ANNUNZIO
EN
US
§111
«D VAN
spelen in het Italië der eerste oorlogsjaren. Men zal
zich nog herinneren, dat hij toen vlieger werd,
dat hij één oog verloor, een luchteskader com
mandeerde, dat hij een legioen om zich heen wist
te verzamelen, zich de „arditi", de vurigen, noe-
lat hij daarmee Fiume bezette, over welke stad Italië toen nog
ideling was met de regeering van Joegoslavië, het vroegere
i hij ziet zijn tegenstand gebroken, capituleert na hevig verzet
Fiume per vliegtuig. In de fascistische revolutie vond hij zijn
eek hij ook hierin weer verder te willen gaan dan het regime zelf,
iCllt in Italië wist te. veroveren. Men erkende zijn verdienste voor
aar zag hem toch maar liefst het hem geschonken buitengoed
Ie" zoo weinig mogelijk verlaten.
zijn drang naar uitzonderlijkheid en pronkzucht te voldoen,
licm zelfs de helft van een afgedankt oorlogsschip, dat hij in
in vin zijn paleis liet plaatsen en waarin hij een museum vestigde
j.'
Kijkje op den nieuwen Heugel vief voorplein.
ZJE
]>e ingang naar hel in museum veranderde schip.
tiabriek d'Annuinio luistert naar het Venetuuinseh strijkkwartet op het oorlogsschip, waar de
musici spelen voor een radio-uit zending.
van oorlogsherinneringen. Op dit landgoed, waarvan we op deze bladzijden een aantal foto's
reproduceeren, sleet d'Annunzio eenzaam en in groote afzondering zijn laatste levensjaren.
Slechts met groote tusschenpoozen herinnerde een klein bericht of een enkele opvallende geste
aan zijn bestaan, dat zeker een der meest rumoerige en aan afwisseling rijke was, welke
in den aanvang dezer twintigste eeuw vallen aan te wijzen.
De ingang der grillig gebouwde villa van (fabriek d'Annunzio „II Vittoriale" in 'argnaeeo
aan het Oardameer.
