30 natuurlijk uit inboorlingen van Korfoe bestond en verzocht met behulp van mimiek en gebarentaal een verandering in het dagelijkseh menu. Daar er niet veel keus van vleesch op het eiland was en hoe wel Nené zelf er niet van hield, werd er driemaal per dag geitevleeseh opgediend, zoolang Sisi onder toezicht van haar oudere zuster bleef. Deze nam wraak op Nené door haar op haar morgenwandelin gen mee te nemen, dezelfde, waarvan graaf Grünne half invalide thuis was gekomen. Dp die manier kwam de keizerin geen ons aan, terwijl haar zuster kramp in de voetspieren opliep. „Mijn voeten zijn opgezwollen," schreef Helene aan haar moeder, „en die van Sisi ook, maar dat wil ze niet toegeven." Tegen September liad Xené er genoeg van. Zij besloot naar Weenen te gaan om een verzoening tusschen Elisabeth en de keizerlijke familie tot stand te brengen. Het was niet gemakkelijk voor haar om met Frans Jozef te gaan spreken, die haar eens ver smaad had maar toch zou zij nu trachten de middelares tusschen hem en zijn vrouw te zijn, al was het dan maar om aan de athletische eischen te Korfoe te ontkomen. Frans Jozef maakte in den Hofburg een moeilijken tijd door. De voortdurende afwezigheid der keizerin had natuurlijk de tongen in beweging gebracht. Er werd openlijk over een keizerlijke huwelijkstragedie gesproken. Het was moeilijk zich tegen dergelijke verdacht makingen te verdedigen. Frans Jozef zag ten slotte geen anderen uitweg dan de keizerin in Korfoe te gaan bezoeken. Sisi moest er op gewezen worden, in welke lastige positie zij niet enkel haar echtgenoot maar de heele familie Habsburg bracht. Zij moest gaan inzien, dat er een of ander compromis gevonden diende te worden om den lasterpraatjes den kop in te drukken. Op den vroegen ochtend van den dertienden October zeilde de keizer de baai van Gasturi binnen en ging aan land. Hij werd regelrecht naar de villa van den resident gebracht, waar Sisi, blozend en slank, hem ontving, alsof er geen wolkje aan de lucht was. Maar Frans Jozef voelde zich niet zoo zorgeloos. Xa de eerste onbehaaglijkheid der ontmoeting in deze vreemde omgeving te hebben overwonnen, liet de. keizer alle voorbehoud varen en sprak zich eens uit over de moeilijkheden, die Sisi's gedrag hem ver oorzaakte. Hij deed een beroep op haar sportiviteit. Kon zij niet, om de openbare meening tegemoet te komen, een plek uitkiezen, die wat dichter bij Oosten rijk lag en waar zij verder zou kunnen herstellen Hij zou haar de kinderen sturen zonder hun groot moeder, als ze een verblijf uitzocht, dichter bij huis. Elisabeth overwoog de zaak. Ten slotte viel haar keus op Venetië, waar Oostenrijk nog enkele rechten kon doen gelden. In Italië wist zij zich trouwens ook bemind te maken. „Laat de kinderen naar Venetië komen," zei ze rustig. Frans Jozef sprong op, onverwacht blij. Hij had niet gedacht, dat zij zoo spoedig zou toegeven. En het deed hem nog meer plezier, dat zij een stad koos, waar Oostenrijk aanhangers noodig had. Overmand door dankbaarheid kuste hij Sisi's handen en haastte zich naar het schip terug. Haar reis moest dadelijk worden voorbereid. Nu het begin zoo goed was, viel er nog alles te verwachten Hij kreeg een flauwe hoop, dat hij haar misschien nog zou terugwinnen. Als dit niet gelukte, dan zou het niet aan hem liggen. Hij beminde haar inniger en vuriger dan ooit te voren en hij kon haar niets weigeren. Voorloopig moest ze dan nu maar naar Venetië vluchten, die stad van droomen en muziek. Misschien zouden de kalme lagunen haar vrede brengen en den weg openen naar haar eigen stormachtig hart. NEGENTIENDE HOOFDSTEK /"kfschoon zij zich zooveel mogelijk haastte, had Elisabeth meer dan een week noodig om alles in orde te maken voor haar reis naar Venetië. Want van keer tot keer werden haar voorbereidselen om vangrijker. Niet alleen, dat zij overal een massa snuisterijtjes en souvenirs verzamelde, maar zij sleepte ook goederen mee, die eigenlijk tot de on roerende behoorden. Zij kocht exotische fruitboomen, die, eenmaal in vreemde aarde overgeplant, gedoemd waren te sterven. Zij kocht, meubelstukken en aarde werk, veel te groot of te teer om vervoerd te worden, afgezien nog van het feit, dat zij in geen enkele omgeving pasten dan die, waaruit ze waren mee genomen. Het ergst van alles was, dat de lading nog vermeerderd werd door de levende have, waarvan Elisabeth geen afstand wilde doen. Waar de keizer lijke karavaan ook haar tenten opsloeg, graasde een miniatuurkudde van melkkoeien, geiten en rijpaar den ergens in de buurt. Tegen het eind van October bracht de stoomboot „Lucia" de keizerin en haar gevolg naar de Italiaan- sche oevers. In Venetië was een rustig paleis voor haar ontvangst gereed gemaakt en zoodra Elisabeth hier geïnstalleerd was, vervulde Frans Jozef zijn belofte betreffende de kinderen. Gisela en de kleine Rudolf kwamen in November. Tegelijkertijd echter arriveerde gravin Eszterhazv, die voor hen moest zorgen Elisabeth begreep maar al te goed, dat zij ook hier nog de voorschriften van aartshertogin Sophie in toepassing moest brengen. De kans was te mooi om te laten voorbijgaan. Reeds dadelijk ontstond er een hevige twist tusschen de jonge moe der en haar vijandin. Ditmaal liet Elisabeth zich niet bang maken. Zonder veel omhaal zond zij de toornige gravin naar Weenen terug en nam een haar toegedane hofdame in de plaatsPaula Bellegarde, onlangs gehuwd met graaf Königsegg, die van plan was geweest zich van het hof terug te trekken. Elisabeth benoemde den graaf tot administrateur van het keizerlijke huishouden te Venetië, zoodat hij bijna voortdurend aan de zijde van zijn echtgenoote kon zijn. De Italiaansche bevolking gedroeg zich, juist zooals de keizerin verwacht had, met prijzenswaar- digen tact. De autoriteiten van Venetië wisten niet, wat zij van het Oostenrijkse)» bezoek moesten den ken. Zij lieten op den avond van haar aankomst vuurwerk afsteken op de Piazza di San Marco. De keizerin ging ook hier door met haar gym nastische training en haar wandeltochten. Althans, zij trachtte een wandeling door Venetië te maken, wat haar niet mocht, gelukken. Zij kwam eerst nu achter een vreeselijke waarheid Venetië bestond bijna geheel uit water Zij kon nergens loopen be halve over gewelfde bruggen en door stampvolle winkelstraten, die plotseling eindigden in een reeks gondels en het Grand Canal. Een tijd lang probeerde Elisabeth de gondels. Zij gleed door de romantische waterstraatjes en bekeek de lagunenstad uit haar meest schilderachtigen hoek. Maar deze sport ver veelde haar spoedig, want, waarheen haar barkas ook werd voortgeboomd, oveial rook het water naar knoflook. Heel Venetië en alle Venetianen schenen dezen geur af te geven. De keizerin bleef ten laatste in haar paleis. Zij oefende zich weer op de brug, aan de ringen, het zweefi-ek en al de andere toestellen, die haar een obsessie waren gewordei». Zij was mager en gespierd geworden. Twee weken na haar aankomst in Venetië geschiedde er iets, dat, hoe betreurenswaardig op zichzelf ook, een eind maakte aan haar overdreven sportbeoefening. Ve netië, met zijn netwerk van kanalen, was een vochtige plaats en zoowel de keizerin als haar gevolg kreeg last van rheumatiek. Zelfs de keizerlijke masseuse begon te klagen over pijnlijke gewrichten zoodoende moest de koninklijke turnvereeniging voorloopig uiteengaan. ,.De knieën en de enkels der keizerin zijn leelijk opgezwollen," schreef Paula Bellegarde naar Wee nen, „en haar gezicht is nog steeds opgeblazen." Op dit bericht reisde Frans Jozef eind November naar Venetië en in Maart van het volgend jaar nog eens, beide malen om Elisabeth te vragen, hetzij met hem naar huis te gaan of ten minste beter op haar gezondheid te letten. Bij zijn tweede bezoek bracht hij dokter Fischer uit München mee voor een speciale consultatie. Elisabeth liet zich door hem onderzoe ken. Het resultaat was, dat zij, wel verre van tuber culeus te zijn, zelfs met éen uitstekend gestel ge zegend was. Als dit niet het geval was geweest, zo»» haar lichaam het leven, dat zij verkoos te leiden, heelemaal niet hebben uitgehouden. De rlieumatische aandoening zag er ernstig uit, maar zou van voorbij- gaanden aard zijn. Wat Elisabeth's hartstocht voor een mager dieet betrof, hier stuitte zij bij Fischer op den meest beslisten tegenstand. Hij zag hierin de grootste bedreiging van haar gezondheid. Zij ver toonde reeds symptomen van een bloedarmoede, die gemakkelijk gevaarlijk zou kunnen worden. Daar dokter Fischer Elisabeth reeds als kind be handeld had, wachtte men te Possenhofen nieuws gierig en bezorgd op zijn oordeel. Hertogin Ludovika stond versteld over de diagnose. Het vreemde nieuws, dat Sisi niet meer at dan noodig was om een konijn in leven te houden, scheen de familie in Beieren ongeloofelijk toe. Daar moest Ludovika het hare van hebben. Zij pakte haar versle ten reismand en toog begin April naar Venetië. In de lagunenstad aangekomen, vond zij haar dochter bezig met een nieuwe liefhebberij. Elisabeth was reeds eenigen tijd een portretten- verzameling begonnen, hetzij van beroemde, niet beroemde of ano nieme schoonheden. In haar brie ven aan vrienden en kennissen vroeg zij om verder materiaal en zij had zelfs het ministerie van bui- tenlandsche zaken verzocht haar foto's uit het buitenland te bezor gen. Frans Jozefs jongste broer, Lodewijk Victor, had eveneens op dracht gekiegen knappe gezichten te zoeken, waar ze maar te vinden waren. De keizerin wijdde haar vacantie te Venetië aan het in plakken van foto's in een album. Ludovika kon dit in 't geheel De Mexicaansehe deputatie, die aartshertog Ferdinand Moximiliadn de Mexieaansehe keizerskroon kwam aanbieden.

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1938 | | pagina 30