwelijk nooit iets gekomen is.
Kort na dit onderhoud sterft Varick. Dick Bradshaw
is universeel erfgenaamHij krijgt onmiddellijk een
■mülioen dollars en wordt, eigenaar ran alle bezittingen
op voorwaarde, dat h ij een jaar na den overlijdensdag
van Varick geheel vrij van schulden is. De hebzuchtige
familieleden erven totaal niets. Alleen wanneer Dick
aan de genoemde voorwaarde niet kan voldoen, worden
Varick's bezittingen aan hen toegewezen. Jessamy
Landon, Varick's secretaresse, blijft, vólgens het testa
ment, voorloopig in dienst voor het samenstellen van
een catalogus. Dick is bij de eerste ontmoeting reeds
op het charmante meisje verliefd geworden. Claire
Varick, een der onterfde familieleden, heeft op aan
dringen van haar zoon Nicky en haar dochter Leila
aan Dick Bradshaw gevraagd voorloopig op Lynne
wood te mogen blijven logeeren. Een cheque van
40.000 dollars, zoogenaamd voor het aflossen van een
hypotheek, heeft ze hem met een traan en een senti
menteel verhaaltje afgebedeld. Oliver Ennis, een even
eens onterfd familielid van Varick, smeedt een plan,
om in samenwerking met Stacy Jordan een waarde
loos stuk boschgrond voor een hoogen prijs aan Dick
Bradshaw te verkoopen. Dick bezoekt te zamen met
Jessamy de familie Van Dering, waar hij een kennis
van Oliver, Pink Gaines geheeten, ontmoet, Dick wordt
door de Varicks wederom voor een flink bedrag afgezet,
nu 50.000 dollars, om een schandaaltje te vermijden.
geest gegaan, en als hij zoo dwaas was, met Jessamy
Landon te trouwen, bleef er niet veel over van
Claire's onbezorgde bestaan en van al haar stille
hoop op dingen, die gebeuren konden, vóór Dick's
proefjaar om was. ,,'t Is bespottelijk, iemand met
zulke kansen, maar je weet nooit, wat een man met
veel geld doen zal. Daar gaan ze weer."
Sinds de kortere dagen er waren, had Dick het
vroege donker aangegrepen als een voorwendsel, om
met. Jessamy mee te loopen naar huis. Hun toon was
misschien minder vertrouwelijk dan in vroeger
weken misschien ontbrak er een zekere warmte van
intimiteit aan maar dat kon Claire niet weten, en
die nieuwe gewoonte van samen wandelen leek on
heilspellend intiem. Zij hadden lieusch beter op dien
omgang moeten passen, dacht Claire bezorgd. En
't beviel Claire niet, zooals het meisje haar soms aan
kon kijken met zoo'n soort effen, nadenkenden
blik, beslist aanmatigend. Dat was zeker een keer
of zes voorgekomen, 't ergste dien avond, toen
oom Nick gestorven was.
Claire verdrong die herinnering snel. De dood
en die korte, verachtelijke blik, dat waren dingen
die zij maar liefst weg hield in een afgesloten vakje
in haar brein. Zij wou er zich niet bang door laten
maken.
Leila was naar 't raam gegaan. Zij zag de twee
gestalten den weg naar de bosschen inslaan en er
kwam een vonk in haar donkere oogen.
„Dick is niet wijs," viel zij uit. ,,'t Lijkt wel
of hij den heelen winter in dien saaien uithoek wil
blijven hangen."
„Ik zou wel een paar kamers in de stad willen
huren," zei haar moeder weifelend, „maar.
„En hem hier laten met die juf viel Leila haar
minachtend in de rede. „Nee, merciMaar we kun
nen wél probeeren, om hem mee naar 't zuiden te
krijgen voor den winter, waar Oliver 't vanmorgen
over had."
„Palm Beach zou wel heerlijk zijn," leefde Claire
snel op. Maar haar stemming sloeg weer in. ,,'t Is
alleen de vraag, of hij er blééf. Je.weet hoe 't in Narra-
gansett gegaan is. We waren er amper of hij trok naar
't een of andere verschrikkelijke oord om te visschen."
„Hij kan in Florida óók visschen," zei Leila.
„Pakt u 't maar een beetje handig aan, dan stelt hij
't misschien zelf voor. Er zijn trouwens nog andere
plaatsen dan Palm Beach."
„Ja, maar niet zoo sjiek."
„N'iet slecht ook. We kennen verschillende fami
lies, die een huis in 't zuiden hebben. We konden
een paar weken in Palm Beach blijven en dan
bijvoorbeeld 't huis van de Courtney's in Miami
huren. Die gaan er zelf niet heen dezen keer,
omdat ze een beetje krap zitten. Dan konden wij
allerlei mensclien vragen en hij kon visschen."
„Zou wel aardig zijn," zei Claire, nog steeds
onzeker. „Maar verschrikkelijk duur. Zoo n groot
huis, en 't personeelAls Dick 't maar aandurft
straks begint de tweede helft van zijn jaar."
„Hij kan 't best betalen antwoordde Leila scherp.
„We weten zoowat hoeveel hij hier uitgeeft. Als we 't
voorjaar óók in Florida blijven, houdt hij nóg genoeg
over."
„Misschien wel," zei Claire, en zij zuchtte. „Die
grofheid van oom Nick ook, om ons zoo te behande
len Die juffrouw Landon probeert zich hier te
nestelen, en je kunt op je vingers natellen, waar wij
dan blijven
Leila gaf geen antwoord. Zij dacht aan iets érgers
dan een beleefde uitwijzing der Varicks van Lynne
wood en de treurige noodzaak, weer van eigen mid
delen te moeten rondkomen. Een vlam schoot op en
stierf weg en haar fijne gezichtje werd koud en hard.
Zij dacht niet enkel aan armoede, maar aan neder
laag. vernedering. Dick Bradshaw verliezen.
Dat mocht niet gebeuren. Zij liét liet niet gebeuren.
Zij kneep haar vuisten dicht tot de nagels haar pijn
deden en herstelde zich toen langzaam, 't. Hielp niets
je zoo te laten gaan er moest iets gedaan worden.
Haar oogen dwaalden gejaagd de kamer rond, als
zocht zij een antwoord, en zij ving den oplettenden
blik van haar moeder op, nieuwsgierig en een beetje
bang. Dwaas, den mensclien te laten merken, waar
je over dacht. Zij bewoog even een schouder en greep
naar een tijdschrift-
Het was een dun weekblaadje, zeer elegant en
modern, met knappe illustraties en r ik geschreven
artikelen over sport en tooneel, mode en de laatste
amusements-snufjes. Maar achter den sierlijken
gevel was er veel zwaargekruid „gebabbel" over het
leven in voorname kringen, babbeltjes, die nog
juist binnen de perken der wet bleven, maar die geen
behoorlijke krant zou willen drukken. Oom Nick had
het eens in Claire's handen gezien en haar kortaf
bevolen, „dat smerige chantage-yod" in 't vuur te
gooien. Dat had zij gedaan, verschrikt en zich ze
nuwachtig verontschuldigend, maar Claire en Leila
bleven het blaadje binnensmokkelen en lazen liet
met eerbied en genot. Een menscli moet toch weten,
wat er in de wereld gebeurt 1 Trouwens, je wist nooit.,
wanneer je zelf 't slachtoffer werd van een nauwe
lijks besluierde toespeling.
Dit nieuwe nummer had Leila nog niet gezien. Zij
begon het door te kijken, 't Was heelemaal niet leuk
van de week. Niets was leuk.
Zij zat opeens doodstil. Zij keek naar haar moeder,
maar Claire zat in den spiegel iets te inspecteeren,
dat een rimpel leek. Leila keek weer naar omlaag
en las snel. 't Was dwaas, onzinnig iedereen wist,
hoe dom Nicky zich had aangesteld met dat meisje,
of ten minste, men wist er zeker wel iéts van. Die
eerste helft geloofde niemand. Maar de rest. zelfs
het bedrag klopte
En Dick zou 't denkelijk nooit tegenspreken, want,
dan verried hij Nicky.
Haar oogen half dichtknijpend peinsde zij, kijkend
naar het schemerig pad, waarlangs zij Dick en het
blonde meisje had zien verdwijnen. Jessamy Landon
had ook nog van die rare ouderwetsche opvattingen.
Van die geschiedenis met Nicky wist ze waarschijn
lijk niets. Leila haalde kort adem en glimlachte.
Probeeren kon nooit kwaad.
Drie dagen later stond Jessamy Landon in de
hal de ochtendpost door te zien. Voor haar was er een
getypte brief van Spencer en een nummer van een
weekblaadje, dat zij wel eens in kiosken had zien
hangen, 't Was niet veel, vergeleken bij de stapels
elegante enveloppen voor de anderen. Voor Jessamy
Landon waren er geen invitaties en geen gezellige
keuvelbrieven van thuis. Er wós geen thuis. Misschien
een paar vriendinnen van school, maar die relaties
waren niet onderhouden. Daarentegen zij had
