30
natuurlijk uit inboorlingen van Korfoe bestond en
verzocht met behulp van mimiek en gebarentaal
een verandering in het dagelijkseh menu. Daar er
niet veel keus van vleesch op het eiland was en hoe
wel Nené zelf er niet van hield, werd er driemaal
per dag geitevleeseh opgediend, zoolang Sisi onder
toezicht van haar oudere zuster bleef. Deze nam
wraak op Nené door haar op haar morgenwandelin
gen mee te nemen, dezelfde, waarvan graaf Grünne
half invalide thuis was gekomen. Dp die manier
kwam de keizerin geen ons aan, terwijl haar zuster
kramp in de voetspieren opliep.
„Mijn voeten zijn opgezwollen," schreef Helene aan
haar moeder, „en die van Sisi ook, maar dat wil ze
niet toegeven."
Tegen September liad Xené er genoeg van. Zij
besloot naar Weenen te gaan om een verzoening
tusschen Elisabeth en de keizerlijke familie tot stand
te brengen. Het was niet gemakkelijk voor haar om
met Frans Jozef te gaan spreken, die haar eens ver
smaad had maar toch zou zij nu trachten de
middelares tusschen hem en zijn vrouw te zijn, al
was het dan maar om aan de athletische eischen te
Korfoe te ontkomen.
Frans Jozef maakte in den Hofburg een moeilijken
tijd door. De voortdurende afwezigheid der keizerin
had natuurlijk de tongen in beweging gebracht. Er
werd openlijk over een keizerlijke huwelijkstragedie
gesproken.
Het was moeilijk zich tegen dergelijke verdacht
makingen te verdedigen. Frans Jozef zag ten slotte
geen anderen uitweg dan de keizerin in Korfoe te
gaan bezoeken. Sisi moest er op gewezen worden,
in welke lastige positie zij niet enkel haar echtgenoot
maar de heele familie Habsburg bracht. Zij moest
gaan inzien, dat er een of ander compromis gevonden
diende te worden om den lasterpraatjes den kop
in te drukken.
Op den vroegen ochtend van den dertienden
October zeilde de keizer de baai van Gasturi binnen en
ging aan land. Hij werd regelrecht naar de villa van
den resident gebracht, waar Sisi, blozend en slank,
hem ontving, alsof er geen wolkje aan de lucht was.
Maar Frans Jozef voelde zich niet zoo zorgeloos. Xa
de eerste onbehaaglijkheid der ontmoeting in deze
vreemde omgeving te hebben overwonnen, liet de.
keizer alle voorbehoud varen en sprak zich eens uit
over de moeilijkheden, die Sisi's gedrag hem ver
oorzaakte. Hij deed een beroep op haar sportiviteit.
Kon zij niet, om de openbare meening tegemoet te
komen, een plek uitkiezen, die wat dichter bij Oosten
rijk lag en waar zij verder zou kunnen herstellen
Hij zou haar de kinderen sturen zonder hun groot
moeder, als ze een verblijf uitzocht, dichter bij huis.
Elisabeth overwoog de zaak. Ten slotte viel haar
keus op Venetië, waar Oostenrijk nog enkele rechten
kon doen gelden. In Italië wist zij zich trouwens ook
bemind te maken.
„Laat de kinderen naar Venetië komen," zei ze
rustig.
Frans Jozef sprong op, onverwacht blij. Hij had
niet gedacht, dat zij zoo spoedig zou toegeven. En
het deed hem nog meer plezier, dat zij een stad koos,
waar Oostenrijk aanhangers noodig had. Overmand
door dankbaarheid kuste hij Sisi's handen en haastte
zich naar het schip terug. Haar reis moest dadelijk
worden voorbereid. Nu het begin zoo goed was, viel
er nog alles te verwachten Hij kreeg een flauwe
hoop, dat hij haar misschien nog zou terugwinnen.
Als dit niet gelukte, dan zou het niet aan hem liggen.
Hij beminde haar inniger en vuriger dan ooit te
voren en hij kon haar niets weigeren.
Voorloopig moest ze dan nu maar naar Venetië
vluchten, die stad van droomen en muziek. Misschien
zouden de kalme lagunen haar vrede brengen en den
weg openen naar haar eigen stormachtig hart.
NEGENTIENDE HOOFDSTEK
/"kfschoon zij zich zooveel mogelijk haastte, had
Elisabeth meer dan een week noodig om alles in
orde te maken voor haar reis naar Venetië. Want
van keer tot keer werden haar voorbereidselen om
vangrijker. Niet alleen, dat zij overal een massa
snuisterijtjes en souvenirs verzamelde, maar zij
sleepte ook goederen mee, die eigenlijk tot de on
roerende behoorden. Zij kocht exotische fruitboomen,
die, eenmaal in vreemde aarde overgeplant, gedoemd
waren te sterven. Zij kocht, meubelstukken en aarde
werk, veel te groot of te teer om vervoerd te worden,
afgezien nog van het feit, dat zij in geen enkele
omgeving pasten dan die, waaruit ze waren mee
genomen. Het ergst van alles was, dat de lading nog
vermeerderd werd door de levende have, waarvan
Elisabeth geen afstand wilde doen. Waar de keizer
lijke karavaan ook haar tenten opsloeg, graasde een
miniatuurkudde van melkkoeien, geiten en rijpaar
den ergens in de buurt.
Tegen het eind van October bracht de stoomboot
„Lucia" de keizerin en haar gevolg naar de Italiaan-
sche oevers. In Venetië was een rustig paleis voor
haar ontvangst gereed gemaakt en zoodra Elisabeth
hier geïnstalleerd was, vervulde Frans Jozef zijn
belofte betreffende de kinderen. Gisela en de kleine
Rudolf kwamen in November. Tegelijkertijd echter
arriveerde gravin Eszterhazv, die voor hen moest
zorgen Elisabeth begreep maar al te goed, dat zij
ook hier nog de voorschriften van aartshertogin
Sophie in toepassing moest brengen. De kans was
te mooi om te laten voorbijgaan. Reeds dadelijk
ontstond er een hevige twist tusschen de jonge moe
der en haar vijandin. Ditmaal liet Elisabeth zich
niet bang maken. Zonder veel omhaal zond zij de
toornige gravin naar Weenen terug en nam een haar
toegedane hofdame in de plaatsPaula Bellegarde,
onlangs gehuwd met graaf Königsegg, die van plan
was geweest zich van het hof terug te trekken.
Elisabeth benoemde den graaf tot administrateur
van het keizerlijke huishouden te Venetië, zoodat hij
bijna voortdurend aan de zijde van zijn echtgenoote
kon zijn.
De Italiaansche bevolking gedroeg zich, juist
zooals de keizerin verwacht had, met prijzenswaar-
digen tact. De autoriteiten van Venetië wisten niet,
wat zij van het Oostenrijkse)» bezoek moesten den
ken. Zij lieten op den avond van haar aankomst
vuurwerk afsteken op de Piazza di San Marco.
De keizerin ging ook hier door met haar gym
nastische training en haar wandeltochten. Althans,
zij trachtte een wandeling door Venetië te maken,
wat haar niet mocht, gelukken. Zij kwam eerst nu
achter een vreeselijke waarheid Venetië bestond
bijna geheel uit water Zij kon nergens loopen be
halve over gewelfde bruggen en door stampvolle
winkelstraten, die plotseling eindigden in een reeks
gondels en het Grand Canal. Een tijd lang probeerde
Elisabeth de gondels. Zij gleed door de romantische
waterstraatjes en bekeek de lagunenstad uit haar
meest schilderachtigen hoek. Maar deze sport ver
veelde haar spoedig, want, waarheen haar barkas
ook werd voortgeboomd, oveial rook het water naar
knoflook. Heel Venetië en alle Venetianen schenen
dezen geur af te geven. De keizerin bleef ten laatste
in haar paleis. Zij oefende zich weer op de brug, aan
de ringen, het zweefi-ek en al de andere toestellen,
die haar een obsessie waren gewordei».
Zij was mager en gespierd geworden. Twee weken
na haar aankomst in Venetië geschiedde er iets, dat,
hoe betreurenswaardig op zichzelf ook, een eind
maakte aan haar overdreven sportbeoefening. Ve
netië, met zijn netwerk van kanalen, was een vochtige
plaats en zoowel de keizerin als haar gevolg kreeg
last van rheumatiek. Zelfs de keizerlijke masseuse
begon te klagen over pijnlijke gewrichten zoodoende
moest de koninklijke turnvereeniging voorloopig
uiteengaan.
,.De knieën en de enkels der keizerin zijn leelijk
opgezwollen," schreef Paula Bellegarde naar Wee
nen, „en haar gezicht is nog steeds opgeblazen."
Op dit bericht reisde Frans Jozef eind November
naar Venetië en in Maart van het volgend jaar nog
eens, beide malen om Elisabeth te vragen, hetzij
met hem naar huis te gaan of ten minste beter op haar
gezondheid te letten. Bij zijn tweede bezoek bracht
hij dokter Fischer uit München mee voor een speciale
consultatie. Elisabeth liet zich door hem onderzoe
ken. Het resultaat was, dat zij, wel verre van tuber
culeus te zijn, zelfs met éen uitstekend gestel ge
zegend was. Als dit niet het geval was geweest, zo»»
haar lichaam het leven, dat zij verkoos te leiden,
heelemaal niet hebben uitgehouden. De rlieumatische
aandoening zag er ernstig uit, maar zou van voorbij-
gaanden aard zijn. Wat Elisabeth's hartstocht voor
een mager dieet betrof, hier stuitte zij bij Fischer
op den meest beslisten tegenstand. Hij zag hierin
de grootste bedreiging van haar gezondheid. Zij ver
toonde reeds symptomen van een bloedarmoede,
die gemakkelijk gevaarlijk zou kunnen worden.
Daar dokter Fischer Elisabeth reeds als kind be
handeld had, wachtte men te Possenhofen nieuws
gierig en bezorgd op zijn oordeel. Hertogin Ludovika
stond versteld over de diagnose. Het vreemde
nieuws, dat Sisi niet meer at dan noodig was om een
konijn in leven te houden, scheen
de familie in Beieren ongeloofelijk
toe. Daar moest Ludovika het hare
van hebben. Zij pakte haar versle
ten reismand en toog begin April
naar Venetië.
In de lagunenstad aangekomen,
vond zij haar dochter bezig met een
nieuwe liefhebberij. Elisabeth was
reeds eenigen tijd een portretten-
verzameling begonnen, hetzij van
beroemde, niet beroemde of ano
nieme schoonheden. In haar brie
ven aan vrienden en kennissen
vroeg zij om verder materiaal en
zij had zelfs het ministerie van bui-
tenlandsche zaken verzocht haar
foto's uit het buitenland te bezor
gen. Frans Jozefs jongste broer,
Lodewijk Victor, had eveneens op
dracht gekiegen knappe gezichten
te zoeken, waar ze maar te vinden
waren. De keizerin wijdde haar
vacantie te Venetië aan het in
plakken van foto's in een album.
Ludovika kon dit in 't geheel
De Mexicaansehe deputatie, die
aartshertog Ferdinand Moximiliadn
de Mexieaansehe keizerskroon kwam
aanbieden.