HIJ LEEK EEN DWAAS....
KEN ROMAN VAN AGNES LOUISE PROVOST
ZEVENTIENDE HOOFDSTUK
22
Weken lang hadden zij zich vermaakt in de
schittering van Palm Beach, hadden zij gezien
en zich laten zien, en tegen hooge prijzen
den tijd gedood. Dick was vier dagen gebleven, had
toen heel vriendelijk zijn excuus gemaakt en was met
een gids en een oppervlakkigen kennis een tocht
door de steppen gaan maken. Toen hij terugkwam,
had Leila haar nieuwe plan gereed. Zij gingen
onverwijld naar het huis der Courtney's aan de
Biscayne-baai.
„Er is absoluut geen reden om te wachten,"
antwoordde zij op de protesten van Claire en Nickv.
„Dick heeft een hekel aan 't hotelleven, en hij be
taalt onze rekeningen. Hij heeft
het huis voor 't heele seizoen
ZESDE I gehuurd, dus is 't dwaas, het
VERVOLG leeiL te laten staan."
Nicky, met zijn das bezig,
keek wantrouwig om.
„Wat ben jij opeens bezorgd voor zijn portefeuille!
Als je soms denkt, dat je hem in kunt palmen om
't dichtste bij 't laatje te zitten, heb je 't mis. Er
is maar één meisje, en dat heet Jessamy Landon.
Als die morgen hier binnen kwam stappen, keek
Dick je niet eens meer aan."
„Een beetje minder grof is ook goed, Nicky," zei
Leila met een kleur van boosheid. „Hij is aardig
tegen haar, maar hij is tegen iederéén aardig. Meer
zit er niet achter. En ze kómt hier niet binnen
stappen. Over Dick's geld moest jij maar niet
praten voorloopig je hebt pas vijftig mille gehad."
Nick werd rood en keek nijdig. Hij begon dat
gevalletje nét zoo aardig te vergeten. Hij was een
paar dagen nederig geweest, had zich ongemakkelijk
gevoeld, maar toen hij dien brief van Lois in zijn
zak had, voelde hij zich veilig, en zoo kwam de
zielerust geleidelijk terug. 'tWas voorhij. Nu begon
Leila er weer over.
„Wat heeft dat er mee te maken 1" mopperde
hij. „Ik heb geen cent gezien. Als Dick er niet op
terugkomt, hoef jij 't ook niet te doen. En als hij
hier de rekening wil betalen, zie ik geen reden om
weg te trekken. Ik ben er tegen."
Leila glimlachte met irriteerende vriendelijkheid.
„Je moogt er tegen zijn zoo hard je wilt, maar we
gaan Donderdag. Dat staat vast."
Zij had den sterksten wil, en zij zette het door. Nu
waren zij gevestigd in het „villaatje", dat Dick op
aandringen van Claire gehuurd had, een witten
pronk in tropische weelde, met tien slaapkamers en
zes badkamers, en een steeds wisselenden optocht
van gasten. Er was vertier genoeg, maar de kans,
die Leila zoo zorgvuldig had voorbereid, kwam niet.
Zij was in een slecht humeur, nu zij lui voor een
raam van Claire's kamer lag, uitziende naar de vele
tinten van de baai. Zij had hem al zes weken aan haar
zijde weten te houden afgezien van dien tocht
van Dick en zij waren overal heen geweest
samen. Hij had zich gewillig naar haar geschikt,
maar met een soort opgewekte kalmte, die haar tóch
op een afstand hield. En zij had zooveel vrouwelijke
kunstgrepen aangewend, als zij maar dorst.
tegenover Dick maar als er iets was gaan kloppen
in zijn polsen, had hij 't toch niet getoond. Er waren
trouwens bijna altijd derden in him buurt.
Van den anderen kant der kamer kwam een
moederlijke klacht.
„Leila, ik wou dat je niet zoo met je voeten zat te
trappelen. Ik word er zenuwachtig van."
„O, goed." Zij stond op en liep rond, bleef bij een
ander raam staan. Zij zag een lange gestalte in 't wit,
bij het haventje.
„Moeder, wie heeft de groote motorboot
„Nicky. Hij is er met Perry Niles op uit. Ze komen
morgen pas terug."
Leila's oogen peinsden, berekenden, schitterden.
In de kleine motorboot konden maar twee personen
zitten, naast elkaar.
„De groote boot kon gemist worden vanmiddag,"
ging haar moeder voort. „We gaan naar de Thur-
stons, en misschien rijden we even bij de mode-show
aan ook. Er moeten heel aardige modellen zjjn, zegt
Nelly Hyde. Iedereen gaat er heen."
„Ik niet," zei Leila kortaf.
KORTE INHOUD VAN 'T VOORAFGAANDE:
De m illionnair N icolaas Varick voelt z'n einde nade
ren. Verscheidene hebzuchtige familieleden zijn op
Varick's buiten Lynnewood samengekomen, om z'n
dood af te wachten. Dick Bradshaw, een jongeman,
wordt door Varick uit het buitenland aan z'n doodsbed
ontboden. De oude heer vertelt hem, dat hij vroeger op
z'n moeder verliefd geweest was, doch dat door zekere
lasterpraatjes van een huwelijk nooit iets gekomen is.
Kort na dit onderhoud sterft Varick. Dick Bradshaw
is universeel erfgenaam. Hij krijgt onmiddellijk een
millioen dollars en wordt eigenaar van alle bez ittingen
op voorwaarde, dat hij een jaar na den overlijdensdag
van Varick geheel vrij van schulden is. De hebzuchtige
familieleden erven totaal niets. Alleen wanneer Dick
aan de genoemde voorwaarde niet kan voldoen, worden
Varick's bezittingen aan hen toegewezen. Jessamy
Landon, Varick's secretaresse, blijft, volgens het testa
ment, voorloopig in dienst voor het, samenstellen van
een catalogus. Dick is bij de eerste ontmoeting reeds
op het charmante meisje verliefd geworden. Claire
Varick, een der onterfde familieleden, heeft op aan
dringen van haar zoon Nicky en haar dochter Leila
aan Dick Bradshaw gevraagd voorloopig op Lynne
wood te mogen blijven logeeren. Een cheque van
40.000 dollars, zoogenaamd voor het aflossen van een
hypotheek, heeft ze hem met een traan en een senti
menteel verhaaltje afgebedeld. Stacy Jordan verkoopt
in samenwerking met Oliver Ennis, een eveneens ont
erfd familielid van Varick, aan Dick Bradshaw een
waardeloos stuk boschgrond voor 350.000 dollars.
Nicky Varick heeft zich in een schandaaltje verwik
keld. Hij moet Lois La Roche, een artiste, schadeloos
stdl. n wegens verbreking van trouwbelofte. Dick be
taalt voor hem 50.000 dollars. Leila Varick heeft vn
een sensatie-blaadje een artikeltje hierover gepubli
ceerd, waarin zij Dick van het schandaal beschuldigt.
Een exemplaar van dit blad stuurt zij toe aan Jessamy
Landon, die naar aanleiding hiervan haar verhouding
met Dick verbreekt. Dick tracht nu vergetelheid te
zoeken in fuiven en
„Jjj niet V' verbaasde zich haar moeder.
Leila maakte een opmerking, die volkomen buiten
verband van het gesprek scheen te vallen.
„Dick zal zich wel ontzettend vervelen vanmid
dag."
„Jawel, maar een mensch moet toch iéts bedenken,
om zijn logé's bezig te houden. Waarom wil je niet
mee T"
„Misschien ga ik er met Dick apart op uit,"
antwoordde Leila. Haar stem klonk zachter dan
gewoonlijk, maar zoo vastberaden, dat er een diepere
bedoeling achter moest liggen. „En als u eerder terug
mocht zijn dan wij, hoeft u zich niet ongerust te
maken."
„Ik begrijp je niet," zei de moeder. „Je wilt toch
niet.
„Laat u mij maar gaan," zei Leila. „Luistert u
eens."
Een paar minuten lang rees en daalde haar stem.
Die klonk kalm, maar er sprak ingehouden drift uit,
en Claire luisterde met zenuwachtig bewegende
vingers. Maar geleidelijk kwam er kalmte in haar
moederhart. Bezwaren kwijnden en nieuwe hoop
stak schuchter het hoofd in 't licht. Er was ten slotte
maar weinig kans, dat Dick zijn millioen vergooid
zou hebben, voor 't jaar om was, en een rijke schoon
zoon zou een reddend mirakel zijn.
„Zie maar, Leila. Maar. ik weet niet. als
hij dat meisje nog in zijn hoofd heeft.
„Daar heb ik heusch wel om gedacht," zei Leila
scherp. „Ik geloof niet, dat dat iets ernstigs is. Dat
vergeet hij wel doen mannen altijd. En als we
eenmaal verloofd zijn, zal hij aan niemand meer
denken dan aan mij. Aan mij."
Claire gaf geen antwoord. Zij werd een beetje bang
bij die plotselinge opwelling van hartstocht in haar
kalme dochter.
TAick verveelde zich, zooals Leila voorzien had.
Ergens in 't groote hotel achter zijn rug waren
Leila en Claire en zijn andere gastenbijna vreemden
voor hem naar een kleerenvertooning aan 't kijken,
op touw gezet door slimmelingen, die wisten, welk
een heerlijke tijdpasseering het is voor nietsdoende
vrouwen, onnoodige kleeren te bezien en te koopen.
Over een half uur werd hij meegesleept naar een
ander soort drukke vertooning liefdadigheid
notabeneen dan moest hij vriendelijk kijken en
dingen eten en drinken, die hem niet aanstonden,
't Was in zekeren zin wel grappig, den fideelen milli-
onnair uit te hangen, maar hij wou het smaken op zijn
eigen manier 't hoefde hem niet met scheppen
vol ingegoten te worden. Hij was 't beu.
De streek beviel hem wel. 't Zou hier heerlijk ge
weest zijn met Jessamy wat hadden ze geen pret
kunnen hebben samen, hij wist zoovéél.maar
Jessamy was er niet, en ze kwam ook niet. Wat had
ze 't land aan hem Hij dacht, dat hij de reden wel
kon raden dat gemeene stukje in dat schend
blaadje kon althans gedeeltelijk de schuld zijn
maar ze kwam zijn trots te na, door alles maar direct
te gelooven, zonder hem er over aan te spreken. Al
liAd hij zich willen rechtvaardigen, ten koste van
Nicky.neen, ze zou hem op zijn woord moeten
gelooven, anders was hij tóch niet tevreden. Maar
hij zat hier ver weg. Trouwens, ze was hem uit den
weg gegaan. ze wou hem niet eens meer zién.
Hij had wel eens zitten denken, wat er gebeuren
zou, als hij terugging naar Lynnewood, onverwachts.
Hij was hoe langer hoe beter in gaan zien er zou
niéts gebeuren. Waarom dacht hij nog aan haar I
Omdat. omdat een mensch iéts moet hebben, om
aan te denken. Omdat hij dat gevoel van eenzaamheid
niet uit kon staan, dat weer hoe langer hoe meer boven
kwam, dat gevoelik heb geen ménsch op de wereld,
niemand die van me houdt, niemand die me echt
noodig heeft, niemand, die zich iets van me aan
trekt.
„Verveel je je, Dick Dat was de ietwat trekke
rige stem van Leila, vlak achter hem. Hij keerde zich
om en zag haar. Zij zag er uit, of zij een apart stukje
van de mode-show was. Leila hield van het opvallen
de in lijn en kleur, en de modellen, die zij koos, ston
den haar buitengewoon goed.
„Ik slenter maar zoo'n beetje rond. Ik wachtte
liever buiten. Japonnen kijken is niets voor mij."
„Ik kan 't me levendig indenken." Zij bedwong een
lichten geeuw. „We hebben de onbeduidendheden
wél op elkaar gestapeld vandaag, vind je niet
Waarom doen we 't eigenlijk 1"
„Dat vraag ik me ook af."
Leila keek naar den teen van een sjiek schoentje.
,,'t Is erg lief van je, dat je overal met ons heen
trekt, Dick. Je moet je heusch niet zoo opofferen.
en die geschiedenis bij Thurston wordt heelemaal
doodelijk. Kunnen we ons niet uit de voeten maken?"
Hjj keek snel naar haar op.
„Waar kunnen we heen
„Och. doet er niet toe. Zij keek hem aan,
met heldere, nadenkende oogen, alsof zij iets zocht.
„Ik weet 't 1 Laten we gaan varen -er moet daar"
zij wees - „ergens een eilandje liggen, waar maar
twee huizen op staan, maar 't is nog heelemaal wild.
Dat wou ik dolgraag eens zien."
„Ja. maar mijn gasten
„Die neemt moeder wel voor haar rekening. Gaan
we Dan stuur ik moeder even een boodschap
„Goed. Als 't kan, graag. Ga maar even naar je
moeder, dan wacht ik hier."
Haar oogen schitterden,'toen zij het hotel binnen
ging. De eerste stap was gedaan, geslaagd Anderen
mochten wachten en smachten, als ze zin hadden
zij zou haar kans gebruiken met al haar vernuft en al
haar moed.
Een half uur later stapten zij in het vaartuigje en
tuften zij weg van den oever. Het was vredig en heel
mooi, kalm voort te varen over het water, met een
ongeloofelijk-blauwen hemel boven hun hoofden en
een doorschijnende, groen-blauwe zee glinsterend en
fonkelend rondom. Zij praatten luchtig en lieten nu
en dan een pauze duren. Het kostte Dick weinig
moeite, zijn koers te houden. Hij voer langzaam, zat
makkelijk, en keek vaak naar Leila. Soms kwam er
even een peinzende blik in zijn oogen, dan keek hij
weer naar den verren horizon en naar de kleine
eilandjes voor hen uit. Reeds konden zjj vederig
