29
marktplein gestopt worden om de afscheidsrede en de
feestwenschen van den burgemeester in ontvangst te
nemen, evenals grootere en kleinere bloemen hulden,
die sproeterige kinderen, in de gewestelijke dracht
gekleed, de reeds berstensvolle koets binnenwierpen.
Iveral weer groetten haar guirlandes en eerepoorten
op haar weg.
In Straubing zouden Sisi en haar ouders de reis
per boot op den Donau voortzetten. Het oogenblik
was gekomen, waarop Sisi afscheid moest nemen van
haar broers en zusters. Zij omhelsde hen een voor
een. Helene liet laatst.
,,0, Nené," snikte zij hulpeloos.
Maar haar oudere zuster hield zich stijf. Was dit
niet ile triomftocht, haar toegedacht en had Sisi haar
dien niet ontstolen Gedurende den eindeloozen
rit door het juichende München had Nené star
rechtop gezeten en heimelijk op haar lippen gebeten.
Want zij moest terug en weer door dezelfde straten
rijden, door niemand toegejubeld, misschien wel
beklaagd, terwijl de hemel niets dan gunsten regende
op het kleine nest, dat de schuld van alles was. Nu
had Sisi angst. Nené kon dat duidelijk zien. Geen
wonder, dat het kind de kluts kwijtraakte, ze was
ook pas zestien maar ze kreeg wat ze verdiende
Nené verkwistte geen medelijden aan dat brutale
wicht, dat meer had willen hebben dan ze dragen
kon. Nu goed. dan moest Sisi maar keizerin worden,
als ze dat in Weenen zoo wilden. Misschien hield
Frans Jozef van een huilende bruid Zij, Nené,
zou zich zeker heel wat beter hebben gedragen. Op
haar leeftijd scheen het niet meer dan natuurlijk om
als een rijpe vrucht uit den vaderlijken boomgaard
geplukt te worden.
l'itdagend ging Nené naar de koets terug en maak
te het zich behaaglijk in het hoekje, waar straks
haar moeder had gezeten. De jongere meisjes stap
ten na haar in. terwijl de jongens in de sjees van den
hertog de achterhoede vormden. Voor het laatst
werden handen gedrukt en wuifde men elkaar toe
toen trokken de paarden aan en reden de koetsen in
galop weg. Achter hen woei een wolk van stof op.
Sisi bleef ernaar kijken met tranen in de oogen.
„Vaarwel," sprak zij zacht.
Het was het afscheid van haar jeugd.
De kleine Beiersche stoomboot pufte gewichtig
stroomafwaarts naar liet eilandje Passau, omstroomd
door drie rivieren Donau, Inn en Ilz.
Hier wapperde de eerste Oostenrijksche vlag
langs 't water, maar Sisi merkte dit niet op. zij lag
in haar kajuit te slapen.
In de morgenschemering van den tweeëntwin
tigsten April bereikten de reizigers Dinz. Zij Werden
met liet luiden van klokken en 'n symplionie van
scheepssirenes begroet. De oudsten der stad trok
ken met wuivende banieren door de straten en zetten
het volkslied in, terwijl een militair muziekcorps lien
begeleidde. Een bijzondere omstandigheid maakte
de ontvangst nog plechtiger: Frans Jozef, ver
langend zijn bruid te zien. was haar tot hier tegemoet
De triomfale intocht ran Elisabeth
in II eenen. Op den voorgrond de
eeuwenoude praal koets, die door
Rubens beschilderd werd. Op den
achtergrond de St. Caroluskerk.
waarin de kroning plaats vond.
gekomen. Een prachtige
boot, geheel la-dekt met
bloemen (de keizer had
alle rozen van Sckönbrunn
voor deze gelegenheid
laten plukken lag aan de
kade en heesch de rood
witte banier van Oosten-
rijk-Hongarije.gevolgd door
de keizerlijke vaan van
zwart en goud.
Toen zij Franzi op zich
toe zag komen, week de
vreemde angst, die Elisa
beth plotseling had bevan
gen. Zij liet zich door hem
aan wal geleiden en naar
het ouderwetsehe hotel,
waar de kamers waren
besteld voor den nacht.
Toen de Beiersche gas
ten veilig geïnstalleerd
waren, moest de keizer
haastig naar Weenen terug.
De staatszaken drukten
zwaar op zijn jonge schou
ders en hij liad deze korte
oogenblikken met Sisi slechts kunnen koopen voor
den prijs van zijn nachtrust. In de hoofdstad
werd het huwelijksfeest reeds voorbereid en de on
beschrijfelijke eischen van de internationale etiquette
dwongen den keizer tot persoonlijke medewerking.
Op hem rustte de taak de organisatie van de groote
gebeurtenis tot in bijzonderheden na te gaan en
goed of af te keuren inmiddels logeerden reeds
vorstelijke gasten uit geheel Europa in zijn kasteel.
Hij was niet alleen heerscher, gastheer en bruide
gom, maar evengoed ceremoniemeester. En toch,
ondanks de eischen. die meedoogenloos aan zijn tijd
en zijn persoon werden gesteld, wilde hij naast Sisi
zijn op het oogenblik, dat zij Oostenrijk zou
binnenkomen.
Zij was hem hier dankbaar voor. Zelfs het korte
halfuur, dat zij hem aan haar zijde zag. maakte haar
rustig en gelukkig. Was het niet heerlijk te voelen,
dat hij zoo hevig naar haar verlangde, dat hij deze
haastige reis had ondernomen, terwijl hij haar volgens
't reisplan toch morgena vond in Weenen had kunnen
ontvangen f Zij voelde het ongeduld van zijn liefde
en vergat, dat zij bang was geweest, verdrietig en
eenzaam.
Haar eerste droomen op Oostenrijkschen grond
waren vol van de teederlieid. waarmee hij haar
omringd had. Den volgenden morgen kwam zij aan
boord van het met rozen bedekte schip en voelde
zich als een prinses uit een sprookje. Badend in de
gouden morgenzon gleed de stoomboot stroomaf
waarts op de steeds breeder wordende rivier
De zon ging onder, toen de zoom van het Weensche
bosch in zicht kwam. Hier stroomde ile Donau zeer
De jeugdige keizerin Elisabeth van Oostenrijk in
den kostbaren bruidstooi.
breed en machtig en zoo
zou hij van hier verder
golven naar Boedapest en
dan door Belgrado en
Boekarest naar de verre
Zwarte Zee.
Aan den horizon hadden
zich stormwolken dreigend
opgestapeld. Een stevige
bries voer door de hooge
boomen en scheurde plot
seling de wolken vaneen,
zoodat een vlammend
100de hemel er doorheen
gloeide. In een aureool van
glorie wendde liet schip
zich naar de landingsplaats
van Nussdorf. de kleine
Weensche voorstad. Zóó
was de avond van dien
sprookjesdag.
ZESDE
HOOFDSTEK
Tn 'n stijve rangorde ston-
den de Habsburgsche
familieleden te wachten. Ofschoon Elisabeth om
vijf uur had moeten aankomen, was het schip
veertig minuten over tijd. Aartshertogin Sophie
stelde dit vast, toen zij voor de zooveelste maal
op haar kleine horloge keek, dat in de opnaaisels
en plooien boven haar ceintuur rustte. Voor een
oogenblik Ik-trok de lucht zoo dreigend, dat het
scheen, of ei- lieelemaal geen ontvangst zou kunnen
plaats hebben. Sophie had haar zwarte paraplu
opgestoken en aan de wachtende, officieele per
soonlijkheden, die in haar buurt stilzwijgend hun
speeches repeteerden, een teeken gegeven, dat zij
naar huis konden gaan. Maar de bui was ten slotte
overgedreven en de reizigers verschenen met een
vertraging van veertig minuten ten tooneele.
Fit de naaste rivierbocht klonk het schrille
fluiten van een scheepssirene en na enkele minuten
draaide het schip bij. Frans Jozef haastte zich naai
den oever, terwijl hij met. zijn gepluimde sjako
wuifde. Nauwelijks was de loopplank uitgelegd, of hij
sprong erop en eenmaal aan boord had hij slechts
oogen voor Sisi, die hij in zijn armen sloot en in
woordelooze vreugde aan zijn hart drukte. Zij beant
woordde dit met een even groote vurigheid, daar
ze nog in de stemming van een zeldzaam avontuur
verkeerde zeker zou deze knappe en galante Franzi,
de sprookjesprins, haar onbeschrijfelijk gelukkig
maken.
Voorafgegaan door hertogin Ludovika en haar
echtgenoot kwamen de passagiers aan land. De
welkomstceremoniën begonnen. Maar lang vóór de
laatste langademige welkomstgroet was uitgesproken
en het mannenkoor van Nussdorf de bruidsaria uit
den „Freischiitz" (Frans Jozef zei
gewoonlijk Sehreifritz) had gezon
gen, was Sisi in de keizerlijke koets
getild en naarSchönbruun gebracht,
Het was donker, toen de acht
sneeuwwitte rossen voor het groote
paleis stilstonden. Toortsen gloei
den langs de breede rijwegen en
boven de gouden arenden, die
Napoleon, toen hij tijdens zijn tocht
naar Moskou Weenen als hoofd
kwartier gebruikte, op de obelisken
bij den ingang had laten plaatsen.
Het uitgestrekt park stond stamp
vol toeschouwers, die in een don
derende ovatie uitbarstten
„Hoog Elisabeth
Overstelpt door een gejuich, dat
niet meer wilde eindigen, stond
Sisi op in haar koets en wuifde
met haar nietige, kanten zakdoekje,
hetgeen de temperamentvolle
Weeners in een razernij van wel
komstvreugde bracht, Van alle kan
ten klonken telkens weer de kreten
„Habsburg, Wittelsback
hoog
