-rr Wl
Foor 't geval dat het expe
ditieschip den kogel, eenmaal
weer aan de oppervlakte,
niet mocht ontdekken, kan
de professor een kleurstof
laten afvloeien die de eet
in 'n omtrek van tweehon
derdvijftig meter bedekt.
Vliegtuigen, die naar den
kogel zoeken, merken deze
vlek in ieder geval op.
snelle dood zal mij en mijn helper treffen. Ontstaat
er slechts een scheur, waardoor het water langzaam
naar binnen sijpelt, dan heb ik nog de gelegenheid
van binnen een zeer zwaar luik voor het venster te
slaan en stevig vast te schroeven. Zelfs aan den
buitenkant kan ik een daar aangebracht luik magne
tisch sluiten. Het doel van mijn duiktocht, namelijk
het waarnemen van t leven op den bodem der zee,
zou op die manier echter verijdeld worden en er rest
mij in dat geval niets anders dan weer naar de opper
vlakte te stijgen en een nieuw venster te laten inzet
ten, dat, naar ik hoop, bij mijn volgenden tocht den
druk kan weerstaan. Dit is trouwens het eenige
moeilijke punt bij de heele constructie."
De professor sprak deze woorden zóó kalm, alsof
er bij mislukking zijn dood niet mee gemoeid was
Alle andere moeilijkheden werden op verrassende
wijze opgelost. Dat professor Piccard en zijn assistent
gebruik zullen maken van zuurstofapparaten ligt
voor de hand. De bemanning van duikbooten doet
reeds jarenlang hetzelfde. Op een speciaal lood
een echolood kan de geleerde steeds aflezen, op
welke diepte de kogel drijftop de ultra-korte
golf zal Piccard steeds in verbinding kunnen blijven
met den kapitein van het expeditieschip, hij kan zelfs
met hem spreken en hem zijn wonderbaarlijke be
vindingen mededeelen
De kogel is zoo licht, dat hij, onbelast, voor 'n
vierde gedeelte boven het water uitsteekt. Eerst
wanneer Piccard aan de onderzijde den ballast langs
magnetischen weg bevestigd heeft, zal 't gevaarte
in de diepte zinken. Bij een ballast van 300 kg. zakt
de kogel reeds tot op 'n diepte van vele duizenden
meters.
Als 't echolood aangeeft,
dat de kogel den zee
bodem nadert, dan werpt
Piccard zooveel ballast
uit, dat hij plm. vijf meter
boven den bodem blijft
drijven. Een sleeptroshoudt
den kogel steeds onge
veer op gelijke hoogte, de
stroom zal hem langzaam
voortbewegen en door het
observatievenster, dat naar
beneden gericht is, kan
de professor de dingen
aanschouwen die nog door
geen menschenoog gezien
het half uur zal zoo'n raket worden afgeschoten,
zoodat het expeditieschip steeds zal kunnen nagaan,
waar de kogel drijft. Zoodra de kogel weer aan de
oppervlakte is, laat professor Piccard ten overvloede
een kleurstof afvloeien, die de zee in 'n omtrek van
tweehonderdvijftig meter zal bedekken, zoodat men
hem ook vanuit watervliegtuigen eventueel zal
weten te vinden.
„U ziet," aldus besloot de professor met denzelfden
vriendelijken glimlach, „bij nadere beschouwing is
het heelemaal geen waagstuk. Ik ben allerminst 'n
zelfmoordenaar. Als ik me wou verdrinken, dan kon
ik beter den bekenden molensteen om mijn hals
binden. Dezen diepzeetocht onderneem ik geheel ten
dienste der zoölogen, dit in tegenstelling tot mijn
stratosfeervluehten, waar ik me op eigen terrein
bewoog, namelijk het stralenonderzoek. Thans zal
ook een ervaren zoöloog mijn begeleider zijn en ik
hoop, dat wij vele geheimen zullen ontraadselen.
W&t wij zullen ontdekken, dat laat zich met geen
mogelijkheid van te voren zeggen."
Hiermede nam de professor afscheid.
Niets aan hem verried eenige emotie en toch
staat hij aan den vooravond van zulk 'n fantastisch
avontuur, waarbij hem wel degelijk zoo ernstige ge
varen bedreigen, dat 'n gewone sterveling 't steeds nog
niet kan „vatten" zelfs al loopt hij drie dagen
met de gedachte eraan rond en al houdt hij 't stout
moedige plan technisch voor uitvoerbaar.
Als dan binnen afzienbaren tijd de beroemde
professor in zijn kogel op 'n diepte van duizenden
meters vlak boven
den zeebodem
drijft,omringd door
de meest fantas
tische visschen, die
met verschrikte
oogen zullen staren
naar 't electrische
licht, als de wereld
in ademlooze span
ning den afloop
van 't waagstuk
afwacht, dan zullen
onze abonné's aan
de hand van bij
gaande interessan
te foto's het geheel
„als met eigen
oogen" kunnen vol
gen
Het sleeptouw, dat
den kogel op veili-
gen afstand van den
bodem houdt (af
beelding rechts). In
dien de bodemon
gelijk is en de kogel
een heuvel nadert
dan legt zich een
grooter stuk van 't
sleeptouw op den
grond: het gewicht
van den kogel ver
mindert en bijgevolg
stijgt hij automa
tisch.
Indien de kogel te zwaar blijkt
om drijvende te blijven, dan
wordt op den kop een speciale
tank geconstrueerd, die, gevuld
met olie, den kogel in ieder
geval drijvende houdt.
Mocht de kogel in zeegras
verzeild raken, dan kan pro
fessor Piccard, door alle uit
steeksels, zooals lamp stuur-
vinnen, trechter etc. af te
werpen, de stijgkraeht van
den ballon zóó verhoogen,
dat hij aan deze gevaren
ontkomt. Bovendien zal er
speciaal op worden gelet
gebieden uit te zoeken, waar
geen zeegras voorkomt.
zijn. Boven dit venster
bevindt zich een schijn
werper met speciale lam
pen, die den waterdruk
kunnen weerstaan name
lijk kwikzilverhoogdruk-
buizen, die maar weinig
stroom verbruiken en de
omgevinghelder verlichten.
De ballast hangt in een
trechter onder aan den
kogel. Hij bestaat uit
schrootijzer, dat gemagne
tiseerd wordt. Zoodra pro
fessor Piccard den magneti
schen stroom onderbreekt,
stroomt het schrootijzer
uit den trechter, het wordt
niet langer vastgehouden en. de kogel stijgt.
Op deze manier is het ook mogelijk de diepte
te regelen, waarop de geleerde zijn waarnemingen
wil doen.
Het ei van Columbus
De sleepkabel overigens wordt eveneens langs
magnetischen weg vastgehouden. Mocht zich het
geval voordoen, dat de tros in planten verward
raakt, dan heft Piccard eenvoudig den stroom op en
de sleeptros blijft voorgoed op den bodem der zee
liggen'n bewijs voor latere geslachten van den
durf en ondernemingslust der twintigste eeuw
In den wand van den duikerkogel zijn verschil
lende sterke magnetische ankers aangebracht. Op
die manier konden verschillende voorwerpen stevig
worden vastgehouden, waartoe anders gaten moes
ten worden geboord, die de waterdichtheid van den
kogel ernstig in gevaar zouden brengen. Bovendien
heeft deze vondst nog het voordeel, dat professor
Piccard bij dreigend onheil, door den stroom te
onderbreken, alle uitsteeksels kan afwerpen. De
kogel wordt dan heel wat lichter en stijgt met groote
snelheid naar de oppervlakte.
De moedige geleerde rekent er ook op, dat de
kogel door geweldige zeemonsters zal worden aange
vallen. Misschien.hoopt hij zelfs op dit buiten
kansje Als afweermiddel zendt hij dan zware elec
trische schokken op hen af, die de gedrochten op
veiligen afstand zullen houden.
Ook 't geval, dat men den kogel, eenmaal weer
aan de oppervlakte, niet aanstonds zal ontdekken,
heeft professor Piccard onder de oogen gezien. De
kogel is uitgerust met een aantal rookraketten, die
's nachts bovendien 'n rooden gloed verspreiden. Om
