m
De bergstovting nabij Los Angeles
Nabij Los Angeles in Elgsian Park heeft geheel onverwacht een geweldige berg
storting plaats gevondenwelke een brug en een gedeelte van den grooten auto-weg
vernielde. Wij plaatsen op deze pagina enkele opnamenwelke een duidelijk
beeld geven van de aangerichte schade.
Een juist passeerende pölitie-auto kwam in de knel. Persoonlijke ongelukken
deden zich wonder boren wonder niet voor.
fflBiimi mmmn
r„- minium
Een opname van de brug, welke over eenige tientallen meters vernield werd.
uur liep en hqt geweld yan de Dal Elf
de lucht, vervulde met beangstigende
geluiden betrapte zij ziob op een on
rustig gevoel bij de gedachte aan den
man, dien zij in haar drift beweerd
had te haten.
Rond 't groote, sterk gebouwde en
behaaglijk ingerichte huis van haar
oom gierde huilend <je wind. Zij luis
terde, keek naar de klok en vroeg zich
af waar Knud zich zou bevinden, liet
volgende oogenblik zei zij tot zichzelf
dat het haar onverschillig liet waar hij
zich bevond en keerde zij tot haar
lectuur terug. .Telle Borgson zat bij den
haard en was in zijn krant verdiept.
Plotseling liet haar voorgewende
onverschilligheid haar in den steek.
De onrust overmeesterde haar, maar
tot geen prijs zou zij haar oom hebben
willen bekennen dat zij bezorgd was 0111
zijn bedrijfsleider. Onder een voor
wendsel verliet zij het vertrek, hulde
zich in een regenjas en sloop het huis
uit. De werf lag dichtbij en tegen den
adenibenemenden wind opworstelend
begaf zij zich allereerst naar Knud's
woning. Zij was niet verlicht en met
een snel groeiend gevoel van angst
keerde Inge op haar schreden terug.
Aan 't eind van de werf lag Knud's
kantoortje. Met gespannen verwachting
zocht zij den weg tnsschen de hooge
houtstapels. De wind blies er door
heen met een spookachtig geluid, dat
haar een huivering van vrees langs de
leden joeg. Plotseling bleef zij teleur
gesteld staan. Ook het kantoortje was
onverlicht en het stond dus vast. dat
Knud nog niet was teruggekeerd. Zij
dacht aan den woesten stroom, aan het
noodlottige vlottersgraf en aan de ge
varen die daar loerden. En toen werd
zij bevangen door een hevige» angst.
Nog dacht zij er echter niet aan iemand
deelgenoot te maken van haar vrees.
Opnieuw ving zij een worstelstrijd aan
met den wind. Koortsachtig dacht zij
na. Wat kon zij doen, 0111 zich zeker
heid te verschaffen aangaande Knud's
veiligheid Een trolley nemen en in
Falun naar hem gaan informeeren Het
leek haar de beste oplossing, wilde zij
haar vrees omtrent zijn lot geheim hou
den. Wonderlijk genoeg dacht zij geen
oogenblik aan het meest voor de hand
liggende verbindingsmiddelde telefoon.
Kortbesloten begaf zij zich naar de
trolleyloods. Zij nam de voorste, scha
kelde den stroom in en wierp de rem
los. Suizend reed het platte, vierwielige
voertuig over de rails en als een spook
zoo" geheimzinnig, bleek en somber, liet
zij zich ineengedoken meevoeren. De
opkomende maan wierp '11 bleek schijn
sel over de rivier. De witgekopte golven
wierpen, voortgezweept door den wind,
hun schuim hoog in de lucht, waar het
uiteen spatte in duizend zilveren spran
kels. %ij keek ernaar met een zorge-
lijken blik geheel vervuld van haar
angst, dat Knud Fritjof iets overkomen
zou zijn.
Pas toen zij de stroomversnellingen
naderde werd zij opmerkzamer. Zij
keek scherp uit naar de plek, die men
het vlottersgraf noemde met een
geringe maar dwaze hoop, dat Knud's
vlot hier vastgeloopen kon zijn en dat
hij gedoemd was geweest aan den te
genover liggenden oever af te stappen.
Plotseling doorliep haar een schok.
Onduidelijk teekende zich de rotsige
verhooging van de rivierbedding in 't
maanlicht af overspoeld door den
golfslag, die er een bed van schuim
op achterliet. En daarop verhief zich
de wankelende gedaante van een man,
die de trolley moest hebben zien aan
komen en met een wanhopig armge
zwaai haar aandacht trachtte te trek
ken. Zij remde, de trolley stond stil en
met heide handen aan haar mond zond
zij den vlottersgroet over den branden"
den stroom. ...loe-oeh.
Geen oogenblik verkeerde zij in Lwjj
fel, of het, was Knud Fritjof, die zich
daar in zoo'n hachelijke positie bevond
Een gevoel van vreugde doortrilde
haar bij de gedachte, dat zij het was
die hem gevonden had. Nog eenmaal
zond zij een bemoedigenden kreet over
het water, hoewel zij eraan twijfelde,
of hij haar hooren kon. Toen schakelde
zij den stroom over. zette den motor aan
en reed terug naar de werf.
Tien minuten later viel zij als een
verschrikking de huiskamer van .lelie
Borgson binnen doodsbleek, met
verwarde haren en trillende lippen.
„De groote motorboot riep zij adem
loos uit. „Knud is in gevaar. Het vlot
tersgraf vlug 1
Zij wankelde van uitputting en
emotie, maar daarop lette .Jelle Borgson
niet. Hij greep de telefoon, gaf een
bevel en rende het vertrek uit. Kort
daarop hoorde zij hoven het geraas van
den storm uit het zware getjoep van
de groote motorboot over het water
weerklinken, naargeestig weerkaatst
door de hooge houtstapels. Het geluid
stierf weg en daarop ving zij een zenuw
aehtige wandeling aan door het vertrek.
Er verstreek anderhalf uur vol ondraag
lijke spanning, totdat zij eindelijk weer
'n welbekend lawaai opving - den weer
barstigen harteklop van den motor, die
haar in de ooren klonk als liemelscbe
muziek. Zij snelde naar buiten en
halverwege de werf ontmoette zij een
paar vlotters.
..Knud Fritjof?" hield zij hen hij
gend staande.
„Gezond als een visch. naar het zich
laat aanzien." lachte een der mannen.
„De baas brengt hem thuis, hij is alleen
doorweekt van het water."
„Den hemel zij dank," fluisterden
haar bleeke lippen
Knud Fritjof zat in zijn kamer
verwarmd, verkwikt en weer geheel de
oude. Nauwelijks anderhalf uur geleden
was hij aan den dood ontsnapt, maar
de mannen aan de Dal Elf zijn gewoon
aan ernstige gevaren en laten er zich
niet door uit het veld slaan of van hun
goede gewoonten afbrengen. Hij dacht
aan Inge met een hart dat trilde
van warme dankbaarheid. Morgen zou
hij haar bedanken voor vandaag was
het reeds te laat,
Er werd aarzelend aan de deur geklopt
en verwonderd keek hij op. Baas
Borgson had hem juist verlaten en op
dit tijdstip kwamen er nooit bezoekers.
Langzaam ging de deur open. Inge trad
binnen haar gelaat was betraand en
er lag een aarzelende, bijna bedeesde
uitdrukking in haar oogen. Het was
zoo'n geheel andere Inge, kwam het hem
voor. zóó ernstig en echt meisjesachtig,
dat hij verwonderd vergat op te staan
en met zijn armen op de leuningen van
den stoel afwachtend naar haar opkeek.
„Knud Fritjof, ik kom je vergeving
vragen," begon zij haperend.
„Vergeving mij vroeg hij ver
baasd
„Ja, ik ben heel onaardig tegen je
geweest' en ik heb eindelijk ingezien,
dat je alle reden had om me te ver
bieden met de vlotters mee te gaan."
Hij kreeg een gevoel alsof zijn hart
opsprong. Over zijn ernstig gezicht trok
een glimlach. „Waarom was je, zoo be
zorgd om me, dat je er in dit noodweer
op uit trok om me te zoeken vroeg
hij. „Zei je niet dat je 111e haatte, Inge
Borgson
„Dat was leelijk van me, ik meende
bét niet," slikte zij zenuwachtig, ter
wijl een donkere blos haar wangen
kleurde. „Waarom, vraag je....? Omdat
ik je liefheb, Knud Fritjof," klonk
liet fluisterend van haar lippen.
