I
MOOI NEDERLAND.
DE KAMPERPOORT
TE AMERSFOORT
Hon on'1 Packard in verbazing. Hij herinnerde zich
dat zijn beschermer hem geschreven had. dat dr.
Bernard zijn praktijk dacht neer te leggen om particn-
liere redenen en daarbij had hij zich altijd een voor
stelling gemaakt van een man van gevorderden leef
tijd, wien het werk te zwaar was geworden. Hij had
echter zijn houding teruggevonden en wist zijn ver
wondering te verbergen.
,,l)ank voor uw welkom in het vaderland." zei hij
glimlachend. „Zooals u ziet. heb ik mij stipt aan uw
uitnoodiging gehouden. Jk voel mij vereerd met u
kennis te maken."
Zij zaten tegenover elkander en vingen een levendig
gesprek aan over allerlei onderwerpen. Totdat klok
slag half een de huisknecht kwam waarschuwen, dat
de lunch gereed stond. Dr. Bernard stond op en ging
hem voor naar de eetkamer.
„En hier kunnen we het nuttige met het aange
name vereenigen," sprak hij glimlachend, terwijl hij
ziin gast met een gebaar uitnoodigde zich te bedienen.
,.Ik brand van verlangen naar beide," antwoord
de Honoré Packard.
..Dat kan ik me eenigszins begrijpen," vervolgde
dr. Bernard ernstig. ,.U weet echter dat ik nog niet
definitief besloten ben. Ik wil openhartig tegenover
u zijn. Mjjn heele leven lang of kort, zooals u
het nemen wilt heb ik ernaar verlangd mijn wieken
uit te kunnen slaan. Ik droomde van verre reizen,
maar helaas was het gebrek aan financiën een ern
stige handicap. Totdat ik vorig jaar door een erfe
nis in de gelegenheid kwam mijn droomen te ver
wezenlijken. Ik sprak er toen eens met mijn ouden
leermeester over.
„Professor Barry," vulde Honoré glimlachend aan.
„Goed geraden. En hij was het die me suggereerde
mijn praktijk over te doen. Méar.
Hjj aarzelde even en Honoré Packard keek hem
in gespannen verwachting aan. Opnieuw verwon
derde hij zich over het jeugdig uiterlijk van zijn
gastheer men zou hem eer dertig dan veertig
jaren gegeven hebben. „Maar.drong hij nieuws
gierig aan.
„Ik kan het u nog niet zeggen," klonk het met
een lichten zucht. „Misschien over een of twee
dagen...."
Hjj hield plotseling op, er werd geklopt. „De tele
foon, dokter," waarschuwde de huisknecht.
„Een patiënt excuseer ine een oogenblik,"
stond hij op. Hij verliet het vertrek en Honoré
Packard bleef onrustig achter. Die duivelsche be
sluiteloosheid irriteerde hem. Wat stak er achter,
waarop wachtte hij nog.
Het openen van de deur maakte een eind aan zjju
vragen. Zjjn gastheer trad binnen met een stra
lend gezicht en zeer opgewonden naar het scheen.
„Mon cher confrère, ik moet. u een geschiedenis
vertellen," begon hij met een opgetogenheid, als
van een twintigjarige. „Een vrouw was het, mon
ami, een vrouw, die me van een definitieve be
slissing weerhield. De liefste vrouw van de wereld
u zult haar dadelijk zien. Zij kon niet eerder be
sluiten, omdat zij zich niet vrij voelde van het ver
leden
Hij begon op een jongensachtige manier te lachen,
doch plotseling viel het hem op hoe terneergeslagen
zijn gast er uitzag. Bedremmeld ging hij zitten. „Het
spijt me voor u," mompelde hij. „Waarachtig, het
spijt me voor u. Maar ik hoop dat u mij begrijpt
Ik ga trouwen en met een vrouw kan men de wereld
niet rond gaan zwerven. Bovendien moet ik thans
ernstig aan de toekomst denken. Een vrouw, een
stamhouder. haha. ik hoop, dat hij mijn praktijk
nog eens over zal kunnen nemen...."
Dr. Bernard leek een opgewonden kwajongen en
van Honoré Packard maakte zich een voorgevoel
meester van een duister onheil. Er werd geklopt en
zijn gastheer liep naar de deur. Maar voor hij die
bereikt had, werd zij reeds geopend. Eu als in een
droom hoorde hij dr. Bernard zeggen „Mon ami.
mag ik je voorstellen mijn aanstaande vrouw,
mademoiselle Agnes Duvureux
„Zeer vereerd, mademoiselle," mompelde Honoré
Packard, terwijl hij zich met moeite verhief.
„Monsieur...." glimlachte Agnes koud.
Taxi no. 27 stond voor de deur en een uur later
bracht dr. Bernard in gezelschap van zijn verloofde
zijn gast naar het Gare du Nord. Jean Picot keek
verbaasd. Die drie passagiers had hij vanmorgen
elk afzonderlijk gereden. Hoe hadden zij elkander
in dat groote Parijs gevonden Maar ja zoo was
het leven nu eenmaal het dreef de mensehen van
dichtbij en veraf tot elkander als een herdershond
een kudde schapen. De wereld was niet grooter
dan een Parijsche taxi het leven spoelde er van
alles binnen. Hij had er nooit bepaald aan gedacht,
maar de geschiedenis van vele mensehen, die hij al
eens gereden had, moest toch wel interessant zijn..
Hij sloeg het portier dicht en nam plaats achter
het stuur. „Daar gaan we," mompelde hij half
luid, terwijl hij het gaspedaal indrukte.
Dr. Honoré Packard verstond hem. „Naar An
num dacht hij met een bitter en hopelooi
gevoel.
gedaan Ja ik heb negen jaren van mijn leven
gewacht op de vervulling van een bedrieglijke belofte.
Anders ben ik me geen kwaad bewust. En geef me nu
antwoord op mijn vraag kan ik me „vrij" beschou
wen, ja of neen
De vraag noch haar houding had iets theatraals.
Zij was ernstig en volkomen rustig en keek den man
tegenover haar onbevangen aan. Honoré Packard
wensebte zich naar den duivel. Hij voelde dat hij een
lafaard was en een oogenblik kwam de gedaehte in
hem op al zijn droomen en verwachtingen overboord
te werpen en te vragen of alles weer kon zijn als vroe
ger. Maar hij dacht aan dat lokkend droombeeld een
aanzienlijke praktijk, een rijke vrouw en een hooge
positie op de maatschappelijke ladder. Parbleu. het
leven wiis beroerd nooit had hij het zoo scherp
gevoeld als op dit oogenblik. Maar het was een eisch
van verstand, als hij het hierbij liet en een eind
maakte aan dit pijnlijke onderhoud
„Natuurlijk," zei liij met een benepen stem.
„Ik geef toe dat het niet mooi van mij was,
maar 't is beter ten halve gekeerd dan ten heele
gedwaald."
„Vanzelfsprekend, maar het was me liever geweest,
als je me klaar en duidelijk geschreven had, dat je
dat oude als een vergissing had leeren inzien," zei
Agnes droog. „Ik zou het wel niet begrepen hebben,
maar dan had ik tenminste geweten, waaraan ik me
te houden had. Ik begrijp liet eigenlijk nog niet
goed."
Honoré Packard bewoog zich onrustig. De beken
tenis dat hij haar had prijsgegeven, omdat die lokken
de Parijsche praktijk andere en schitterender j>er-
spectieven bood en dat Iem de moed ontbroken had
haar dit te bekennen, kon hij niet over zijn lippen
krijgen. Maar Agnes scheen geen antwoord te ver
wachten. Zij sprak opgewekt voort, een toon die hein
pijn deed, omdat hij er haar onverschilligheid in
voelde.
„Enfin, ik heb thans antwoord op mijn vraag,
Honoré," vervolgde ze, terwijl zij opstond. „Ik hoop
«lat je gelukkig wordt op jouw manier en ik zal mijn
best doen die verloren jaren te vergeten. Ik geloof
niet. dat je je iets hoeft te verwijten, beste. Het ge
luk ligt niet altijd daar, waar we liet verwachten te
vinden. Zonder wrok ik hoop dat het je wel
gaat.
Zij stak haar hand nit en Honoré Packard voelde
zich als een kwajongen, die een gevoelige afstraffing
heeft gehad. Hij waagde het nauwelijks haar vinger
toppen te drukken.
„Dank je, Agnes," antwoordde hij onzeker. „Veel
geluk en ik hoop...."
Een onverschillig gebaar
benam hem den lust naar
meer woorden te zoeken
en er ontsnapte hem een
zucht van verlichting, toen
hij op straat stond. Hij
keek op zijn horloge en
zag dat het pas kwart over
elf was. Om twaalf uur
werd hij bij dr. Bernard
verwacht het was de
moeite niet om nog ergens
anders heen te gaan.
„Ik ga maar loopen.
chauffeur," besloot hij en
na te heblien afgerekend
liep hij de straat nit. Hij
voelde zich opgelucht. Die
oude geschiedenis was van
de liaan, hij hoefde zich
nergens meer om te be
kommeren. Alleen voelde
hij iets als schaamte om de
minderwaardige rol. die hij
erin gesjieeld had.
„Dokter Packard," dien
de de huisknecht aan.
Dr. Bernard stond van
rijn schrijfbureau op en
ging zijn bezoeker met uit
gestoken hand tegemoet.
„Mon cher confrère...."
'"'groette hij hem hartelijk.
Hét jeugdig uiterlijk
van ziin gastheer bracht
