29
was het verbod de kinderkamer binnen te gaan. Niet
dat zij zoo diep leed onder het verlangen naar haar
kinderen, want daarvoor was zij eigenlijk te veel van
hen vervreemd. Maar het ging niet in de eerste plaats
om het al of niet mogen zien van de kinderen, liet was
het verbod, dat haar verbitterde. Een verbod is het
beste middel om vrijheidlievende naturen tot op
stand te prikkelen, en wanneer er ooit een vrijheidlie
vende natuur bestond, dan was liet toch Elisabeth van
Wittelsbach. Dit oude en eentonige conflict deed
haar toorn opnieuw opvlammen. Het resultaat kwam
er nu niet meer op aanzij vocht thans 0111 wille van
het vechten.
Zij was voor de aartshertogin slechts een armzalige
tegenstandster. Sophie ving eiken stoot op en be
antwoordde hem zoo vlug en vinnig, dat Elisabeth
zich spoedig geheel ontwapend zag. Alle bruikbare
argumenten lagen aan de zijde van haar schoon
moeder. Madame Mère liep in vervaarlijken toorn de
kinderkamer op en neer, terwijl zij in vernietigende
termen haar meening liet hooren. Zij telde Sisi's
wandaden op, een voor een, en schreeuwde daarbij
zoo luid, dat de wanden trilden van haar beschuldi
gingen en elke bediende in het paleis haar woorden
keus nauwkeurig volgen kon.
Ten slotte had elke zweem van kleur Elisabeth's
wangen verlaten. Zij opende haar lippen en sloot ze
weer zonder antwoord te hebben gegeven. Zij lag
den heelen nacht zonder te slapen. Nog eer het licht
werd, stond zij in Frans Jozefs kamer en deelde hem
op ijskouden toon haar onherroepelijk besluit mede.
Het was een nieuw afscheid. Zij zou alleen in naam
keizerin blijven en Sehönbrunn voor de tweede maal
verlaten misschien om nooit meer terug te komen.
Niets kon haar terughouden, want tusschen hen was
alles voorbij. Zij stonden als vreemden tegenover
elkaar. Het was de achttiende Juni, nauwelijks vier
weken na Elisabeth's aankomst uit Funchal. Deze
dag, de datum van den geestelijken afstand dei-
keizerin, zou een keerpunt worden in Frans Jozefs
leven. Tot nu toe had hij het ongeluk moedig onder
de oogen durven zien, overtuigd als hij was, dat alles
ten slotte wel terecht zou komen.
Daarom had hij zich zelfs in zijn
nederlaag nog niet verslagen ge
voeld. Maar als Sisi hem verliet, zou
zijn leven van allen zin beroofd
worden. Zij was zijn heele geluk....
Elisabeth echter stond daar niet
bij stil. Zij vroeg om zijn hulp bij
haar nieuwe vlucht, juist alsof het
een verdienstelijke daad was.
Zijn houding werd door de
liefde ingegeven. Ook thans tracht
te hij den weg voor haar te effenen,
ofschoon het heel wat moeilijker
zou zijn dan den eersten keer om
een passende verontschuldiging te
vinden. De Weeners hadden hun
keizerin zooeven nog in den vollen
bloei van de jeugd gezien, men
kon hun dus moeilijk wijsmaken,
dat zij alweer ziek was. Er zou een
beter voorwendsel noodig zijn.
Er kwam uit Possenhofen be
richt omtrent het huwelijk van
Elisabeth's zuster Matliilde met
graaf Luigi Trani, den broer van
ex-koning Frans van Napels. Dit
zou een uitstekende reden zijn ge
weest niemand had er immers
iets op kunnen aanmerken, dat de
keizerin de bruiloft van haar zuster
bijwoondeAls zij het enkel maar
wat vroeger had laten weten
Maar in Beieren wisten de familie
leden niet goed, wat zij te denken
hadden van het huiselijk dilemma
te Sehönbrunn. Het scheen het
beste, zoo min mogelijk over de
bruiloft van Mathilde te laten ver
luiden, om zoodoende Sisi's reislust
te ontmoedigen, althans voor zoo
ver liet Possenhofen betrof. Ludo-
vika wenschte waarlijk geen onge
noegen met haar zuster Sophie.
Keizerin Elisabeth met haar beide
kinderen kroonprins Rudolf en
aartshertogin Gisela te Venetië.
Achter de keizerin zit de hofdame
barones Welden. Kaar een schilder
stuk ran li. 11. flartitzsch (1862).
Ten slotte moest Frans Jozef, daar er geen enkel
ander voorwendsel in aanmerking kwam, nogmaals
een beroep doen op de geneesheeren. Twee doctoren,
Fischer en Skoda, onderzochten de keizerin, die luste
loos was, gebrek aan eetlust vertoonde en af en toe
hoestte. De hoest was ook dit keer voor de diagnose
de hoofdzaak, daar zij *n terugval in de vroegere long
ziekte kon doen vreezen. Er werd een onmiddellijk
vertrek naar 'n zuidelijk klimaat bij voorkeur
Korfoe, 't ideaal van Elisabeth voorgeschreven.
De Weeners dachten er het hunne van. Geruchten
en praatjes deden het volk vermoeden, dat er iets
niet in orde was in de keizerlijke familie. Zelfs lord
Bloomfield, de Engelsclie gezant, waagde een scepti
sche opmerking tegenover zijn vriend, graaf Rech-
berg
„Stel je voor, Korfoe Ik heb nog nooit gehoord,
dat dat een klimaat is voor teringzieken. Er heerscht
malaria, weet je.
Recliberg haalde veelwetend de schouders op.
„Ik begrijp ook niet," gaf hij toe, „waarom Meran
of een andere plaats binnen de grenzen niet even goed
zou zijn.
Elisabeth had intusschen de koffers gepakt. Op
den drieëntwintigsten Juni vertrok zij naar Miramar,
vanwaar aartshertog Maximiliaan haar tot Gasturi,
de haven van Korfoe, begeleidde. Dit eiland, dat
onder Engelsche jurisdictie stond, verwelkomde de
Oostenrijksche keizerin heel hoffelijk en stelde haar
zoowel de beide gouvernementsgebouwen ter be
schikking als een landelijk villaatje aan de zee, dat
aan den resident toebehoorde. Met den haar eigen zin
voor het romantische koos Elisabeth het villaatje,
zoodat de vriendelijke Engelschman het veld voor
haar moest ruimen.
Nadat Maximiliaan er zich van overtuigd had, dat
zijn schoonzuster behoorlijk geïnstalleerd was, keerde
hij in gezelschap van dokter Skoda naar Triest terug.
Deze laatste was namelijk met Elisabeth meegereisd
om den schijn op te houden, doch nu haastte hij zich
naar Weenen met het zonderlinge bericht, dat de
keizerin hem niet langer noodig had. In minder dan
een week tijd Znlk een voorspoedig herstel kon
nauwelijks geloofwaardig zijn. Den vierden Juli 1861
voelde lord Bloomfield zich gedwongen, hierover
eenigen commentaar te geven en hij schreef naar
Londen, „dat Skoda zoo wijs had moeten zijn om het
vreugdevolle nieuws nog een poosje voor zich te
houden, daar liet wel wat plotseling kwam, nadat zoo
even over een doodelijke ziekte was gesproken.
De meening van lord Bloomfield bleek juist te
zijn. Aartshertogin Sophie, die thans argwaan had
gekregen, zond haar vertrouweling, graaf Grünne,
naar de Ionische eilanden. Oogenschijnlijk kwam
Grünne Elisabeth zijn diensten aanbieden, maar
in werkelijkheid was hij uitgezonden om haar te
bespionneeren. Elisabeth wist het en teekende uit
wraak een carieatuur van hemwaarop te zien was,
hoe Grünne met zijn haviksneus liaar te paard volgde
op haar tochten over 't eiland.
Het waren deze eindelooze tochten, waarover hij
zich in zijn brieven naar Weenen beklaagde. Elisabeth
putte hem uit met haargewandel. De zwakke keizerin
scheen er niets in te zien om een heelen dag door
bergen en dalen te loopen. En dat in zulk een tempo,
dat men haar nauwelijks bij kon houden, vooral
wanneer het langs smalle paden ging, omzoomd
door braamstruiken, welke Grünne's beste broeken
vernielden.
En dan zwom Elisabeth iederen dag in den oceaan.
Wie had er nu ooit van gehoord, dat baden in de
branding een kuur was voor tuberculose De konink
lijke comedie ging toch bepaald te ver. I11 haar ver
langen om den vooruitgang van haar genezing
te bewijzen, had Elisabeth den boog overspannen.
De haast bedierf het gewenscbte effect, want haar
al te snel herstel deed haar ziekte weinig belangrijk
schijnen.
De gloeiende twijfel, dien men te Weenen omtrent
de kwalen en de reis van de keizerin koesterde,
drong spoedig door tot over de grenzen van Oosten
rijk. Te Possenhofen schudde hertogin Ludovika haar
hoofd. Wat was er in haar temperamentvolle
dochter gevaren, dat ze geen keizerin wou zijn f
Voor de eerste maal in haar leven
stond Ludovika eenvoudig perplex.
„Het is jouw artistieke nonsens,"
verweet zij den hertog. „Sisi heeft
die kuren van jou."
Hertog Max meende deze of der
gelijke woorden al eens meer te
hebben gehoord. Het kon hem niet
schelen. Hij bewonderde eerder zijn
opstandige dochter, die met zulk
een ongewonen durf 't dwangbuis
der conventie afwierp. Ja, waar,
schijnlijk had zij haar weerspannig
heid, haar afkeer van tucht en van
praal en haar rusteloozen geest van
hem. Hij hoopte, dat haar vleugels
niet gekortwiekt zouden worden,
als 't ijzeren web der dynastische
wet om haar dicht zou trekken.
Hertogin Ludovika verspilde
geen tijd aan sen timen teele gissin
gen. Met moederlijke schrander
heid besloot zij, hier onmiddellijk
in te grijpen Nené en haar echt
genoot, Maximiliaan van Thurn en
Taxis, moesten zich met de zaak
bemoeien. Terwijl Nené te Korfoe
poolshoogte zou gaan nemen, zou
't wel 't beste zijn, dat haar man
naar Weenen reisde om mogelij
kerwijs Frans Jozef te verstrooien
met enkele jachtpartijen. Zulks ge
schiedde en tegen midden Juli
ging liet echtpaar Thurn en Taxis
uit 0111 zijn dubbele zending te
vervullen.
Te Korfoe vond Nené haar zuster
in een opgewekte stemming, zij het
bleek en heel smalletjes. Elisabeth
leefde weer eens op dieet om wille
van haar slanke lijn. Ten gevolge
van haar roekeloos experimentee
ren met voedsel, dat geen vet aan
zette, vertoonde haar gezicht een
vreemdsoortige opgeblazenheid van
de wangen en onder de oogen.
Helene, die een goeden Duitsehen
eetlust had, sloeg de handen in
elkaar van ontsteltenis. Zonder er
veel woorden over te verliezen ging
zij naar het kenkenpersoueel, dat
