k
De rookraketten aan de bovenzijde van den kogel. Om het
half uur wordt een raket afgeschoten om den kapitein van 't
expeditieschip ervan op de hoogte te houden in welke richting
de kogel zich voortbeweegt.
De schij nwerper met
de speciale kwikzil
ver-hoogdruklam
pen.
Ook de stuurvinnen wor- Ret sleeptouw, dat den kogel op veilige hoogte
den door sterke magneti- boven den zeebodem moet hemden. Voor 't geval
sche ankers op hun plaats dat het blijft haken, kan Piccard 't touw, door
gehouden. den magnetischen stroom te onderbreken, afwerpen.
liet is heelemaal niets bijzonders," aldus profes-
sor Piccard, „als u maar eenmaal drie dagen
met de gedachte eraan hebt rondgeloopen en u zich
de moeite hebt gegeven ze te toetsen. En als u
dan tot de conclusie bent gekomen, dat 't heel goed
mogelijk is de technische moeilijkheden ervan op te
lossen, dan houdt het op iets bijzonders te zijn.
Waarom zouden wij niet 5.000 of zelfs 10.000 meter
p diep duiken, als de techniek ons de middelen daar
toe verschaft V'
De professor lachte vriendelijk, maar toch tintelde
er een öogenblik lichte spot in zijn oogen.
Tot nu toe bediende men zich bij 't onderzoek
naar de visschen, die op groote diepte leven, ofwel
van 't sleepnet ofwel van den duikerkogel, die door
kabels aan 't expeditieschip bevestigd was. Met het
diepzeesleepnet kon men inderdaad 'n diepte van
twee- tot drieduizend meter bereiken. Maar deze
netten zijn tamelijk klein en de buit kwam meestal
dood of verminkt aan de oppervlakte. De hangende
duikerkogel, zooals die door den Amerikaanschen
onderzoeker Beebee gebruikt wordt, bereikt slechts
een diepte van negenhonderd meter en heeft boven
dien het groote nadeel, dat hij niet op den stroom
meedrijft, zoodat hij de visschen schuw maakt en
wegjaagt. Het schip zelf deint op de golven heen en
weer, zoodoende hangen de kabels nooit stil, de kogel
ondervindt de schokken, de instrumenten kunnen
niet zuiver werken, terwijl steeds het groote gevaar
dreigt, dat de kabels afknappen, zoodat kogel en
bemanning reddeloos verloren zijn.
Professor Piccard ontwierp nu een duikerkogel,
die vrij door het water kan zweven en waarmede hij
den zeebodem kan onderzoeken op plaatsen, waar
deze 5.000 of zelfs 10.000 meter diep is.
Naar de meening der geleerden houden zich op
deze diepte, wegens de groote voorraden voedsel, de
meeste nog nooit aanschouwde visschen op. Hier wil
de beroemde professor zich op den stroom laten
meedrijven, foto's maken en zelfs films van al het
wonderbaarlijke, dat hij daar zal aanschouwen. Hij
zal het expeditieschip en de in ademlooze spanning
luisterende wereld mededeelen, wat op den zee
bodem gebeurt en vervolgens na 't uitwerpen van
ballast weer naar de oppervlakte komen.
Vanzelfsprekend deden zich bij de voorbereidende
werkzaamheden tal van moeilijkheden voor.
Als materiaal voor den duikerkogel werd electron
gekozen, dat tegen den geweldigen druk, die op deze
diepten heerssht, bestand is. De kogel heeft een
doorsnee van twee meter, de wanden zijn 12y2 om.
dik.
De grootste moeilijkheid echter was, de openingen,
die nu eenmaal in den kogel gemaakt moesten worden,
zóó te kunnen sluiten, dat er absoluut zelfs geen
druppel water doorheen kan.
Op de eerste plaats de opening, waardoor professor
Piccard en zijn assistent in den kogel kunnen afdalen.
De oplossing van dit vraagstuk was nog „tamelijk
eenvoudig". Nadat de professor en zijn helper door
'n klep 't binnenste van den kogel betreden hebben,
wordt deze, naar binnen kegelvormig geslepen, klep
vastgeschroefd en de enorme waterdruk, die op den
kogel komt te staan, zorgt er voor, dat de klep vol
komen waterdicht blijft afgesloten.
Professor Piccard en zijn assistent aan den arbeid.
Ret filmapparaat is bij de hand. De assistent staat
in verbinding met het expeditieschip.
De moeilijkheid werd grooter bij het observatie
venster.
Men staat hier voor de opdracht glas en electron
zóó nauw met elkaar te verbinden, dat 't water, ook
bij den druk van meer dan duizend atmosferen, die
beneden heerscht, geen toegang tot den kogel
verkrijgt.
„Ik weet niet, of het glas dezen druk zal kunnen
weerstaan," sprak professor Piccard op kalmen toon.
„Theoretisch moet dat 't geval zpn. Maar ik moet er
rekening mee houden, dat 't glas springt. Als het
ven -ftSglas plotseling stuk springt, dan zal het naar
bin ï.i ill zen de water dengene, die op uitkijk staat,
me; jlfl kracht van een granaat uiteenrijten en een
