Een cowboyfeest in
de Wild West
Een der grootste attrac
ties van iedere rodeo'
ongetemde paarden,
broncos" genoemd.
De opdracht luidt, dat
de cowboy zich acht tot
tien seconden in het
zadel weet te houden.
Slechts weinigen slagen
erin, want de paarden
zijn zoo woest, dat de
ruiter al spoedig in
het stof bijt
De romantiek is nog niet dood in het land ran TTinnetou en Buffalo Bill! Wel heeft
het leven ook hier rustiger vormen aangenomen. De Indianen sluipen niet meer rond
met de bloedige scalpen hunner vijanden aan den gordel: de strijdbijl is begraven en
de Roodhuiden hurken vreedzaam neder bij de kampvuren in de hun toegewezen reser
vaten. De cowboys dragen niet meer op iedere heup een koppel „zware" revolvers, de
woeste schietpartijen van weleer zijn reeds lang i oorbij. de „donderbuis" hunner voor
raderen hangt als 'n reliquie aan 'n spijker naast den haard: hun leven is eentoniger
geworden.... Maar ieder jaar worden alom de ..rodeo's" gehouden, de wedstrijddagen,
waarop de cowboys hun behendigheid en moed kunnen laten zien. Daar trekken zij allen
heen: velen nog in de oude „trekkerswagens" van hun voorvaderen, de lange, primitieve
karren met de witte huif. De Indianen doen hun feesttooi aan, de cowboys poetsen hun
paarden en halen hun beste plunjes voor den dag. Overal op de prairieën hangen dan
de grijze stafwolken boven de paden, waarlangs oud en jong, arm en rijk optrekt naai
de plaats, waar de „rodeo" wordt gehouden.
Veel moeilijker en veel gerreesder dan het berijden der ongetemde paarden is het, zich op
de Bramahstieren, die speciaal voor de rodeo'suil. Indië zijn geïmporteerd, „in het
zadel" te houden. Vele, cowboys zijn door de horens en hoeven dezer stieren zwaar
gewond of gedood Het oogenblik, waarop 'n cowboy op den grond wordt geworpen,
Staaltjes van behendigheid
en moed
